به نقل از «بلاغ مازندران»

«لاتاری» مقابل سینمای برلین‌پسند ایستاد

تاریخ انتشار: ۲۴ بهمن ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۱۸۷۵۳۰

حسن عباسی رئیس اندیشکده یقین، عصر امروز (۲۴ بهمن) در هفتمین دوره جایزه سینمایی ققنوس (سینما انقلاب) به بیان دیدگاه‌های خود درباره عدالت اجتماعی در سینما پرداخت.به گزارش بلاغ، رئیس اندیشکده یقین ضمن ابراز تأسف از عملکرد داوران سی و ششمین جشنواره فیلم فجر گفت: به عوامل و سازندگان فیلم‌های «سوءتفاهم»، «به وقت شام» و «لاتاری» تبریک می‌گویم که در مقابل سینمای برلین‌پسند ایستادند!

حسن عباسی رئیس اندیشکده یقین، عصر امروز (۲۴ بهمن) در هفتمین دوره جایزه سینمایی ققنوس (سینما انقلاب) به بیان دیدگاه‌های خود درباره عدالت اجتماعی در سینما پرداخت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی که در تالار سوره حوزه هنری سخنرانی داشت، درباره عدالت اجتماعی در سینما گفت: در سینمای غرب مساوات زیر سوال می‌رود، اما عدالت برای ما همان مساوات نیست.
این کارشناس افزود: عدالت در سینما و داستان‌ها با تبعیض و فقر بیان شده است. مثلاً فیلم «شاهزاده و گدا» را می‌بینیم که در نهایت گدا و شاهزاده باید در جایگاه خودشان باشند که نظام دو قطبی را ترویج می‌کند. اما در ادبیات ما این جایگاه وجود ندارد.
وی افزود: رابین هود که قهرمان فقرا بود، با فیلم «بانی و کلاید» به سینما آمد و در سینمای ما هم بازنمایی شد و تحت عنوان «دارا و ندار» پخش شد.
عباسی درباره دیدگاه عدالت اجتماعی در سینما گفت: باید بتوانید باند فساد را به نمایش بگذارید که در ایران میسر نیست. در کارنامه برخی وزرا می‌بینیم مواجهه با برخی از مسایل اجتماعی را بر نمی‌تابند. وقتی نمی‌توانید به صراحت پرونده فساد را نمایش دهید، نمی‌توانید عدالت اجتماعی را هم ترسیم کنید. حتی درباره یک سیستم فاسد بانکی هم نمی‌شود سخنرانی کرد، چه رسد به سینما. فشار‌ها از همه سو مانع انجام سخنرانی می‌شود!
وی ادامه داد: سینما نتوانسته مافیای کشور را به نمایش در آورد. اجازه نمی‌دهند سینماگر به مافیا‌ها نزدیک شود. این یک اشکال سینمای ماست که در سینمای فرانسه، سینمای ایتالیا و آمریکا وجود ندارد و به خوبی آن را نمایش می‌دهد.
طبقه بورژوا فیلم ارزشی را به سخره می‌گیرد!
رئیس اندیشکده یقین افزود: امروز فساد‌ها در تمام صنوف وجود دارد و سینماگری که غل و غش ندارد و درد جامعه را دارد، نمی‌تواند در این حوزه فعالیت کند. اعتماد مردم به اکثر نهاد‌ها کم شده، اینجاست که هنر فیلمساز می‌تواند اعتماد را بازگرداند، اما اجازه نمی‌دهند.
وی ادامه داد: اگر مجموعه تلاش منتقدین و کارگردانان دلسوز نباشد، واکنش‌ها را با آشوب‌های اجتماعی باید پاسخ دهیم! اگر عدالت اجتماعی در سینما دیده نشود، ما شاهد بی‌اعتمادی بیشتری خواهیم بود.
عباسی در تحلیل سخنان کارگردان «به وقت شام» در اختتامیه جشنواره فیلم فجر اظهار داشت: فساد نظام رسانه‌ای کشور باعث اعتراض حاتمی‌کیا شد، این فساد صدای اهل فن را در آورد.
وی افزود: ما شعار عدالت‌خواهی سر دادیم و برای آن شهید تقدیم کردیم، با این سیستم فساد را می‌خواهیم نمایش دهیم، اما طبقه بورژوا اینقدر وقاحت دارد که وقتی فیلمی درباره سوریه ساخته می‌شود آن را به سخره می‌گیرد!
رئیس اندیشکده یقین افزود: وقتی مبانی اصلی سیستم بازرگانی تلویزیون ربوی است، توقع داریم در این تلویزیون از فیلمی که برای شهدای سوریه ساخته شده، خوب بگویند؟! باید هم کارگردان در اختتامیه فریاد بزند و از اثری که درباره مقاومت ساخته دفاع کند.
برای هیأت داوران متأسفم
وی در ادامه با اشاره به موضوع فیلم سینمایی «لاتاری» اظهار داشت: وقتی در سال ۸۳ اعلام کردم دختران ایرانی را به دبی قاچاق می‌کنند، با من به شدت برخورد کردند. یا اکنون که مستند «پول و پورن» ساخته شده، جریان روشنفکری می‌گوید پول و پورن سفارشی است!
عباسی افزود: اکنون فیلمی درباره ترانزیت دختران به کشور‌های حاشیه خلیج فارس ساخته شده است، بعد عضو داوری می‌گوید خشونت فیلم زیاد بود! یا دیگری می‌گوید فساد در خارج شکل گرفته است. چه شده که منتقدان و فیلمسازان به سمت پیام فیلم رفتند و از تکنیک -که سال‌ها به آن توجه داشتند- دور شدند؟ من برای داوران متاسفم! هیات داوران چه پاسخی دارد؟
رئیس اندیشکده یقین گفت: ماموریت سیا این است که از دختر شیعه پول‌سازی کند، بعد در داخل اینگونه برخورد می‌کنند!
وی افزود: به عوامل و سازندگان فیلم‌های سوءتفاهم، به وقت شام و لاتاری تبریک می‌گویم که در مقابل سینمای برلین‌پسند ایستادند! دستتان را می‌بوسم و به شما افتخار می‌کنم.
عباسی در پایان با اشاره به چهل سالگی انقلاب اسلامی گفت: مردم به رأس حاکمیت اعتماد دارند، اما اعتماد‌ها به لایه‌های دیگر قوا مخدوش است و اگر مشکلات و فساد‌ها به نمایش گذاشته نشود، شرایط سختی ایجاد می‌شود.

منبع: بلاغ مازندران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bloghnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بلاغ مازندران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۱۸۷۵۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فرزاد موتمن :سینمای ایران نیازمند دگردیسی است/ چرا تنوع ژانر نداریم؟

به گزارش خبرآنلاین، فرزاد موتمن کارگردان و مدرس سینما در طول دوران فعالیت حرفه‌ای‌اش فیلم‌سازی در ژانرهای مختلف را تجربه کرده است. درست است که از نظر خیلی از

منتقدان و علاقه مندان به سینما شاید «شب های روشن» محبوب‌ترین فیلم موتمن باشد اما او تلاش کرده خودش را به یک ژانر محدود نکند و در فضاهای

مختلفی فیلم بسازد از جنایی و فانتزی گرفته تا کمدی و عاشقانه از «صداها» که فیلم محبوب خودش هم است تا «پوپک و مش ماشاالله»، «سراسر شب» و

«شبگرد» که هنوز اکران نشده است.

با این وجود موتمن معتقد است در سینمای ایران تنوع ژانر نداریم چون حمایتی از فیلمسازان برای تجربیات جدید انجام نمی‌گیرد. این فیلمساز با اشاره به اینکه سینمای ایران نیازمند یک دگردیسی کامل است، راه نجات سینما را جان گرفتن دوباره بخش خصوصی می‌داند به شیوه‌ای که خود تهیه کنندگان سرمایه‌شان را وارد فیلم کنند نه این‌که با سرمایه افراد عشق بازیگری فیلمشان را بسازند.

به گزارش مهر، در گفت‌وگویی که با فرزاد موتمن درباره وضعیت سینمای ایران در سال‌های اخیر داشتیم وی درباره موضوعات مختلفی از جمله لزوم تولید فیلم در بخش خصوصی، نبود تنوع ژانر در سینما و کم رنگ شدن درام اجتماعی، توجه ارگان‌ها و نهادها به فیلمنامه‌های متنوع و حمایت از نسل جوان و همچنین فعالیت‌های اخیرش صحبت کرد.

در این گفت‌وگو می‌خوانیم:

* در روزهایی هستیم که سینما موافقان و مخالفان خاص خود را دارد. عده‌ای فروش فیلم‌های کمدی را عامل موفقیت سینمای ایران معرفی می‌کنند و عده دیگر با استناد به دهه‌ها و سال‌های پیش از این، معتقد هستند که سینمای ایران روند رو به افولی را طی می‌کند. باتوجه به تولیدات و شرایط اکران، وضعیت را چطور ارزیابی می‌کنید؟

از میانه دهه ۸۰ اتفاقی در سینمای ایران رخ داد که مسؤولان سینمایی و فرهنگی آن را با عنوان ریل‌گذاری معرفی می‌کردند. متأسفانه آنها دقت نکرده بودند که سینما صنعت است و باید با شرایط خاص خود پیش برود.

با این وجود، ریل‌گذاری انجام شد و جنبه‌های متعددی را در برگرفت. به عنوان مثال، عملاً تولید فیلم در بخش خصوصی متوقف و دفاترِ فیلمسازی که ما به آنها فیلمنامه می‌دادیم تا پذیرفته شود و آنها را بسازیم، همگی تعطیل و تبدیل به دفاتر پخش فیلم شدند. همچنین تهیه‌کننده‌ها به تعبیری، تبدیل به بنگاه‌های معاملات املاک شدند. یعنی در دفتر خود منتظر بودند تا کسی با فیلمنامه و پول داخل بیاید. در واقع دیگر پول و یا تلاشی برای جذب سرمایه از طرف تهیه‌کننده وجود نداشت.

در میانه دهه ۸۰ تحت عنوان جوان‌گرایی، سالانه ۶۰ - ۷۰ فیلمساز فیلم اولی به بدنه سینما اضافه شد در حالی که ما در سال، فقط می‌توانستیم ۴۰ -۵۰ فیلم را اکران کنیم. به جز تعداد محدود و انگشت‌شماری از این فیلمسازها، بقیه تنها یک فیلم ساختند و رفتندعلاوه بر این، فارابی نیز، حمایت از کلیه فیلم‌های دارای پروانه ساخت را متوقف کرد و عملاً خودش تهیه‌کننده شد. یعنی پولش را به پاره‌ای از فیلم‌ها داد که مورد پسندش بودند.

همچنین تحت عنوان جوان‌گرایی، سالانه ۶۰ - ۷۰ فیلمساز فیلم اولی به بدنه سینما اضافه شد در حالی که ما در سال، فقط می‌توانستیم ۴۰ -۵۰ فیلم را اکران کنیم. به جز تعداد محدود و انگشت‌شماری از این فیلمسازها، بقیه تنها یک فیلم ساختند و رفتند. با این اتفاق، یک بحران تولید و توزیع عجیب به وجود آمد. به صورتی که اکنون ۲۰۰- ۳۰۰ فیلم پشت اکران داریم که بحرانی اساسی برای سینما است.

همه این اتفاقات سبب شد تا حتی آثاری که به عنوان درام اجتماعی شناخته می‌شود (و البته یک ژانر من درآوردی است که در ایران به وجود آمده است) نیز ضعیف و ضعیف‌تر شوند چون مرکز ثقلِ این آثار از طبقه متوسط شهری به طرف لمپن‌ها، معتادها، عربده‌کش‌ها، قمه‌کش‌ها و … معطوف شد.

* با این همه، بر مبنای آمار ارائه شده، شاهد استقبال مخاطبان از فیلم‌های سینمای ایران هستیم. به صورتی که حتی بعد از مدت‌ها رکورد مخاطب و فروش جابه جا شده است.

در شرایط فعلی، سینمای ما دو قطبی شده است. یک قطب این سینما، کمدی نشان می‌دهد و قطب دیگر مختص به فیلم‌های ارگانی است. رنگ، تنوع و جذابیت از سینمای ما رفته و علاقه‌مندان واقعی سینما که جوان‌ها هستند و فیلم‌های کلاسیک و جدید را دنبال می‌کنند، دیگر به سینما نمی‌آیند زیرا فیلم‌ها برایشان جالب نیست. بنابراین اوضاع خوبی را شاهد نیستیم.

سینمای ما زمانی نجات پیدا می‌کند که تهیه‌کنندگان از جیب خود پول دهند و یا پولی را که خودشان فراهم کرده‌اند و قرار است پاسخگوی آن باشند در فیلم بگذارند. نه اینکه افراد پولداری که می‌خواهند بازیگر شوند، بیایند و نقش بخرند و به این صورت پول به دست بیایدفکر می‌کنم مسؤولان سینمایی کشور باید روی تصمیم‌های خود، تجدید نظری اساسی کنند. آنها باید اجازه دهند که بخش خصوصی دوباره پا بگیرد. این تنها اتفاقی است که می‌تواند سینمای ما را نجات دهد. در واقع سینمای ما زمانی نجات پیدا می‌کند که تهیه‌کنندگان از جیب خود پول دهند و یا پولی را که خودشان فراهم کرده‌اند و قرار است پاسخگوی آن باشند در فیلم بگذارند. نه اینکه افراد پولداری که می‌خواهند بازیگر شوند، بیایند و نقش بخرند و به این صورت پول به دست بیاید. چون در این صورت تهیه‌کننده سهم خود را در جیبش گذاشته و سرانجام اکران داخلی و خارجی فیلم و اتفاقات دیگر آن، هیچ اهمیتی برایش ندارد.

* با توجه به نقدهای همیشگی که از دهه‌های گذشته، نسبت به تولید فیلم در ژانرهای مختلف مطرح است، شاهد هستیم که نه تنها ژانر تازه‌ای به سینمای ایران اضافه نشده، بلکه برخی ژانرهای این سینما نیز از بین رفته است. به عنوان مثال انگار دیگر قرار نیست فیلم عاشقانه‌ای با مختصات «شب‌های روشن» را در سینماها شاهد باشیم. علت این اتفاق را در چه می‌بینید؟

عشق و علاقه اولم این بود که فیلم سینمایی بسازم اما تا اواخر دهه هفتاد مستندساز بودم. وقتی تصمیم گرفتم که اولین فیلم سینمایی خودم را بسازم و وارد سینمای اکران شوم، همراه نسلی چون ایرج کریمی، سامان مقدم، حمید نعمت‌اله، مونا زندی، مازیار میری، مهدی کرم‌پور، محسن امیریوسفی، همگی و شاید من بیشتر به تجربه ژانرهای مختلف علاقه‌مند بودیم.

علاقه‌مند به این مسیر بودم، زیرا وقتی به پشت سر نگاه می‌کردم، می‌دیدم که سینمای ما اساساً از فیلم‌های اکشن، جمشید آریا، مواد مخدر، نیروی انتظامی و ملودرام‌های سوزناک، تعداد اندکی کمدی و فیلم‌هایی که از آن با عنوان جشنواره‌ای یاد می‌شد، تشکیل شده است.

اتفاقاً در نقدهایی که در مجلات سینمایی نوشته می‌شد نیز می‌دیدم که اغلب نویسندگان سینمایی نسبت به این موضوع شکایت کرده و می‌گفتند که چرا ما تنوع ژانر نداریم؟ در نتیجه این موضوع را برای خود، به عنوان یک هدف در نظر گرفتم تا در ژانرهای مختلف کار کنم و تا جای ممکن این کار را انجام دادم اما حمایت لازم صورت نگرفت.

در یک شرایط معمول، وقتی شما «شب‌های روشن» می‌سازید و این فیلم علاقه‌مندانی پیدا می‌کند، تهیه‌کنندگان و نهادهای مختلف باید بیایند و به شما بگویند «دیگر چه چیزی داری؟ می‌خواهیم کمکت کنیم تا آنها را بسازی.» اما نه تنها این اتفاق نیفتاد، بلکه درست بعد از «شب‌های روشن»، ۱۶ فیلمنامه‌ام رد شد. علاوه بر این، حمایتی از سوی منتقدان هم نداشتم.

مطمئناً در نسل جوان، آدم‌های با استعدادی هستند. همان طور که در جوان‌های ۱۰ - ۱۵ سال گذشته چند فیلمساز با استعداد داشتیم که کارهای قابل توجهی را ارائه کرده‌اندبا این همه در تمام این سال‌ها، فیلم‌های عاشقانه، جنایی، ماورایی و نوآر ساختم ولی دیدم که هیچ کس برای آن اهمیتی قائل نیست. تا به امروز، افتان و خیزان به این مسیر ادامه دادم و حتی در سال‌های بعد از آن، تریلر روان‌کاوانه، درام عاشقانه، فیلم پلیسی و یک فیلم کاملاً تجربی و فیلمی کمدی ساختم ولی عملاً این مسیر مورد حمایت قرار نگرفت.

اغلب بچه‌های نسل من یا این کار را رها کرده‌اند، یا از ایران رفته‌اند یا خانه نشین شده و تغییر شغل داده‌اند. تنها چند پوست کلفت باقی ماندیم.

* باتوجه به فضای آموزشی که برای جوانان علاقه‌مند به سینما حاکم است و فیلمسازان فیلم کوتاهی که بعضاً شاهد درخشش آنها هستیم، فکر می‌کنید کارگردان‌های نسل تازه می‌توانند شرایط سینمای ایران را تغییر دهند؟

احساس می‌کنم که بافت سینمای ما باید تغییر کند. ما باید به طرف، سینمایی صنعتی و حرفه‌ای برویم. با این شکلی که در حال جلو رفتن هستیم، خیلی امید چندانی ندارم. البته مطمئناً در نسل جوان، آدم‌های با استعدادی هستند. همان طور که در جوان‌های ۱۰ - ۱۵ سال گذشته چند فیلمساز با استعداد داشتیم که کارهای قابل توجهی را ارائه کرده‌اند. ولی اکنون فیلمسازی واقعاً سخت و ادامه دادن آن به مراتب سخت‌تر است. در نتیجه افراد فیلمی می‌سازند و دیگر حمایت نمی‌شوند. به نظر می‌آید در بهترین حالت، هرکس بیش از دو، سه فیلم نمی‌تواند بسازد. حس می‌کنم خیلی چیزها باید تغییر کند. زیرا سینمای ایران نیاز به یک دگردیسی کامل دارد.

* از آخرین فیلم شما چند سالی می‌گذرد، آیا کم کار شدنتان به شرایط موجود مرتبط است؟

اتفاقاً خیلی پرکار هستم. اما به دلیل بافت غلط اقتصادی که سینما دارد، کارها نتیجه نمی‌گیرد. ۵ سال پیش، «سراسر شب» را ساختم که شخصی‌ترین فیلم من است. فیلمی آوانگارد و کاملاً تجربی. اما برای اکران این فیلم، مرتب بهانه آوردند و امروز و فردا کردند. تا اینکه بعد از ۲ سال به آن زمان اکران دادند. اما نمایش عمومی این فیلم مصادف با ماه‌هایی شد که کرونا شیوع پیدا کرد. به این ترتیب سینماها برای چند ماه تعطیل شد. بنابراین فیلم در سینما اکران نشد و آن را به پلتفرم بردند. خب پلتفرمی که مردم در آن با زدن دکمه‌ای، «بفرمایید شام» و «مافیا» می‌بینند، جای اکران چنین فیلمی نیست. زیرا وقتی همان تماشاگر دکمه «سراسر شب» را می‌زند، مخش سوت می‌کشد. در نتیجه فیلم قربانی تماشاگری شد که برای آن فیلم نیست و اصلاً نباید آن را نگاه کند.

بعد از آن فیلمی کمدی ساختم که خیلی فروخت. برای اینکه بتوانم خودم را نجات دهم، این کار را کرده‌ام. ۲ سال پیش هم فیلم «شبگرد» را ساختم که هنوز اکران نشده است. چون اختلاف‌هایی بین گروه تولید وجود داشت که مانع از نمایش عمومی فیلم شد. این اختلاف‌ها ریشه در بافت اقتصادی غلط سینمای ما دارد. سرمایه‌گذارهایی به این کار می‌آیند که برای سینما نیستند. در نتیجه حضور آنها، هزار مساله درست می‌کند. سرمایه‌گذارهایی که متوجه این نیستند که بدانند اگر وارد سینما شدند باید در کنار آدم‌های با سابقه‌تر قرار گرفته و یاد بگیرند. البته اکنون مشکلات فیلم «شبگرد» حل شده و امیدوارم که به زودی اکران شود. زیرا فیلمی است که خودم خیلی به آن علاقه‌مندم.

* آیا قرار است فیلم تازه‌ای بسازید؟

پروانه ساخت برای فیلم جدیدم را گرفته‌ام و امیدوارم به زودی بتوانیم آن را شروع کنیم. عنوان فیلم «شیوا» است.

۲۲۰۵۷

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1895757