به نقل از «دانا»

به وقت شام یک سر و گردن از سینمای ایران بالاتر است

تاریخ انتشار: ۳ اسفند ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۳۳۶۱۳۵

صدابردار یزدی فیلم به وقت شام گفت: به وقت شام یک فیلم جنگی بود و کاری بسیار سخت؛ بهتر است بگوییم یک سر و گردن بالاتر از سینمای ایران بود، صحنه‌های اکشن و جلوه‌های میدانی زیادی داشت در کل کار جدیدی بود.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از یزدرسا، طاهر پیشوایی 29 اسفند 1357 درست روز سال تحویل در روستای ترک آباد شهرستان اردکان به دنیا آمد و اکنون مقیم یزد است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پیشوایی، فارغ‌التحصیل صدابرداری از دانشکده صدا و سیما، فارغ‌التحصیل مهندسی برق از دانشگاه یزد، فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد تولید سیما از دانشگاه صدا و سیما، صدا بردار صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران مرکز یزد و عضو صدابرداران خانه سینمای ایران است.

 

وی سال 1378 صدا برداری سینما را شروع کرد و تا به حال بیش از 30 فیلم کوتاه مستند و داستانی را صدابرداری و صداگذاری کرده و تقریبا بیش از 17 فیلم سینمایی بلند را به عنوان صدابردار و صداگذار در رزومه کاری خود دارد.

نامزد بهترین صدابرداری از جشنواره بین‌المللی فیلم یادگار، برنده بهترین صدابرداری دو دوره فیلم بسیج، نامزد بهترین صدابرداری از جشنواره بین المللی حقیقت، نامزد سیمرغ بلورین و کاندیدای بهترین صدابرداری جشنواره فیلم فجر برای فیلم «ندارها»، جایزه بهترین صدا برداری خانه سینمای ایران برای فیلم «آتلان»، از آخرین کارهای وی «سلام بمبئی» و «به وقت شام» است، که برای به وقت شام نیز نامزد دریافت سیمرغ در فجر 96 شد.

 

پیشوایی هنرمند جوان و موفق یزدی در گفتگو با خبرنگار یزدرسا، در خصوص «به وقت شام »گفت: جشنواره فجر و جشنواره فیلم فجر رویداد مهمی برای سینمایی‌ها محسوب می‌شود و در واقع کار خود را می‌سنجند و من امسال با فیلم به وقت شام ابراهیم حاتمی کیا نامزد دریافت سیمرغ شدم و در سال های قبل نیز نامزد دریافت سیمرغ بلورین بودم.

وی اظهار کرد: به وقت شام یک فیلم جنگی بود و کاری بسیار سخت؛ بهتر است بگوییم یک سر و گردن بالاتر از سینمای ایران بود،صحنه‌های اکشن و جلوه‌های میدانی زیادی داشت در کل کار جدیدی بود.

پیشوایی ادامه داد: ابعاد کار سنگین بود با یک ماشین و یک خیابان طرف نبودی صحنه پیکار بود و جت جنگی، فشار کار زیاد بود، شاید روزها برای گرفتن یک صحنه وقت می‌گذاشتیم.

پیشوایی با اشاره به سختی کار صدابرداری به وقت شام اذعان کرد: صداهای اطراف زیاد بود و کار صدابرداری سخت، برخی بازیگران عرب زبان بودند و برخی انگلیسی صحبت می‌کردند به سبب آشنا نبودن با لهجه آنها کار صدا سخت‌تر می‌شد و اصلا شاید به دلیل همین که داوران جشنواره فجر نتوانسته بودند با بازیگران ارتباط بگیرند نتوانستم سیمرغ را دریافت کنم.

 

وی ادامه داد: از سختی‌های کار اینکه بازیگران، کارگردان و گروه فیلم برداری داخل کابین خلبان بودند و من باید پایین هواپیما و در فضای بیرون کار صدابرداری را انجام می‌دادم.

نامزد دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر گفت: اقدامی  که در صدابرداری فیلم به وقت شام صورت گرفت و برای آقای حاتمی‌کیا اهمیت فراوانی داشت این بود که باید بازیگران برای قسمت‌های جامانده به ایران بیایند و در استدیو بقیه کار انجام شود اما من با تکنیک ABR کار ضبط صدا را انجام دادم، یک کانکس در صحنه برای صدا فراهم کردند و من ظرف چند روز اتاق صدا را آماده کردم و برای اولین بار در سینمای ایران کار صداگذاری در صحنه صدا بازپخش و صدا ها ایجاد شد.

 

پیشوایی عنوان کرد: اگر این اتقاف نمی‌افتاد بازگران خارجی باید به ایران می‌آمدند و صداها گرفته می‌شد و این کار هزینه‌ها را بالامی‌برد.

وی عنوان کرد: کار به وقت شام کاری جنگی بود و یک اتقاف خوب برای سینمای ایران و برای من محسوب می‌شود.

پیشوایی پیرامون اظهار نظرها در خصوص به وقت شام و نقدهای وارده گفت: آقای حاتمی کیا گفتند من برای مردم فیلم ساخته‌ام و نظر مردم برای من مهم است و ما هم منتظر نظرات مردم هستیم زیرا فیلم فیلمی مردمی بود و نباید فقط نقدها را دید.

وی  دلیل انتخابش برای صدابرداری به وقت شام را داشتن مهارت ABR ، صدا برداری مستند آتلان و همچنین نامزدی جشنواره فیلم فجر عنوان کرد.

هنرمند یزدی اذعان کرد: حاتمی‌کیا به بچه‌های شهرستانی اهمیت زیادی می‌دهد و به اصطلاح هنوز تهرونی نشده ، خیلی وقت‌ها سر صحنه با زبان آذری صحبت می‌کرد، خیلی برایم جالب بود زیرا اولین کارگردانی بود که از هنرمندان یزدی از من می‌پرسید، جویای حال خانوادهام بود، چندین بار از احوال مهندس وزیری سوال کرد.

انتهای پیام/

 

منبع: دانا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۳۳۶۱۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

درآمد میلیون دلاری شبکه‌های ماهواره‌ای از سینمای ایران! چرا و چگونه؟!

اینکه پرفروش‌ترین فیلم‌های یک سال اخیر سینمای ایران، همگی، کارزارهای تبلیغاتی خود را خارج از تلویزیون و به خصوص در شبکه‌های ماهواره‌ای دنبال کرده‌اند، نکاتی نگران‌کننده و حتی ناامیدکننده را به ذهن می‌آورد که موارد متعددی را از حیف‌ومیل و خروج ارز و البته از همه مهم‌تر کاهش مرجعیت رسانه‌ای تلویزیون شامل می‌شود.

به گزارش ایسنا، به نقل از روزنامه شهروند، یکی از نقاط قوت مدیریت سینمای ایران در این چند وقت اخیر فروش هزار یا به روایتی دقیق‌تر هزار و ٢٠٠میلیارد تومانی سینمای ایران در نزدیک به یک سال اخیر عنوان شده است. دستاوردی رکوردشکن و نویدبخش که البته با توجه به حقایقی که در ارتباط با این آمار رسانه‌ای شده، سوالات و تردیدهایی را نیز در فضای سینمای ایران به وجود آورده است، به‌خصوص از این نظر که این دستاورد آماری متعلق به تمامیت سینمای ایران در اکران یک سال اخیر نبوده و تنها و تنها به درصدی از فیلم‌های روی پرده تعلق دارد. بگذارید اینگونه بگوییم که از مجموع فروش هزار و ٢٠٠میلیارد تومانی سینمای ایران در سال گذشته بیش از یک‌میلیارد تومان مربوط به هفت فیلم «فسیل»، «هتل»، «تمساح خونی»، «هاوایی»، «شهر هرت»، «ویلای ساحلی» و «بچه‌زرنگ» بوده و در نقطه مقابل نیز نزدیک به ٦٠ فیلم دیگری که روی پرده آمده‌اند، روی‌ هم کمتر از ٢٠٠میلیارد تومان فروخته‌اند، یعنی پرفروش‌ترین فیلم‌های یک سال اخیر سینمای ایران -البته اگر «بچه‌زرنگ» را از فهرست خارج کنیم- ٦ فیلم کمدی هستند. فیلم‌هایی که البته در نگاهی دقیق‌تر، علاوه بر کمدی‌بودن از یک نظر دیگر نیز با هم مشابهت و پیوند دارند: تبلیغات خارج از تلویزیون، به خصوص در شبکه‌های ماهواره‌ای!

این مطلب با نگاه به این وجه از پیوند ٦ فیلم پرفروش سینمای ایران در یک سال گذشته به رشته تحریر درآمده است.

اینکه پرفروش‌ترین فیلم‌های یک سال اخیر سینمای ایران، همگی، کارزارهای تبلیغاتی خود را خارج از تلویزیون و به خصوص در شبکه‌های ماهواره‌ای دنبال کرده‌اند، نکاتی نگران‌کننده و حتی ناامیدکننده را به ذهن می‌آورد که موارد متعددی را از حیف‌ومیل و خروج ارز و البته از همه مهم‌تر کاهش مرجعیت رسانه‌ای تلویزیون شامل می‌شود.
در واقع این واقعیت که تمام ٦ فیلم پرفروش سال گذشته، فیلم‌هایی هستند که تبلیغات‌شان از شبکه‌های ماهواره‌ای پخش شده؛ چه از نظر آماری و چه از منظر شرایطی که منجر به این وضع شده و البته پیامدهایی که این اتفاق می‌تواند به دنبال داشته باشد، به نحو طعنه‌آمیزی آزاردهنده و البته در عین حال، آموزنده است و نشان می‌دهد که سیاست‌های نسنجیده شماری از مدیران میانی فرهنگ چگونه می‌تواند سیاست‌های عمومی فرهنگ کشور را دچار اختلال و خدشه کند.

آمار و ارقام ترسناک
داده‌هایی که درباره تبلیغات فیلم‌های سینمایی ایرانی در شبکه‌های ماهواره‌ای منتشر شده، عجیب و ترسناک هستند:
سال گذشته کارگردان فیلم «فصل ماهی سفید» گفته بود که «رسانه‌های خارجی هفته‌ای ۵ تا ۱۵هزار دلار برای تبلیغ فیلم‌های ایرانی می‌گیرند.» این فیلمساز البته بلافاصله یکی از فیلم‌های روی پرده را مثال زده بود که مبلغ گزافی -حدود ۲۵۰هزار دلار- داده و تمام باکس تبلیغات آن شبکه‌های ماهواره‌ای را برای فیلمش گرفته، تا با تبلیغ تمام‌وقت، هم فروش بالای فیلمش را تضمین کند و هم اینکه فرصت تبلیغ برای فیلم‌های رقیب باقی نگذارد.
داده‌های ترسناک در این زمینه ادامه دارند: «چندی پیش یک خبرگزاری نوشته بود که سال گذشته سینمای ایران بیش از صدمیلیارد تومان تنها به یکی از شبکه‌های ماهواره‌ای تبلیغ‌بگیر داده، به این معنا که تنها برای امری غیرضروری مانند تبلیغ فیلم که در شرایط درست در داخل کشور باکیفیت‌تر و بهتر هم می‌تواند انجام گیرد، رقمی تقریبا معادل یک‌ونیم میلیون دلار ارز از کشور خارج شده است.

یک حساب‌وکتاب ساده
سال گذشته یکی از روزنامه‌ها از قول یکی از مدیران بازاریابی شبکه‌های ماهواره‌ای نقل کرده بود که «برای پخش تیزر یک‌ماهه فیلم‌ها که شامل ٢٤٠ نوبت طی ٣٠ روز می‌شود، مبلغ ١٠هزار دلار دریافت می‌شود. برای پکیج ٥٤٠ نوبت پخش یک دقیقه‌ای برای تبلیغ آثار هم صاحبان آثار باید بین ٦٠ تا ٨٠هزار دلار کنار بگذارند.»
حالا در شرایطی که سال گذشته بالای ۱۰ فیلم تنها در شبکه جم تبلیغ داشتند -آن هم نه یک‌بار و ١٠ بار، بلکه به طرز مشمئزکننده‌ای بیشتر از هزار بار- و این وضع همین حالا هم برای فیلم‌های «تمساح خونی»، «بی‌بدن» و «سال گربه» ادامه دارد؛ با یک حساب سرانگشتی می‌توان متوجه شد که سینمای ایران تنها در یک سال گذشته برای تبلیغات فیلم‌ها چقدر هزینه کرده است!

آغاز ماجرا
اما اینکه چه شد که تبلیغات آثار سینمایی سر از شبکه‌های ماهواره‌ای درآورد، باید به روزهایی برگشت که تلویزیون که زمانی به محصولات فرهنگی روی خوش نشان می‌داد و به تریبونی برای بهتر دیده‌شدن آثار سینمایی تبدیل شده بود، تغییر رویه داد و شروع کرد به مقاومت مقابل پخش تبلیغات سینمایی و انداختن انواع و اقسام سنگ‌های مختلف پیش‌پای محصولات سینمایی که از این میان می‌توان از سختگیری‌های فراوان تا ممیزی‌های مستقل سازمان صداوسیما فراتر از آنچه وزارت ارشاد مصوب کرده، اشاره کرد.

این موارد که نارضایتی‌های بسیاری را موجب شدند، کم‌کم کنداکتور تلویزیون را خالی از تبلیغات محصولات سینمایی کردند و در ادامه نیز با قواعد و مقرراتی جدید از قبیل لزوم انجام ممیزی‌هایی عجیب و جدید صاحبان آثار را به سمت شبکه‌های ماهواره‌ای کوچ دادند.
چندی پیش سعید خانی، پخش‌کننده سینما و تهیه‌کننده آثاری مانند «من»، «دوزیست»، «حرفه‌ای» و «سال گربه» در این زمینه گفته بود که «مشکل اینجاست که شماری از مدیران تلویزیون درک درستی از محصول فرهنگی ندارند و در نتیجه نمی‌توانند ارتباط خوبی با سینما برقرار کنند. همه ما در یک کشور زندگی می‌کنیم و این طبیعی است که حق داشته باشیم سینما به تلویزیون کمک کند. اما متاسفانه چنین نگاهی در سازمان صداوسیما وجود ندارد و چنین می‌شود که حتی فیلمی مانند «دسته دختران» هم که یک فیلم ارزشی و دفاع مقدسی و در راستای سیاست‌های تلویزیون است، از تیزر بی‌بهره می‌ماند. اتفاقی که البته یک زمانی کاملا برعکس بود، ولی حالا دیگر آن نگاه کلان در مدیران تلویزیون وجود ندارد.»
 
چرا تلویزیون نه؟!
اما در شرایطی که تقریبا تک‌تک صاحبان فیلم‌ها به لزوم جلوگیری از خروج ارز از کشور واقفند و در عین حال، به تازگی نیز از موضع‌گیری شدید دولت و به خصوص عباس محمدیان، مدیرکل دفتر تبلیغات ارشاد، مبنی بر لزوم مقابله با پدیده خروج ارز و سرمایه از کشور و البته برخورد با فیلم‌های تبلیغ‌شده در ماهواره آگاهی یافته‌اند؛ پس چرا فیلمسازان و صاحبان فیلم‌ها چنین تصمیمی می‌گیرند و تبلیغ فیلم‌شان را به ماهواره‌ها می‌دهند؟
شماری از سینماگران به تازگی در پاسخ به این پرسش، از کاهش ضریب نفوذ تلویزیون و کاهش شمار مخاطبان این رسانه به عنوان یکی از دلایل این امر نام برده‌اند. این همان چیزی است که چندی پیش رئیس مرکز تحقیقات صداوسیما هم گفته بود که دیگر نمی‌توانیم انتظار مخاطبان ۸۰ و ۹۰درصدی داشته باشیم.
نکته دیگری که در این میان وجود دارد، عدم‌ صرفه مالی تبلیغات در تلویزیون است. به گزارش ایدنا، رسانه جامع تبلیغات تجاری ایران، تا قبل از ریاست پیمان جبلی، صداوسیما بین ۴۰۰ تا ۸۰۰ تیزر تبلیغاتی را به فیلم‌های سینمایی اختصاص می‌داد که نوعی یارانه به کالاهای فرهنگی بود، اما در دوره جدید صداوسیما این معادله برعکس شده و تنها ۱۰ تا ۱۵ تیزر تبلیغاتی به فیلم‌ها اختصاص داده می‌شود و سازندگان باید هزینه تبلیغات بیشتر را پرداخت کنند.
امیرحسین علم‌الهدی، یکی از مدیران فرهنگی دولت‌های گذشته و کارشناس اقتصاد سینما، با اشاره به اینکه «دلیل رجوع صاحبان آثار سینمایی به تبلیغات ماهواره‌ای کاهش ضریب نفوذ تلویزیون است که البته این هم تنها در مورد ۴۰درصد از سینمای ایران صدق می‌کند و روی ۶۰درصد باقی فیلم‌ها تاثیر چندانی ندارد»، می‌گوید: «علاوه بر این، تبلیغات در تلویزیون بر اساس اعداد و ارقام صرف مالی چندانی برای سازندگان آثار ندارد، بنابراین آنها ترجیح می‌دهند تبلیغ کارشان را با هزینه‌ای کمتر انجام دهند. البته در حال حاضر عدد دقیقی از میزان پول دریافتی تلویزیون بابت پخش تیزر ندارم، اما آخرین رقمی که در ذهنم هست، این استدلال را به من می‌دهد که تبلیغ فیلم در تلویزیون شاید به‌صرفه نباشد.»

حرف آخر
نتیجه این تصمیم مقرون‌به‌صرفه نبودن تبلیغات در تلویزیون برای فیلم‌های سینمای ایران و کوچ تبلیغات سینمایی به ماهواره‌هاست که همان‌طور که گفته شد باعث خروج یک‌ونیم میلیون دلار ارز شده و این پرسش را در شماری از خبرگزاری‌ها به وجود آورده است که «با ادامه این روند، آیا غیر از این است که سود رکوردشکنی‌های سینمای ایران بیش از اینکه به نفع سینما یا حتی تلویزیون ایران تمام شود، به جیب یکسری ماهواره‌ها ریخته می‌شود؟»
واقعا آیا رواست که سرمایه‌های کشور اینگونه از کشور خارج شود؟ آیا نباید کاری کرد و به خصوص نهادهای نظارتی نباید تلویزیون را وادار کنند در این راستا گامی بردارد؟!

انتهای پیام