روبرتو : گلم به پاری سن ژرمن هم همیشه با من می‌ماند

سرجی توصیه‌های مهمی به جوانان بارسلونا داشت.

خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :

سرجی روبرتو ، مدافع-هافبک اسپانیایی بارسلونا پس از تمدید قراردادش با این باشگاه در کنفرانس مطبوعاتی شرکت کرد.

روبرتو که از محصولات آکادمی بارسلونا، لاماسیاست، پس از پیشرفت فوق العاده‌ای که در چند فصل اخیر داشته، به گزینه اصلی مربیان در سمت راست خط دفاعی تبدیل شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

گرچه که پست اصلی او هافبک است اما سرجی در فصول اخیر نشان داده که توانایی بازی در چندین پست را دارد. به گزارش mundodeportivo، روبرتو در کنفرانس مطبوعاتی گفت:

سال‌هاست در بارسلونا هستم و در این باشگاه لحظات خاص و فوق العاده بسیار زیادی را تجربه کرده‌ام. از همه خاص‌تر برای من اولین بازی‌ام در نیوکمپ مقابل سلتاویگو که هیچ وقتش فراموشش نمی‌کنیم. به جز این بازی، قهرمانی‌ها و آن گلم به پاری سن ژرمن هم همیشه با من می‌ماند. مردم وقتی مرا در خیابان می‌بینند، آن گلم به پی اس جی را یادآوری می‌کنند! از لحظه‌ای که مذاکرات برای تمدید قرارداد شروع شد، دیگر به چیزی جز ماندن در بارسا فکر نکردم. این چیزی بود که همیشه به دنبالش بودم. از کودکی هوادار بارسلونا هستم و گرچه پیشنهادهایی از دیگر باشگاه‌ها داشتم اما هدفم همواره ماندن در بارسا بود. از اینکه تا سال ۲۰۲۲ در بارسا خواهم بود، خیلی خوشحالم و اگر بیشتر بمانم، خوشحال‌تر نیز هستم.

امیدوارم بتوانم همان راهی که اینیستا و مسی رفتند را تکرار کنم. آنها همه زندگی‌شان در بارسلونا بوده‌اند. من هنوز جوانم و در ۲۶ سالگی هنوز چندین سال از فوتبالم باقی مانده اما اگر همه آنها را در بارسا باشم، باعث افتخار است. برای رسیدن به اینجا خیلی زحمت کشیدم. خیلی به دردسر افتادم و حالا که به اینجا رسیدم، نمی‌توانستم به راحتی بیخیالش شوم. امیدوارم این آخرین قراردادم نباشد.

همیشه فکر می‌کردم در بهترین باشگاه دنیا هستم. وقتی در تیم دوم بودم، بازیکنان بزرگی در تیم اول توپ می‌زدند و می‌دانستم که کار سختی دارم اما هیچ وقت ناامید نشدم و دست از تلاش برنداشتم چون همیشه می‌خواستم در تیم اول بازی کنم. وقتی به تحقق رویایتان نزدیک تر می‌شوید، باز هم فکر می‌کنید چنین چیزی غیرممکن است اما من هیچ وقت دلسرد نشدم و جنگیدم و خوشحالم که در نهایت به آرزویم رسیدم و جایگاهی که می‌خواستم را در تیم اول به دست آوردم.

درک کردن مسی خیلی آسان است چون همیشه کار را برای شما آسان می‌کند. او بهترین بازیکن دنیاست و همه مایی که کنارش بازی می‌کنیم را به بازیکنان بهتری تبدیل می‌کند. امیدواریم برای همیشه در کنارمان باشد.

کارلس آلنیا فصل بسیار خوبی را پشت سر می‌گذارد. او گل های زیادی زده اما در تیم اول بازی نمی‌کند. او بسیار حرفه‌ای است و همه فوتبالش را در بارسا بوده و رویایش این است که در تیم اول باشد. کارلس خودش نیز گفت که فعلا باید در تیم دوم باشد و به درستی گام به گام پیش می‌رود. او خیلی دوست دارد برای بارسا بازی کند.

خوش شانس بودم که در زمان پپ در تیم دوم بودم. من و خیلی از بازیکنان دیگر زیر نظر او اولین بازی‌مان را برای بارسا انجام دادیم. برای همیشه از او به خاطر بازی دادن به من در نیوکمپ قدردانی خواهم کرد. در دو مقطع با انریکه بودم. اول زمانی که او مرا از تیم جوانان در تیم دوم بازی داد و در تیم اول هم بازیکن مهمی برایش بودم. بازی کردن در پست غیرتخصصی این نکته مثبت را داشت که دقایق بیشتری برای بازی کردن به دست بیاورم. مثل پپ، همیشه قدردان انریکه نیز خواهم بود.

از روز اول می‌دانستم که رسیدن به تیم اول بسیار دشوار است اما این را هم می‌دانستم که تنها راه رسیدن به هدف، صبر و تلاش است. اکنون هم همیشه سعی می‌کنم بهترین عملکرد را داشته باشم تا الگوی خوبی برای جوانان باشگاه باشم. وقتی کوچک بودم به بازیکنان تیم اول نگاه می‌کردم و الان را تصور می‌کردم. می‌خواهم به بازیکنان جوان باشگاه بگویم که کار سختی در پیش دارند اما راهش تنها صبر و تلاش است.

اکنون جایی هستیم که در ابتدای فصل می‌خواستیم باشیم. در فینال کوپا دل ری، با اختلاف در صدر و با یک نتیجه خوب در خانه چلسی. در ژانویه و فوریه بازی‌های زیادی برگزار می‌شود و خستگی بازیکنان طبیعی است. آرامیم و به همین منوال ادامه خواهیم داد. تیم به کاری که انجام می‌دهد، ایمان دارد.

برای من بازیکنانی چون اینیستا، مسی، ژاوی، پیکه، پویول، سرخیو و … که بخش اعظمی از عمرشان را در بارسا گذرانده‌اند، الگو محسوب می‌شوند. دوست دارم مسیری که آنها رفتند را بروم و همیشه در بارسا باشم.

اگر واقعا می‌خواهید در بارسا موفق شوید، دست از تلاش و مبارزه برندارید. بودن در تیمی که بهترین بازیکنان دنیا در آن توپ می‌زنند، آسان نیست. راه، آسان نیست. اگر جوانان باشگاه واقعا بارسا را دوست دارند، دست از گوش کردن به پیشنهاد دیگر باشگاه‌ها بردارند و به تلاش شان ادامه دهند و متمرکز باشند. با صبور بودن همواره فرصت از راه خواهد رسید. به نظرم الان وضعیت بهتر است و آنها که ماندند، واقعا بارسا را دوست دارند و می خواهند اینجا باشند. طبیعی است که از هر نسلی عده‌ای ترجیح می‌دهند به تیم دیگری بروند. خود من هم پیشنهادهای زیادی داشتم اما ماندم و جنگیدن را انتخاب کردم.

بازی کردن در جام جهانی با پیراهن اسپانیا یک رویاست و می‌خواهم به همین ترتیب ادامه دهم تا ببینیم مربی مرا در لیست قرار می‌دهد یا نه.

بازی برگشت پاری سن ژرمن و رئال مادرید؟‌

فصل گذشته دیدیم که ما شکستی به مراتب بدتر را جبران کردیم. پس در فوتبال همه چیز ممکن است.

منبع: پارس فوتبال

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت parsfootball.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارس فوتبال» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۳۴۱۷۶۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

داستان شگفت انگیز دورتموند در لیگ قهرمانان اروپا؛ قرار نبود اینجا باشی

تمرکز بر تیرک ها و مالکیت توپ، نادیده گرفتن ماهیت مسابقه‌ای است که در بستر نابرابری‌های فراوان فوتبال مدرن اروپا برگزار شد. دورتموند و پاری سن‌ ژرمن دو تیم هم‌سطح نیستند. آن‌ها نه به عنوان باشگاه، نه از نظر نحوه‌ی مدیریت و نه برای رسیدن به اهداف، مشابه اداره نمی‌شوند.

طرفداری | اصلا دورتموند اینجا چه کار می کند؟ 

آنها در بوندسلیگا تیم پنجم جدول هستند. کابوس از دست دادن قهرمانی در آخرین هفته بوندسلیگای فصل قبل هم هنوز آنها را آزار می دهد. در مورد تیمی حرف می زنیم که این فصل هم چندین عملکرد بد از خودش به نمایش گذاشت، تیمی که انگار هدفش را نمی دانست و از لحاظ ذهنی نتوانسته بود به شرایط عادی برگردد. 

داستان لیگ قهرمانان اما فرق داشت؛ در چشمان آنها آتش بود و در قلبشان انگیزه جبران همه چیز.

دورتموند این فصل، عرش و فرش را با هم تجربه کرد. آنها فینالیست لیگ قهرمانان اروپا هستند حقیقت ماجرا را بخواهید، کاملا شایستگی حضور در این بازی بزرگ را هم دارند. 

پیروزی 1-0 در مقابل پاری سن ژرمن که آنها را با نتیجه 0-2 در مجموع به فینال لیگ قهرمانان اروپا فرستاد، آخرین تکه از شاهکاری بود که تا سال ها از آن یاد خواهد شد. دورتموند در حقیقت حتی قرار نبود از مرحله گروهی جان سالم به در ببرد. از اول خیلی ها تصور می کردند نیوکاسل، میلان و همین پاری سن ژرمن آنها را نه فقط از لیگ قهرمانان، بلکه از رسیدن به پلی آف لیگ اروپا هم محروم کنند تا دورتموند خیلی زود با رقابت های قاره ای این فصل وداع کند. 

نه، نه، نه. 

باز هم نه. 

دورتموند به فینال ومبلی خواهد رفت، دوباره بعد از 11 سال از آن فصل فراموش نشدنی. عجب تقارنی ایجاد شد. 11 سال قبل بود که یورگن کلوپ، آنها را به آخرین فینال لیگ قهرمانان خودشان رساند. تیم جذابِ کلوپ، حس و حال آن روزهای باشگاه و استادیوم زیگنال ایدونا پارک همه آن چیزهایی بودند که دورتموند طی این سال ها بی صبرانه منتظر پس گرفتن‌شان بود. 

دورتموند باز نگشته است. کسی این تیم را هم تراز آن تیمِ کلوپ قرار نمی دهد. اما شیرینی این ماجرا هم همین است، با یک داستان شاهکار روبرو شده ایم که هیچ کس انتظار آن را نداشت! 

در پاریس، کمر تیم ادین ترزیچ کمی خم شد اما هرگز نشکست. حملات پاری سن ژرمن بارها این تیم را تا آستانه تسلیم شدن برد. تیرک افقی دروازه دورتموند لرزید، تیرک های عمودی هم همین بلا سرشان آمد و آنها فاصله چندانی تا فروپاشی نداشتند. 

با این حال، ترزیچ و شاگردانش برنامه ای برای این بازی چیده بودند که در نهایت کار کرد، خیلی خوب هم کار کرد. آنها در زمین خودشان خیمه زدند، کاری کردند مالکیت توپ پاری سن ژرمن به جای منطقه خطرناک میانه زمین و مخصوصا شخص کیلیان ام باپه در سمت چپ، بیشتر در سمت راست رقم بخورد. در حقیقت نمی شد در چنین مسابقه ای یک نمایش بی نقص ارائه داد اما این بی نقص ترین عملکردی بود که این تیمِ دورتموند می توانست از خودش ارائه دهد. 

ام باپه بازی بی اثری ارائه نداد اما هیچ وقت هم نتوانست راحت باشد. مقابل او یولیان ریرسونی قرار داشت که احتمالا بهترین بازی زندگی اش را انجام داد. جیدون سانچو، کسی که در بازی رفت جشنواره دریبل به راه انداخته بود، دوباره یک مسابقه با مالکیت توپ زیاد تجربه کرد اما تمرکز اصلی اش روی حمایت از فولبک خودش بود. این یعنی ام باپه هیچ وقت آسودگی را تجربه نکرد و هیچ وقت هم فرصت پیدا نکرد به شکل کامل از مهارت هایش استفاده کند. 

در آن سمت زمین، عثمان دمبله و اشرف حکیمی روی هم 28 سانتر انجام دادند. داخل محوطه جریمه اما شانس مشخصا یار دورتموند بود، البته شاید این همان عنصری بود که ادین ترزیچ و کادر فنی اش امیدوار بودند در این بازی داشته باشند. تیم آلمانی قرار بود در همه جای زمین پرس شود، مقابل پاری سن ژرمنی که کارش مجبور کردن بازیکنان حریف به گرفتن تصمیمات سخت است. دورتموند اما کار خودش را درست انجام داد. در سمت مقابل هم پاری سن ژرمن هیچ وقت نتوانست با استفاده از برتری تاکتیکی، گلی که تمام هفته برای زدن آن تمرین کرده بود را به ثمر برساند. 

تمرکز بر تیرک ها و مالکیت توپ، نادیده گرفتن ماهیت مسابقه‌ای است که در بستر نابرابری‌های فراوان فوتبال مدرن اروپا برگزار شد. دورتموند و پاری سن‌ ژرمن دو تیم هم‌سطح نیستند. آن‌ها نه به عنوان باشگاه، نه از نظر نحوه‌ی مدیریت و نه برای رسیدن به اهداف، مشابه اداره نمی‌شوند.

براکت مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا و مسیری که دورتموند آن را طی کرد

برای غلبه بر این کمبود، دورتموند نمایشی با قدرت ایستادگی فوق‌العاده و فروتنی بسیار ارائه داد. حتی بازیکنان هنرمند و تکنیکی دورتموند هم در این بازی مانند بازیکنان کارگر عمل کردند. دیدن دویدن های بی امان ستارگان ظریفی مانند برانت، آدیمی و زابیتسر واقعا صحنه تاثیرگذاری بود. 

همین موضوع باعث جذابیت فوق‌العاده‌ بازی شد. دورتموند مقاومت کرد. دورتموند با تمام وجود جلوی ضربات ایستاد. دورتموند رنج کشید چون چاره دیگری نداشت. آن‌ها آنقدر تیم بی نقصی نبودند که کم‌تر از تمام توان‌شان را بگذارند.

امروز، فوتبال نوعی درخشش حساب‌شده و تمیز را جشن می‌گیرد. جشن‌های برنامه‌ریزی‌شده، تاکتیک‌های بی‌نقص و خونسردی با اعتماد به نفس؛ این‌ها مدهای فوتبال روز هستند و دورتموند به هیچ‌کدام از آن‌ها وفادار نماند. زانوی آن‌ها گِلی شد، عرق کردند و از نشان دادن احساسات سختی روی چهره خودشان هم دریغ نکردند. اما هواداران دورتموند که از غرب آۀمان به پاریس سفر کرده بودند، غروری طوفانی را تجربه کرده‌اند؛ همان غروری که طرفداران همه‌ی تیم‌ها در طول زندگی‌شان به دنبال آن هستند و خیلی ها هرگز آن را تجربه نمی‌کنند. ترزیچ گفت:

تقریبا سورئال است. فکر می‌کنم در کل ما سزاوار رسیدن به فینال بودیم. برای رویارویی با تیمی با این همه کیفیت به اینجا آمدیم. به لطف کار گروهی، البته با کمی شانس، این اتفاق افتاد. به تیمم، کادر فنی و کل باشگاه بسیار افتخار می‌کنم.

هفته‌ی گذشته، مارکو رویس اعلام کرد که در پایان فصل دورتموند را ترک می‌کند. رویس در فینال ۲۰۱۳ بازی کرد و در سال‌های بعد متحمل مصدومیت‌های وحشتناک، بدشانسی وحشتناک و افول تدریجی تیم در اطرافش شد. او برای مدت‌ها اطمینان داشت که باشگاه را به عنوان یک اسطوره‌ی مدرن ترک می‌کند، اما این فصل با اختلافی که میان او و ترزیچ بر سر دقایق بازی پیش آمد، در حال تبدیل شدن به یک فصلِ آخر کابوس وار بود.

با این حال، در دل این لیگ قهرمانان فوق‌العاده عجیب، این مشکل درون تیمی هم مانند خیلی دیگر از مشکلات، نه به چشم آمد و نه اهمیتی داشت. رویس در نیمه دوم به عنوان بازیکن تعویضی به میدان آمد، در کنار هم تیمی‌هایش جنگید و مصمم بود هر چه از بدن ۳۴ ساله‌اش باقی مانده است را بدهد. آن شب، چنین شبی بود؛ غریزی و ساده، بدون جایی برای جزئیات دقیق. 

فردا کسی نمی‌پرسد که چگونه در این بازی پیروز شدید، فردا دیگر شوت هایی که به تیرک خورد اهمیتی نخواهند داشت. چیزی که مهم است، این است که دورتموند دوباره به فینال راه یافته است. هیچکس انتظارش را نداشت. باورنکردنی است.

هیچکس انتظارش را نداشت. نه از این مربی، نه از این بازیکنان، نه از این باشگاه. نه حالا، نه بعد از همه‌ی این سال‌ها.

از دست ندهید ????????????????????????

درد بی‌پایان؛ چهره ناصر الخلیفی بعد از حذف مقابل دورتموند (عکس) ادین ترزیچ، هوادار دیروز، سرمربی فینالیست امروز داروین نونیز به شایعات پیوستن به بارسلونا قوت بخشید! سوتی عبدالله ویسی روی آنتن زنده؛ تخلف پاداش 3.5 میلیاردی فولاد؟