به نقل از «ایرنا»

دیپلماسی پینگ پنگ برای وحدت دو کره

تاریخ انتشار: ۶ اسفند ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۳۹۲۸۷۵

تهران – ایرنا – بیست وسومین دوره مسابقات المپیک زمستانی 2018 پیونگ چانگ کره جنوبی که 27 اسفندماه با امید نیل به اهداف ورزشی به کار خود پایان داد، از دستاوردی به مراتب مهمتری از هدف اولیه اش، از جمله تحقق صلح و نزدیکی ملت ها هم از بعد ورزشی و هم سیاسی و امنیتی برخوردار بود.

این بازی ها که از 9 تا 25 فوریه (20 بهمن تا 6) به همراه دوازدهمین دوره رقابت های پارالمپیک زمستانی که آن نیز از 9 تا 18 مارس (15 اسفند تا 27 اسفند 96) برگزار شد در واقع تورنمنت متفاوتی بود که پیش بینی می شود، بتواند نوید بخش استقرار صلح در شبه جزیره بحران زده کره (کره شمالی و جنوبی) و حتی در شرق آسیا باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این المپیک توانست با حدود 3 هزار ورزشکار از 95 کشور جهان، بزرگترین بازی های المپیک زمستانی تاریخ از لحاظ تعداد کشورهای شرکت کننده و همچنین تعداد ورزشکاران حاضر در المپیک به شمار آید و در عین حال بیش از 200 هزار گردشگر ورزشی جهان را به خود جلب کرد و طبق برآوردهای اولیه 14 تریلیون وُون (حدود 17 میلیارد دلار) سود در بر داشت.
مدیریت ورزشی کشور میزبان به همراه تدبیری که از سوی نخبگان سیاسی این کشور اندیشیده شد، موجب گردید تا هم ورزشکاران کره شمالی به عنوان کشور رقیب و یا بهتر است گفته شود متخاصم سیاسی، به آن فرا خوانده شوند و هم علاوه بر گردشگران ورزشی، حتی مقامات ارشد پیونگ یانگ را نیز جلب و جذب کند.
دولت میزبان این تورنمنت به اقدامی دست زد که با سیاست های تفرقه افکنانه آمریکا در منطقه برای بهره برداری اقتصادی و سیاسی از اختلاف کره شمالی با کره جنوبی و ژاپن در تضاد قرار گرفت، چون سئول به رغم حضور 242 ورزشکار آمریکایی در این تورنمنت برآن شدند تا برای نخستین بار در تاریخ معاصر با در پیش گرفتن یک دیپلماسی پینگ پنگی، از 22 ورزشکار کره شمالی از جمله 12هاکی باز زن آن کشور برای شرکت در این رویداد دعوت و در واقع رژیم تحریمی سابق خود را بشکنند، تا شاید همانگونه که دیپلماسی پینگ پُنگ در اواسط دهه 1970 توانست به گفت وگوهای پنهانی ایالات متحده آمریکا و چین پایان دهد، این روش سیاسی در مورد جدید نیز بتواند بار دیگر در رفع یک اختلاف دیرینه سیاسی کارساز افتد.
دولت کره جنوبی سعی کرد با پذیرش خواهر کیم جونگ ایل، رهبر کره شمالی در این مسابقات و انجام مذاکرات آشکار و پنهان با او در حاشیه این رویداد ورزشی از این سفر وی به عنوان بهانه ای برای بازکردن گره های کور دیپلماسی میان دو کشور بهره ببرد.
در واقع، به اعتقاد تحلیلگران سیاسی، حضور این مقام بلندپایه کره شمالی در کره جنوبی توانست تاحدودی به سال ها کینه و عداوت دو طرفه که همواره با رجز خوانی های جنگی و به تازگی با تهدیدهای بسیار خطرناک هسته ای نیز همراه شده بود، ولو بطور موقت پایان دهد.
از سوی دیگر باید گفت که المپیک زمستانی پیونگ چانگ، برخلاف بازی های المپیک تابستانی سال 1988 سئول که به تشدید خصومت های دو کشور منجر شده بود، از نادر رویدادهای ورزشی جهانی شد که توانست هدف اصلی خود را نیز تحقق بخشد، چرا که طبق تعاریف اصلی برای برگزاری چنین رویداهای ورزشی بین المللی، این قبیل مسابقات باید به استقرار صلح میان ملت ها نیز کمک کند که البته با اقرار همه کارشناسان، این تورنمنت به حد کافی توانسته است حداقل در کوتاه مدت ادبیات جنگی میان دو کشور را متوقف کند.
چون سئول بعد از 65 سال آتش بس موقت و بسر بردن در وضعیت نه جنگ و نه صلح با پیونگ یانگ، با دعوت از دیپلمات های کشور رقیب یا متخاصم به پیونگ چانگ و انجام دیدارهای رسمی و دوجانبه سیاسی با آنها به هدف اصلی خود نزدیک شد.
اگرچه برخی تحلیلگران بعید می دانند که سئول واقعا خواسته باشد برخلاف نظر واشنگتن به پیونگ یانگ روی خوش نشان دهد و کره جنوبی با هماهنگی با آمریکا و در یک طرفند سیاسی و ورزشی از طریق دعوت از ورزشکاران، تماشاچیان و مقامات کره شمالی سعی کرد مقامات آن کشور را برای انجام هرگونه اقدامی برای بی ارزش کردن دستاوردهای ورزشی و اقتصادی این روداید ورزشی خلع سلاح کند.
اما برخی دیگر از تحلیگان معتقدند که مقامات سئول این بار وقعی بر خواسته واشنگتن ننهاده و واقعا قصد داشتند با میزبانی این رویداد ورزشی یخ های مناسبات دوجانبه با کشور همسایه را آب کنند و زمینه را برای وحدت مجدد دو کشور فراهم آوردند.
اما صرف نظر از رویکرد گروه اول به المپیک زمستانی کره جنوبی و محقق شدن هدف کوتاه مدت برگزارکنندگان آن، چنانچه بخواهیم همچنان به رویکرد دوم اعتقاد داشته باشیم، باید پرسید که آیا با پایان موفقیت آمیز این رویداد ورزشی می توان بر ادامه هدف سیاسی و امنیتی کشور میزبان نیز امیدوار بود؟.
پاسخ مثبت به این سوال را باید در نیت واقعی و پنهانی مقامات سیاسی سئول جستجو کرد و دید که آیا آنها همچنان به وعده های خود در دیدارهایشان با میهمانان ویژه از کشور متخاصم پایبند خواهند بود و یا تحت فشار آمریکا از این پس توجهی به خواسته های پیونگ یانگ نخواهند کرد و همچون گذشته به سیاست های دیکته شده از سوی واشنگتن عمل خواهند کرد، بدون اینکه خواسته باشند آرزوی تاریخی بخش اعظم ملت خود برای وحدت با شمالی ها عمل کنند.
چرا که امروزه باز شاهدیم که واشنگتن بار دیگر بر برنامه های هسته ای کره شمالی متمرکز شده و بیانیه های مختلفی را نیز علیه این برنامه ها صادر کرده است، بیانیه هایی که اطمینان و خوشبینی مقامات پیونگ یانگ به نیت واقعی سئول را متزلزل می کند، چرا که نزدیکی سئول به واشنگتن بر بی اعتمادی پیونگ یانگ به سئول نیز افزوده و همچنان می افزاید.
البته اگرچه کره جنوبی به عنوان یک کشور مقتدر اقتصادی و حتی سیاسی به خوبی می داند که در صورت وحدت با کره شمالی، بخشی از اقتدار اقتصادی خود را به سبب بازسازی اقتصاد ویران کره شمالی از دست خواهد داد، اما به لحاظ سیاسی و فرهنگی و تحت خواست شهروندان این کشور برای پیوستن به وابستگان سببی و نسبی خود در بخش شمالی بیشتر ترجیح می دهد این وحدت هرچه زودتر محقق شود و در عین حال این وحدت نه تنها از توان نظامی کره نمی کاهد، بلکه به کره واحد قدرتی می بخشد که می تواند براحتی در برابر تهدیدات احتمالی چین و یا ژاپن نیز ایستادگی کند.
یعنی باید دید که کدام میل مقامات سئول بر میل دیگر غلبه خواهد کرد؛ اینکه به خواست قلبی تاریخی خود (وحدت) برای کسب قدرت واقعی سیاسی و اقتصادی پاسخ می دهند یا به تسلیم در برابر قدرت فرامنطقه ای خارجی (آمریکا) تن خواهند داد.
کره جنوبی از یک سو هرگز مایل به بازگشت به دوران جنگ 1953-1950 دو کره نیست و لذا از آمریکا می خواهد از قدرت بازدارندگی خود برای بروز چنین جنگی استفاده کند و از سوی دیگر نمی تواند بر وحدت این دو خواهر دوقلو و جدا افتاده از هم نیاندیشد.
کره جنوبی در عین حال به رغم تکیه بر آمریکا، به هیچ وجه حاضر به بروز یک جنگ مخرب میان آمریکا و کره شمالی که شهروندان آن کشور همچنان با هموطنان خودش رابطه سببی و نسبی دارند نیست و در ضمن مطمئن هم هست که تخریب کشور همسایه در واقع چیزی جز تخریب همه زیرساخت های اقتصادی کره جنوبی نمی تواند باشد.
اما آمریکا نیز به منافع راهبردی و تاریخی خود از منطقه می اندیشد و لذا به راحتی راضی نخواهد شد دو کره به وحدت برسند، چراکه در این صورت، اهداف بلند مدت نظامی استفاده از کره جنوبی و ژاپن برای تقویت جبهه مقابله با چین و روسیه را در اقیانوس آرام از دست خواهد داد.
از سوی دیگر، ژاپن نیز به راحتی به این وحدت تن نخواهد داد، چرا که بیم آن دارد یک کشور واحد کره با توانایی های اقتصادی و نظامی برای خود تهدید بزرگتری از یک کره شمالی صرفا نظامی با نقطه ضعف های سیاسی و اقتصادی اش باشد.
در این میان چین نیز به منافع منطقه ای خود می اندیشد تا بهتر بتواند بر آب های منطقه ای تسلط داشته باشد، به همین دلیل از یک سو به لحاظ ایدئولوژکی از کره شمالی حمایت می کند و بعضا این کشور را وجه مصالحه اختلافات خود با آمریکا و ژاپن نیز قرار می دهد و از سوی دیگر از وحدت دو کره نیز واهمه دارد، چرا که یک کره متحد و مسلح می تواند تهدید بزرگتری برای اهداف منطقه ای پکن به حساب آید به همین دلیل همواره سعی می کند موضوع وحدت دو کره را ملمع نگهدارد تا هرگاه خواست از این موضوع بهره برداری لازم به عمل آورد.
بنابراین، پکن به موضوع کره شمالی در کلیت آن به عنوان یک شمشیر دو لبه تضعیف کننده آمریکا می نگرد، از اینرو تلاش می کند از یک سو آنرا به عنوان استخوانی در گلوی آمریکا تعریف کند و از سوی دیگر از رویارویی آمریکا و کره به نفع خود سود ببرد.
چون از یک طرف در صورت حمله آمریکا به کره شمالی، چین می تواند آمریکا را به عنوان یک کشور متجاوز معرفی کند و در صورت عدم حمله آمریکا به آن کشور نیز می تواند آن کشور را به عنوان کشور ضعیفی معرفی کند که نتوانسته است از پس کشور کوچکی چون کره شمالی برآید.
چین در عین حال کم میل نیست دو کره به وحدت تاریخی خود دست یابند، زیرا این وحدت می تواند موجب تضعیف حضور آمریکا در شبه جزیره کره و در کلیت آن در منطقه نیز بشود.
این هدف آخر چین، از قضا از اهداف بلند مدت روسیه در منطقه نیز به شمار می رود، اگرچه روسیه با کره جنوبی چالش جدی ندارد، اما حضور آمریکا در منطقه به همراه حمایت از ژاپن می تواند بر قدرت چانه زنی ژاپن در برابر روسیه بیافزاید.
اما آنچه بیش از همه در این معادله چند وجهی اهمیت دارد، خواست هردو کشور کره شمالی و جنوبی است که بخواهند بدون در نظرگرفتن مصالح دیگر بازیگران فرعی، باردیگر به مصالح و منافع مشترک و واحد خود بیاندیشند و دست به یک هم افزایی قدرت سیاسی و اقتصادی بزنند که سعادت همیشگی شهروندان هردو کشور را در جهان تضمین کند.
واقعیت ها موید آن است که کره جنوبی بدون در نظر گرفتن منافع منطقه ای این بازیگران فرعی، وارد گفت وگوهایی با کره شمالی شد که چندان خوشآیند آمریکا نیست.
ظواهر همچنین نشان می دهد که کره شمالی نیز به ادامه این مذاکرات خوشبین است، چرا که ردی از آمریکا در آنها نمی بیند و بخوبی هم می داند با ادامه این مذاکرات می تواند واهمه هایی که همسایه جنوبی از بروز جنگ میان دو کشور و یا جنگ آمریکا و کره شمالی داشت، بکاهد و از این طریق توجه قلبی آنها را برای وحدت بیشتر کند، وحدتی که در نهایت به برون رفت از بحران اقتصادی کره شمالی نیز خواهد انجامید.
کره شمالی به خوبی می داند چنانچه این مداکرات به هدف نهایی وحدت با جنوبی ها بیانجامد، دیگر نیازی به حضور تهدیدکننده نظامی آمریکا در منطقه نخواهد بود، بنابراین دو کره باید از یک سو با اعتماد متقابل به هم به این مذاکرات ادامه دهند و از سوی دیگر وقعی بر خواسته دیگران نگذارند.
ظاهرا تا این مرحله، هر دو کشور به خوبی بر ضرورت این گفت وگوها وقوف کامل دارند، اما اگرچه آمریکا وانمود می کند خود را از معادله مذاکراتی دور کرده است، اما به عنوان یک کشور دارای قدرت اقتصادی و سیاسی غالب و قدرت قهریه بالا نمی تواند جنگ طلبی خود را پنهان داشته و به پیمان دفاعی مشترک میان سئول و واشنگتن اهمیت ندهد.
البته از سوی دیگر کره جنوبی نیز نمی تواند نسبت به این پیمان بی تفاوت باشد، چرا که سئول به خوبی می داند که نقض این پیمان به دلخوری و یا عصبانیت بیشتر واشنگتن از سئول می انجامد و سرانجام آمریکا را وا می دارد به ژاپن به عنوان یک دشمن منطقه ای دیگر هر دو کره، روی آورد و در نهایت ژاپن را علیه کره واحد بشوراند و بر بی ثباتی منطقه ای بیافزاید.
هر دو کره به خوبی به اقتضائات این وحدت واقفند؛ به ویژه اینکه منفعت اصلی این وحدت از آن کره شمالی خواهد بود، چون پیونگ یانگ از این طریق هم توان هسته ای خود را حفظ می کند و هم از مواهب اقتصادی این وحدت ملی بهره خواهد برد، اما در این میان تنها مانع فقط وابستگی قبلی کره جنوبی به قدرت های فرامنطقه ای است و این موضوع همچنان آینده این وحدت را در پرده ای از ابهام قرار می دهد.
گزارش از علی نصیری
خاورم 1378**1275

منبع: ایرنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۳۹۲۸۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سهامداری در پالایشگاه های فراسرزمینی باید در کنار تعاملات امنیتی با کشور هدف پیگیری شود

به زعم بسیاری از کارشناسان، همسایگان بهترین و در دسترس ترین بازارهای صادراتی و وارداتی هر کشوری محسوب می شوند. از نظر آنان، گسترش روابط با کشورهای همسایه علاوه بر اینکه به لحاظ اقتصادی برای طرفین مزیت دارد، به لحاظ امنیتی و سیاسی نیز حائز اهمیت است.کارشناسان اعتقاد دارند، افزایش روابط تهران با کشورهای منطقه می تواند به ایجاد ثبات سیاسی در منطقه منجر شود و امنیت بیشتری را برای همگان به ارمغان بیاورد.

از سوی دیگر، بسیاری از کارشناسان بر موقعیت ژئوپلتیک کشورمان به عنوان یک فرصت می نگرند و معتقدند باید از این موقعیت به نحو احسنت استفاده کنیم. به زعم آنان، تبدیل شدن به یک هاب منطقه ای انرژی دور از دسترس نیست. می توانیم از طریق به اجرا گذاشتن یک دیپلماسی فعال انرژی و افزایش روابط با همسایگان به این موقعیت دست یابیم.

وزارت نفت طی سال های گذشته نگاه ویژه ای به همسایگان داشته است. به ویژه دولت سیزدهم به جای نگاه به غرب، به بهبود روابط با کشورهای همسایه متمرکز شده است. دیپلماسی در دنیای امروز از اهمیت بالایی برخوردار است. بهبود روابط با همسایگان و افزایش مراودات می تواند بسترسازی ای برای دستیابی به اهداف کشور باشد.

نظرات فریدون عباسی، عضو کمیسیون انرژی مجلس را در خصوص دیپلماسی فعال انرژی دولت سیزدهم در ادامه می خوانید. عباسی در خصوص دیپلماسی فعال انرژی که دولت سیزدهم در منطقه به اجرا گذاشته است، تصریح کرد: اقداماتی که اخیراً وزارت نفت در زمینه افزایش تعاملات با کشورهای همسایه به اجرا گذاشته، نشان دهنده فعال شدن دیپلماسی انرژی کشور است که مثبت ارزیابی می شود. این تلاش ها شروع خوبی برای گسترش روابط با کشورهای همسایه به شمار می رود.

وی ادامه داد: قطعاً هر کدام از کشورهای همسایه مشکلاتی دارند. به طور مثال، پاکستان که تلاش داریم خط لوله صلح را با این کشور پیش ببریم، ممکن است در تأمین هزینه های انرژی موردنیازش مشکل داشته باشد. عراق که به عنوان مشتری گازی کشورمان مطرح است، تحت تأثیر سیاست های برخی کشورها مانند آمریکا قرار دارد.

عضو کمیسیون انرژی مجلس خاطرنشان کرد: مشکلاتی که در بالا به آن ها اشاره کردیم، نباید ما را از به اجرا گذاشتن دیپلماسی فعال انرژی در منطقه و در مقابل همسایگان بازدارد. باید با در نظر داشتن این مشکلات به سمت گسترش روابط با کشورهای همسایه حرکت کنیم. در نظر گرفتن این ملاحظات در روابط مان با کشورهای همسایه می تواند به ما در پیشبرد بهتر دیپلماسی انرژی کشور کمک کند.

عباسی گفت: سهامداری در پالایشگاه های فراسرزمینی نیز سیاست درستی بود که به اجرا گذاشتیم. لازم است به موازات اعمال این سیاست به افزایش تعاملات نظامی خود با کشورهای هدف بپردازیم. به نحوی که به این کشورها در ایجاد ثبات سیاسی در کشورشان کمک کنیم تا زمینه برای مداخله قدرت های دیگر مانند آمریکا در آن ها به وجود نیاید و نوعی امنیت برای سرمایه گذاری خودمان به وجود بیاوریم.

وی ادامه داد: به طور مثال، برنامه ریزی کرده ایم که تا پایان سال جاری میلادی به سهامداری در یک پالایشگاه در سوریه بپردازیم. باید در کنار این سیاست گذاری، برای جوانب امنیتی موضوع نیز چاره اندیشی داشته باشیم. این سیاست را باید طوری پیش ببریم که زمینه را برای امنیت متخصصان ایرانی که قرار است به این کشور بفرستیم، فراهم کنیم. بنابراین، سهامداری در پالایشگاه های فراسرزمینی باید در کنار تعاملات نظامی با کشور هدف پیگیری شود.

عضو کمیسیون انرژی مجلس خاطرنشان کرد: پیگیری سیاست سهامداری در پالایشگاه های فراسرزمینی کشورهایی مانند ونزوئلا و نیکاراگوئه نیز به درستی در دستور کار قرار دارد و موجب تحول بزرگ در بازارهای سنتی ایران و رسیدن به یک بازار تضمینی جدید شده است.. تعامل به این شکل با کشورهای همسو با ایران بسیار مثبت و مهم است. این نکته مهم است که بتوانیم ارتباط با آن ها را به صورت پایدار حفظ کنیم. در این مسیر توانستیم رشد صادرات نفت و رشد درآمدهای ارزی داشته باشیم که کمک بزرگی به رشد اقتصادی کشور نیز داشته است.

زهرا طوسی