به نقل از «مهر»

۹۰۰ انگشت بر دیوار نصب شد/ عده ای مرا محکوم کردند

تاریخ انتشار: ۱۲ اسفند ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۴۹۲۸۵۸

طراح انسان‌های انگشت‌نما معتقد است که این نمایشگاه می خواهد مخاطب را نسبت به یک اتفاق اجتماعی که در حال روتین شدن است، متوجه کند.

فرشید پارسی کیا مدرس، طراح و نویسنده هنرهای تجسمی درباره نمایشگاه انفرادی طراحی و چیدمان خود با عنوان «انسان‌های انگشت‌نما» به خبرنگار مهر گفت: نمایشگاه از روز ۴ اسفندماه در گالری دنا گشایش یافته و با استقبال خوب و فروش قابل توجهی روبرو بوده ایم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

۵۰ اثر طراحی در نمایشگاه همه با ماژیک اکریلیک روی کاغذ و مقوا کار شده اند، دو اثر نقاشی بزرگ روی بوم است که با ماژیک و رنگ اکریلیک کار شده اند و نزدیک به ۹۰۰ انگشت گچی نیز روی دیوار نصب شده است.

وی در مورد انگشت های روی دیوار نیز بیان کرد: هیچ کدام از انگشت ها یک شکل نیستند و با یکدیگر تفاوت دارند و با گچ قالب گیری و سپس روی دیوار نصب شده اند.

مدیر گالری دنا در پاسخ به اینکه انگشت هایی که به نمایش درآمدند چه مفهومی را به مخاطب القا می‌کنند؟ گفت: واقعیت این است بحث بر سر انگشت ها خیلی پیچیده است ولی از نظر من درباره دوگانگی و پارادوکس و بحث هویت انسان ایرانی امروز و جریان هایی که هویت انسانی را تغییر می دهند، است.

این هنرمند همچنین اشاره کرد: من در استیتمنت نمایشگاه از مخاطبان خواسته ام که انگشت شان را روی دیوار پیدا کنند.

وی با بیان اینکه شرایط فرهنگی جدید باعث نزدیک شدن انسان ها به هم شده است، اظهار کرد: اعتقاد من بر این است که شرایط فرهنگی امروز همه چیز را از نظر محتوایی به هم نزدیک می کند و مطلبی که حمید جانی پور در ویدیوی نمایشگاه به آن اشاره کرده این است که به طور مثال انگشت شست یک انسان دارای یک هویت اعتراضی در کهن الگوهای ما است که امروز به صورت علامت تایید تبدیل شده است. این موضوع به دلیل سردرگمی هویتی است و در عین حال این سردرگمی را در پوستر هم به نمایش گذاشته‌ام.

پارسی کیا با بیان اینکه در ابتدای نمایشگاه می خواهم مخاطب با دوگانگی زندگی و فرهنگی امروز آشنا شود، تاکید کرد: در این پوستر نوشته ام که خیلی خشمگینم از اینکه کشورهای غربی بلاهای مختلفی را سر جهان سوم و خاورمیانه می آورند اما چه کنم که کوکاکولا موجود بسیار جذابی است.

وی در پاسخ به خبرنگار مهر درباره اینکه آیا با برپایی این نمایشگاه قصد فرهنگسازی داشته است، یکی از اهداف هنرمندان را در برپایی نمایشگاه های هنری فرهنگسازی خواند و گفت: یکی از اهداف بسیار مهمتر نمایشگاه های هنری می تواند تشریح یا بیان یک اتفاق فرهنگی باشد تا برای مخاطب جلب توجه کند و مخاطب را به فکر کردن وادار کند. به نظر من این موضوع از فرهنگسازی مهمتر است و در واقع فرهنگسازی هم محسوب می شود. نمایشگاه «انسان‌های انگشت‌نما» می خواهد مخاطب را نسبت به یک اتفاق اجتماعی که در حال روتین شدن است، تحت تاثیر قرار دهد.

این گرافیست خاطرنشان کرد: ایموجی ها فرهنگ ها را عوض کرده اند؛ به خوب یا بد بودن آنها کاری ندارم و فقط می خواهم بگویم فرهنگ ما در حال تغییر است.

وی در پاسخ به اینکه آیا مخاطبان با ذهنیت مدنظرتان در نمایشگاه ارتباط برقرار کرده اند، گفت: بله، اکثراً به موضوعی که مدنظر من در نمایشگاه بود اشاره می کنند و این تلنگر و تفاوت فرم با محتوا در طول زمان، برایشان جذاب بود. اتفاقاً آنها هم اذعان می کردند که طی ۱۰ سال اخیر این فرهنگ چه تاثیری بر ذهن آنها گذاشته است. لازم است بگویم، وقتی استیتمنت کارهایم را در اینستاگرام قرار دادم با خیلی از نظرات مثبت و منفی روبرو شدم و یکسری من را محکوم می کردند و حتی برخی از خارج کشور به مبارزه با من پرداختند، اما وقتی نمایشگاه برپا شد با نظرات مثبت بیشتر روبرو شدم تا منفی.

پارسی کیا در پایان با بیان اینکه ما درگیر چندگانگی هویتی شده ایم، گفت: با توجه به پیشرفت تکنولوژی و اتفاقات مختلفی که جهان را تغییر می دهد، مفاهیم در ذهن مردم تمام می شود و دوباره از نو ساخته می‌شوند یا فرم هایی که دارای یک محتوا هستند، محتوایشان عوض می شود و خصوصیات ایرانی بودن ما در برخی موارد زیر سوال و گاهی نیز از بین می رود. آثار من برای اعتراض به این جریان است.

منبع: مهر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۴۹۲۸۵۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

از فیلمسازی بدون دیالوگ تا خندیدن به قضاوت

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط‌عمومی انجمن سینمای جوانان ایران، هفتمین جلسه فصل نهم پاتوق فیلم کوتاه با همکاری موسسه فرهنگی، تبلیغاتی بهمن سبز-پخش رویش، یکشنبه‌ ۹ اردیبهشت‌ ۱۴۰۳ در پردیس سینمایی بهمن برگزار شد.

در این جلسه ۴ فیلم کوتاه «شیوع» به کارگردانی میثم مرادی، «زخم» به کارگردانی سحر نورمنّور، «گرازها» به کارگردانی غلامرضا جعفری و «قضاوت» به کارگردانی آریا گازُر به نمایش درآمدند و سپس محمد علیزاده‌فرد کارگردان سینمای کوتاه به‌عنوان کارشناس و محمد صابری به‌عنوان مجری‌کارشناس برنامه به نقد این آثار پرداختند.

«شیوع»؛ فیلمی بین تجربی و داستانی

در بخش ابتدایی این نشست، فیلم «شیوع» به کارگردانی میثم مرادی با حضور این کارگردان جوان مورد بررسی قرار گرفت و محمد علیزاده درباره ویژگی «بدون دیالوگ بودن» این فیلم، توضیح داد: خیلی وقت‌ها ساخت فیلم بدون دیالوگ می‌تواند باعث ابهام شود چون شما با طیف مختلفی از مخاطبان روبه‌رو هستید. البته در فیلم‌کوتاه ما با مخاطبان خاص مواجه هستیم؛ افرادی که به شکل خاص سینما را دنبال می‌کنند. در فیلم‌هایی که به سمت این نوع روایت‌ها می‌روند کار سخت می‌شود.

وی ادامه داد: فیلم‌کوتاه «حیوان» ساخته برادران ارک هم تقریبا هیچ دیالوگی ندارد. امسال در جشنواره فیلم کوتاه تهران «ضلعی برای خروج» را هم داشتیم که آن هم دیالوگ نداشت، یک وقت‌هایی روایت این اقتضا را ایجاد می‌کند که فیلم شما دیالوگ نداشته باشد اما یک وقت‌هایی اصرار داریم که فیلم هیچ دیالوگی نداشته باشد. در حالت دوم وقتی فیلم را می‌بینید با خود می‌گویید باید اینجا دیالوگی را می‌شنیدیم.

مرادی هم گفت: زمانی که ایده این فیلم به ذهنم آمد، اینچنین نبود که اصرار داشته باشم تا حتماً دیالوگی در آن نباشد بلکه به این فکر می‌کردم که فیلم چه چیزی می‌طلبد. خودم البته این تجربه را دوست داشتم. من خودم را کامل در فرآیند ساخت فیلم‌کوتاه «شیوع» به‌عنوان اولین فیلمم، رها کردم و به این فکر نمی‌کردم که اگر این کار را کنم کسی خوشش می‌آید یا نه.

این کارگردان ادامه داد: «شیوع» چیزی بین فیلم داستانی و تجربی است. برای تک‌تک اتفاقات داخل فیلم دلیل دارم، البته می‌دانم فیلمی موفق است که نیاز به توضیح نداشته باشد، در عین حال به نظرم فیلمی موفق است که بر سرش بحث شود. از این رو معتقدم فیلمی که همه از آن تعریف کنند موفق نیست.

علیزاده‌فرد توضیح داد: این فیلم نه به آن معنا تجربی است، نه داستانی. چون در فیلم تجربی قرار است یک تجربه جدید در روایت یا تکنیک ببینیم اما من در این فیلم تجربه جدیدی در تکنیک و روایت ندیدم و به تصور من «شیوع» یک فیلم داستانی است که اتفاقاً عناصر داستانی در آن نحیف‌تر به کار رفته است. البته این هم یک مدل از فیلمسازی است. من خودم فیلمسازم و می‌دانم که فیلمسازی چقدر سخت است.

فیلمی که هم می‌خنداند و هم حرف دارد

در ادامه نوبت به فیلم‌کوتاه «قضاوت» به کارگردانی آریا گازر رسید که در ابتدا به صورت مختصر به معرفی خود پرداخت و این فیلم را اولین تجربه کارگردانی‌اش معرفی کرد. سپس علیزاده‌فرد گفت: من «قضاوت» را دو سال پیش در جشنواره فیلم کوتاه تهران دیدم که یادم است بسیار مورد استقبال واقع شد. چون «قضاوت» فیلمی بود که موقعیت‌های کمیک آن به‌خوبی درآمده بود.

گازر درباره شکل‌گیری ایده فیلم «قضاوت» توضیح داد: دغدغه «قضاوت» از دوران تحصیل من در هنرستان می‌آید، در آن زمان همیشه وقتی کلاس داشتیم به دفتر مدیر احضار می‌شدیم که او هم مدام حرف می‌زد و ما کلاس را از دست می‌دادیم. همان موقع فیلم‌هایی را می‌دیدیم که یکی بیشتر از دیگری استانداردهای فیلمسازی را نداشتند! زمانی بیشتر متعجب می‌شدم که می‌دیدم اغلب به این فیلم‌ها خوب پرداخته می‌شد و از جشنواره سالانه هنرستان چند جایزه می‌گرفتند.

وی افزود: به این روند فکر می‌کردم که چگونه می‌توان این موقعیت را به نمایش دربیاورم. وقتی فیلم در پردیس ملت اکران شد عده‌ای در مواجهه با سکانس اول می‌گفتند این دیگر چه فیلمی است! اما از جایی به بعد مخاطب به‌یک‌باره غافل‌گیر می‌شد. البته من خیلی از جشنواره‌ها را به واسطه همین امر از دست دادم چون خیلی از جشنواره‌ها حوصله ندارند تا انتها فیلم را ببینند و وقتی ابتدای فیلم را می‌بینند، گمان می‌کنند یک فیلم کلاسی و آماتور است و آن را پس می‌زنند. ریسک دومی که انجام دادم نام این فیلم است که دم‌دستی است و خودم فکر می‌کنم بدترین اسم را انتخاب کرده‌ایم!

در ادامه علیزاده‌فرد درباره ویژگی‌های «قضاوت» گفت: مدل و خلاقیت گاهی در چینش حوادث و گاهی در اجرای فیلم رخ می‌دهد، خلاقیت در اجرای برخی اتفاقات در «قضاوت» ما را یاد کارهای سروش صحت می‌اندازد. با آنکه در روایت «قضاوت» داریم مدل فیلم در فیلم را می‌بینیم که یک مدل تکراری است، ولی این فیلم در چیدمان حوادث متفاوت است و خلاقیت دارد. خیلی‌ها معتقدند در فیلم‌های کمدی آن چیزی که سبب خنده می‌شود شگفت‌زدگی مخاطب است که این اتفاق چندبار در «قضاوت» رخ می‌دهد.

این کارگردان توضیح داد: پس از پایان برخی از فیلم‌های کمدی، شما وقتی با خودت تنها می‌شوی متوجه می‌شوی فیلم گرچه لحظات مفرحی برای تو داشته اما پیامی نداشته است اما ما با «قضاوت» می‌خندیم، شگفت‌زده می‌شویم و در انتها برای ما حرفی برای گفتن دارد. وقتی «قضاوت» را دیدم بیش از اینکه در قصه آن رابطه یک مدیر مدرسه با دانش‌آموز را ببینم رابطه یک مدیر فرهنگی با یک فیلمساز را دیدم.

چالش‌های روایت یک «زخم»

در ادامه پاتوق فیلم‌کوتاه نوبت به «زخم» به کارگردانی سحر نورمنور رسید که کارگردانش در نشست غایب بود. علیزاده‌فرد درباره «زخم» گفت: در این پکیج از فیلم‌ها، من حس متفاوت‌تری نسبت به «زخم» داشتم، این فیلم را قبلاً هم دیده بودم و باید بگویم پرداختن به برخی از موضوعات در فرهنگ و جامعه ما کار ساده‌ای نیست و «زخم» و «دابر» فیلم‌هایی هستند که موضوعات سختی دارند.

وی ادامه داد: «زخم» علاوه بر اینکه به مسأله بلوغ یک دختربچه می‌پردازد، موضوع احساس‌برانگیز نبود مادر را هم به تصویر می‌کشد که این امر می‌تواند همدلی مخاطب را به دنبال داشته باشد. ضمن اینکه کارگردانی و نویسندگی آن، کار ساده‌ای نبوده و حتی تدوین آن هم به‌اندازه است. همه این موارد کمک می‌کند تا دنیای فیلم برای ما باورپذیر باشد.

این کارگردان سینمای کوتاه، در ادامه در پاسخ به اظهارنظر یکی از مخاطبان مبنی‌بر اینکه «زخم» تنها در پی این بوده است که اشک مخاطب را دربیاورد، گفت: اینکه بگوییم فیلم می‌خواسته اشک مخاطب را دربیاورد و آن را محل اشکال بدانیم درست نیست، چون ما فیلم می‌سازیم که موضوعی را برای مخاطب باورپذیر کنیم. اگر منطق اتفاقات درون قاب درست نباشد، می‌شود پذیرفت که فیلم به دنبال ترحم مخاطب بوده است. اما در این فیلم این‌چنین نیست، «زخم» به لحاظ منطق روایی به دنبال این نبوده که گریه مخاطب را دربیاورد.

استفاده هنرمندانه «گرازها» از عناصر داخل قاب

فیلم «گرازها» به کارگردانی غلامرضا جعفری هم آخرین فیلم‌کوتاهی بود که در پاتوق هفتم مورد بررسی قرار گرفت اما کارگردانش در نشست حضور نداشت.

علیزاده‌فرد درباره این فیلم گفت: از یک جهت موقعیت «گراز» جذاب است اما یک بدی هم دارد و آن، این است که موضوع بکری ندارد. چون در فیلم کوتاه مهم این است که سوژه‌های بکری داشته باشید. در «گراز» از عناصر داخل قاب به شکل هنرمندانه‌ای بهره گرفته شده اما تکراری بودن سوژه و پایان‌بندی بد به آن ضربه زده است.

وی بیان کرد: پایان باز در فیلم‌سازی به این معنا این نیست که به همه موضوعات پاسخی داده نشود، بلکه به این معناست که تنها یکی دو سوال باقی بماند اما پایان این فیلم اصلا رها است.

کد خبر 6092034