دانشمندان راز «دروازه جهنم» را کشف کردند+تصاویر
تاریخ انتشار: ۱۳ اسفند ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۵۱۳۸۷۴
ساعت 24-دانشمندان موفق شدند راز دو هزارساله غاری اسرارآمیز در یک معبد باستانی یونانی-رومی معروف به «دروازه جهنم» را که در ترکیه امروزی قرار دارد، کشف کنند.
به نقل از بلومبرگ، دانشمندان موفق شدند راز سر به مهر غاری اسرارآمیز در یک معبد باستانی یونانی-رومی معروف به «دروازه جهنم» را که در ترکیه امروزی قرار دارد، کشف کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
دو هزار سال پیش یک معبد کوچک یونانی-رومی (واقع در ترکیه امروزی) حیرت و شگفتی ساکنان آن را برانگیخته بود. در ورای دروازه سنگی این معبد و درون یک غار که با مه غلیظی احاطه شده بود، یک نیروی ماورایی عجیبی (به ظن ساکنان این معبد) نهفته بود؛ گاوهای نری که به داخل این غار فرستاده می‌شدند هرگز از آن زنده بیرون نمی‌آمدند؛ اما، کشیش‌هایی که به همراه این گاوها داخل غار می‌شدند، بدون آنکه آسیبی به آنها وارد شود، از آن خارج می‌شدند.
ساکنان این معبد نمی دانستند آیا این پدیده به سبب اراده پلوتو (هادس)، ایزد جهان زیرین (عالم اموات)، بود یا قدرت ماورای طبیعی کشیش‌ها؛ اما دانشمندان اکنون موفق شده‌اند راز این غار را کشف کنند. نتایج یک تحقیق که دوازدهم فوریه در مجله علمی «علوم باستان شناسی و انسان شناسی» به چاپ رسید، توضیحی بسیار زمینی (نه ماوراءطبیعی) برای این پدیده ارائه کرده است: وجود گاز کربنیک!
دانشمندان کشف کردند که این غار دارای مقادیر زیادی گاز کربنیک است که از یک شکاف عمیق در درون زمین متصاعد می‌شود. مقدار این گاز با توجه به فاصله آن از سطح زمین از 4 تا 53 درصد متغیر است. نقاط نزدیک به سطح زمین مقادیر زیادی از این گاز خفه‌کننده را در خود جای می‌دهند؛ زیرا این گاز کشنده سنگین‌تر از اکسیژن است. به همین سبب است که در صورت نشت این گاز در منزل، زیرزمین همواره مرگبارتر از دیگر نقاط ساختمان خواهد بود. با توجه به اینکه فاصله سر حیوانات با سطح زمین (نسبت به انسان‌ها) کمتر است، حیواناتی که داخل غار می‌شدند زنده از آن بیرون نمی‌آمدند؛ اما کشیش‌ها به طور معجزه‌آسایی نجات می‌یافتند.
این غار سال 2013 میلادی نزدیک محلی به نام پاموک کاله (پاموق قلعه یا قلعه پنبه‌ای) –که به سبب آبگیرهای آب‌گرم طبیعی و ایوان‌های پلکانی آن معروف و در فهرست میراث فرهنگی یونسکو ثبت شده است– دوباره کشف شد. با این حال، باستان شناسان پیش‌تر از وجود این غار به عنوان بخشی از شهر باستانی «هیراپولیس» در ترکیه و به عنوان مکانی برای قربانی کردن حیوانات برای پلوتو، آگاه بودند. استرابو، جغرافی‌دان یونانی، که 64 سال پیش از میلاد مسیح تا سال 24 میلادی می‌زیسته است، در این باره نوشته است: بخار آبی که این مکان را احاطه کرده، آنچنان مه آلود و متراکم است که به سختی می‌توان سطح زمین را مشاهده کرد ... گاوهایی که به داخل غار فرستاده می‌شوند، بلافاصله کشته شده و لاشه آنها کشان کشان بر روی زمین به بیرون غار آورده می‌شوند. او همچنین می‌افزاید: با این حال، کشیش‌ها زمانی که وارد غار می‌شوند زنده از آن خارج می‌شوند. این جغرافی‌دان یونانی در عین حال گفته است: کشیش‌ها پس از خروج از غار علائمی دارند که نشان می‌دهد در آستانه خفگی بوده‌اند.
تصویر بازسازی‌شده دیجیتالی از معبد
منبع: ساعت24
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۵۱۳۸۷۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند + عکس
آفتاب‌‌نیوز :
این زن که به نام شانیدر زی (Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.
به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آنها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.
دکتر، اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آنها آنقدر فاحش نبوده باشد.
پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آنها را نمی‌بینیم.
نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.
تحلیل جدید
هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد، زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آنها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.
این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.
پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آنها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آنها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.
غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است، زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.
در عوض، آنها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گور‌ها ممکن است از طریق زنبور‌های گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.
نئاندرتال‌ها بار‌ها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آنها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.
شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.
پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.
بازسازی جمجمه
پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.
استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آنها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.
در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.
این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.
منبع: خبرگزاری ایسنا
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟