رنج و مشقت ساکنان مسکن مهر بروجرد از بی امکاناتی/زندگی در ساختمان ۶ طبقه بدون آسانسور!

مشکل نبود آسانسور یکی از مهمترین مشکلات ساکنین مسکن مهر بروجرد است به طوری که در برخی از بلوک ها ساکنین 6 طبقه را بدون آسانسور بالا و پایین می روند و در برخی از بلوک ها هم آسانسور هست اما بدون استاندارد.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ و به نقل از بازتاب بروجرد افراد زیادی بودند که سالها پیش برای خانه دار شدن دار و ندار خود را فروختند تا بالاخره سرپناهی داشته باشند، سالها پیش ساخت مسکن مهر آغاز شد و ساختمان هایی مرتفع در بخشی از شهر قد کشیدند و بعد از مدتی شهروندان در این واحدها ساکن شدند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

در شهرستان بروجرد بیش از 6 هزار واحد مسکن مهر برای متقاضیان ساخته شده که تا کنون 6084 واحد به متقاضیان تحویل داده شده و تنها 320 واحد باقی مانده است اما نبود امکانات از جمله آسانسور مشکلی است که بیش از هر چیزی ساکنان مسکن مهر بروجرد را رنج می دهد.

 

نبود مکان های ورزشی، فرهنگی، مذهبی و فضای سبز در مسکن مهر بروجرد سبب شده تا این شهروندانی که حدود 17 هزار نفر هستند گلایه هایی داشته باشند اما از همه مهمتر نبود آسانسورهایی است که در ساختمان های 6 طبقه ساکنین این بلوک ها را رنج می دهد.

 

ساکنینی که چاره ای ندارند جز این که هر روز 6 طبقه را بدون آسانسور بالای و پایین بروند و متاسفانه با گذشت مدتها این مشکل حل نشده است تا جایی که امروز مهر آبادی قائم مقام وزیر راه و شهرسازی به دعوت عباس گودرزی نماینده مردم بروجرد به بروجرد سفر کردند و از نزدیک از مسکن مهر این شهر بازدید کردند و برای این مشکل چاره ای بیندیشند.

 

بعد از بازدیدها جلسه ای در فرمانداری تشکیل شد که مهر آبادی قائم مقام وزیر راه و شهرسازی گفت: امروز با دیدن مسکن مهر بروجرد و مشکلاات آنها واقعا متاثر شدم چرا که ساکنین برخی از بلوک ها مجبور هستند 6 طبقه را بدون آسانسور بالا و پایین بروند و باید سوال کرد که چرا تا کنون این مشکل برطرف نشده است.

 

وی اضافه کرد: پاسکاری یکی از عواملی است که سبب می شود تا کار روی زمین بماند اما نیاز است برای رفع این مشکل و سایر مشکلات مسکن مهر بروجرد برنامه ریزی شود و برای رفع مشکلات آسانسور بازرسینی این آسانسورها را بررسی و هزینه لازم برای رفع آن را مشخص کنند تا بتوان اقداماتی را انجام داد.

 

نبود امکانات در مسکن مهر بروجرد

"علی کورانی فر" فرماندار بروجرد اظهار داشت: مسکن مهر بروجرد در دو حوزه تعاونی ها و خدمات عمومی با مشکل همراه هستند و آسفالت معابر و ورودی نیاز است که با همکاری و برنامه ریزی صورت گیرد.

به گفته وی در مسکن مهر بروجرد یک درمانگاه بهداشتی برای ساکنین نیاز است و این ساکنین از خدمات ورزشی، فرهنگی محروم بوده و نیاز است مکان هایی برای این افراد در نظر گرفته شود.

 

برخی از ساکنین مسکن مهر در رنج و مشتقت زندگی می کنند

"عباس گودرزی" نماینده مردم بروجرد در مجلس شورای اسلامی در این جلسه افزود: ساکنین مسکن مهر از اقشار ضعیف جامعه هستند اما برخی از این افراد در رنج و مشقت زندگی می کنند و شایسته نظام نیست که این افراد در مشکلات به سر ببرند.

وی اضافه کرد: کدام یک از ما می توانیم در ساختمانی 6 طبقه بدون آسانسور زندگی کنیم و این مهمترین مشکل ساکنین است که نیاز است تا مشکلی رخ نداده این مشکلات برطرف شود.

به گفته وی طرح مسکن مهر بروجرد طرح خوبی بود و امروز با مشکلاتی همراه هستند که باید بررسی و برطرف شود و این بازدید جلسه نمایشی نخواهد بود بلکه پیگیر هستیم تا مشکلات برطرف شود.

 

50 واحد مسکن مهر بدون متقاضی

"علیخانی" مدیر کل راه و شهرسازی لرستان در این جلسه گفت: در بروجرد از 6 هزار و 686 واحد مسکن مهر تنها 320 واحد باقی مانده که 50 واحد بدون متقاضی هستند.

وی اضافه کرد: بخشی از کارهایی که در حوزه کاری ما بوده بیش از 85 درصد پیشرفت فیزیکی داشته و تلاش داریم تا مابقی کار را در اردیبهشت ماه انجام دهیم اما برخی از واحدها بیش از 5 سال است که تحویل داده شده اما با مشکلاتی همراه هستند.

به گفته وی راه و شهرسازی این آمادگی را دارد که هر یک از دستگاه های مرتبط که زمین برای ساخت مکان های ورزشی، آموزشی، بهداشتی و مذهبی نیاز دارند اعلام کنند تا زمین مورد نیاز در اختیار آنها قرار داده شود.

 

تنها 23 درصد آسانسور های مسکن مهر استان لرستان گواهی استاندارد دارند

"مرضیه قنبریان" مدیر کل استاندارد لرستان افزود: در کل استان لرستان پنج شرکت بازرسی وجود دارد که مشخصات لازم در آنها ثبت شده و بعد از بازرسی در صورت نبود نقص گواهی استاندارد برای آسانسور صادر می شود.

وی اضافه کرد: در کل استان لرستان تنها 23 درصد از آسانسورهای مسکن مهر گواهی دریافت کرده و مابقی استاندارد نبوده و دارای نواقصی هستند اما اکثر آسانسورهای بروجرد مشکل بحرانی دارند که نیاز است نواقص برطرف شود.

 

از 245 بلوک فقط 47 تا گواهی استاندارد آسانسور دریافت کردند

"قاسمی" مدیر عامل تعاونی مسکن مهر بروجرد خاطر نشان کرد: در کل مسکن مهر بروجرد 245 بلوک وجود دارد که آسانسور در 237 واحد نصب شده و از این تعداد تنها 47 آسانسور موفق به دریافت استاندارد شده اند.

وی تصریح کرد: 176 بلوک وجود دارد که نمی توانند گواهی استاندارد دریافت کنند و دارای نواقص زیادی هستند و برخی از آنها مشکل سازه ای دارند  و در حال حاضر تعاونی نمی تواند برای ترمیم پولی از متقاضی دریافت کند و همین سبب شده تا مشکلات در این واحدها بیشتر باشد.

 

انجام کار کارشناسی علت طولانی شدن پرونده ها

"حمید رضا بوالحسنی" رئیس دادگستری بروجرد اضافه کرد: پرونده هایی که از مسکن مهر وجود دارد به کارشناسان مروبطه ارجاع داده شده و هر پرونده حدود 8 ماه زمان نیاز دارد و علت طولانی شدن پرونده ها، کارشناسی هایی است که روی آن صورت می گیرد.

بوالحسنی اظهار داشت: پرونده تعاونی توحید بروجرد 2 سال است که در مراجع قضایی در حال پیگیری و کارهای کارشناسی است.

به هر حال انتظار می رود تا هر چه سریعتر مشکلات ساکنین مسکن مهر بروجرد برطرف و امکانات مورد نیاز برای آنها در نظر گرفته شود.

 

انتهای پیام/

منبع: دانا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۵۳۹۱۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کتاب‌هایی که اگر فیلم شوند، پرفروش می‌شوند

گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، مهناز سعیدحسینی- مریم قربان زاده نویسنده شناخته شده‌ای در کشور ما است که عموماً او را با کتاب «خاتون» و «قوماندان» که توجه و تقریظ رهبر انقلاب را به دنبال داشت، می‌شناسند، اما این نویسنده صاحب سبک کتاب‌های متعدد و قابل توجهی در حوزه ادبیات دفاع مقدس با تمرکز ویژه بر روی نقش بانوان دارد که نه تنها هم قد و قواره خاتون و قوماندان هستند، بلکه حتی می‌توان این کتاب‌ها و ویژه حوض شربت این نویسنده را یک سر و گردن بلندتر هم دانست. با این بانوی نویسنده گپ و گفتی درباره ادبیات دفاع مقدس و نقش زنان در این ادبیات داشتیم که با هم در ادامه می‌خوانیم:

خانم قربان زاده! از نظر شما اهمیت پرداختن به شخصیت مادران و همسران شهدا یا جانبازان چیست؟ این پرداخت چه کمکی می‌تواند به وضعیت امروز ما در حوزه زنان بکند؟

ما در جامعه و به خصوص در مورد نوجوان‌ها نیاز به الگو داریم. از این منظر خواندن از موفقیت‌ها و توفیقات افراد حتماً اثرگذار خواهد بود و به تغییر دیدگاه خیلی از خانم‌هایی که مشکلات و مسائل زندگی‌ شان تقریباً شبیه آنها است، کمک می‌کند. کلاً قصه گویی ما ایرانی‌ها سر همین ماجرا است. از کودکی دنبال این مسئله بودیم که ببینیم آن شخص چطور مشکلش را حل کرد و در آن افسانه چه اتفاقی افتاد و برای آن اسطوره چه مسئله‌ای پیش‌آمد و بعد بعد به خودمان بگوییم پس تو هم می‌توانی همان راه را بروی و موفق شوی.

الگویی برای زنان امروز

 زن امروز جامعه ما یک مقدار سردرگم شده است. نمی‌داند که دقیقاً از خودش چه می‌خواهد. دلش می‌خواهد یک مادر خیلی خوب و کامل باشد، دلش می‌خواهد تحصیل کرده در مدارج عالی باشد، دلش می‌خواهد یک مانکن باشد ... نمی‌داند چه می‌خواهد و به همین دلیل هر دری را می‌زند تا ببیند کدام یک از این جنبه‌ها می‌تواند او را به آرامش برساند. دیدن الگوها و شنیدن زندگی آن‌ها از این جهت که این راه را نشان می‌دهد و الگویی می‌شود تا به راه دیگری هم فکر کرد و طور دیگری هم نگاه کرد، اهمیت دارد.

کیفیت کتاب‌های منتشر شده در این زمینه چگونه است؟

 آن چنان نیست که انتظار می‌رود و لایق این حوزه است. علی رغم تنوعی که به لحاظ موضوعات و افراد و سوژه‌ها و زندگی‌هایی که بازتاب داده می‌شود، کتاب‌ها خیلی متنوع نیستند؛ یعنی انگار روی یک سیر خط زمانی پیش می‌روند. هرچند همه آنها یک جاهایی باهم دیگر فرق می‌کنند اما در نهایت یک زندگی شبیه زندگی یکی دیگر شد. گرچه سبک زندگی آدمهایی که در این مسیر هستند تا حدودی شبیه هم هست، اما این شباهت یک وقت‌هایی باعث شده که خواننده را نتواند قانع برای خواندن کتاب جدید کند. تعجیلی هم که ناشرها دارند برای کتاب‌های این سبکی که به فلان مراسم و به فلان تاریخ برسد و در کنارش عدم همکاری خانواده‌ها باعث می‌شود نویسنده فراغ بال نداشته باشد و نتواند ان چنان که دلش می‌خواهد بنویسد همین منجر می‌شود به کتاب‌سازی.

حجم کار زیاد است و همه دلشان می‌خواهد در این حوزه باشند و برای خودشان کلی تکلیف و وظیفه تعیین کرده‌اند، اما به لحاظ کیفیت آنچه که باید باشد نیست. ضعف ادبی و قدرت مانور ادبیات، به لحاظ تاریخی و نگاه جدید و خلاقی که نویسنده باید داشته باشد بر فقر آثار می افزاید و همین‌ها دست به دست هم می‌دهد که این کارهای ضعیف بر کارهای قوی غلبه کند و کارهای قوی چوب کارهای ضعیف را بخورد.

ضربه به ادبیات پایداری و کتاب‌هایی که طعم و نمک ندارند

این کتاب سازی‌ها چه آسیبی می‌زنند و در مقابل چه کار باید کرد؟

 دلم می‌خواهد به نهادها و ارگان‌های مسئول بگوییم که کاری نکنند! حداقل در حوزه‌ی ادبیات و بحث‌های رسانه‌ای کاری نکنند. ما بیشترین ضربه را از همین نهاد‌ها و ارگان‌ها و سازمان‌هایی خوردیم که دلشان می‌خواست بیلان کاری پر کنند و زودتر طرحها را به تولید برسانند و کتاب‌ها را منتشر کنند و لیست بدهند و جدول پر کنند. علی الخصوص بسیاری از اینها نگاه ادبی به کتاب‌ها ندارند؛ نگاه اعتقادی دارند و آن احساس تکلیف_ که حتماً محترم و مقدس است_ باعث ورود آنها شده اما بیشتر آسیب می‌زنند. چقدر از ادبای کشور و اهل پژوهش و ادبیات، در مصادر تولید کتاب‌های حوزه دفاع مقدس هستند؟ چقدر رسته‌های نظامی یا دولتی در مناصب تولید این آثارند؟ در این شکل دیگر آن شانیتی که کار ادبی باید داشته باشد و در ادبیات پایداری خودش را نشان بدهد، ندارد. چون آن ارگان و نهاد و موسسه دنبال این هستند که زودتر کتابش دربیاید و بعد بتواند آن را بگذارد روی میز و جلو بقیه‌ی نهاد‌ها و ارگان‌ها بگوید مثلاً من این کتاب را چاپ کردم و این سوژه ما بوده و مسائل این چنینی...

این کارها به ادبیات پایداری آسیب زده است. بسیاری از این کتابها خشک و بی‌روح هستند و طعم و نمک ندارند.

نظرتان درباره جایزه‌ها چیست؟

جایزه‌ها با هدف رشد و شناسایی و تشویق نویسنده‌هاست اما عملاً جایزه‌ها برای کتاب‌های سفارشی خود نهادهای سفارش دهنده است. وقتی خودشان کتاب می‌نویسند، خودشان تقدیر و خودشان چاپ می‌کنند باید خودشان هم کتاب را بخوانند!

این قسمت ماجرا آزار دهنده است و کار برای نویسنده‌هایی که بخواهند مستقل کار کنند و زیر بلیت کسی نباشند، سخت است و نامشان در لیست کاندیداهای جوایز قرار نمی‌گیرد.

اعتبار جوایز به آثاری است که بر می‌گزینند. انتخاب آثار ضعیف به صرف این که سفارش دهنده یا ناشر یا داوران دستی در تولید آن داشته‌اند، ضربه زدن به اعتبار جوایز ادبی است و نویسندگان اصیل ترجیح می‌دهند اصلاً در چنین جوایزی شرکت نکنند.

یعنی شما معتقد هستید برای تولید آثار بهتر و بیشتر در حوزه دفاع مقدس به حمایت نهادها و ارگان‌ها هیچ نیازی نیست؟

این حمایت‌ها و احساس تکلیف‌های نادرست باعث شده ما با لشکری از آدم‌ها مواجه باشیم که توهم نویسندگی دارند. فضا آن قدر بی‌در و پیکر شده که همه دل شان برای شهدا می‌سوزد و احساس می‌کنند باید قلم دست بگیرد و بنویسد. اما این افراد ادبیات را نمی‌شناسند و با شرکت در چند کلاس و دوره فکر می‌کنند نویسنده شده‌اند. نویسنده‌ای که رمان نخوانده و ادبیات و سبک‌ها و اصلاً جریانات ادبی را نمی‌شناسد، چطور می‌تواند نویسندگی کند؟ به صرف اینکه قلم خوبی دارد؟

قلم‌هایی که نیاز به رشد دارند

این قلم قابل احترام است اما همان قلم نیاز به رشد و پرورش دارد. با چهار تا کارگاه و کلاس نویسندگی که آدم نویسنده نمی‌شود. اما این اتفاق دارد می‌افتد و کرور کرور از این مدل آدم‌ها می‌آیند و کتاب می‌نویسند. هر چند با همان کتاب اول _متاسفانه بگوییم یا خوشبختانه _خلع سلاح می‌شوند و دیگر اقبالی به سمتشان پیدا نمی‌شود. این درد هم دامن‌گیر افراد است و هم دامنگیر ادبیات. یک بار یکی از ناشران از من خواست تا بر کار نویسندگانشان نظارت کنم. یکی از شروط من برای این کار این بود که این نویسنده‌ها صد رمان برتر دنیا را خوانده باشند و لیست رمان‌های خوانده شده‌شان را به من بدهند. اما آن ناشر خندید و گفت شما خیلی توقعتان بالا است!

طبیعی است وقتی اینطور به ادبیات نگاه می‌کنند نباید منتظر کتاب‌های مانا و تأثیر گذار باشیم.

مساله مهم دیگر اینکه با وجود کتاب‌های ضعیف و سطحی، ما کتاب خوب در حوزه دفاع مقدس کم نداریم، چرا از این کتاب‌ها به اندازه کافی اقتباس نشده است و ما فیلم خوب دفاع مقدسی هم کم داریم؟

این را باید از کارگردان‌ها و سینماگران و تهیه کننده‌ها بپرسید. سرمایه گذاری در این گونه موضوعات توجیه پذیر است و می‌توانند سرمایه‌شان را برگردانند. مردم ادبیات پایداری را دوست دارند و از فیلم‌هایی که ساخته‌ می‌شود استقبال می‌کنند.

چه طور می‌توان یک زنجیره کامل از کتاب تا اثر هنری مثل تئاتر، فیلم، مستند، انمیشن و در کشور ایجاد کرد؟

سینمای ما هنوز نفهمیده که اصالت با متن و با کتاب است. همان طور که بازیگر نمی‌داند اصالت با کارگردان است و کارگردان از او مهم‌تر است. کتاب‌های خوب دفاع مقدس کارهای آماده‌ای هستند. علی الخصوص کارهایی که مربوط باشد به زندگی همسران شهداست، صحنه‌های نظامی و هزینه بردار هم ندارد که خرجش بالا باشد. سوژه این کتاب‌ها هم مورد نیاز جامعه است. اینکه در سال‌های پس از پیروزی انقلاب سراغ این سوژه‌ها نرفتند واقعاً برای من هم جای سؤال دارد. یک بخش‌اش شاید بحث همین رسانه‌ها و مطبوعات و تلویزیون است که این نیاز را منتقل و این بستر را فراهم نکرده‌اند تا گفت‌وگویی بین نویسنده و فیلمنامه‌نویس یا تهیه‌کننده اتفاق بیافتد و نویسنده بتواند تهیه‌کننده و کارگردان را مجاب کند که آنچه نوشته است ارزش فیلم ساختن را دارد. گفت‌وگویی بین این دو گروه برقرار نمی‌شود.

به هر حال برای بسیاری از کارگردان‌ها و تهیه کننده‌ها اقتصاد خیلی مهم هست و بالاخره بحث اقتصاد سینما چیزی نیست که آدم بتواند از آن بگذرد یا حتی بخواهد زیر سوالش ببرد اما بعضی از کارها و کتاب‌های دفاع مقدس آن قدر خوب هستند که اگر ساخته شوند بازخورد خوبی خواهد داشت و مطمئناً تهیه کنندگان می‌توانند به بازگشت سرمایه خودشان مطمئن باشند. چه بسا که بیش از بازگشت سرمایه هم برایشان داشته باشد؛ چیزی که تا الان تجربه نشان داده فیلم‌های خانوادگی طیب و طاهر با دیالوگ‌های خلاقانه و با صحنه پردازی‌های فکر شده توانسته‌اند مردم را به تماشای خودشان بکشانند و موفق شوند.

انتهای پیام/