گفتگو با رئیس انجمن نساجی| یک کارخانه با ۷ کیلو چک برگشتی؛ اگر بگذارند ۳ ساله نساجی را نجات میدهم+ فیلم
تاریخ انتشار: ۲۰ اسفند ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۶۳۰۷۰۱
رئیس انجمن نساجی با بیان اینکه اگر دولت به من اختیار می داد به روح پدر و مادرم در سه سال نساجی ایران را درست می کردم، اما متأسفانه اجازه نمیدهند، گفت: با ادامه این شرایط درِب تمام کارخانجات نساجی به زودی بسته می شود که انشالله آن روز زنده نباشم. ۲۰ اسفند ۱۳۹۶ - ۰۸:۲۸ اقتصادی صنعت، معدن و تجارت نظرات
"تعرفه ترجیحی ایران و ترکیه بلایی سرمان آورد که اصلا ً قابل گفتن نیست؛ نعمت زاده می گفت با هزار بدبختی یک شرکت خارجی آمده فراری اش ندهید".
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی از اول این گفت وگو فقط به حال این روزهای کارخانجات نساجی کشور افسوس میخورد و معتقد بود، "اگر می گذاشتند؛ حتماً صادرکننده برتر منطقه و یا حتی دنیا بودیم اما آقایان نگذاشتند این صنعت جان بگیرد و مدام سنگ اندازی کردند."
امروزه افزایش حجم واردات و هزینههای تولید امان کارخانجات نساجی را بریده و هر روز خبر بسته شدن آنها به گوش میرسد از آن طرف دولت هیچ برنامه منسجمی برای توسعه این صنعت ندارند و کهنه بودن ماشین آلات عاملی شده تا تولید برای تولیدکننده به صرفه نباشد. البته فعالیت تعدادی از کارخانجات همچنان نقطه امیدی را برای بصیری رئیس انجمن صنعت نساجی گذاشته است. به اعتقاد او اگر این صنعت حمایت و قاچاق پوشاک مدیریت شود به طور حتم تولیدکننده ایرانی تمام نیاز بازار داخلی را تأمین خواهد کرد.
بصیری با اشاره به اینکه امسال پنجمین سال رکود را پشت سر میگذرانیم ، میگوید: بلایی که این تعرفه سر ما آورد اصلاً قابل گفتن نیست. من به آقای نعمتزاده گفتم این ترکیه دارد ما را لُخت میکند! نعمت زاده گفت"حالا که ما با هزار بدبختی یک شرکت خارجی پیدا کردیم که حاضر به سرمایه گذاری در ایران است آن را هم فراری میدهید؟! "گفتم "آقا اینها دارن ما را لُخت میکنند! شما چرا متوجۀ این قضیه نیستید؟"
متن کامل گفت وگوی تسنیم با بصیری رئیس انجمن صنایع نساجی ایران به شرح زیر است:
*حال بازار و صنعت نساجی خیلی خراب است/اراده ای برای حل مشکلات تولیدکنندگان نیست
تسنیم: در طول چند سال اخیر بسیاری از تولیدکنندگان در صنایع مختلف حال خوشی ندارند و هر روز هم بر حجم مشکلات آنها اضافه می شود با توجه به این شرایط وضعیت فعلی نساجی چگونه است؟
امروز صنعت نساجی با معضلاتِ بسیاری دست و پنجه نرم میکند که این معضلات را باید از دریچه و موقعیت های مختلفی مورد ارزیابی قرار داد. به طور کلی صنعت نساجی یک صنعت به شدت وابسته به بازار است، این صنعت از همان روزهای اول پایه گذاریش تمام هم و غم و فکرش بازار بود، چراکه بازار خط و مشی صنعت نساجی را مشخص میکرد. به این صورت که بازار به عنوان منبع اصلیِ فرمان به تولید و عرضۀ کالا، نیازِ مردم و جامعه را ارزیابی و در نهایت سفارش ها را به کارخانجات نساجی ارائه میکرد.
به همین دلیل صنعت نساجی به شدت وابسته به بازار بود و همین بخش هم مانع پیشرفت صنعت نساجی کشور شد. زیرا فقط باید خواستههای بازار را تأمین میکردند با توجه به این صحبتها شما اگر می خواهید حال صنعت نساجی را بپرسید اول باید حال بازار را بپرسید که خیلی خراب است.
بازارامروز خوب نیست چون مردم مدتی است از نظر اقتصادی در شرایط خوبی قرار ندارند و اگر هزینهای هم میشود عمده آن را صرف پرداخت کالاهای ضروری است و دیگرمنابعی برای هزینه مد و لباس و غیره نمیماند. در حال حاضر توان صنایع نساجی هم کم شده و تمام کارخانههای ریسندگی، بافندگی، چاپ و رنگرزی همه خیلی خیلی ساکت و مسکوت هستند. البته مسئولین و مقامات مملکت میتوانستند و هنوز هم میتوانند موانع را از پیشروی این صنعت بردارند اما متأسفانه ارادهای نیست.
وقتی تولید داخل کارخانه میماند بزرگترین اثر خود را روی کارگران آن واحد تولیدی خواهد گذاشت کارگر بسیار مراقب است کالایی که تولیدکرده در انبار نماند اگر ببیند جنس از انبار خارج نمیشود بهره وری او کاهش یافته و مدام از خود میپرسد برای چه تولید کنم؟ انبارها که دیگر جا ندارد.
سه اصل مهم در تمام صنایع وجود دارد که اگر درست کار کنند نه تنها صنعت نساجی هر صنعتی مسیر توسعه را طی خواهد کرد. رضایت کارگران از کاری که انجام میدهند اولین الفبای حرکت تولید است. دوم استفاده از مواد اولیه مرغوب در تولید است تا در نهایت یک محصول با کیفیت به دست مصرف کننده برسد. مورد آخر خروج مستمر تولیدات از انبارهاست. وقتی یک کامیون مواد اولیۀ مرغوب وارد کارخانه شده و در نهایت 3 تا 4 کامیون جنسِ تولیدشده خارج می شود یعنی وضع تولید خوب است. متأسفانه امروز این توازن را از دست دادهایم و در شرایط رکود هستیم.
*پنجمین سال رکود را پشت سر میگذرانیم/مشوق های صادارتی هم حذف شده است
تسنیم: رکود صنعت نساجی امسال وارد چندمین سال خود شده است؟
شغل من کارگری و تولید است و با سیاست کاری ندارم، امسال پنجمین سال رکود را پشت سر میگذرانیم و این افت روز به روز بیشتر میشود. البته سابقه مشکلات این صنعت به دهه 60 برمیگردد زیرا قبل از این دهه مشکلی در تولید و صادرات نداشتیم حتی صادرکنندگان از مشوق هایی هم برخوردار بودند که بعداً حذف شد.
تسنیم: صنعت نساجی در دهه 60 تا حدودی پیشرفت کرده بود و حتی در حوزۀ صادراتی هم حضوری فعال داشت، چه اتفاقی باعث شد تا وضعیت این صنعت امروز اینگونه شود؟ مگر نه اینکه صنایع کشور همیشه باید مسیر توسعه را طی کنند چرا این صنعت به جای پیشرفت امروز اولویت چندم دولت شده است. چه موضوعاتی باعث شده تا این صنعت هر روز با بی توجهی روبهرو شود.کم کاری از شما بوده یا دولت؟
اگر به دهه 1330 برگردیم، در آن تاریخ یک تحولاتِ عجیب و غریبی در کشور اتفاق افتاد که من در هیچ جا ندیدهام کسی در خصوص آنها صحبتی را مطرح کند. در آن مقطع 23 کارخانه صنعتی در کشور وجود داشت که پایههای آن افراد بازاری بودند.
تسنیم: یعنی تولید و توزیع دست این 23 کارخانه بود؟
بله تولید و توزیع با خودشان بود. قبل از سال 1330 افرادی مانند حاج امینالضرب که امروز نشان آن توسط اتاق بازرگانی تهران به افراد برگزیده داده می شود، خودش یک واردکننده بود او در سال 1330 از هند شرقی کفن به ایران وارد میکرد و حتی در خاطراتش هم گفته که "من در وارد کردن کفن 2 عباسی در مترمربع سود میبردم" ، در آن سال او حساب کرده بود که اگر من این پارچه وارد و در ایران ببافم، 10 شاهی سود خواهم برد. حالا چرا کفن را انتخاب میکند؟ برای اینکه کفن رنگرزی، چاپ و حتی روفوگری نمیخواهد و اگر سوراخی در کفن باشد نه مرده و نه صاحب مرده اعتراضی نمیکند.
*سود بالای صنعت نساجی در سال 1330 / اداره کشور با صادارت پنبه
وقتی این دیدگاه را در پایه صنعت کشور میبینید دقیقاً متوجه خواهید شد که پایۀ سود اقتصادی در اولویت اساسی قرار گرفته است. جالب اینجاست در سال 1330 هیچ صنعتی را پیدا نمی کنید که تا این حد سود بالایی داشته باشد. در آن دوره قیمت پنبه بسیار ارزان بود و حتی بالاترین رقم تولید پنبه هم در آن سال ثبت شد. از سال 1332 بعد از کودتای 28 مرداد دیگر از ایران نفت نمی خریدند و تنها صادرات ما پنبه بود. به عبارتی در سال 1332 کشور با پول صادرات پنبه اداره می شد. در آن سال با تولید 254هزار تن پنبه دومین کشور صادرکننده دنیا محسوب می شدیم.
سال 1332 در سازمان برنامه و بودجه بررسی زیادی در مورد صنعت نساجی شد و حتی کتابهای متعددی هم در این حوزه نوشته بودند. یادم هست در 17 جلد کتاب دقیقاً وضعیت صنعت نساجی و مسیر توسعه این بخش تدوین شده بود به این صورت که کشور با این وسعت و جغرافیا قادر به تولید 520 هزار تن پنبه است اما چون دسترسی به بذرِ اصلاح شده، کود، سم و غیرذالک نبود نتوانستیم از پتانسیل ها استفاده کنیم.
باید تأکید کنم در آن سالها با همۀ مشکلاتی که وزارت کشاورزی در عدم تجهیزات و نیروی متخصص داشت 254 هزار تن پنبه در کشور تولید میشد که حدود 70 تا 80 هزار تن آن صرف تأمین نیاز 32 کارخانه کشور بود و مابقی 254 هزار تن را صادر میکردیم و از پول آن مردم کشور ارتزاق زندگی میکردند به نوعی کشور با پنبه اداره میشد.
از سال 1332 گروهی شروع به توسعه سازمان برنامه کردند و اولین هدف آنها توسعه بیشتر صنعت نساجی بود و چشم انداز این صنعت را برای 25 سال آینده تدوین کردند. آنقدر این برنامه ریزی دقیق بود که دقیقاً تعیین شده بود این میزان تولید پنبه نیازمند چه تعداد مزرعه برای کشت پنبه چه تعداد کامیون برای انتقال آنها به کارخانجات است. حتی بحث لاستیک کامیون های حمل پنبه هم محاسبه شده بود.
*برنامه دقیق توسعه صنعت نساجی و جذب سرمایه بالای بازاریان از سال 32 تا 48
این برنامه از سال 1332 تا سال 1348 اجرایی شده و صنعت نساجی در جذب سرمایه گذاری هم بسیار موفق شد. بازاری هایی از جمله آقای مقدم، کوروس، لاجوردی، حاج برخوردار و دیگران وقتی با این برنامه ظرفیت و دقیق در صنعت نساجی روبه رو شدند شروع به سرمایهگذاری در این بخش کردند. در آن مقطع مشخص بود که الان در چه وضعیتی قرار داشته و در بلند مدت به چه برنامههایی میخواهیم برسیم.
تسنیم: در آن سالها که صنعت نساجی برای مسئولان صنعتی کلیدی بود مشکلی به نام واردات نداشتیم؟
نه. ما تا سال 1364 تا 1365 اصلاً معضلی به نام قاچاق نداشتیم. یادم است در همین خیابان 30 تیر در زیرپلهها واحدهای تولیدی بلوز و کت تولید میکردند و در نهایت مارک خارجی به آنها میزدند و پس از انتقال به قشم یا کیش شبانه با لنج به بندرعباس آورده و به عنوان جنس قاچاق در بازار میفروختیم.
*بزرگترین صادرکنندۀ لباس پلیس به انگلیس بودم/ تأسیس 8 هزار واحد تولید نساجی در کشور
تسنیم: یعنی آن زمان هم مردم جنس ایرانی را قبول نداشتند؟
نخیر قبول نداشتند، چون جنس خوب تولید نمیشد البته که میتوانستند تولید کنند کما اینکه بعداً ما به جایی رسیدیم که توانستیم این جنس خوب را تولید و به تمام دنیا صادر کنیم ما به آلمان و ایتالیا صادر کردیم این در حالی است که استاندارد آلمان و ایتالیا بسیار بالا است، استاندارد فرانسه و انگلیس خیلی بالاست، من خودم بزرگترین صادرکنندۀ لباس پلیس کشور انگلیس بودم. انگلستانی که خودش تولیدکنندۀ پارچۀ فاستونی دنیا بود، خریدار لباس فاستونی پلیس از ایران بود.
تسنیم : در چه سالی صادرات انجام می دادید؟
حدود سال های 48 تا 54 صنعت نساجی کشور در بازارهای صادارتی حرف برای گفتن داشت. از سال 1332 و توجه جدی سازمان برنامه و بودجه به صنعت نساجی تعداد کارخانههای این بخش افزایش پیدا کرد و تا سال 57 به 8 هزار واحد نساجی رسیدیم. این میزان واحد صنعتی آنهم در آن سالها شوخی نیست، این صنعت سودآور شده بود و ضمن جذب سرمایه گذاری نوآوری ها هم شکل گرفت و تا حدودی کارخانجات از شر بازار نجات پیدا کردند.چراکه تحت نفوذ و نگاه و دیدِ بازار نبوده و حتی صادرات هم انجام میدادند.
من حدود 52 سال است که در صنعت نساجی کار میکنم و شاهد اتفاقات متعددی هستم. من می دیدم که آقای بازاری یک تکه پارچه میآورد داخل کارخانه و میگفت من این را میخواهم و کارخانه هم ملزم به تهیه سفارش آن بود اما امروز وضع تغییر کرده و تمام دنیا کاتالوگ دارند و براساس آن سفارش ها را ارائه میکنند. 40 سال پیش وقتی به بازاری میگفتند علاوه بر سفارشت این را هم میتوانیم تولید کنیم میگفت نه من فقط سفارش خودم را میخواهم.
*داستان پارچههای وطنی و سرنوشت کارگران کارخانه «وطن اصفهان»
تسنیم: با این تفاسیر رهایی کارخانجات از نفوذ بازار برای آنها بسیار قابل اهمیت بود؟
تا سال 57 تا حدودی از نفوذ بازار راحت شده بودیم اما باید این نکته را تأکید کنم که چون پول دست بازار بود همچنان وابستگی کارخانجات به بازار وجود داشت هر چند صادارت هم انجام می شود اما منابع آن جوابگوی فعالیت کارخانجات نبود. در آن دوران توجه جدی به بازار صادارتی و حتی تولید محصولات متنوع در داخل کشور شده بود و درنتیجه این صنعت کم کم جان گرفت.
سال 1300 بزرگترین کارخانۀ نساجی کشور به نام «وطن اصفهان» در اصفهان تأسیس شد اما به خاطر تاجگذاری رضاشاه در سال 1304 تابلوی سال تاسیس کارخانه را به سال 1304 تغییر داده بودند.در آن دوره تمام ارتشیها بچه های مدارس و کارمندان ادارات دولتی موظف بودند لباسِ کارخانۀ وطن را بپوشند و به همین دلیل به تولیدات این کارخانه میگفتند پارچه وطنی.
وقتی سال1354 شخصاً از طرف بانک صنعت و معدن برای بازسازی این کارخانه رفتم ماشینهای آن برای سالهای 1290 بود آنجا این سوال برایم به وجود آمد که ما میخواهیم چه چیزی را به چه چیزی تبدیل بکنیم؟ روزی که من وارد آن کارخانه شدم 26 سال از جوانترین کارگر کارخانه جوانتر بودم، کارگرهایی در آنجا کار می کردند که نه بیمه داشتند و نه رسیدگی به آنها میشد. یادم هست هر روز از پشت پنجره صدای لا اله الا الله می آمد و یک نفر که پای ماشین بافندگی، ریسندگی، رنگ رزی و دیگ بخار فوت کرده بود را بین پتوی وطن گذاشته به قبرستان میبردند.
* ترکیه سال 1980 یک متر پارچه هم تولید نمیکرد
به عبارتی کارگرهای آنجا مانند ماشینها فرسوده شده بودند اما همچنان لباس ارتش را تولید میکردند. امروز هیچ کدام از این جوانها و حتی خود بنده و هیچ کدام از انسانهایی که در ایران زندگی میکنند نمیتوانند آن لباس را بپوشند چون آن پارچۀ وطنی از الیافی که برای فرش دستباف بود تولید میشد، از این پارچه آن زمان کیسۀ حمام تولید میکردند و 90 درصد آدمها به دلیل استفاده از این پارچه اِگزما و بدنشان خارش داشت اما نمیدانستند به چه دلیل است.
در سال 57 به 8 هزار واحد نساجی رسیده بودیم بازار و قسمت فروش منسوجات بزرگ و بزرگتر شد اما هنوز صحبتی از قاچاق نبود. در سال 1980 ترکیه 1 متر پارچه هم تولید نمیکرد که ما از آن بترسیم، چین اصلاً در حدی نبود که جنسی به کشور وارد و در بازار بفروشد. البته جمعیت کشور هم کم بود و بخش زیادی از نیاز بازار توسط کارخانجات داخلی تأمین میشد. رقابت هم در بازار زیاد بود و هر واحد تولیدی سعی در تولید محصول باکیفیت برای جذب مشتری میکرد.
از 57 تا 62 حتی روند مدرنیزه کردن کارخانجات تولیدی هم با همکاری دانشگاهها انجام می شد و افراد متخصص و کاربلد با ماشینها کار میکردند. در این فاصلۀ زمانی اتفاقات عجیب و غریبی در دنیا رخ داد که سال 1980 بحبوحۀ این قضایا بود.
در سال 1980 که من معاون اتاق بازرگانی ایران بودم رئیس جمهور ترکیه به ایران سفری کرد و بعد یک سخنرانی در اتاق بازرگانی، از او پرسیدم شما راجع به صنعت چیزی نفرمودید! گفت میخواهم سه کار مهم در اقتصاد انجام دهم نخست فوراً صنعت گردشگری را به حد اعلاء حمایت خواهم کرد، دوم صنعت خودروسازیمان را به حد اعلاء خواهیم رساند و صنعت نساجی مان را هم دو چندان حمایت می کنیم با اجرایی شدن این کارها مابقی بخش ها خودش درست میشود، دقت کنید رئیس جمهور یک کشور با سه جمله سیاست کلی یک کشور را برای من توضیح داد.
در آن مقطع ترکیه اصلا در بخش نساجی حرفی برای گفتن نداشت اما امروز پنجمین تولیدکنندۀ بزرگ جهانی و دومین تامین کنندۀ اتحادیه اروپا است. واقعاً چرا اینها اینگونه شدند و ما در این وضعیت قرار داریم؟
در همان دهه 80 میلادی به عنوان نماینده اتاق بازرگانیِ صنایع معادن ایران از بخش خصوصی و دبیر انجمن صنایع نساجی ایران به بنگلادش دعوت شدم. ساختمان انجمن صنایع نساجی آنها در داکا بود، یادم هست آن روز آنقدر باران آمده بود که من در خیابانهای بدون آسفالت آنها حتی نمیتوانستم پایم را از داخل گِل بیرون بکشم و تا قوزک پا در گِل فرو رفته بودم. با هر سختیی خودم را به دفتر انجمن رساندم دیدم آنجا همه بدتر از من هستند حتی بعضیها پاچۀ شلوارشان هم در گِل رفته بود. بگذریم جمع بزرگی از تمام کشورهای منطقه به آن دفتر دعوت شده بودند تا در آنجا راجع به صنعت نساجی آسیا و به ویژه خاورمیانه صحبت کنیم. ما آن زمان در دوره خوب حیات صنعت نساجی کشور بودیم این در شرایطی بود که ما مسائل جنگ و غیره را را تجربه کرده بودیم اما آنها نه جنگ و نه تحریم داشتند.
*جزئیات جلسهای که فاتحۀ نساجی ما را خواند
خلاصه من در آن جلسه دربارۀ آینده ایران و وضعیت ایران صحبت کردم یک فردی که از بانک جهانی به این جلسه آمده بود از روی میز 5 دانه گیلاس برداشت و به من نشان داد و گفت شما فکر میکنید قیمت این 5 گیلاس در توکیو چقدر است؟ گفتم نمیدانم! گفت حدود 35سنت است، شما با 35 سنت در ایران چند کیلو گیلاس مشهد میتوانید بخرید؟ گفتم نمیدانم، گفت شما حدود 3 کیلو گیلاس میتوانید بخرید. بعد گفت ایران یکی از سه کشور دنیا است که خدا بهترین چیزهای دنیا را آنها داده است، شما که انقدر معادن غنی ، ذخایر نفت و گاز و حتی شرایط آب و هوایی مناسب دارید میخواهید نساجی را هم داشته باشید؟!
وقتی من از بنگلادش برگشتم یک گزارش برای رئیس اتاق آماده کردم و گفتم آنها میخواهند فاتحۀ نساجی ما را بخوانند. همان زمان به مسئولان کشور گفتم که رقبای خارجی برای ما دردسر درست میکنند اما آقایان باور نمیکردند!
امروز بانک جهانی تمام تلاش خود را در تصویب عضویت بنگلادش در سازمان تجارت جهانی میگذارد اما ما را هنوز راه نداده است، درنتیجه اگر من و بنگلادش پارچه ای را تولید و بخواهیم صادر کنیم بازار آلمان از ما تعرفه 13 درصدی میگیرند اما بنگلادش به واسطه عضویت در WTO تعرفه ای پرداخت نمیکند. این رفتارها نشان می دهد رقبا با محدودیت شرایط اقتصادی مشکلات ما را هر روز افزایش می دهند در مسائل بانکی هم مشکلات داریم حتی معاملات خرید و فروش با تجار خارجی به سختی انجام میشود. همین تشدید اوضاع نابرابر رقابت اقتصادی عاملی شده تا امروز بنگلادش 28 میلیارد دلار صادرات اما ما صادراتی نداشته باشیم.
البته بعد از انقلاب اسلامی تا امروز، واحدهای نساجی کشور از 8 هزار واحد سال 59 به 9818 واحد رسیده است و ما تاحدودی رشد داشته ایم اما باید بگویم بازارها را از دست دادهایم.
*کاهش تأسف بار تولید پنبه از 2454 هزار تن به 50 هزار تن
تسنیم: چرا واحدهای تولیدی با تأمین نیاز داخلی کشور در مسیر توسعه حرکت نکردند؟
نه نمیتوانستند چون مواد اولیه مناسب و مرغوبی در اختیار نداشتند،. امروز تولید پنبه کشور از 254 هزار تن به 50 هزار تن رسیده از آن طرف تعداد کارخانجات هم بیشتر شده است. با در نظرگرفتن جمعیت 80 میلیونی کشور ما حداقل به 1 میلیارد و سیصد میلیون پارچه نیاز داریم که برای تولید این پارچهها 180 تن تا 200 هزار تن پنبه باید تهیه شود. اما ما پنبه نداریم!
تسنیم: چرا کشت پنبه در کشور کاهش یافت؟
چون وزارت کشاورزی اقدامات لازم را برای حمایت از کشاورزان پنبه کار انجام نداد. باید همانطور که به کشت گندم سوبسید پرداخت میکرد از پنبهکاران هم حمایت میکرد تا آنها از فعالیت خود سود میبردند اما متأسفانه تشدید مشکلات عاملی شد تا کشت پنبه سودآور نباشد و کشاورزان به کشت سویا و دانه های روغنی تمایل پیدا کند.
*ماجرای واردات سم تاریخ گذشته و دوپینگ شتهها
تسنیم: شما میگویید در یک زمانی دولت با صادرات پنبه اداره میشد؛ چه اتفاقی افتاد که پنبه دیگر سودآور نبود و کشاورز ترجیح داد کشت دیگری داشته باشد؟
همۀ دنیا بذر اصلاح شده استفاده میکنند اما ما دیگر بذر اصلاح شده نداشتیم حتی کودِ و سم به موقع به کشاورز داده نشد. در یک مقطعی سمی وارد ایران شده بود که به علت تاریخ گذشته بودن شَته دوپینگ میکرد. به قولی ابزار کشاورز در اختیارش نبود و همنی موضوعات عاملی شده تا کشت پنبه رفته رفته در کشور کاهش پیدا کند.
سال 64 با کاهش تولید پنبه کارخانجات نساجی برای تأمین مواد اولیه خود دست به دامن تولید شدند زیرا واردات پنبه ممنوع بود. در آن مقطع تولیدکنندگان گیوههای خود را بالا کشیده و هر روز مجلس بودند. در نهایت پس از چانه زنیهای بسیار دولت گفت میتوانید فقط از ازبکستان پنبه وارد کنید.
مخالفان واردات پنبه معتقد بودند اگر پنبه وارد ایران شود با خودش کرم سرخ میآورد. در آن دوران من حتی تعدادی از مسئولین را با پول این انجمن استرالیا بردم و به هیات همراه که همه متخصص بودند، نشان دادم که استرالیا کِرم سرخ ندارد و این بحث قدیمی است. البته در قالب مقالات هم ثابت کردیم که اگر هم پنبه وارداتی کِرم سرخ داشته باشد در پروسۀ تولیدی چون بخار 140درجه به پنبه میخورد، مطمئناً هر نوع باکتری یا هر نوع میکروب و حشرۀ زندهای کشته خواهند شد. علاوه بر این پنبه چون زیر فشار بسته میشود باز اگر کرم سرخی در آنها باشد حتما خواهد مرد.
*ممنوعیت واردات پنبه و به صفتی به صنعت نساجی کشور
با این وجود فقط اجازه واردات پنبه از ازبکستان داده شد. در سال گذشته هم ما کمبود پنبه خود را از ازبکستان تامین کردیم. امروز فقط خرید پنبه را ازبکستان انجام می دهیم و این کشور هم چون تنها تأمین کننده بخشی از پنبه ما است مدام قیمت های خود را افزایش میدهد. حتی ازبکستان خود به این فکر افتاده که به جای صادارت پنبه خودش کارخانه پارچه بزند به همین منظور تعدادی از ایرانیان را به ازبکستان کشاند تا آنجا کارخانۀ ریسندگی تأسیس کنند. امسال ازبکستان با جان کندن به دلیل بدهی به دولت ایران 10 هزار تن پنبه به ما داده و ما هنوز کمبود پنبه داریم.
جالب اینجاست حتی به دولت گفتیم شما که اینقدر از کرم سرخ میترسید خودتان یک قرنطینه در کشور تأسیس کنید تا پنبه وارداتی را از داخل قرنطینه عبور دهیم تا مشکلات احتمالی به وجود نیاید. گفتندانجمن نساجی قرنطینه بسازد ما منابع نداریم! وقتی من قرنطینه و تشکیلات و امکانتش را ساختم احتیاج به گاز Methyl bromide دارم، مصرف این گاز در دنیا ممنوع است چون میگویند برای محیط زیست زیان آور است من گاز Methyl bromide را از چه کسی بخرم؟ اینها کمالِ بیصفتی را نسبت به صنعت نساجی انجام دادند.
تسنیم: عدهای میگویند در یک مقطعی بعضی از کارخانههای نساجی در مکان خوبی احداث شده بودند که در روند واگذاریها فروخته و همان منابع در بخش نساجی هزینه نشد. حتی تعدادی می گویند کارخانجات از ارز دولتی برای منافع خود استفاده می کردند. شما اعتقاد ندارید امروز صنعت نساجی تنبل شده و تا حدودی خودش هم مقصر موقعیت فعلی خود است؟
*واگذاری کارخانجات به مدیران فاقد تخصص / برخی تفاوت آستری با لایه کت را نمی دانستند!
نخیر. من با تاریخ صحبت میکنم چون در کورانش قرار داشتم. وقتی تعدادی از کارخانهها در روند ملی شدن دست سازمان صنایع ملی افتاد، سازمان صنایع ملی این کارخانجات را تقسیم کرد.مدیری در یک مجموعه بزرگ در شمال قراردادند که اصلاً و ابداً صنعت نساجی را نمیشناخت حتی جنسِ کت و شلواری که تنِ خودش بود نمیدانست چیست، تفاوت آستری با لایه کت نمی دانست! این فرد اولین دستوری که صادر کرد دو برابری سرعت ماشینها بود. این در حالی است که ماشین دارای این مختصات بوده و باید 320 دور در دقیقه بزند اما اگر 322 دور در دقیقه شد تمام سوزنهای این ماشین میشکند.اما این آقا گفت نه این حرفا بی خود است و باید انجام دهید.
همین موضوع باعث شد تا استانداردهای ماشینها بهم بریزد. جالب اینجاست در تولید یک پارچه فاستونی باید 24 تار و 26 پود استفاده شود. اما آقایان بعدها از تار و پود این پارچه کم کردند و پارچه در نهایت سبکتر و غیر استاندارد شد. کاهش تار و پود پارچه باعث شد تا تولید بیشتر و پارچههای گشاد در بازار به نام فاستونی سابق به فروش برسد.
*عدم رعایت استانداردها و بی اعتمادی مردم به جنس ایرانی
داستان اصلی این است که ما استانداردها را رعایت نکرده ایم همین موضوع باعث شد تا کسی به جنس ایرانی اعتماد نداشته باشد.
تسنیم: چه تعداد از کارخانه های نساجی ملی شدند؟
اکثراً ملی شدند. کارخانجاتی هم که مدیرانش ماندند گرفتار مسائل جنبیِ مختلفی شدند. همیشه میگویند سه چیز باعث پیشرفت کشور میشود یکی انقلاب و دیگری جنگ و زلزله است. ما تمام این اتفاق را پشت سر گذاشته ایم اما نتوانستم برخی از صنایع مانند نساجی را نوسازی کنیم. گرفتاری ما وقتی بیشتر شد که ذهن مردم نسبت به تولیدات صنعت نساجی کشور خراب شد. طبیعی است که برگرداندن ذهن از جنس بد به جنس خوب کار زیادی می برد که لازمه آن استفاده از علم و دانش و سرمایه است.
تسنیم: در دهه 70 نتوانستیم از دانشگاه برای توسعه صنعت نساجی کشور استفاده کنیم؟
چه استفادهای از دانشگاه میشود کرد؟ کم بودند.
تسنیم: یعنی افراد تحصیلکرده تمایلی به حضور در این صنعت نداشتند؟
چرا تعدادی به سمت این صنعت می آمدند اما یادتان باشد وقتی کسی از دانشگاه فارغ التحصیل میشود فقط درسهای کلاسیک خوانده و کار عملی نکرده است. آنها باید به صورت تجربی علوم آموخته شده را اجرایی کنند که متأسفانه ما بستر لازم را برای آنها فراهم نکردیم. ما گرفتارِ بی برنامگی شدیم. این در حالی است که صنعت نیازمند آرامش و ثبات قوانین است. صنعت مواد اولیۀ و امکانات خوب میخواهد.باید تأکید کنم ما با تولید جنسِ بیکیفیت خودمان را نابود میکنیم. فقط به دلیل اینکه نه حاضریم مطالعه کنیم، نه حاضریم از کسی مشورت بگیریم.یا حتی حرفهایی را که میشنویم عمل کنیم.
*قاچاق پارچه را کسی می کند که این جنس را بشناسد
تسنیم: با توجه به صحبتهای شما در حال حاضر ما کارخانه بزرگ نساجی نداریم؟
نه. البته هنوز هم واحدهای تولیدی خوبی در کشور فعالیت میکنند که همین ها انگیزه من برای پیگیری وضعیت صنعت نساجی و رفع مشکلات شده است.من میتوانم به شما یک طومار از مسائلی بدهم که دست و پای تولیدکننده را بسته است.
تسنیم: شما گفتید در یک مقطعی کارخانجات نساجی از سلطه بازار راحت شدند چه موضوعاتی باعث شد تا باز به بازار وابسته شوید؟
در حال حاضر کاملاً دست بازار است. ما به جهت مشکلات خارجی و داخلی نتوانستیم این صنعت را توسعه دهیم.
تسنیم: قاچاق از چه ردهای شروع شد؟
ابتدا بگویید قاچاقچی کیست؟ بلورفروش نمیرود قاچاق بیاورد، کسی که لوازم خانگی میفروشد نمیرود قاچاق بیاورد قاچاق را کسی میآورد که این جنس را بشناسد، پس پارچه فروش قاچاق میآورد.
تسنیم: یعنی پارچه فروشها قاچاقچی هستند؟
نه ولی قاچاق پارچه کار هر کسی نیست. آدم نابلد که نمیداند چه جنسی را بیاورد ضمن اینکه عدهای قاچاق میکنند که متأسفانه خودشان دست اندکارِ فروش آنها هم هستند. جالب تر اینکه ما جنسهایی را از ایران قاچاق میکنیم که در ازای آنها جنس قاچاق وارد میکنیم. به عنوان نمونه بنزین به ترکیه از طریق مرز لیتری 5 هزار تومان قاچاق میشود بعد پول آن را جنس از ترکیه وارد می کنند.
تسنیم: در چه دههای قاچاق بیشتر شد؟ و امروز سهم آنها در بازار کشور چه میزان است؟
از دهه 70 میزان قاچاق به کشور در حوزه نساجی افزایش پیدا کرد. امروز من رقم دقیقی از میزان قاچاق ندارم اما به جرأت میتوانم بگویم تولیدکننده ایرانی با همراهی بازار به راحتی میتواند 70 درصد نیاز بازار را تأمین کند. در حال حاضر بیش از 9 هزار واحد نساجی در کشور فعالیت میکند که اگر واحدهای زیر پلهای را در نظر نگیریم و با توجه به ظرفیت کارخانهها صحبت کنیم ما 75 درصد نیاز کشور را میتوانیم تامین کنیم.
تسنیم: هنوز برنامهای برای صنعت نساجی نیست اما این واحدهای که تعدادشان هر روز در حال افزایش است با چه امید و انگیزهای وارد این حوزه شده اند؟
من با کسی تعارف ندارم نساجی سودآور است، اگر کارخانهای از مواد مرغوبی استفاده و در نهایت جنس مناسبی را به بازار عرضه کند به طور حتم مشتری خود را کسب خواهد کرد اما متأسفانه قیمت کالای تمام شده بالاست. همین موضوع یک زنگ خطر در مقابل کالاهای وارداتی ارزان به شمار میآید.
*دولت هیچ برنامه ای برای توسعه صنعت نساجی ندارد/کارخانه ها فراموش شدهاند
تسنیم: هنوز پارچه کت و شلواری حرف برای گفتن دارد.
بله. در حال حاضر دو کارخانه پارچه کت و شلواری "جامعه" و "مطهری" در کشور داریم اما دقت کنید ما از 24 کارخانه تولید پارچه فاستونی امروز به 2 کارخانه رسیده ایم و 22 کارخانه تعطیل شده است. اما چرا بسته شدند؟ باید بگویم همه راهها را بر روی آنها بستند و ناچار به تعطیلی شدند.
تسنیم: برندهای هاکوپیان و گِراد چطور؟
گراد تولیدکنندۀ پارچه فاستونی نیست، لباس میدوزد اما ببینید پارچه را از کجا میآورد؟ هاکوپیان پارچه را از کجا میآورد؟ ببینید چه پارچه ای آنهم با چه قیمتی میخرند؟
تسنیم: در حال حاضر در تولید کدام پارچه در بازار حرفی برای گفتن داریم؟
وضعیت ما در تولید پارچهای مصنوعی از جمله انواع پلی استر، انواع پرده و انواع پارچه های پیراهنی، لباسهای شب و غیره خوب است. البته یک زمانی مردم پولدار بودند و پوشیدن پارچه پشمی مد بود ولی به مرور پنبه و بعد از گرانی آن تمایل به خرید پارچه های پلی استر، نایلون و اکریلک و غیره افزایش پیدا کرد. اما باید گفت پارچههای مصنوعی وضعیت خاص خود را داشته و جنس طبیعی نیستند.
من یک مقالهای سال 1376 نوشتم قسمتی از آن را براتیان می خوانم: سرمایهگذاران و تولیدکنندگانی که به دنبالِ عشق به مالکیت و تولید خود را به هزار آب و آتش میزند، میتوانند همین بیابان را به یک کارخانه تبدیل کنند، اگر به عاقبت زندگی توجه کنند یادشان بیایید که باید همه چیز را بگذارند و بروند و در نهایت آن چیزی که فراهم شده است برای اجتماع است نه برای او» وقتی کلاهِ خودتان را قاضی کنید خوب میتوانیم بپذیریم اکثرِ ثروتمندان و سرمایه گذاران به ویژه آنها که خودشان پایه گذار فامیلشان بودند مانند مقدم از هیچ فقط با عشق و علاقه به کار تولیدی و ازدیادِ سرمایه شروع میکنند بدونِ اینکه خود بفهمند درحقیقت نوکرِ کمخرج اجتماع هستند.
تسنیم: در حال حاضر کسی هست که مانند قدیمها کار کند؟
افراد با استعداد در جامعۀ ما فراوان است اما باید آنها را تشویق کنیم. در یکی از مقاله های خود تأکید کرده ام «اگر تولیدکنندگان انگیزه و عشق به مالکیت، به ازدیاد ثروت، به بالا رفتن و بالاتر رفتن نبود هیچگاه خود را به چنین خطرات و دشواریها و فلاکتها نمیانداختند، به دنبال کار مشقت بار نمیرفتند، در عوض وقتشان را صرفِ خوشگذرانی میکردند و به این زودی سلامت خودشان را از دست نمیدادند...»
*کسی هم در بازار های صادارتی جنس گران ایرانی را نمی خرد
تسنیم: میزان صادارت صنعت نساجی امروز چقدر است؟
یادتان باشد صادرات مجوز WTO می خواهد اگر ما این مجوز را نداشته باشیم باید تعرفه 13 درصدی پرداخت کنیم. به طور حتم کسی هم در بازار های صادارتی جنس گران ایرانی را نمی خرد. ما ملحفه درست کردهایم به زیباییِ ملحفههای ترکیه اما باید در بازارهای صادراتی 13 درصد گرانتر بفروشیم به همین دلیل کاهش فروش داریم.
من هنوز به این عشق کار میکنم که بتوانم یک سنگی از جلوی پای تولیدکنندگان بردارم. وقتی نگاه میکنم از داخل یک کارخانه هزار کارگر بیرون میآید در سال ها بعد بچه های آنها دکتر و مهندس جامعه می شوند برایم بسیار خوشایند است. من از این دنیا چه میخواهم!
*اگر به من اختیار دهند سه ساله مشکلات نساجی را حل میکنم
اگر دولت به من اختیار میداد به روح پدر و مادرم در سه سال نساجی ایران را درست میکردم، متأسفانه نمیدهند. این انجمن 56 سال سن دارد و من آن را با دست خالی ساختم، اگر دانشکده را ساختم با دست خالی ساختم پس فقط با پول نیست بلکه برای فعالیت ها یک مقدار همت هم نیاز است.
تسنیم: امروز همچنان برنامۀ منسجمی برای توسعه صنعت نساجی وجود ندارد؟
نخیر وجود ندارد اصلاً نمیدانند چه کاری میخواهند بکنند. ما در تمام دنیا یک استراتژی صنعت داریم. اینقدر اجازۀ تولید فرش ماشینی در باران بیدگل داده اند که الان تمام آنها در حال ورشکستگی هستند. انقدر انبارها پر از فرش ماشینی است که بازاری برای فروش آنها نیست. چرا این رفتارها در صنعت اتفاق می افتد اگر یک برنامه دقیق بود باید نیاز بازار بررسی و سپس مجوزها صادرمی شد. البته سال 1357 اصلاً عیب بود کسی فرش ماشینی داخل خانهاش بیندازد اما امروز فرق کرده است.
تسنیم: تولید این همه فرش با چه توجیحی بود؟
توجیحش چشم و همچشمی بود، همه فکر میکردند با تولیدی فروش سود زیادی میبرند در حالی که وقتی تعداد واحدها بیش از نیاز بازار باشد سود دهی معنایی پیدا نمیکند. برخی از واحدهای تولیدی ماشینهای 12 میلیون یورویی خریدهاند که الان خوابیده است! امروز ما برنامه ریزی صنعتی نداریم و همین موضوع عاملی شده تا واحدهای تولیدی بدون تحقیق اقدام به تولید محصول کنند.
*با استمرار شرایط سخت تولید درب کارخانجات نساجی به زودی بسته میشود
متأسفانه در حال حاضر به جای حمایت از تولیدکننده مدام آنها را ملزم به پرداخت مالیات های غیر منطقی آنهم با دلیل ماشین آلات می کنند که این موضوع واقعا تأسف بار است. با ادامه یافتن این شرایط درِب تمام کارخانجات نساجی به زودی بسته خواهد شد. البته با این قوانین به دو سه سال هم طول نمیکشد.
من انشاءالله تعطیلی واحدهای نساجی را نمیبینم. من با عشق به نساجی به ایران برگشتم اما امروز هر روز هم خبر بسته شدن یکی از واحدهای نساجی را می شنوم. واحدهای تولیدی بیچاره در یک انجمادِ فکری ِعجیب و غریبی هستند که نمیدانند چه کار کنند!
البته باید بگویم که متأسفانه در این شرایط به هم رحم نمیکنیم. پشت قالی باید لاتکس بخورد اما برخی از واحدهای تولیدی به جای لاتکس، خاک سنگ و چسب را قاطی میکنند و پشت فرش می زنند. مردم هم وقتی این قالیها را میخرند بعد از چند بار استفاده متوجه پودر سفید زیر فرش میشوند. باید این آدمهای متقلب را از صحنه خارج کرد تا اعتماد خریداران از جنس ایرانی بد نشود. علاوه بر این چرا ما پولها را از صنعت خارج کردهایم؟ چرا بازار را دودستی تقدیم ترکها کردهایم.
تسنیم: خودمان فضا را برای فروش کالاهای ترک را بازار فراهم می کنید چرا آنها باید در پاساژ های گران آنهم بدون پرداخت اجاره اقدام به فروش کالاهای خود کنند؟
در سال 2016 صادرات کشور ترکیه 11 میلیارد دلار بود و امروز سهم این کشور از کلِ صادرات جهانی 725 میلیارد دلار شده است. پاکستان در سال 2016حدود 9 میلیارد دلار صادرات دارد، این دو کشور 10 برابر کشور ما صادرات دارند، در مورد صادرات پوشاک وضع اسفبارتر است به طوری که ارزش صادرات پوشاک ترکیه در سال 2016، 15 میلیارد دلار و صادرات پاکستان در سال 2016 حدود 6/5 میلیارد دلار بوده است این آمار نشان میدهد ترکیه به تنهایی 300 برابر و پاکستان 100 برابر ما در سال پوشاک صادر میکند. ترکیه که 1980 در بخش نساجی صفر بود امروز چه اتفاقی افتاده که در این جایگاه قرار گرفته است؟!
علاوه بر دو رقیب منطقهای بنگلادش 28 میلیارد دلار، ویتنام 25 میلیارد دلار، اندونزی 7میلیارد دلار، کامبوج 6 میلیارد دلار صادرات دارد اما صادرات ما را ببینید. صادرات غیرنفتی ما روی همدیگر فقط 44 میلیارد دلار است.
*تعرفه ترجیحی ایران و ترکیه بلایی سرمان آورد که اصلا ً قابل گفتن نیست/ نعمت زاده می گفت با هزار بدبختی یک شرکت خارجی آمده، فراری ندهید
تسنیم: نظرتون در رابطه تعرفه ترجیحی ایران و ترکیه چیست ؟
بلایی که این تعرفه سر ما آورد اصلاً قابل گفتن نیست. من به آقای نعمتزاده گفتم این ترکیه دارند ما را لُخت میکنند! نعمت زاده گفت"حالا که ما با هزار بدبختی یک شرکت خارجی پیدا کردیم که حاضر به سرمایه گذاری در ایران است آن را هم فراری میدهید؟! "گفتم "آقا اینها دارن ما را لُخت میکنند! شما چرا متوجۀ این قضیه نیستید؟".
تسنیم : تعرفه ترجیحی ایران با ترکیه منتقدان زیادی داشت اما وزارت صنعت تمام قد از آن حمایت کرد.
بزرگترین کارخانۀ نخ مشهد شادیلون بسته شده است، صاحب شادیلون یک روز آمد انجمن و جلوی همۀ اعضای هیأت مدیره با چکهای برگشتی روی ترازو رفت و 73 کیلو بود وقتی بدون چک ها خودش را کشید 66 کیلو بود. میدانید 7 کیلو چک برگشتی یعنی چه؟ می گفت من با این چک ها چگونه تولید کنم؟ سرمایۀ من یک مشت کاغذ است، چه کسی را به زندان بیندازم؟ می گفت" من میتوانم پول کارگر، پول بیمه و پول برق و آب بدهم؟ در نهایت کارخانه رو بست و رفت.
گفتگو: آمنه هادی پور
انتهای پیام/
R1012125/P1010113/S7,78/CT2 واژه های کاربردی مرتبط قاچاق پوشاک اتحادیه تولیدگنندکان پوشاکمنبع: تسنیم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۶۳۰۷۰۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
فعالیت علنی زنجیره قاچاق پوشاک در کشور!
به گزارش «تابناک» به نقل از تسنیم، مطابق با گزارش وزارت صمت، حدود ۲.۵ میلیون نفر در صنعت پوشاک کشور، مشغول به کار هستند، این در حالی بوده که اطلاعات موجود، ظرفیت خالی بیش از ۴۰ درصدی را در این صنعت نشان میدهد.
از سوی دیگر مطابق با اظهارنظر برخی فعالان صنعت نساجی کشور، سهم صنایع داخلی این حوزه در بازار حدود ۹ میلیارددلاری ایران، تنها ۵.۵ میلیارد دلار است و با یک برنامهریزی میتوان علاوه بر رشد صنعت در این بخش، زمینه صادرات کالاهای داخلی به بازارهای منطقه را نیز فراهم کرد، لیکن قاچاق سد راهی محکم برای احیای دوباره صنعت نساجی است.
آمارهای متناقض در صنعت نساجی
مطابق با آمارهای رسمی ستاد مرکزی مبارزه با قاچاق کالا و ارز، میزان قاچاق پوشاک حدود ۱.۵ میلیارد دلار برآورد میشود. البته پیش از تصویب قانون ممنوعیت عرضه پوشاک با برند محرز، اعداد اعلامی حدود ۳.۲ میلیارد دلار بود که با تصویب این قانون، آمار پوشاک قاچاق کاهش چشمگیری داشت، هر چند در حال حاضر بیش از ۱۲۵ برند محرز پوشاک قاچاق در حال عرضه هستند و مشخص نیست ۱.۵ میلیارد دلار اعلامی از سوی ستاد به فعالیت این برندهها مرتبط است یا خیر؟
از سوی دیگر مطابق با ادعای اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران، آمار قاچاق در این حوزه ۳.۵ میلیارد دلار است که حدود ۲ میلیارد دلار با آمار اعلامی ستاد مبارزه با قاچاق کالا و ارز تفاوت دارد و به سبب ارتباط مستقیم تولید با قاچاق، اعضای این انجمن، طی نامههای متعددی گلایههای خود را به مسئولین ابلاغ داشتهاند.
علاوه بر این اعضای این انجمن، در روزهای اخیر با ارسال نامهای به رهبر معظم انقلاب مراتب اعتراض خود در خصوص عدم مقابله با عرضه و فروش کالای قاچاق را اعلام کردند. در بخشی از متن این نامه آمده است: «همانطور که مستحضرید قاچاق پوشاک طی سالهای گذشته بسیار گسترشیافته و بازار تولیدکنندگان داخلی را بهشدت محدود نموده است و باتوجهبه ماهیت استوک و گاهی دستدوم آن علاوه بر قریب مصرفکنندگان سلامتی ایشان را نیز به مخاطره انداخته است.»
آنچه مشخص است، آسیب عرضه کالاهای قاچاق به تولید کشور غیرقابلکتمان است؛ لذا نهادهای تصمیمگیرنده باید در کوتاهترین زمان ممکن، اقدامات لازم را مدنظر قرار دهند تا این پدیده زیرزمینی رفتهرفته از اقتصاد کشور حذف شود.
اما این حجم عجیب از پوشاک قاچاق از چه طریقی وارد کشور میشود؟
دراینخصوص باید توضیح داد، وسعت نقاط مرزی کشور در کنار مناطق آزاد متعدد، تمامی صنایع کشور را تحتالشعاع قرار داده است، البته نباید کوله بری و ته لنجی را نادیده گرفت، اما پوشاک، کالای ممنوعه دسته ۴ محسوب میشود و واردات آن حتی از دو طریق کوله بری و ته لنجی نیز ممنوع است.
هر چند برخی از کوله بران و ملوانان در قبال دریافت هزینه، پوشاک را غیرقانونی به کشور وارد میکنند، اما درواقع برخی از افراد دارای ثروت و قدرت، با پرداخت هزینههایی این دو قشر را به سمت واردات کالای ممنوعه سوق میدهند و عجیب اینجاست که مسئولان کشور تصور میکنند کوله بری و کالای ته لنجی در اقتصاد کشور تأثیرگذار نیست.
اما گزارش مرکز پژوهشهای مجلس بیانگر آن است که در سال گذشته، ۷۰ تا ۱۰۰ هزار کولبر بین یک تا ۳ میلیارد دلار کالا از استانهای غربی و ۲۰ هزار ملوان نیز از طریق ته لنجی بین ۳ تا ۵ میلیارد دلار کالا را از استانهای جنوبی به کشور وارد کردهاند، درواقع سهم ۱۳ درصدی این دو قشر تأثیر بسزایی در اقتصاد کشور داشته و میتواند برای تحقق رشد تولید مشکل قابل توجهی ایجاد کنند.
بیتردید اگر دولت در سطح عرضه، به مقابله با اجناس قاچاق بپردازد، به سبب افزایش ریسک، روند ورود پوشاک قاچاق از هر طریقی، کاهش خواهد یافت، به عبارتی شاهد عرضه پوشاک قاچاق در مزونهای لاکچری آپارتمانی شمال شهر تهران و ۱۲۵ برند خارجی محرز قاچاق نخواهیم بود، امری که در هفته گذشته بار دیگر در دستور کار برخورد وزارت صمت، فراجا و ستاد مبارزه با قاچاق کالا و ارز قرار گرفته است.
برخورد با پوشاک قاچاق همیشه مقطعی بوده است
در همین رابطه مجید افتخاری، عضو هیئتمدیره اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران در یک گفتوگوی رادیویی، ضمن اشاره به برخورد مستمر، مؤثر و مستقیم با عرضه پوشاک قاچاق، اعلام داشت: متأسفانه قاچاق کالا درگذشته بهصورت پنهانی شکل میگرفت؛ اما شرایط امروز، بهگونهای است که فعالان حوزه قاچاق، علنی و شفاف مشغول به فعالیت هستند.
وی افزود: در حال حاضر قاچاقچیان بهراحتی کالای خود را تبلیغ و برای مبادلات خود از شبکه بانکی استفاده میکنند و همین موضوع سبب شده است تا مراکز فروش پوشاک تولید داخل، روزبهروز کوچکتر و محدودتر شوند.
عضو اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران ادامه داد: ما از نهادهای مسئول درخواستهای مکرری برای ازسرگیری برخوردها داشتهایم؛ اما نظارتها همیشه مقطعی و کوتاهمدت بوده است، بهعنوان نمونه در بهمنماه سال جاری، تنها دو هفته با عرضهکنندگان پوشاک قاچاق برخورد شد.
به گفته افتخاری تفاوتی میان اجناس قاچاق و تقلبی وجود ندارد و باید با عرضهکنندگان این اجناس برخورد شود، وی افزود: پوشاک در بازار شب عید باید رونق خوبی داشته باشد؛ اما هم اکنون بازار در رکود بیسابقهای به سر میبرد و پوشاک قاچاق و تقلبی بخش عمده این بازار را شامل میشود.
پوشاک دستدوم بلای جان تولیدات داخلی است
عضو اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران بیان کرد: بعد از شیوع کرونا، باتوجهبه شرایط اقتصادی ایران و دنیا، حجم بسیار زیادی پوشاک استوک، از رده خارج و تاناکورا که در اروپا، بنگلادش و پاکستان انباشته شده بودند، با قیمت بسیار پایینی از مرزهای مختلف وارد کشور شد و در حال حاضر نیز ادامه دارد.
افتخاری توضیح داد: به سبب تحتالشعاع قراردادن تولید، در هیچ کشور توسعهیافته یا درحالتوسعهای، مجوزی جهت واردات پوشاک استوک صادر نمیشود، در واقع اگر این پوشاک وارد هر کشوری شود صنعت پوشاک آن کشور از بین خواهد رفت.
عضو اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران در ادامه پیرامون غیراستاندارد بودن کالاهای تقلبی اظهار داشت: در واقع باید بگویم کالاهای تقلبی یا قاچاق، هر دو غیراستاندارد بوده و سلامت مردم را به خطر میاندازند، بهخصوص پوشاک کودکان که بسیار حساس هستند و باید از مواد بسیار با کیفت تولید شوند تا سلامت آنان را تهدید نکند.
عرضه یک میلیارد دلار پوشاک توسط پلتفرم ترکیهای در ایران
افتخاری در پایان گفت: در سال گذشته یک میلیارد دلار پوشاک با بهرهگیری از درگاه بانکی درون کشور توسط یکی از پلتفرمهای ترک به فروش رسیده است، درواقع مطابق با ادعای این پلتفرم، کالا پس از ثبت سفارش، قانونی به ایران ارسال میشود، با این تفاسیر و به سبب عدم برخورد با چنین فروشندگانی نباید رونق تولید در این بخش را متصور بود.