قربانیان نفع کارتل نفتی

تعهد کاهش تولید کشورهای عضو اوپک در کنار دیگر تولیدکنندگان به رهبری روسیه، بر خلاف تصورها بسیار خوب و در سطح بالایی از همکاری و تعهد پیش رفت.

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از تعادل، این طرح که نخستین ماه سال 2017 میلادی آغازگر آن بود، توانست درآمد نفتی بسیاری از کشورهای تولیدکننده نفت خام عضو و غیر عضو اوپک را افزایش دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ایران نیز در این میان در زمره کشورهایی قرار گرفت که با پرداخت هزینه کمتر، نفع خوبی را از این توافق برد. اما جولین لی گزارشگر مشهور بلومبرگ از زاویه‌یی متفاوت طرح کاهش تولید نفت خام را مورد ارزیابی قرار داده و در واقع تلویحا مدعی شده است، کشورهایی که «ونزوئلا» و «آنگولا» در راس آنها قرار می‌گیرند، قربانی سیاست جدید نفتی اوپک هستند.

از نظر جولین لی، مقصر این وضعیت عربستان سعودی و در واقع علی‌النعیمی وزیر نفت پیشین این کشور است. نعیمی که تا 7 مه‌ 2016 برای 20 سال وزیر نفت پادشاهی بود، مخالف هر گونه کاهش سطح تولید در برابر کاهش قیمت‌ها بود و اعتقاد داشت، اتخاذ این روش بیشترین کمک را به تولیدکنندگان نفت شیل می‌کند.

جولین لی اما در کلیت گزارش خود این ایده را بسط و پرورش می‌دهد که اگر تصمیم برای کاهش سطح تولید نفت خام به جای آنکه در دسامبر سال 2016 شروع شود در سال 2014 یا حتی 2015 گرفته شده بود، کشورهایی چون ونزوئلا و آنگولا به وضعیت امروز که بسیار پیچیده است، دچار نمی‌شدند.

گفتنی است، ونزوئلا اکنون در پایین‌ترین سطح تولید نفت خام در 3 دهه اخیر خود قرار دارد و آنگولا نیز نتوانسته است، سطح تولید یک دهه اخیر خود را حفظ کند. مشروح این گزارش را در ادامه می‌خوانید.

 

اوپک با سطح فعلی تولید به درجه قابل توجه و بی‌سابقه‌یی از همکاری دست یافته است. سطح تولید فعلی کاهش 44درصدی تولید سازمان به حساب می‌آید. اما همه‌چیز آن‌طور که در ظاهر به نظر می‌رسد، زیبا و خوشبو نیست.  وضعیت جدید هزینه‌های پنهانی را برای 2 عضو سازمان کشورهای صادرکننده نفت ایجاد کرده است تا خود را در طرف غلط سیاست‌های نفتی عربستان سعودی در زمان ریزش قیمت نفت خام ببینند.

ماهیت این هزینه 23 فوریه 2016 و زمانی که علی النعیمی وزیر وقت نفت عربستان سعودی در کنفرانسی در هیوستن در حال توضیح این مساله که چرا کشورش بازار را در نفت غوطه‌ور کرده است، روشن شد.

توضیحاتی که برای سرمایه‌گذاران و سران صنعتی جهان مطرح می‌شد.

النعیمی شاید در تحریک روزنامه‌نگارانی که دوست داشتند، سیاست‌های نفتی عربستان را به خط‌مشی خاصی در مقابله با نفت شیل بدل کنند، خواستار حفظ سطح تولید عربستان سعودی روی خطی مستقیم بود.

هر چند این حرف‌ها جدید نبود، اما چیزی که در میان صحبت‌های النعیمی مهم به نظر می‌رسید، بخشی دیگر از صحبت‌هایش بود. او در خلال اظهارنظر درباره «افزایش قیمت نفت» عنوان کرد که این وضعیت موجی از سرمایه‌گذاری‌های نفتی را به سمت میدان‌هایی که قبلا «غیراقتصادی» بودند، سوق داده است. او علاوه بر نفت شیل امریکا به ماسه‌نفت‌های کانادا، میدان نفتی اورینوکو ونزوئلا و آب‌های عمیق اشاره کرد.

تمام این مناطق مورد اشاره نعیمی، تحت تاثیر کاهش قیمت نفت که با سیاست تولید بدون محدودیت اوپک همراهی می‌شد، قرار گرفته بودند. اما این تاثیر در 2 منطقه که در 2 کشور عضو اوپک واقع شده بود به خصوص بی‌رحمانه‌تر بود.

2سال بعد صنایع نفت و گاز آنگولا و ونزوئلا که در واقع در خط مقدم حفاری نفتی در آب‌های عمیق قرار داشتند با وضعیتی بسیار سخت روبه‌رو شدند.

سطح وابستگی بودجه این دو ملت به درآمدهای نفتی سبب شد که آنها درد بیشتری را از کاهش تولید نسبت به دیگر کشورهای تولیدکننده نفت خام تجربه کنند.

 صرف‌نظر از وضعیتی که در سال 2002 و به دنبال اعتصاب عمومی در ونزوئلا رخ داد، سطح تولید نفت خام ونزوئلا اکنون در کمترین میزان 30 سال گذشته قرار گرفته است. کمبود سرمایه‌گذاری و از دست دادن تخصص نفتی، در میان هرج و مرج‌هایی که این کشور را درگیر خود کرده است، باعث افت قابل توجه سطح تولید از پیک روزانه 3.5میلیون بشکه‌یی در سال 1998، درست قبل از قدرت‌گیری رییس‌جمهور هوگو چاوز شده است.

تولید نفت خام این کشور نسبت به سطح تولید در اکتبر سال 2016 که در واقع نقطه شروع طرح کاهش تولید نفت خام اوپک در نوامبر همان سال در نظر گرفته شده است، 460 هزار بشکه در روز کاهش داشته است.

ونزوئلا طبق این طرح باید روزانه 95 هزار بشکه از سطح تولید خود کم بکند.

اما در مورد آنگولا، داستان فقط به تاثیر قیمت نفت خام بازمى‌گردد. زمانی که این کشور در سال 2007 به اوپک پیوست در آستانه دستیابی به سطح تولید 2 میلیون بشکه در روز بود.

یک دهه بعد این عدد برای آنگولا رویایی دست‌نیافتنی شده و این کشور با مشکلات فراوان از جمله لغو پروژه‌ها و تاخیر در بهره‌برداری سطح تولید خود را روزانه به یک‌میلیون و 600 هزار بشکه رسانده است.

در بیشتر موارد تولید نفت خام از آب‌های عمیق آنگولا به سرعت اوج گرفته و با همان سرعت نیز کاهش می‌یابد، اتصال چند میدان نفتی به یک واحد تولید و متناوب کردن شروع به کار آنها توانسته است تا حدودی به جریان مستمر نفت خام این کشور کمک کند اما پروژه‌های اخیر نشان داده‌اند که این روش نیز اثرگذاری محدودی دارد.

کاهش قیمت نفت خام، تاثیر فوری روی فعالیت‌های حفاری دارد. شمار دکل‌های حفاری آنگولا از 14 عدد در ژانویه 2014 و زمانی که قیمت در سطح 110 دلار در هر بشکه بود، تنها به یک‌ دکل در ژانویه 2018 رسیده است. راه‌اندازی پروژه «کمبو نورته» که به شرکت توتال واگذار شده است از اوایل 2017 به زمان دیرتری موکول شده است.

پروژه «چیسونگا» نیز که به واسطه خریداری مرسک اویل توسط توتال عملا اکنون در اختیار این شرکت فرانسوی است، از نوامبر سال 2016 و به واسطه کاهش قیمت‌های نفت خام قفل شده است.

امتناع عربستان سعودی از کاهش تولید نفت خام در سال‌های 2014 و 2015 به هیچ کشوری کمک نکرد. اگر بزرگ‌ترین صادرکننده نفت خام جهان در آن موقعیت نیز کاری را که به صورت سنتی انجام داده و «طرح کاهش تولید» نام دارد، در دستور کار قرار می‌داد، قیمت‌ها در سطوح بالاتری قرار گرفته و این دو کشور نیز وضعیتی به مراتب کمتر وحشتناک را تجربه می‌کردند.

اگرچه سیاست «تولید بدون محدودیت» عمری کوتاه داشت اما اثر آن بسیار بلندمدت است. آژانس بین‌المللی انرژی گفته است که ظرفیت تولید این دو کشور در سال‌های پیش‌رو به نسبت دیگر کشورهای عضو اوپک کاهش شدید‌تری را تجربه خواهد کرد. چشم‌انداز کوتاه‌مدت آژانس بین‌المللی انرژی بیانگر شکاف قابل توجهی در ظرفیت تولید کشورهای عضو خاورمیانه اوپک با هزینه کمتر تولید نفت خام در مقابل کشورهایی چون آنگولا و ونزوئلاست، درست همان‌طور که علی ‌النعیمی پیش از آن درباره این مساله صحبت کرده بود.

با توجه به برآوردهایی که از احتمال شروع نفت شیل امریکا برای رسیدن به بالاترین سطح تولید خود از اواسط 2020 وجود دارد، بازگشت تمایل به طرف وابستگی به نفت خاورمیانه نیز بیشتر از قبل محتمل به نظر می‌رسد.

منبع: اقتصاد آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۶۴۹۶۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ساخت آجر‌های هوشمند انرژی با استفاده از پسماند

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اینترستینگ اینجینیرینگ، ، مهندسان دانشگاه RMIT آجر‌هایی با انرژی کارآمد ساخته اند که می‌تواند قبض برق را تا ۵ درصد کاهش دهد؛ دستاوردی که تولید کنندگان آجر با استفاده از آن می‌توانند در دمای پخت با جایگزینی خاک رس با مواد زائد، ۲۰ درصد در مصرف انرژی صرفه جویی کنند.

پژوهشگران برای ساخت این آجرها، با شرکت «ویسی» «Visy» بزرگترین شرکت بازیافت استرالیا، همکاری کردند که سالانه ۵۱۲ هزار تن ظروف و بطری‌های شیشه‌ای را بازیافت کرده و از آن‌ها ۳.۲ میلیارد بطری و شیشه می‌سازند.

محققان برای ساخت این آجر‌ها از مواد به درد نخوری که راهی سطل زباله شده اند مانند شیشه، قطعات کوچک و محصولات جانبی احتراق استفاده کردند. آن‌ها به عنوان جایگزینی برای خاک رس، حداقل از ۱۵ درصد زباله شیشه و ۲۰ درصد زباله جامد یا خاکستر سوخته استفاده کردند. 

«دیلان رابرت» «Dilan Robert»، سرپرست این گروه تحقیقاتی می‌گوید: سالانه حدود ۱.۴ تریلیون آجر در پروژه‌های ساختمانی در سطح جهان استفاده می‌شود. تولید آجر، انتشارات مضری از جمله دی اکسید کربن، دی اکسید گوگرد و کلر از خود به جا می‌گذارد که فشار جدی بر منابع طبیعی ما، به ویژه خاک رس وارد می‌آورد.

این پژوهشگران موفق شدند آجر‌هایی را در آزمایشگاه بسازند که شبیه آجر‌های ساخته شده در کارخانه‌های واقعی است. آن‌ها برای این کار از دستگاه پودرساز استفاده کردند تا خاک رُس را به اندازه مورد نیاز خرد کند.

سپس برای حذف رطوبت، خاک رس و پسماند را به مدت ۲۴ ساعت خشک کردند. مرحله بعدی شامل مخلوط کردن آن با مقدار مشخصی آب و فرآیند تراکم بود. برای جلوگیری از ترک خوردن ناشی از تبخیر آب در طی فرآیند پخت، آجر‌ها ابتدا در هوای محیط به مدت دو روز خشک و سپس به مدت ۲۴ ساعت پس از فشرده شدن در اجاق خشک شدند و مرحله نهایی فرایند، پخت در کوره بود.

«بیپلاب پریمنیک» (Biplob Pramanik) از مجریان این طرح گفت: این آجرها، تمام استاندارد‌های مربوط به ساختار، دوام و پایداری محیطی را تامین می‌کنند و استفاده از آن‌ها ایمن است. همچنین با تغییر فرمولاسیون ما، امکان تولید آجر‌های سبک وزن در طیف رنگی از سفید تا قرمز تیره نیز وجود دارد.

دمای پخت نهایی ۹۵۰ درجه سانتیگراد (۱۷۴۲ درجه فارنهایت) به عنوان مناسب‌ترین دمای پخت برای زیبایی شناسی انتخاب شد. همچنین در این دما، آجر‌ها به استحکام لازم برای مصارف ساخت و ساز می‌رسند. اندازه ذرات در خواص آن‌ها تاثیر دارد چراکه اندازه‌های ریزتر منجر به بهبود مقاومت فشاری بهتری می‌شود.

تمرکز این پژوهشگران بر روی مزایای اقتصادی استفاده از پسماند در تولید آجر و کاهش انتشار CO۲ بود. آجر‌های ساخته شده از ضایعات، ۲۴ درصد خواص حرارتی کمتری نسبت به آجر‌های معمولی دارند. همانطور که اشاره شد، آن‌ها برای پخته شدن به دمای کمتری نیاز دارند. این به معنای صرفه جویی ۱۵۸ هزار و ۴۶۰ دلاری با جلوگیری از انتشار ۴۱۷ تن CO۲ است.

آن‌ها معتقدند استفاده از زباله‌ها برای ساخت آجر با عایق اضافی، راه دیگری برای تحقق اقتصاد دایره‌ای است.

بر اساس این مطالعه، خاک رس در جهان در حال کاهش است و همچنین کوره‌های آجرپزی سالانه در سراسر جهان برای احتراق، ۳۷۵ میلیون تن زغال سنگ مصرف می‌کنند که معادل شش میلیون و ۷۰۲ هزار تن CO۲ است. از این رو، این راه حل ابتکاری می‌تواند از دو راه کمک کننده باشد: کاهش اثرات زیست محیطی و جایگزینی جزئی برای خاک رس.
نتایج این تحقیقات در نشریه Construction and Building Materials منتشر شده است.

انتهای پیام/