به نقل از «جماران»

واتیکانیزه کردن قم؟!

تاریخ انتشار: ۲ اردیبهشت ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۸۱۹۰۸۱۹

در این مطلب می خوانیم:
زمان آن فرا رسیده است که حوزه علمیه قم به کشوری مستقل تبدیل گردد. کشوری با مرزهای جغرافیایی مشخص، پرچمی مخصوص، قانون اساسی ، پذیرفته شده در مجامع بین المللی و پذیرنده سفیران کشورهای مختلف.
منظور از حوزه علمیه قم مجموعه ای از تشکیلات و نظام مدیریت حوزه، شورای عالی، شورای گسترش ، نهاد مرجعیت، جامعه مدرسین، نهادهای اقماری حوزه مثل جامعةالمصطفی و مدیریت حوزه های خواهران است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

استقلال حوزه علمیه در قالب یک کشور مستقل ( مانند واتیکان) این امکان را فراهم می سازد تا حوزه علمیه قم به نظام رهبری دینی شیعیان جهان تبدیل شود و ارتقا یابد.
این فرازی از یادداشت حجت الاسلام والمسلمین احمد زادهوش مدیر جامعة المرتضی بود که در کانال تلگرامی نامه های حوزوی منتشر گردید که بلافاصله واکنش های گسترده ای را در محافل مطبوعاتی، سایت های داخلی و خارجی و فضای مجازی به دنبال داشت.
البته هشدار علما و مراجع معظم تقلید به موقعیت منحصر به فرد قم به عنوان ام القرای جهان اسلام و شهری علمی، فرهنگی و پایگاه سیاسی فکری مسبوق به سابقه می باشد.
چندی پیش آیت الله العظمی مکارم شیرازی در دیدار با مسئولین عالیرتبه کشوری خواستار توجه ویژه مسئولین به قم و اختصاص بودجه ویژه برای این شهر شده بود که همین امر نیز واکنش های گسترده ای را در محافل رسانه ای و سیاسی به دنبال داشت.
با توجه به جایگاه ویژه علمی، فلسفی، فقهی، سیاسی و فرهنگی قم، عنایت ویژه مسئولین به این شهر و اختصاص بودجه متناسب با کارکردهای علمی و فرهنگی برای مدینة العلم جهان اسلام می تواند سخنان این مرجع تقلید را برای مردم و نخبگان قابل فهم نماید.
به احتمال بسیار زیاد فرمایشات آیت الله مکارم شیرازی را باید در راستای تقویت مراکز علمی، فقهی و فلسفی جهان اسلام تحلیل و تفسیر نمود چرا که با نیم نگاهی به موقعیت شهرهای علمی و مذهبی در ایران و سایر کشورها در طول تاریخ، سند محکمی بر صحت گفتار علما و مراجع معظم تقلید در نگاه ویژه به شهر قم می توان یافت.
نیم نگاهی به مراکز علمی و فلسفی یونان باستان از زمان ارسطو و افلاطون و با دقت در تشکلات علمی شهر اسکندریه، نظامیه های نیشابور و بغداد، درستی دغدغه های آیت الله مکارم قابل فهم خواهد بود.
اما یادداشت تلگرامی حجت الاسلام والمسلمین زادهوش مدیر مرکز جامعة المرتضی را نمی توان در راستای دغدغه های علما و مراجع برشمرد.
برای فهم دقیق موضوع، نیم نگاهی خواهیم داشت به مقولاتی همچون واتیکانیزم و فدرالیسم که به نظر نگارنده یادداشت زادهوش فقط در همین دو مورد قابل تحلیل و بررسی می باشد. بنابراین قبل از نقد مطالب مدیر جامعة المرتضی، دو مقوله واتیکان و فدرالیسم را مورد بررسی قرار می دهیم:
واتیکان دولت شهری مستقل می باشد که در کشور ایتالیا قرار داد. این شهر محل اقامت پاپ رهبر کاتولیک های جهان و مرکز کلیسای کاتولیک است که با جمعیتی بالغ نزدیک به یک میلیون نفر، کم جمعیت ترین کشور دنیا محسوب می شود. این شهر در سال 1929 با توافق مقامات سریر مقدس و موسولینی نخست وزیر ایتالیا بنیان نهاده شد. البته قدمت سریر مقدس به اوائل پیدایش مسیحیت می رسد. شهر واتیکان با وجود اینکه بخشی از کشور ایتالیاست، کشوری مستقل به شمار می آید. در حقیقت علت العلل بوجود آمدن واتیکان، کشمکشی بود که بین فاشیست ها و مسیحیت در ایتالیا بوجود آمد که البته حکومت های کاتولیک بعدی نیز این امر را محترم شمردند.
اما فدرالیسم از ریشه لاتین فئودوس foedus یا foederation به معنای اتحاد یا قرارداد یا توافق و پیمان، یک مفهوم سیاسی است که در آن گروهی از واحدها (ایالات، استانها، کشورها و…) به یکدیگر متعهد شده اند و به نمایندگی از یک حکومت مرکزی وجود دارد. اصطلاح فدرالیسم همچنین برای توصیف یک سیستم حکومتی به کار می رود که در آن حق حاکمیت، مطابق قانون اساسی بین یک قدرت حکومت مرکزی و واحدهای سیاسی تشکیل دهندهٔ آن (مانند ایالتها یا استانها) تقسیم شده است. فدرالیسم، نظامی بر مبنای قواعد دموکراسی و نهادها و سازمانهایی است که در آنها قدرت ادارهٔ کشور، بین حکومتهای ملی و ایالتی یا استانی تقسیم شده است و آنچه که اغلب فدراسیون نامیده می شود را ایجاد می کند و طرفدارانِ آن «فدرالیست» نامیده میشوند. از این رو، همکاری و اتحاد گروهها و واحدهای گوناگون در راستای تشکیل واحدهای بزرگتر برای تأمین اهداف مشترک را «فدرالیسم» گویند
حال که روشن شد یاداشت مدیر جامعه المرتضی را نمی توان جز در موارد مذکور مورد مطالعه قرار داد، به نقد بررسی هردو مقوله می پردازیم:
این بیان مختصر تا حدودی می تواند چشم انداز روشنی از دولت های فدرال و کشور واتیکان برای اهل فکر و نظر ترسیم نماید. برای نتیجه گیری مفصل از علت العلل تشکیل دولت های فدرال و خروجی مثبت و یا منفی وجود یک چنین دولت هایی، سرنوشت دولت فدرال عراق و همچنین تلاش بیهوده کُردها برای خودمختاری در سوریه می تواند معیار خوبی برای قضاوت حامیان فدرالیسم باشد.
بنابراین با مطالعه اوضاع اسفبار عراق و سوریه می توان به این نتیجه رسید که تفکر فدرالیسم در منطقه خاورمیانه، سرنوشتی جز بدبختی، آوارگی و جنگ به دنبال نخواهد داشت. وجود دولتی مقتدر و یکپارچه برای کشورهای منطقه، لااقل در دوران معاصر فرصت ارزشمندی خواهد بود.
اما تشکل کشوری مانند واتیکان آن هم در کشوری مانند ایران که خود را مظهر تمام و کمال اسلام ناب محمدی(ص) می داند، داستانی خنده دار و پر از تناقض های بی شمار خواهد بود. هر کسی که در علوم اسلامی اندک مطالعه ای داشته باشد، نیک می داند که دین مبین اسلام از پایه و اساس با دین مسیحیت تفاوت های بنیادین دارد. اسلام تنها دینی است که سیاستش عین دیانت و دیانتش عین سیاست است. رهبانیت، فاصله گرفتن از اجتماع، عدم برنامه ریزی دقیق برای کشورداری از مشخصه های دین مسیحیت و روحانیون کلیسا بوده و می باشد و مهمترین عامل جدایی علمای دین از عامه مردم و رهبانیت علمای مسیح را باید در همان مبانی نظری و آموزه های کلیسا جستجو نمود که همین جدا بودن از سیاست، اجتماع و مردم باعث شد که کلیسا و روحانیون مسیحی در گوشه ای از کره زمین و در کشوری مستقل به نام واتیکان به حیات فردی و دور از عالم اجتماع و سیاست در انزوا ادامه مسیر دهند. این در حالیست که اسلام، ایمان و جهاد و کشورداری و سیاست و علم و فقه و فلسفه را در متن جامعه و برای مردم جهت نیل به سعادت دنیا و آخرت مورد تأکید قرار می دهد. در حقیقت تفکری که دنبال واتیکانیزه کردن قم می باشد، هیچ اطلاعی از مبانی نظری و آموزه های دین اسلام ندارد. هدف اسلام تعلیم و تربیت انسان ها آن هم در متن جامعه در جهت شکوفایی استعدادهای بالقوه و برای نیل به سعادت دنیا و آخرت می باشد که رهبانیت و جدایی از مردم تحت هر عنوان با این اهداف والا در تضاد آشکار است.
/8138/ 6133/
انتهای پیام

منبع: جماران

کلیدواژه: موسسات مالی و اعتباری تحولات سوریه گفت و گوی ملی ارز دیجیتال ارزش های دهه 60 آیت الله مکارم شیرازی رهبر کاتولیک های جهان زمین قم کاتولیک موسسات مالی و اعتباری تحولات سوریه گفت و گوی ملی ارز دیجیتال ارزش های دهه 60 امام خمینی س سید مصطفی خمینی سید احمد خمینی سید حسن خمینی انقلاب اسلامی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jamaran.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جماران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۸۱۹۰۸۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

توماج صالحی اعدام می‌شود؟ نمی‌شود؟

آفتاب‌‌نیوز :

به دنبال انتشار خبر صدور حکم اعدام توماج صالحی، روز گذشته قوه قضائیه اعلام کرد که حکم اعدام توماج صالحی خواننده ایرانی که در حوداث سال ۱۴۰۱ دستگیر شده بود، بدوی و قابل فرجام خواهی در دیوان عالی کشور است.

در این راستا، عبدالله گنجی فعال رسانه‌ای اصولگرا در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: توماج صالحی حتما اعدام نمی‌شود، اما ظاهرا جمهوری اسلامی باید هزینه اعدام را پرداخت کند. حکم اعدام هاشم آغاجری یادتان هست؟ او هنوز استاد دانشگاه تربیت مدرس است. اما خرداد ۱۳۸۲ بیش از صد مجروح در زد و خورد‌های درون دانشگاهی داشتیم.

سید عبدالجواد موسوی نیز در خبرآنلاین نوشت: این که توماج اعدام نمی‌شود را هر آدم نیمه عاقلی حتی می‌داند. توماج اعدام نمی‌شود چنان که هاشم آغاجری اعدام نشد. در ماجرای آغاجری هم، همه می‌دانستند خبری از اعدام در کار نیست. حتی آن کسی که حکم را صادر کرده بود. با این حال خبر آن حکم فقط و فقط حیثیت ایران را در جهان خدشه دار ساخت و اعصاب و روان جمع کثیری از جامعه را تا مدت‌ها بهم ریخت. حالا چرا آن حکم صادر شده بود؟

برای این که یک جناح سیاسی قصد کرده بود حال یک جناح سیاسی دیگر را بگیرد. چرا که آن یکی جناح سیاسی فکر می‌کرد این یکی جناح سیاسی زیادی یابو برش داشته و یکی باید حالی اش کند که حد و مرزش کجاست. احتمالا الان هم یک کسی فکر کرده حالا که قرار است طرح نور به صورت جدی اجرا شود باید از مخالفان زهر چشم گرفت. شاید هم عمدی است و ماجرا خیلی جدی‌تر از این حرف ها. یعنی یک نفر یا یک جریان تصمیم گرفته در هیئت یک انقلابی تمام عیار و به نام دفاع از اسلام و انقلاب بار دیگر مقدمات آشوب و بلوا را در این سرزمین به راه بیندازد. هرچه هست نتیجه اش همان چیزی می‌شود که قبلا شد. در ماجرای آغاجری تندرو‌ها پایکوبی‌ها کردند که آفرین به اقتدار نیرو‌های انقلابی. از آن طرف هم اصلاح طلب‌ها این فرصت را مغتنم شمرده و تا توانستند به بهانه نقد خشونت و ریشه یابی تکفیر و ارتداد، دخل طرف مقابل را آوردند. آغاجری به زندگی طبیعی اش برگشت، اما در قامت یک قهرمان. کسی هم به روی خودش نیاورد که جدی جدی اگر طرف حکمش اعدام بوده پس چرا به این راحتی از خیر جرمش گذشتید؟ اصلا آغاجری جرمی هم مرتکب شده بود؟ این وسط تنها چیزی که مهم نبود آبرو و حیثیت کشور بود. کشوری که قرار بود با انقلابش راهی جدید در دنیای متجدد و متحجر بگشاید و طرحی نو درافکند با یک رای ناصواب تبدیل شده بود به یک کشوری که سخن گفتن و پرسش از عقاید رسمی و حکومتی در آن ممنوع بود و تفتیش عقاید در آن امری رایج. کشوری که به جای پاسخگویی به پرسش و یا شبهه افکنی یک استاد دانشگاه بلافاصله حکم به اعدام او می‌دهد. این داستان غمبار یک بار دیگر دارد تکرار می‌شود. چه می‌توان گفت جز: بیچاره ایران. بیچاره مردم. بیچاره مردم ایران.