به نقل از «رکنا»

رومولیت چرخه‌ای که از حرکت نمی‌ایستد+عکس

تاریخ انتشار: ۴ اردیبهشت ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۸۲۳۱۴۳۸

رکنا: نمایش "رومولیت" به کارگردانی مشترک "مصطفی کوشکی" و "هستی مهدوی" این روزها در تماشاخانه تئاتر مستقل تهران روی صحنه رفته و با استقبال خوب مخاطبان روبرو شده است.

استقبال خوب مخاطبان در تئاتر این روزهای کشور را نمی توان چندان با کیفیت یک اثر سنجید زیرا متاسفانه آثار کم کیفیتی نیز در سالن های نمایشی به واسطه حضور بازیگران چهره و سلبریتی فروش خوبی را ثبت کرده اند اما در این میان رومولیت اثری است که تنها دلیل فروشش را نمی توان حضور بازیگران مطرح دانست.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این اثر نمایشی با بهره گیری از یکی از متون برتر نمایشی جهان یعنی "رومئو و ژولیت" نوشته ویلیام شکسپیر به بازنمایی و تولید دوباره متنی رفته که ابتدا و انتهایش مشخص است و حال مخاطب می خواهد بداند کارگردان چه چیزی بر اثر افزوده است.

صحنه با بهره گیری از یک بازی که برای تماشاگر ایرانی چندان دور نیست آغاز می شود. یک بازی که شاید از بیرون بازی باشد اما برای شخصیت ها جنگی بزرگ را در ابعادی کوچک روایت می کند. دایره ای کشیده می شود و از همان زمان مرزبندی بین دو قبیله شروع می شود.در ادامه این نمایش دایره کوچک تر می شود در همین حین دیوار محدودیت ها برای شخصیت ها هم تنگ تر می شود.

مخاطب در صحنه بعدی این تئاتر با سازه ای جذاب و دوار روبرو می شود که شاید تا به حال ندیده و استفاده از آن توسط بازیگران برای تماشاگر حس تازگی را ایجاد می کند.

نمایشنامه رومولیت نگاهی کنایه آمیز و در عین حال کمی کمدی به اثر داشته و به نوعی سعی دارد تا ظرایف اثر شکسیپر را به خوبی به نمایش در آورد. البته این روایت درست گاهاً به بیراهه می رود و به نوعی تنها به خدمت شادی مخاطب در می آید اما در لحظاتی نیز در راستای متن آن کمدی مورد نظر شکسپیری را تداعی می کند.

در کل شاید این فرضیه که با وجود حضور بسیاری از نمایشنامه نویسان جوان و در کنار آنها با تجربه ها همچنان کارگردانان سراغ متن های کار شده می روند در مورد رومولیت هم درست باشد. تماشاگر تئاتری و کمی کتاب خوانده از سرنوشت رومئو و ژولیت آگاه است و تنها کارگردانی و سایر اجزای نمایش می تواند او را به وجد آورد.

همین قضیه کار عوامل را سخت می کند. مخاطب با داستانی طرف است که می داند به کجا ختم می شود. حال وظیفه گروه آن است که مبدا تا مقصد را از راهی جدید بپیمایند.

کارگردانی نمایش رومولیت و استفاده از سازه دوار در طراحی صحنه به خوبی در خدمت نمایش در آمده و مشخصاً نشان دهنده تمرین طولانی مدت گروه نمایشی است. اما در ادامه و اواسط اثر این تنوع بصری تکراری شده و کمی ریتم در برخی مونولوگ ها از دست می رود.

شاید بتوان مشکل اصلی رومولیت را در نوع چیدمان بازیگران اثر دانست. این نمایش آنقدر که توسط بازیگران جوان گروه درخشان پیش می رود از سوی با تجربه ها این چنین نیست. بازی ها همخوانی ندارند و در قبال اعضای جوان تمرین طولانی مدت میان آنها به وضوح مشهود است.

از میان بازیگران چهره اثر بهناز جعفری بازی بی نظیری را ارائه داده و شخصیتی جذاب و پیش برنده خلق کرده است. در صحنه های حضور ژولیت که گاهاً ریتم کار کند می شود حضور جعفری این کشش زمان را کوتاه می کند.

مهدی پاکدل در نقش رومئو شاید بهترین اثر خود را ارائه نداده است. پاکدل ارتباط خود با نقش را به مخاطب انتقال نمی دهد. در برخی صحنه ها به وضوح در مقابل بازیگران جوان کم می آورد و در نوعی بیش از آنکه مخاطب رومئو ببیند خود مهدی پاکدل را در صحنه تماشا می کند.

پاکدل برای ایفای نقش رومئو آن عصیان مورد نظر و به نوعی درندگی صحنه را ندارد. خود را سانسور می کند و شاید بیش از این توان پیش رفتن ندارد اما در هر صورت بر خلاف شخصیت بهناز جعفری که هر چه جلوتر می رود پخته تر می شود پاکدل در صحنه های دراماتیک و تعلیق های حسی صحنه را از دست می دهد.

گروه بازیگران جوان نمایش رومولیت به خوبی از پس نقش ها بر آمده اند. ساحره ها در صحنه های حضورشان درخشان عمل می کنند و همچنین صحنه های نزاع با بازی امیر شمس و شهروز دل افکار به خوبی در آمده است. شاید تنها بازیگری که می شد کمی بهتر و پخته تر عمل کند بازیگر Actor ایفا کننده نقش ژولیت بود.

البته این را نباید فراموش کرد که انتخاب هر دو کاراکتر رومئو و ژولیت مشکل ساز است. این دو بازیگر شاید توانایی های فردی خوبی را ارائه می دهند اما در برخورد با یکدیگر به قول معروف آن شیمی منتصب به یک جریان عاشقانه را ایجاد نمی کنند.

یکی از نقاط اوج رومولیت درخشش طراح موسیقی و تک نوازنده اثر یعنی علیسینا رضانیا است که به تنهایی توانسته فضایی کاملاً در خدمت متن و کارگردانی خلق کند.

کارگردانی مصطفی کوشکی در اثر اگر منصفانه نگاه کنیم نقاط مثبت فراوانی دارد. نقاطی که می شود در آن تحلیل درست کارگردان از رومئو و ژولیت را دید. با وجود این شاید کوشکی می توانست کمی ریاضیات را در اثرش کمرنگ کند. نمایش رومولیت دقیق است، کامل است اما خلا یک چیز در آن احساس می شود. آن اینکه بازیگران در این اثر رها نیستند. کاملاً در خدمت آن ابزار عظیم الجثه و متن بوده و شاید بیش از بازی حواسشان به موارد ریاضی وار ذهن کارگردان است.

در نقاط اوج احساسی اثر و همچنین نزاع ها و درگیری اتفاقی که می تواند آن ریاضیات را در هم شکند بدون شک درون بازیگران است. درونی که می تواند خروشیده و صحنه را منقلب کند. اما این انقلاب درونی بازیگران بیشتر در صحنه هایی رخ می دهد که بازیگران فارغ از دکور اصلی جلوی صحنه بازی می کنند.

نمایش رومولیت در کارنامه مصطفی کوشکی اتفاقی مثبت است. این نقطه مثبت فارغ از نمایش قابل دفاع وی در عملی بوده که او انجام داده است. کوشکی در وضعیت نابسامان تئاتر ایران بدعت گذار اتفاقی شیرین است. اعتماد و استفاده کوشکی از بازیگران جوان قابل احترام و ستایش است. وی نه تنها به آنها بازی داده بلکه آنها را در کنار بزرگان و با تجربه ها قرار داده است. بدین جهت فارغ از نقد فرم و محتوا رومولیت مصطفی کوشکی رویدادی محترم و قابل تامل است.

منبع: رکنا

کلیدواژه: سقوط هواپیما سلامت مهم ترین های 24 ساعت سقوط جت شخصی در ایران چیدمان بازیگر Actor دکور تئاتر عکس صحنه نمایش تماشاخانه عکس روزنامه مومیایی ایران داغترین ها قتل جسد فیلم من جنازه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.rokna.net دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «رکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۸۲۳۱۴۳۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۶ سال زندگی با «در انتظار گودو»!/ بازی با زمان بر صحنه تئاتر

امیرحسین جوانی کارگردان جوان تئاتر درباره برنامه خود برای اجرای اثری نمایشی در سال جاری، به خبرنگار مهر گفت: بعد از مواجهه اولم با نمایشنامه «در انتظار گودو» در سال ۹۵ و آشنایی با فضای خاص این نمایشنامه، همیشه در فکر طراحی یک اجرای متناسب با شرایط و حال و هوای روز جامعه ایران برای این متن بودم. این فرصت به کمک سیامک صفری در سال ۹۷ مهیا شد و به مدت ۶ ماه با یک گروه دانشجویی که نخستین تجربیات صحنه‌ای خود را کسب می‌کرد، روی متن کار کردیم و در هشتمین جشنواره دانشجویی «ثمر» به صحنه بردیم. کار در آن دوره بهترین کار جشنواره شد و چندین جایزه دیگر را از آن خود کرد.

وی ادامه داد: جشنواره در سالن نوفل لوشاتو برگزار می‌شد و همین امر باعث شد مدیریت مجموعه از ما دعوت کند تا نمایش را در نوفل لوشاتو در قالب اجرای عمومی روی صحنه ببریم. ما «در انتظار گودو» را در سالن نوفل لوشاتو روی صحنه بردیم و هر شب با استقبال خوب تماشاگران مواجه شدیم.

جوانی تاکید کرد: متن «در انتظار گودو» یک کنجکاوی را در مخاطب بر می‌انگیزد و همین باعث پرمخاطب بودن این اثر می‌شود. گروهی که با این متن آشنا هستند به تماشای اجراهای مختلف از آن می‌نشینند تا ببینند که چگونه اجرا شده است و گروهی هم که آشنایی با متن ندارند همیشه اسمی از «در انتظار گودو» را شنیده‌اند و کنجکاوی‌شان در این باره است که ببینند این متن چه موضوعاتی را مطرح می‌کند و چه حال و هوایی دارد.

این کارگردان تئاتر یادآور شد: اجرای «در انتظار گودو» در آن سال با استقبال خوب مخاطبان همراه بود که شاید بیش از همه کنجکاوی خانواده تئاتر نسبت به این متن باعث این استقبال شد. دلیل دیگر تمرین‌های خیلی فشرده، دقیق و ظریف ۶ ماهه ما روی متن بود و به همراه گروه نمایش توانستیم اجرایی سر حال را برای این متن داشته باشیم. اجرا به جایی رسیده بود که صندلی‌ها خالی نبود و مخاطبان چند ردیف روی زمین می‌نشستند. من مجبور شدم در برخی شب‌ها طراحی اجرای خود را تغییر دهم تا میزبان مخاطبان باشیم.

وی با بیان اینکه طی سال‌های اخیر تمایل به اجرای مجدد نمایش «در انتظار گودو» را داشته است، اظهار کرد: بعد از اجراهای موفق سال ۹۷ و ۹۸ «در انتظار گودو»، همیشه این سودا را داشتم که این نمایش می‌توانست اجراهای بیشتری را تجربه کند و همیشه به گروه می‌گفتم که دور جدیدی از اجرا را آغاز خواهیم کرد. متاسفانه شرایط مختلف از جمله شیوع ویروس کرونا باعث شد تا این امر میسر نشود. پاییز سال ۱۴۰۲ فکر اجرای مجدد «در انتظار گودو» بار دیگر به ذهنم آمد. در ابتدا به سراغ گروه اولیه اجرا رفتم ولی آن‌ها امکان حضور در دور جدید را نداشتند. با سجاد افشاریان برای اجرای مجدد «در انتظار گودو» صحبت کردم و دوست داشتم با همراهی او دور جدید اجراها را روی صحنه ببرم. در پاییز سال گذشته به توافق رسیدیم و شروع به جمع‌کردن ایده‌ها و ایده‌هایی که در آن اجرای اولیه نمایش نبود رفتم. سپس شروع به گفت‌وگو با بازیگران جدید برای حضور در این نمایش کردم و حالا با بازیگران با سابقه تئاتر در حال تمرین هستیم تا نمایش را روی صحنه ببریم.

جوانی درباره زمان و مکان مدنظر برای اجرای مجدد نمایش «در انتظار گودو»، گفت: قرار است اواخر فصل بهار سال جاری و در تماشاخانه هیلاج، نمایش «در انتظار گودو» را روی صحنه ببریم.

وی درباره دلایل خود برای به صحنه بردن مجدد نمایش «در انتظار گودو»، یادآور شد: «در انتظار گودو» یکی از پر اجراترین آثار به صحنه رفته ادبیات نمایشی در جهان است و دلیل آن بعد فلسفی موجود در متن است که از زمان و جغرافیا فراتر است. جامعه‌ای که با مسایل اقتصادی و اجتماعی مختلف مواجه است با فضای ابزورد داخل متن ارتباط برقرار می‌کند. با توجه به اتفاقات اقتصادی و اجتماعی ایران، خودم را به ۲ شخصیت اصلی این نمایشنامه نزدیک می‌بینم و از این رو این اثر برای جامعه امروز ما حرف برای گفتن دارد. ضمن اینکه اجرای دقیق و درست نمایشنامه «در انتظار گودو» می‌تواند مخاطبان بسیاری را با خود همراه کند.

این کارگردان تئاتر درباره شیوه اجرایی مدنظر خود برای این اثر نمایشی، توضیح داد: همیشه به نمایشنامه «در انتظار گودو» علاقه داشتم و هر چقدر که بیشتر ادبیات نمایشی جهان را مطالعه می‌کنم، این متن برایم خاص‌تر می‌شود چون مهندسی بسیار دقیق نویسنده اثر را روی این متن می‌بینم. «در انتظار گودو» واقعا در ادبیات نمایشی جهان کم‌نظیر است. خیلی زیاد به ساختار اصلی نمایشنامه وفادار هستم. بر اثر آزمودن روش‌های مختلف به این نتیجه رسیدم که هیچ چیزی بیشتر از آنچه ساموئل بکت در این متن گفته از عهده ما بر نمی‌آید. بکت آنقدر جهان دقیق، مهندسی‌شده و منظمی را طراحی کرده که یک دیالوگ یا یک توضیح صحنه بی‌علت نیست. من نه از سر یک ساده‌انگاری بلکه به دلیل درگیری ۶ ساله خود با این متن به این نتیجه رسیدم که توصیه‌های بکت بسیار توصیه‌های دقیق و به جایی هستند و به گروه اجرایی کمک خواهند کرد.

جوانی افزود: قسمتی از نمایش را به صورت فست موشن اجرا کردم که در آن هم به ساختار نمایشنامه وفادار هستم. چون مساله زمان را جزو کلیدواژه‌های بکت می‌بینم، قبض و بسط زمان در نمایشی که در آن سال طراحی کردم وجود داشت و در اجرای جدید هم تلاش می‌کنیم به آن طراحی برسیم و بازی زمان را که در ساختار نمایش هست در فرم هم پیدا کنیم.

کارگردان نمایش «در انتظار گودو» در پایان سخنان خود تصریح کرد: امیدوارم در سال جاری هم برای این اجرا و هم اجراهای دیگر بازدید حداکثری از سوی مخاطبان تئاتر انجام گیرد زیرا جامعه ما به این اتفاق نیاز دارد. تئاتر بیش از آنکه در فضاهای خصوصی در جریان باشد باید در فضاهای عمومی و برای مخاطبان بسیاری در جریان باشد و امیدوارم تئاتر پرمخاطب دهه ۷۰ احیا شود. در شرایط جنگ جهانی تئاتر و موسیقی فعال بود و باید در جامعه ما نیز با وجود مشکلات اجتماعی و اقتصادی تئاتر فعال باشد زیرا تئاتر می‌تواند مامن و محفلی باشد که به آن پناه ببریم.

کد خبر 6086660 فریبرز دارایی