پنجمین نخل طلا برای سامورایی‌ها
تاریخ انتشار: ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۸۶۴۱۷۲۸
نخل طلای هفتادویکمین جشنواره فیلم کن در حالی به فیلم «دزدان فروشگاه» رسید که سینمای ژاپن برای پنجمین بار توانست جایزه اول این جشنواره معتبر سینمایی را به خانه ببرد.
به گزارش ایسنا، سینمای ژاپن که امسال توانست جایزه ارزشمند نخل طلا را با ساخته «هیروکازو کورئیدا» را کسب کند، پیش از یک بار توسط «اکی‌را کوراساوا»، دو بار با فیلم‌های «شوهی ایمامارو» و یک بار نیز با فیلمی از«تینوسوکه کینوگاسا» موفق به کسب جایزه اول این رویداد سینمایی شده است
اولین بار و در سال ۱۹۵۴ «تینوسوکه کینوگاسا» برای فیلم «دروازه جهنم» نخل طلا را برای سینمای ژاپن به ارمغان و آورد و پس از آن «کوراساوا» در سال ۱۹۸۰ با فیلم «کاگموشا» این جایزه را کسب کرد و «شوهی ایمامارو» نیز در سال‌های ۱۹۸۳ و ۱۹۹۷ با فیلم‌های «ترانه غم انگیزی از نارایاما» و «مارماهی» این جایزه را به خود اختصاص داد تا مجموع جایزه‌های نخل طلای سامورایی‌ها به عدد ۵ برسد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در میان کشورهای برنده نخل طلای کن (نخل طلا به‌علاوه‌ی جایزه بزرگ جشنواره) کارگردانان آمریکایی با ۱۹ بار کسب این جایزه سینمایی، با اختلاف پیشتاز هستند و «ترنس مالیک» آخرین کارگردان آمریکایی است که در سال ۲۰۱۱ با فیلم «درخت زندگی» موفق به کسب این جایزه مهم سینمایی شد.
پس از آمریکا، سینمای ایتالیا با ۱۳ جایزه در مکان بعدی پرافتخارترین کشورها در جشنواره کن قرار دارد که آخرین بار در سال ۲۰۰۱ با فیلم «اتاق فرزند» ساخته «نانی مورتی» موفق به کسب این جایزه شد.
سینمای فرانسه کشور میزبان هم تاکنون ۱۰ بارموفق به کسب جایزه نخل طلا شده که البته یک جایزه بصورت مشترک با کشور اتریش برای فیلم «عشق» است.
فرانسوی‌ها آخرین بار در سال ۲۰۱۵ با فیلم «دیپان» از «ژاک اودیار» جایزه نخل طلا را در خانه نگه داشتند و کارگردانان انگلیسی نیز کسب ۹ نخل طلای کن را تجربه کرده‌اند که آخرین بار آن، سال پیش با فیلم «من، دنیل بلیک» ساخته «کن لوچ» رقم خورد.
تنها سهم سینمای ایران از جشنواره کن، قله سینمای جهان در سال ۱۹۹۷ رقم خورد و عباس کیارستمی با فیلم «طعم گیلاس» نخل طلا را تصاحب کرد.
از سال ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۵ و پیش از ایجاد جایزه نخل طلا، هیات داوران این رویداد سینمایی جایزه‌ای تحت عنوان "جایزه بزرگ جشنواره بین‌المللی فیلم" را برنده این رویداد سینمایی اعطاء می‌کردند.
در سال ۱۹۴۶ هر یک از فیلم‌های انتخاب شده یک جایزه می‌بردند و بدین ترتیب در این سال جایزه بزرگ کن به ۱۱ فیلم شامل «آلف خوباریا» از سوئد برای فیلم «عذاب»، «بیلی وایلدر» از آمریکا برای فیلم «تعطیلی از دست رفته» و همچنین فیلم‌های «چمن زار های قرمز»، «برخورد کوتاه»، «پرتره ماریا»، «شهر بی قانون»، «نقطه بازگشت»، «سمفونی پاستورال» و «آخرین فرصت» اعطاء شد.
در سال ۱۹۴۷، شش فیلم در بخش‌های بهترین انیمیشن، بهترین کمدی موزیکال، بهترین فیلم اجتماعی و بهترین مستند موفق به کسب جایزه شدند.
در سال ۱۹۴۸ و ۱۹۵۰ جشنواره هیچ برنده بزرگی نداشت و در سال ۱۹۴۹ فیلم «مرد سوم» ساخته کارول رید از بریتانیا برنده شد.
از سال ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۴، جایزه بزرگ کن، شکل یک گواهی به همراه یک اثر هنری امضاء شده توسط یک هنرمند معروف به خود گرفت.
- ۱۹۵۱ آلف خوباریا از سوئد برای فیلم دوشیزه جولی
- ۱۹۵۱ ویتوریو دسیکا از ایتالیا برای فیلم معجزه در میلان
- ۱۹۵۲ اورسن ولز از ایالات متحده آمریکا برای فیلم اوتللو
- ۱۹۵۳ روناتو کاستلانی از ایتالیا برای فیلم امید دو سنتی
- ۱۹۵۳ هنری ژرژ کلوزو از فرانسه برای فیلم مزد ترس
- ۱۹۵۴ تینوسوکه کینوگاسا از ژاپن برای فیلم دروازه جهنم
جایزه معروف نخل طلای کن از سال ۱۹۵۴ شکل گرفت که از آن روز تا کنون به عنوان مهمترین و معتبرترین جایزه سینمایی در جهان شناخته می‌شود.
- ۱۹۵۵، دلبرت مان از ایالات متحده آمریکا برای فیلم مارتی
- ۱۹۵۶، ژاک کوتو و لویی مال از ایتالیا برای فیلم دنیای خاموش
- ۱۹۵۷، ویلیام وایلر از ایالات متحده برای فیلم ترغیب دوستانه
- ۱۹۵۸، میخائیل کالاتوزوف از روسیه برای فیلم جرثقیل‌ها پرواز می‌کنند
- ۱۹۵۹، مارسل کامو از فرانسه برای فیلم اریفوس سیاه
- ۱۹۶۰، فدریکو فلینی از ایتالیا برای فیلم زندگی شیرین
- ۱۹۶۱، لوئیس بونوئل از اسپانیا برای فیلم ویریدیانا
- ۱۹۶۱، هانری کولپی از فرانسه برای فیلم غیبت طولانی
- ۱۹۶۲، آنسلمو دوراته از برزیل برای فیلم آدمی که قول می دهد
- ۱۹۶۳، ویسکونتی از ایتالیا برای فیلم یوزپلنگ لوکینو
- ۱۹۶۴، ژاک دمی از فرانسه چتر شربورگ
- ۱۹۶۵، ریچارد لستر از ایالات متحده آمریکا برای فیلم چطور می‌توان به دستش آورد
- ۱۹۶۶، کلود للوش از فرانسه یک مرد و یک زن
- ۱۹۶۶، پیترو جرمی از ایتالیا برای فیلم خانم ها و آقایان
- ۱۹۶۷، میکل آنجلو آنتونیونی از ایتالیا برای فیلم اگراندیسمان
- ۱۹۶۹، لیندسی آندرسون از بریتانیا برای فیلم اگر...
- ۱۹۷۰، رابرت آلتمن از ایالات متحده آمریکا برای فیلم دلربایی
- ۱۹۷۱، جوزف لوزی از ایالات متحده آمریکا برای فیلم واسطه
- ۱۹۷۲، الیو پتری از ایتالیا برای فیلم طبقه کارگر به بهشت می‌رود
- ۱۹۷۲، فرانچسکو رزی از ایتالیا برای فیلم انریکو ماتئی
- ۱۹۷۳، جری شاتزبرگ از ایالات متحده آمریکا برای فیلم مترسک
- ۱۹۷۳، آلن بریجز از بریتانیا برای فیلم مزدور
- ۱۹۷۴، فرانسیس فورد کاپولا از ایالات متحده آمریکا برای مکالمه
- ۱۹۷۵، محمد الخدر حمینه از الجزایر برای فیلم گزارش سال های آتش زیر خاکستر
- ۱۹۷۶، مارتین اسکورسیزی از ایالات متحده آمریکا برای فیلم راننده تاکسی
- ۱۹۷۷، برادران تاویانی از ایتالیا برای فیلم پدر سالار
- ۱۹۷۸، ارمانو اولمی از ایتالیا برای فیلم درخت چوب سندل
- ۱۹۷۹، فرانسیس فورد کاپولا از ایالات متحده آمریکا برای فیلم اینک آخرالزمان
- ۱۹۷۹، فولکر شلوندورف از آلمان غربی برای فیلم طبل حلبی
- ۱۹۸۰، باب فاسی از ایالات متحده آمریکا برای فیلم همه آن جازها
- ۱۹۸۰،آکیرا کوروساوا از ژاپن برای فیلم کاگموشا
- ۱۹۸۱، آندری وایدا از لهستان برای فیلم مرد آهنین
- ۱۹۸۲، گوستا گاوراس از یونان برای فیلم گمشده
- ۱۹۸۳، شوهی ایمامورا از ژاپن برای فیلم ترانه غم انگیزی از نارایاما
- ۱۹۸۴، ویم وندرس از آلمان غربی برای فیلم پاریس تگزاس
- ۱۹۸۵، امیر کوستوریتسا از یوگوسلاوی سابق برای فیلم وقتی بابا برای کار و کاسبی رفته بود
- ۱۹۸۶، رولند جافه از بریتانیا برای فیلم ماموریت مذهبی
- ۱۹۸۷، موریس پیالات از فرانسه برای فیلم زیر خورشید شیطان
- ۱۹۸۸، بیل آگوست از دانمارک برای فیلم پله فاتح
- ۱۹۸۹، استیون سودربرگ از ایالات متحده آمریکا
- ۱۹۹۰، دیوید لینچ از ایالات متحده آمریکا برای فیلم از ته دل وحشی
- ۱۹۹۱، جوئل و اتان کوئن از ایالات متحده آمریکا برای فیلم بارتون فینک
- ۱۹۹۲، بیله آگوست از دانمارک برای فیلم بهترین نیات
- ۱۹۹۳، چن کایگه از چین برای فیلم بدرود همسر من
- ۱۹۹۳، جین کمپیون از زلاند نو برای فیلم پیانو
- ۱۹۹۴، کوئنتین تارانتینو از ایالات متحده آمریکا برای فیلم داستان عامه پسند
- ۱۹۹۵، امیر کاستوریکا از یوگوسلاوی سابق برای فیلم زیرزمین
- ۱۹۹۶، مایک لیچ از بریتانیا برای فیلم راز ها و دروغ ها
- ۱۹۹۷، عباس کیارستمی از ایران برای فیلم طعم گیلاس
- ۱۹۹۷، شوهی ایمامورا از ژاپن برای فیلم مارماهی
- ۱۹۹۸، تئو آنجلوپولوس از یونان برای فیلم ابدیت و یک روز
- ۱۹۹۹، لوک و ژان پیر داردن از بلژیک برای فیلم روزتا
- ۲۰۰۰، لارس فن تریه از دانمارک برای فیلم رقصنده در تاریکی
- ۲۰۰۱، نانی مورتی از ایتالیا برای فیلم اتاق فرزند
- ۲۰۰۲، رومن پولانسکی از لهستان برای فیلم پیانیست
- ۲۰۰۳، گاس ون سنت از ایالات متحده آمریکا برای فیلم فیل
- ۲۰۰۴، مایکل مور از ایالات متحده آمریکا برای فیلم فارنهایت ۹/۱۱
- ۲۰۰۵، لوک و ژان پیر داردن از بلژیک برای فیلم بچه
- ۲۰۰۶، کن لوچ از بریتانیا برای فیلم بادی که بارلی را لرزاند
- ۲۰۰۷، کریستین مونگیو از رومانی برای فیلم چهار ماه، سه هفته و دو روز
- ۲۰۰۸، لورن کانته از فرانسه برای فیلم کلاس
- ۲۰۰۹، میشائیل هانکه از اتریش برای فیلم روبان سفید
- ۲۰۱۰، آبی شاتپونگ ویراستاکول از تایلند برای فیلم عمو بون می‌گه می‌تونه زندگی گذشته‌اش رو به یاد بیاره
-۲۰۱۱، ترنس ملیک از آمریکا برای فیلم درخت زندگی
-۲۰۱۲، میشائیل هانکه از اتریش برای فیلم عشق
-۲۰۱۳، عبدالطیف کشیش از فرانسه برای فیلم آبی گرمترین رنگ است
-۲۰۱۴، نوری بیلگه جیلان از ترکیه برای فیلم خواب زمستانی
- ۲۰۱۵، ژاک اودیا» از فرانسه برای فیلم دیپان
-۲۰۱۶، کن لوچ از بریتانیا برای فیلم من، دنیل بلیک
- ۲۰۱۷، روبن اسوتلوند از سوئد برای فیلم میدان
۲۰۱۸- هیروکازو کورئیدا از ژاپن برای فیلم دزدان فروشگاه
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: استخدام جشنواره کن جشنواره کن 2018
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۸۶۴۱۷۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نیوزویک: آمریکا رو به افول است
به گزارش قدس آنلاین، «ویلیام کوپر» نوشینده این مقاله به نتایج یک نظرسنجی جدید در موسسه گالوپ اشاره کرده و نوشت: این نظرسنجی نشان می دهد تنها ۳۳ درصد از آمریکایی‌ها از موقعیت این کشور در جهان امروز راضی هستند. این رقم در مقایسه با (۶۵ درصد) سال ۲۰۰۰، کاهش چشمگیری را نشان می دهد. از آنجایی که دونالد ترامپ و جو بایدن - دو کاندیدای پیر و نامحبوب ریاست جمهوری آمریکا بار دیگر به صحنه مبارزات انتخاباتی آمده‌اند، درک چنین احساساتی از سوی آمریکایی‌ها، چندان هم دشوار نیست.
این نویسده تحلیل‌های سیاسی دو سوال اساسی را مطرح می کند: آیا رکود آمریکا صرفاً یک روند کاهشی در رویکرد طولانی پیشرفت غیرخطی و در عین حال اساساً صعودی است؟ یا اولین مرحله از انحطاط شدید و غیرقابل برگشت ملی است؟
این مقاله پاسخ به این سوالات را به واکنش مردم آمریکا منوط کرده و نوشت: «مانند همه ملت‌ها، آمریکا نیز آن چیزی است که مردمش هستند. این در حالی است که اوضاع آن ها روز به روز بدتر می شود. قبیله گرایی در این کشور شدت می گیرد. پلتفرم های رسانه های اجتماعی در دستکاری شناخت انسان هوشمندتر می شوند. نقایص نظام سیاسی در حال بدتر شدن و شکست های سیاست عمومی آمریکا در حال عمیق تر شدن هستند.»
نیوزویک در ادامه افزود: ارائه راه حل‌ها آسان است؛ بهبود آموزش مدنی در مدارس، افزایش آگاهی با سوگیری های شناختی در سراسر جامعه، شناخت بیشتر افراد سایر گروه‌های سیاسی، کاهش استفاده از رسانه های اجتماعی، گستردگی ساختارهای سیاسی برای تقویت احزاب سیاسی بیشتر، افزایش آزادی بیان، حفاظت از یکپارچگی انتخابات. اما تاکنون در عمل دستیابی به این اهداف غیرممکن بوده است.
دو فرآیند جهانی گسترده، روند مسیر بهبودی آمریکا را سخت‌تر می‌کند. نخست آن که، تکنولوژی روز به روز پیچیده‌تر می‌شود و از سوی دیگر نکات منفی آن نگران کننده تر از دستاوردهای مثبت آن است. نوآوری‌های آنلاین مانند دیپ فیک معایب اینترنت را تشدید و امنیت سایبری ضعیف امنیت داده های شخصی و کنترل سیستم های رایانه ای را تضعیف کرده است. برنامه‌های محبوب مانند تیک‌تاک (متعلق به چین) به دولت‌های رقیب واشنگتن امکان کنترل اطلاعات خصوصی آمریکایی‌ها را بیشتر می کند. از طرفی هوش مصنوعی (AI) بشریت را به خطر انداخته و اختراعات نظامی میدان های نبرد مانند هواپیماهای بدون سرنشین چهره جنگ را تغییر داده است.
این گزارش عامل دوم سخت تر شدن مسیر آمریکا برای جلوگیری از افول را پیچیدگی امور بین المللی معرفی کرده و افزود: آمریکا دو قرن کامل طول کشید تا به هژمونی جهانی دست یابد. دستاوردی که تنها در دو دهه آن را از دست داد.
نویسنده با اشاره به مقاله سپتامبر ۲۰۲۳ رابرت گیتس، رئیس سابق سیا و وزیر دفاع ایالات متحده در فارین افرز با عنوان «ابرقدرت ناکارآمد»، نوشت: تهدیدهای ژئوپلیتیکی علیه آمریکا در حال افزایش است. گیتس در این مقاله تاکید کرده بود: "ایالات متحده خود را در موقعیتی منحصر به فرد می بیند و آن مواجهه با دشمنان متجاوز با اشتباهات محاسباتی است. در حالی که خودش ناتوان از رسیدن به وحدت مورد نیاز برای مقابله با آن ها است و قدرت لازم برای منصرف کردن آنها از اشتباهاتشان را ندارد. ایالات متحده اکنون با تهدیدات جدی‌تری نسبت به دهه‌های گذشته برای امنیت خود مواجه است.»
ویلیام کوپر در پایان این مقاله افزود: بدترین سناریوی ناشی از ناکارآمدی آمریکا، سوءمدیریت داخلی نیست بلکه اشتباه محاسباتی این کشور در سیاست خارجی است. حقیقت قابل توجه این که آمریکا دقیقاً زمانی در حال افول است که چالش های پیش روی جهان در حال افزایش بوده و نیاز به حضور رهبری منطقی هرگز به این فوریت نبوده است.
منبع: خبرگزاری ایرنا
همسر شهید آیت الله سیدمصطفی خمینی دار فانی را وداع گفت