چرا این همه گونه روی سیاره ما وجود دارد؟
تاریخ انتشار: ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۸۶۶۳۵۵۵
دنیای دیگری از موجودات زنده فرای دید ما وجود دارد. از یوکاریوت‌های تک سلولی (یو به معنای حقیقی + کاریون به معنای هسته، به جاندارانی اشاره می‌کند که محتوای ژنتیک آنان در درون ساختاری مجزا در درون یاخته به نام هسته جای دارد) گرفته تا پروکاریوت‌ها (پرو به معنای پیش، به جاندارانی فاقد ساختار هسته) این دنیا را تشکیل می‌دهند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
فرآیند دگرگونی جمعیت‌ها در تکامل را می‌توان به دو دسته عمده تقسیم کرد: تغییر خطی (آناژِنِز) و شاخه‌زایی (فیلوژِنِز). شاخه‌زایی همان الگویی است که منجر به گونه‌زایی می‌شود و درخت حیات را به داری تناور و انبوه و نه تیر چراغ برق بدل کرده‌است. این که چرا یک گونه در طی زمان به دو گونه تبدیل می‌شود به هیچ وجه پرسش پیش‌پا افتاده‌ای نیست. اِرنست مایر (2005-1904)، از چهره‌های برجسته طبقه‌بندی جانوران در قرن بیستم می‌گوید تصور جهانی مملو از تنها یک گونه چندان دشوار نیست.
بحث درباب این که مراد از گونه زیستی چیست به لانه خرگوشی می‌ماند که ژرفای آن هر زیست‌شناسی را به هراس می‌افکند. طی سال‌های گذشته بیش از یک‌دوجین تعریف مختلف برای مفهوم گونه در زیست‌شناسی ارائه شده‌است و بحث و جدل‌های داغی در باب برتری هر یک از این تعاریف بر دیگری در گرفته است. اما از نظر نگارنده، بهترین تعریف، مناسب‌ترین آن در رابطه با جاندار مورد مطالعه است؛ برای مثال مفهوم زیستی گونه، یک گونه را گروهی از جاندران توصیف می‌کند که نتواند با دیگر گروه‌ها تولیدمثل موفقیت‌آمیز داشته باشد. واضح است این مفهوم تنها در خصوص جاندارانی صدق می‌کند که به شیوه جنسی می‌آمیزند و نمی‌تواند به شناسایی گونه‌هایی که فقط در سنگواره‌ها یافت می‌شوند از این تعریف سود جست.
در دهه‌های اخیر، پژوهش‌ها دو مسیر اساسی را که به گونه‌زایی منتهی می‌شوند، توصیف کرده‌اند: گونه‌زایی بوم‌شناختی و گونه‌زایی به واسطه ترتیب جهش‌ها. در گونه‌زایی بوم‌شناختی، جمعیتی نیایی به دو یا چند جمعیت تقسیم شده و هر کدام از این جمعیت‌ها در زیستگاهی متفاوت جای می‌گیرد. شرایط متفاوت این زیستگاه‌ها به این معناست که انتخاب طبیعی منجر به تثبیت جهش‌هایی می‌شود که در آن زیستگاه خاص مفیدند. با توجه به تفاوت این زیستگاه‌ها و نتیجتا تفاوت جهش‌های تثبیت‌شده، این جمعیت‌ها طی زمان چنان از منظر ژنتیک از یکدیگر متفاوت می‌شوند، آن قدر که می‌توان آنها را گونه‌هایی متفاوت قلمداد کرد. گونه‌زایی به واسطه ترتیب جهش‌ها بر این واقعیت استوار است که جهش‌های ژنتیک به صورت الگویی از تصادف ریاضی رخ می‌دهند و دو جمعیت در دو زیستگاه یکسان لزوما جهش‌هایی یکسان را در ژنوم خود انباشته نمی‌کنند.
همواره این انتقاد بر کتاب منشأ گونه‌ها اثر چارلز داورین وارد می‌شده است که عنوان این کتاب گمراه‌کننده است، زیرا نویسنده سرچشمه گونه‌ها را هویدا نکرد. در حالی که از نظر نگارنده این انتقاد چندان بر اثر داروین وارد نیست. زیرا بخصوص در فصل دورگه‌گیری، ایده‌های جذاب و همخوان با دانش مدرن ما از ژنتیک ارائه می‌کند. از زمان انتشار آن اثر در سال 1238 هجری شمسی/ ۱۸۵۹ میلادی تا امروز درک ما زیست‌شناسان از فرآیند گونه‌زایی بسیار دقیق‌تر و ژرف‌تر شده‌است. اما این مسأله، همانند بسیاری مسائل بنیادین دیگر در علم، به عروسک‌های روسی می‌ماند: گشودن یکی تنها به هویدا شدن عروسک کوچک دیگری می‌انجامد.
دکتر عطا کالیراد
زیست‌شناس تکاملی در IPM
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: تنوع زیستی جام جم آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۸۶۶۳۵۵۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سیاره عطارد در اوج خورشیدی قرار می‌گیرد
سیاره عطارد یازدهم اردیبهشت در دورترین فاصله از خورشید قرار می‌گیرد، اما این پدیده از اصفهان قابل مشاهده نیست.
به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، گردش ۸۸ روزه سیاره عطارد به دور خورشید باعث می‌شود سه‌شنبه -یازدهم اردیبهشت‌ماه- به دورترین نقطه از خورشید در فاصله ۰.۴۷ واحد نجومی برسد؛ سیاره عطارد برخلاف بیشتر سیارات که دقیقاً مدارهای دایره‌ای به دور خورشید را دنبال می‌کنند و فاصله آنها از خورشید تنها چند درصد تغییر می‌کند، دارای مدار بیضی شکل است.
فاصله سیاره عطارد از خورشید بین ۰.۳۰۷ واحد نجومی در حضیض (نزدیک‌ترین فاصله به خورشید) و ۰.۴۶۷ واحد نجومی در اوج (دورترین فاصله از خورشید) متغیر است، این تغییر بیش از ۵۰ درصد به این معنا است که سطح آن در زمان حضیض نسبت به زمان اوج، دو برابر بیشتر انرژی از خورشید دریافت می‌کند.
قرار گرفتن سیاره عطارد در اوج خورشیدی از اصفهان قابل مشاهده نیست، زیرا در طول روز به بالاترین نقطه خود در آسمان می‌رسد و زمان غروب نیز بیش از سه درجه بالاتر از افق نخواهد بود.
کد خبر 749256
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت