آیا روسیه رفیق نیمه راه می‌شود؟
تاریخ انتشار: ۳ خرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۸۷۴۴۱۶۳
ساعت24-اوپک و روسیه کمتر از یک ماه دیگر برای مذاکره درباره پیشرفت توافق نفتی خود و اقداماتی که باید در مراحل بعد انجام دهند، دیدار می کنند.
همه کشورهایی که در پیمان کاهش تولید نفت مشارکت کرده اند، همچنان تا پایان امسال نسبت به اجرای آن متعهد هستند.
اما روسیه در ماههای مارس و آوریل بالاتر از سهمیه توافق شده با اوپک نفت تولید کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تحلیلگران گروه مالی سیتی برآورد کرده اند که روسیه ۴۰۸ هزار بشکه در روز ظرفیت تولید غیرفعال دارد که معادل چهار درصد از کل تولید این کشور است که به ۱۱.۳ میلیون بشکه در روز بالغ می شود. با این حال این میزان بسیار کمتر از ظرفیت تولید شناور عربستان است که به ۲.۱۲ میلیون بشکه در روز می رسد اما به عنوان بخشی از کل ظرفیت تولید، قابل توجه محسوب می شود.
برخی از غولهای نفتی روسیه مدتها قبل روشن ساخته اند که اهداف تولید جاه طلبانه ای برای آینده دارند که توافق کاهش تولید اوپک آنها را محدود کرده است. با وجود این محدودیت، برخی از آنها تولیدشان را توسعه داده لند از جمله "گازپروم نفت" که سال گذشته ۴.۱ درصد تولید بیشتری نسبت به سال ۲۰۱۶ داشت. این افزایش بدنبال راه اندازی میادین جدید در قطب شمال و سرمایه گذاریهای این شرکت در عراق حاصل شد.
روس‌نفت سال گذشته با وجود کاهش تولید، ۷.۶ درصد نفت بیشتری تولید کرد. این شرکت برای سه ماهه نخست امسال کاهش ۱.۲ درصدی تولید را گزارش کرد اما اعلام کرد ظرفت مدت دو ماه می تواند به سطح تولید پس از آغاز توافق نفتی با اوپک بازگردد.
اکنون اظهارات اخیر مقامات روس‌نفت ممکن است یک اظهارنظر عادی محسوب شود یا می تواند نشان دهد که هر دو شرکت روس‌نفت و "گازپروم نفت" به همراه سایر شرکتهایی که از توافق کاهش تولید تبعیت کرده اند، مشتاق هستند که تولیدشان را گسترش دهند.
به عنوان نمونه "گازپروم نفت" طرح تولید بسیار جاه طلبانه ای برای دوره منتهی به سال ۲۰۲۰ دارد و قصد دارد تولید سالانه اش تا سال ۲۰۲۰ به ۱۰۰ میلیون تن برسد. این شرکت به دلیل توافق نفتی اوپک، اکنون هدف مذکور را یک یا دو سال به تعویق خواهد انداخت.
در این بین، روس‌نفت چاههای جدیدی را در ویتنام و سیبری غربی حفاری می‌کند. لوک اویل فعالیتش در خلیج مکزیک و عراق را توسعه می دهد. "گازپروم نفت" تولیدش را در سه میدان قطب شمال افزایش داده است. در واقع شرکتهای نفتی بزرگ روسیه تولیدشان را افزایش داده اند و اجازه داده اند فرسودگی طبیعی میدانها عهده دار کاهش تولید شود. اما اکنون آنها روشن کرده اند که دیگر تولید فعلی خود را محدود نخواهند کرد یا پروژه های جدید را برای مدت طولانیتر متوقف نمی‌کنند.
الکساندر نواک در آوریل گفت: توافق نفتی با اوپک تا پایان امسال ادامه خواهد داشت و در ژوئن می توانیم درباره کوچک شدن سهمیه کاهش تولیدمان گفت و گو کنیم. اکنون که برنت در نزدیک مرز ۸۰ دلار در هر بشکه قرار دارد و احتمال صعود بیشتر قیمتها قوی است، مذاکرات درباره سهمیه کاهش تولید ضروری به نظر می‌رسد.
انتهای پیام
ایسنا
منبع: ساعت24
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۸۷۴۴۱۶۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا نفوذ روسیه در قفقاز جنوبی کاهش یافته است؟
به گزارش خبرآنلاین عرب نیوز در تحلیلی نوشت: آیا قفقاز جنوبی به خاورمیانه جدیدی تبدیل شده است یا به میدان بازی ثانویه‌ای برای منافع ژئوپلیتیک خاورمیانه تبدیل شده است؟ تحلیلگران اغلب از پرونده سوریه برای پیوند هر دو منطقه استفاده می کنند. ما در هر دو موضوع همان بازیکنان را مشاهده می‌کنیم: ترکیه، روسیه، ایران و در پس زمینه، اروپایی‌ها و ایالات متحده. با این حال، آنچه که به عنوان «خاورمیانه جدید» توصیف می‌شود، رابطه جدید شکل گرفته بین روسیه و ترکیه است.
پس از بحران قره باغ و پیامدهای جنگ اوکراین، یک تغییر ژئوپلیتیکی بزرگ رخ داده است. ارمنستان، آذربایجان و گرجستان اکنون حضور جهانی قوی‌تری دارند و به طور فعال به دنبال تغییر استراتژی‌های سیاست خارجی خود از نفوذ روسیه هستند. آذربایجان روابط خود را با ترکیه، اسرائیل و اتحادیه اروپا تقویت کرده و ارمنستان که از حمایت روسیه ناامید شده است، به وضوح تعامل خود را با اتحادیه اروپا و به ویژه فرانسه گسترش داده است. همچنین، ارمنستان به دنبال گسترش روابط نظامی با هند است. گرجستان نیز با آشفتگی داخلی مواجه است و به دنبال تقویت روابط خود با ایالات متحده، چین و اتحادیه اروپا است.
بسیاری از تحلیلگران معتقد هستند که در دوران پس از جنگ اوکراین، نفوذ روسیه در این منطقه کاهش داشته است و ترکیه، کشوری است که بیشترین سود، به ویژه از طریق اتحاد با آذربایجان، را از وضعیت فعلی این منطقه برده است.
با این حال، آیا این وضعیت برای مدت طولانی تداوم خواهد داشت؟ آیا ارتش روسیه آنقدر بر جبهه اوکراین متمرکز است که در این منطقه حیاتی برای مسکو زمین بیشتری را از دست دهد؟ اگر این فرضیه درست باشد، اثرات این مهم به سایر کشورها و مناطق تحت نفوذ روسیه مانند آسیای مرکزی گسترش خواهد یافت.
به نظر می‌رسد این فرضیه درست نباشد. اگر وضعیت فعلی این منطقه با اتفاقات سال ۲۰۰۸ گرجستان مقایسه بشود، مشاهده می‌شود که روسیه به راحتی شکست نخواهد خورد. با وجود اینکه مسکو قادر به حفظ منافع خود در آنجا بود، ارتش را به آن منطقه گسیل کرد. روسیه نیروی غالب در این منطقه است. این کشور به عنوان دومین قدرت نظامی جهانی رتبه بندی شده است و مجموعه گسترده‌ای از دارایی‌های نظامی خود از جمله بزرگترین نیروی تانک و یکی از بزرگترین زرادخانه های هسته‌ای را حفظ کرده است. بر اساس بررسی‌های نظامی، مسکو با بیش از ۱.۳۲ میلیون پرسنل نظامی فعال و طیف گسترده‌ای از قابلیت های از زمین به هوا به دریا حضور قابل توجهی در صحنه جهانی دارد.
از سوی دیگر، ترکیه هشتمین ارتش قدرتمند جهان را دارد اما ارتش این کشور به خوبی مدرن شده و گسترش قابل توجهی داشته است. با تمرکز بر پیشرفت‌های تکنولوژیکی و اعتماد به نفس، نیروهای مسلح ترکیه با داشتن مجموعه ای متنوع و پیچیده از سخت افزار نظامی و یک صنعت دفاعی قوی به یک بازیگر کلیدی در ناتو و فراتر از آن تبدیل شده اند.
روسیه هنگام تمرکز بر قفقاز، حضور نظامی استراتژیک خود را به ویژه در مناطق آبخازیا و اوسیتیا جنوبی حفظ می‌کند. در آبخازیا، پایگاه نظامی هفتم روسیه میزبان حدود ۴۵۰۰ پرسنل است، در حالی که پایگاه نظامی گارد چهارم اوسیتیا جنوبی میزبان حدود ۳۵۰۰ پرسنل است. علاوه بر این، روسیه دارای پایگاه نظامی ۱۰۲ در گیومری ارمنستان و پایگاه هوایی ۳۶۲۴ در فرودگاه Erebuni در نزدیکی ایروان است که تعداد پرسنل آن از ۳۲۱۴ تا ۵۰۰۰ نفر تخمین زده شده است. این پایگاه‌ها نقش مهمی در نفوذ روسیه دارند. در همین حال، ترکیه هیچ پایگاه نظامی رسمی در منطقه قفقاز ندارد. با این حال، این کشور همکاری نظامی نزدیک با آذربایجان، از جمله تمرینات نظامی مشترک و توافقنامه های دفاعی را حفظ می‌کند. این مشارکت به ویژه در طول درگیری قره باغ آشکار بود، جایی که حمایت ترکیه نقش مهمی در پیروزی باکو در درگیری‌های پیش از سپتامبر ۲۰۲۳ ایفا کرد، زمانی که کنترل کامل منطقه مورد مناقشه با ارمنستان را به دست آورد. حضور نظامی ترکیه در منطقه بیشتر به اتحاد و حمایت استراتژیک مربوط می شود تا پایگاه های فیزیکی.
از بسیاری جهات، ما امروز در یک مقیاس بزرگتری از عواقب جنگ گرجستان در سال ۲۰۰۸ زندگی می‌کنیم .این یک پیچ و تاب جالب است زیرا ترکیه برای روسیه همان استراتژی روسیه را برای ایالات متحده در میادین مختلفی چون سوریه و آفریقا اعمال می‌کند. هر دو کشور به دنبال جلوگیری از درگیری‌های مستقیم هستند و یک روش عملیاتی پیدا کرده اند که مقابله غیرمستقیم را با همکاری در عرصه‌های دیگر ترکیب می‌کند. ما باید به یاد داشته باشیم که این منطقه از لحاظ تاریخی یک میدان نبرد برای قدرت های امپراتوری، از جمله امپراتوری عثمانی، ایران و روسیه بوده است. به همین دلیل است که با گسترش احتمالی جنگ در اوکراین، مقایسه وضعیت قفقاز جنوبی با خاورمیانه مناسب نیست. در عوض، ما باید جنگ روسیه و ترکیه در قرن نوزدهم را به یاد داشته باشیم. این جنگ در قفقاز انجام شد. یک چیز روشن است: نفوذ روسیه در یک چشم بر هم زدن کاهش نخواهد یافت، به ویژه که مسکو با افزایش چشمگیر ظرفیت نظامی صنعتی خود اکنون اقتصاد جنگی دارد.
۳۱۱۳۱۱
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902311
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان