به نقل از «الف»

تحقق پیش بینی امام خمینی(ره)

تاریخ انتشار: ۱۶ خرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۰۰۴۱۷۱

به گزارش فارس، با آنکه از همان آغاز نگرانی بسیاری از آنان تاثیرگذاری انقلاب اسلامی در رویدادهای منطقه خاورمیانه و جنبشهای مردمی بود.با بررسی شرایط پیروزی انقلاب ایران در سال 1357 به رهبری امام خمینی(ره) می توان به اهمیت این رویداد پی برد.

انقلاب ایران در شرایطی به پیروزی رسید که اردوگاه شرق و غرب تنها دو پایگاه جریانهای سیاسی و مبارز منطقه به شمار می رفتند و کشورهای عربی نیز برای مقابله با آمریکا و اسراییل باید به همین الگوی شرق می پیوستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

براساس همین رویکرد، جنبشهای مردمی با پسوندهای ملی گرایی ایجاد شد. اما این الگوی مبارزه در پی شکست ارتشهای عربی در جنگ 6 روزه و نیز ناتوانی در برخورد با چالشهای کشورهای عربی دچار ناامیدی و سرخوردگی شد.

این سرخوردگی تا آنجا بود که تمامی مفهوم های ملی گرایی یکباره رنگ باخت و بر اثر نبود یک الگوی مشخص برای ادامه مبارزه، فضای سیاسی منطقه به سمت عادی سازی روابط با تل آویو پیش رفت.

نداشتن الگوی یکپارچه برای پیشبرد اهداف مبارزه و نیز نبود راهبرد روشن، از مهمترین چالشهای جنبشهای مردمی آن زمان بویژه در فلسطین به شمار می رفت.

نهضت اسلامی امام خمینی(ره) در چنین شرایطی پیروز شد؛ در شرایطی که ارتش صهیونیستی، اسطوره شکست ناپذیری در منطقه و کشورهای عربی به شمار می رفت، حکومت پادشاهی ایران، نقش ژاندارم آمریکا در منطقه را ایفا می کرد و اعراب سرخورده از شکست پان عربیسم، مسیر سازش را می پیمودند.

انقلابی فراگیر و برون مرزی

تعریفی که امام خمینی(ره) از انقلاب ایران به افکار عمومی جهان ارایه دادند، تعریفی متفاوت از آنچه بود که در ادبیات سیاسی جهان وجود داشت. مفهومی که انقلاب را یک تحول درون مرزی و اجتماعی به منظور دستیابی به دستاوردهای اقتصادی می دانست، درباره انقلاب ایران مصداقی نداشت.این موضوع، نگرانی غربی ها را برانگیخت و تمامی تلاشها و برنامه ریزی ها برای تهدید ایران به دلیل همین اهمیت و تاثیرگذاری بود.

از همین زمان بود که واژه «ایران هراسی» ایجاد شد تا جای تاثیرگذاری انقلاب را بگیرد. به عبارتی غربی ها از تاثیر انقلاب ایران به عنوان «ایران هراسی» تبلیغ می کردند. به طورکلی، غرب با مفهوم و اساس جهان شمول اندیشه های امام خمینی(ره) مشکل داشت و اگر قرار بود این انقلاب در درون مرزهای ایران باقی بماند، هیچ تهدیدی تاکنون علیه ایران وجود نداشت و شاید هم غرب در پیشبرد آن کمک می کرد. تحلیلگران غربی پیش از پیروزی انقلاب به این تاثیرگذاری پی برده بودند. نکته مهم اینکه مبارزات امام(ره) تنها در زمینه داخلی نبود و پیش از پیروزی دو مفهوم مبارزه با شاه و استکبار و بویژه اسراییل در تمامی تفکرات مبارزاتی ایشان به چشم می خورد.

ایجاد جنبشهای اسلامی در منطقه

پس از انقلاب اسلامی ایران و بنیانگذاری جمهوری اسلامی به دست امام راحل(ره) بود که جنبشهای ملی گرا جای خود را به جنبشهای مردمی- اسلامی و نهضتهای مقاومت دادند و جنبشهای مبارز با پسوند اسلامی ایجاد شد. این یک واقعیت انکارنشدنی است که انقلاب ایران به رهبری امام خمینی(ره) الگویی بی نظیر و مهم برای آینده سیاسی ملتهایی بود که در نتیجه نداشتن یک الگو دچار سرگردانی شده بودند. فضای سیاسی منطقه نیز به سمت عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی پیش می رفت که انگیزه های سیاسی چون وابستگی رهبران عرب به آمریکا و کمکهای نظامی و غیرنظامی به برخی کشورهای عربی اردن و مصر در ورای آن نهفته بود.

در آن زمان تنها الگوی مبارزه، اعتماد به احساسات قومیت گرایی و ناسیونالیسم عربی بود که آن هم در 6 روز، دیوارهایش فروریخت و به آوار بدل شد. پس از انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی(ره) و جلوه عملی اندیشه های ایشان بود که افقی جدید از امید و خودباوری در بین ملتهای عربی ایجاد گردید. درست همین زمان بود که «انور سادات» رئیس جمهور مصر ترور شد و این کشور به اردوگاه رژیم صهیونیستی پیوست و قرارداد «کمپ دیوید» را امضا کرد. در همین شرایط جنبشهای مبارز با پسوند اسلامی در منطقه حضور یافتند و جنبش جهاد اسلامی و مقاومت اسلامی فلسطین، حماس، به وجود آمد.

تحقق پیش بینی امام خمینی(ره)

آنچه امروز در منطقه می گذرد، دستاورد و نتیجه سه دهه انقلاب ایران و تجلی آرمانها و رهنمودهای امام خمینی(ره) نه تنها برای ملت ایران که برای همه مسلمانان جهان است. حکومتها و دیکتاتورهای سازشکار عرب و همپیمانان رژیم صهیونیستی به دست ملتها سرنگون شده و پای میز محاکمه کشیده شده اند و یا آوار باقی مانده های نظام کهنه قدرت در منطقه هستند و یا اجسادشان زیر خاک مدفون شده است. امروز ملتهای آزادیخواه مسلمان در خاورمیانه و شمال آفریقا یا گامهای آخر انقلاب را بر می دارند و یا برای ایجاد یک ساختار سیاسی مردم سالار و مبتنی بر باورهای دینی و اسلامی شان و عقب راندن سکولارها ولیبرالها در جبهه جریانهای اسلامگرا، مبارزه و مشق دموکراسی می کنند.

منبع: الف

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۰۰۴۱۷۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

عروس بزرگ امام چرا همسرش را «داداش» صدا می‌زد؟

عروس ارشد امام در خاطراتی از همسرش شهید آیت الله مصطفی خمینی گفته بود: آقا مصطفی اصلاً از وضعیت نجف راضی نبود و می‌گفت اگر به خاطر امام نبود، در این‌جا نمی‌ماندم و به ایران برمی‌گشتم؛ البته جدا از وضعیت امام، خود ایشان هم اگر به ایران می‌آمد دستگیر می‌شد.

به گزارش عصر ایران، صبح روز ششم اردیبهشت ۱۴۰۳، خبر فوت معصومه حائری یزدی همسر آیت‌الله سید مصطفی خمینی، دختر آیت‌الله شیخ مرتضی حایری یزدی و عروس ارشد امام (ره) منتشر شد.

از نکات شگفت‌آور زندگی خانم حایری این که به رغم آن که عروس ارشد امام خمینی و منتسب به یک خاندان بزرگ و مشهور روحانی دیگر هم بود زندگی بسیار عادی و گاه توام با سختی و رنج داشته است.

او شیفته سید مصطفی خمینی بود و خاطرات هجران او را با اشک بیان می‌کرد و همچون اعضای خانواده امام که آقا مصطفی را «داداش» خطاب می‌کردند او هم عادت کرده بود همسرش را این گونه خطاب و حتی بعد از فقدان چنین یاد کند.

او در خاطره‌ای دیگر که جماران منتشر کرده، درباره همسرش گفته بود؛ «آقا مصطفی مثل بقیه آخوند‌ها و روحانیون نبود و خیلی مدرن و امروزی بود و مثل برخی از روحانیون در خیلی از مسائل و موضوعات از جمله حجاب، سختگیری نمی‌کرد و به من نمی‌گفت این جوری رو بگیر و یا آن‌گونه که در میان زنان نجف، به‌خصوص زن‌های روحانیون متداول و متعارف بود، از من نمی‌خواست مثل آن‌ها پوشیه بزنم؛ ولی دیگران در این زمینه سختگیری می‌کردند و اگر بدون پوشیه بیرون می‌آمدیم، به امام خبر و گزارش می‌دادند.

یادم هست یک روز که پوشیه‌ام را روی صورتم نینداخته بودم، یک روحانی دنبالم آمد و گفت پوشیه‌ات را روی صورتت بینداز، اما من اعتنا نکردم و به راهم ادامه دادم، ولی او دست بردار نبود و تا درب منزل مرا تعقیب کرد و به دنبالم آمد و خانه را شناسایی کرد و بعداً قضیه را به حاج آقا مصطفی گفت، اما حاج آقا مصطفی که اصلاً به این چیز‌ها اعتقاد نداشت، به جای این که دل به دل او بدهد، چند تا بد و بیراه به او گفت. آقا مصطفی اصلاً از وضعیت نجف راضی نبود و می‌گفت اگر به خاطر امام نبود، در این‌جا نمی‌ماندم و به ایران برمی‌گشتم؛ البته جدا از وضعیت امام، خود ایشان هم اگر به ایران می‌آمد دستگیر می‌شد.»