به نقل از «خبرگزاری میزان»

تاکید بر اهمیت شب بیست و سوم/توجه پیامبر اسلام(ص) به دهه پایانی ماه مبارک رمضان

تاریخ انتشار: ۱۷ خرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۰۲۸۳۴۰

خبرگزاری میزان- کارشناس علوم قرآنی گفت: در روایات بر اهمیت خاص شب بیست و سوم رمضان تاکید فراوانی شده است. علاوه بر این، شب بیست و هفتم ماه رمضان شب بسیار پرفضیلتی است و بر احیای این شب نیز تاکید شده است.

حجت‌الاسلام والمسلمین محمدرضا قنبری کارشناس علوم قرآنی در گفت و گو با خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان درباره بهره مندی مومنان از روزهای باقی مانده ماه مبارک رمضان گفت: در مباحث دینی ما کمیت اعمال خیلی مورد توجه نیست بلکه کیفیت اعمال مهم است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اگر چه تا امروز از ماه رمضان برای کسانی که نتوانستند بهره‌مند شوند از دست رفته است اما در آیات قرآن به ما سفارش شده به کیفیت اعمال توجه کنیم.

وی در همین راستا افزود: زمان و مکان هم گرچه در کیفیت اعمال موثر است اما همین دهه آخر ماه مبارک رمضان هم زمان کمی نیست و چه بسا ما می‌توانیم با انجام اعمال با کیفیت‌تر، یعنی اعمالی که رضای خدا در آن باشد، اعمالی با عشق و علاقه، حضور قلب و اراده قلبی از این ماه بهره ببریم.

این کارشناس علوم قرآنی با اشاره بر شب های احیاء که در پیش رو است اظهار کرد: می توانیم از این فرصت باقی مانده ماه مبارک رمضان استفاده کنیم ضمن اینکه یکی از شب‎های احیاء را پیش رو داریم که در روایات بر اهمیت خاص شب بیست و سوم تاکید فراوانی شده است. علاوه بر این، شب بیست و هفتم ماه رمضان شب بسیار پرفضیلتی است و بر احیای این شب نیز تاکید شده است. 

حجت‎الاسلام والمسلمین قنبری درباره سیره عملی پیامبر اسلام(ص) در دهه سوم ماه رمضان توضیح داد: سیره پیامبر اسلام(ص) نیز در دهه آخر ماه رمضان خاص بود و توجه ویژه‌ای به این دهه پایانی داشتند. اعتکاف که از ثمرات انقلاب اسلامی است معمولا در بسیاری از شب‌ها در دهه پایانی انجام می‌شود. از این فرصت‌ها می توان حداکثر استفاده از روزهای باقیمانده را کرد ضمن حفظ کیفیت اعمال ما که اهمیت بیشتری نسبت به کمیت دارد.

وی ادامه داد: در سوره کهف آمده است که خداوند بندگانش را آزمایش می‌کند که بداند کدام بنده بهتر کار می‌کند و نفرموده کدام یک بیشتر کار می‌کند. گاهی انسان ممکن است با یک توکل یا یک دعا مسیر چند ساله را طی کند و بیشتر اوقات نیز یک جرقه باعث تغییر زندگی می‌شود. 

این کارشناس علوم قرآنی به غفلت‌ها در میان بندگان اشاره کرد و درباره دلایل آن افزود: با توجه به اینکه با عالم مادی سر و کار داریم و مادیات بیشتر چشم ما را می‌گیرد اگر هدفدار نباشیم باعث غفلتمان می‌شود، انسانی که مسیر خود را پیدا نکند و هدفش مشخص نباشد باغفلت روبرو شده و ممکن است راه درست را پیش نرود.

وی ادامه داد: یکی از مهمترین عوامل غفلت سبک زندگی است، وقتی فرد با با ظواهر و تجملات دنیا انس گرفته که خیلی مورد پسند مبانی دینی نیست به غفلت دچار می شود.

حجت‌الاسلام والمسلمین قنبری خاطرنشان کرد: استفاده از لوازم دنیا بد نیست بلکه خوگرفتن با لوازم و اسباب دنیا و تلاش برای صرفا لذت دنیا باعث این غفلت می‌شود. گاهی حتی انسان برای تامین نیازهای دنیوی به کار غیرمشروع هم دست می‌زند که همه این موارد باعث غفلت از خداوند می‌شود. چه خوب است که در زندگی هدفمان را بدانیم که از کجا آمده‌ایم و آمدنمان بهر چه است، در این صورت کمتر دچار غفلت خواهیم شد و زندگی سعادتمندتری خواهیم داشت.

 

انتهای پیام/ 

منبع: خبرگزاری میزان

کلیدواژه: قران ماه رمضان قنبری راستی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۰۲۸۳۴۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

انسان به ذکر، یادآوری و توجه نیازمند است

محمدعلی انصاری، صاحب تفسیر مشکاة و مفسر قرآن، در نشست مجازی که امروز، ۴ اردیبهشت ماه، با موضوع «ذکر» برگزار شد، اظهار کرد: خداوند در آیه ۴۰ سوره مبارکه «بقره» می‌فرماید: «یا بَنی‏ إِسْرائیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتی‏ أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَ أَوْفُوا بِعَهْدی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ وَ إِیَّایَ فَارْهَبُونِ؛ ای فرزندان اسرائیل، نعمت‌هایم را که بر شما ارزانی داشتم، به‌یاد آرید و به پیمانم وفا کنید تا به پیمانتان وفا کنم و تنها از من بترسید.» واژه «ذکر» در لغت به‌ معنای «اِسْتِحْضارُ الْمَعْنیَْ فِی اللَّفْظِ أَوِ النَّفْسِ» است؛ یعنی حضور معنا در زبان یا در جان است. 

وی ادامه داد: باتوجه به این امر ذکر بر دو قسم تقسم می‌شود، نخستین مورد ذکر لسانی یا لفظی و دومین مورد ذکر قلبی یا نفسی است. گاهی انسان معنایی را طلب کرده و آن‌را بر زبان نیز جاری می‌کند که به آن ذکر لفظی می‌گویند، اما گاه معنا فقط در نفس و جان حاضر می‌شود که «ذکر نفسی و قلبی» است.

انصاری بیان کرد: در قرآن کریم فراوان دیده می‌شود که خداوند سبحان انسان‌ها را به ذکر و تذکر دعوت می‌کند. حال سؤال این است که آیا اساساً ذکر، مطلوبیت ذاتی دارد یا خیر؟ به‌ بیانی‌ دیگر، ذکر «طریقیت» دارد یا «موضوعیت»؟ برای روشن‌ شدن این دو اصطلاح مثالی بیان می‌کنیم که این امر را تبیین می‌سازد. به عنوان مثال گاه، شخصی لیوان آبی طلب می‌کند و هدف او استفاده از آب درون لیوان است و نوع لیوان برای او مهم نیست. درواقع، لیوان طریقی است برای رسیدن به آب که موضوع و مقصود اوست؛ اما گاه خود لیوان مهم است و موضوعیت دارد و هدف، رسیدن به خودِ این ظرف است. بنابراین باید گفت که ذکر طریقیت دارد و مطلوبیت ذاتی ندارد، یعنی ذکر مقدمه و طریقی برای رسیدن به ذی‌المقدمه است. بنابراین ذکر در حقیقت، راهی برای زدایش غفلت‌ها است. 

صاحب تفسیر مشکاة تصریح کرد: خداوند در آیه ۱۴ سوره «طه» فرموده است: «إِنَّنِی أَنَا اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِی وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِکْرِی؛ همانا! من خدایم که جز من معبودی نیست، پس مرا بپرست و نماز را برای یاد من برپا دار.» این امر در این آیه به صراحت بیان شده است چون نماز عامل اصلی زدودن غفلت است. همچنین وحی الهی و حتی شخص پیامبران نیز ذکر نامیده می‌شوند، چون مسیر زدایش غفلت از شاهراه مبارک وحی و نبوت می‌گذرد. از کارکردهای عمده ذکر این است که طریقی برای رسیدن به حقیقت شکر است و شکر از مسائلی است که مطلوبیت ذاتی دارد. پس ذکر زمانی حلاوت داشته و ارزشمند است که به شکر ختم شود و البته شکر واقعی نیز فقط با ذکر محض حاصل نمی‌شود. بنابراین اگر خداوند بندگانش را به ذکر دعوت می‌کند، مراد او ذکری است که همراه با آثار و برکات آن است.

وی گفت: غفلت پدیده‌ای بسیار تأثربرانگیز و مهلک است که متأسفانه انسان‌ها به‌شدت گرفتار آن هستند و با آن پله‌های سقوط را به‌تدریج طی کرده و از بسیاری فرصت‌ها و داشته‌های خویش به‌آسانی می‌گذرند. غفلت آن است که انسان چیزی را می‌بیند، اما گویا نمی‌بیند، چیزی را لمس می‌کند، اما به آن توجه ندارد و یا در مسیر راه از کنار منظره‌ای می‌گذرد، اما به آن بی‌توجه است. ما انسان‌ها از بسیاری حقایق پیرامون خود و حتی حقایق برتر وجود غفلت داریم.

انصاری افزود: بر این‌ اساس باید گفت که در مقابل مفهوم ذکر و تذکر، مفهوم غفلت قرار دارد. غفلت عاملی است که انسان را از حق و حقیقت دور می‌کند. راه برون‌رفت از غفلت و نجات از این مهلکه، تمسک به نقطه مقابل آن یعنی ذکر و تذکر است. البته مقصود، ذکر سجاده‌ای و زبانی نیست، بلکه باید ذکری باشد که جان را بپروراند و ذهن و اندیشه انسان را تسخیر کند. این‌گونه ذکر، مقدمه‌ای برای گام بعدی یعنی فکر است که در واقع همان ذکر مدام است. 

این مفسر قرآن در پایان اظهار کرد: همان‌گونه‌ که سلول‌های جسم انسان دائماً نیاز به اکسیژن و آب و غذا دارند، روح انسان نیز همیشه به ذکر، یادآوری و توجه نیازمند است. درواقع هنگامی‌که ذکر در وجود آدمی لحظه‌به‌لحظه بیاید، به فکر تبدیل می‌شود که نیاز جان انسان است. اما، غفلت انسان را از این نیاز اساسی محروم می‌کند و با شدت آن، حجاب‌ها روزبه‌روز ضعیف‌تر شده تا جایی که قلب او می‌میرد و حیات انسانی را از دست می‌دهد. همچنین یکی از عوامل و ریشه‌های اصلی غفلت، بحث ظاهرگرایی است که موجب محرومیت انسان از دیدن حقایق می‌شود، بنابراین انسان، محتاج تعمق و ژرف‌نگری است و این مقام و مرحله‌ای است که انسان پس از ذکر و فکر در آن گام می‌نهد.

منبع: ایکنا (خبرگزاری بین‌المللی قرآن)