سنتز دولت هاشمي و احمدينژاد
تاریخ انتشار: ۱۹ خرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۰۵۴۳۲۸
اگر خصيصه اصلي دولتهاي بعد از انقلاب را خلاق و انقلابيبودن بدانيم، دولتهاي بعد از انقلاب اسلامي 57 در اين زمينه و در فرايندي 40ساله سيری نزولي داشتهاند و دولتها در هر مقطع و به دلايلي پارهاي از مردم را از كف دادهاند. اين دولتها بيش از آنكه خلاق و انقلابي باشند، در پي افزايش اقتدار خويش بودهاند؛ البته فارغ از اينكه اين دولتها به چه ميزان اقتدارگرا بوده و به اين مهم دست يافتهاند، نقد آنها راهگشاست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در اين خنثيسازي مردم اعتمادبهنفس خود را از دست دادند و قشر عظيمي از آنها كه تا ديروز فكر ميكردند صاحبان انقلاباند با اين واقعيت روبهرو شدند كه ديگر كارهاي نيستند و كار فكري از كار يدي جداست؛ تكنوكراتها فكر ميكنند، برنامه ميريزند و مردم عمل ميكنند. دولت هاشمي درصدد برآمد که با حزب كارگزاران سازندگي به ترکیب دولت-حزب دست یابد اما اين كار درست از آب درنيامد و حزب كارگزاران كه سوداي حزبي دولتي و تمامعيار را در سر ميپروراند، براي رفع مشكلات به برخی تحرکات سياسي و اقتصادي روي آورد تا مخالفان خود را راضی كند. دولت اصلاحات، رؤياي دولتي خلاق و انقلابي را داشت، ازاينرو با ايده توسعه دموكراسي روي كار آمد. دولت خاتمي، دولتي خلاق بود كه انقلابي نماند، ازاينرو به طبقه روشنفكران جامعه تن در داد تا اعتبار خويش را نه از راه توسعه سياسي -كه نياز به تودههاي وسيع مردم داشت- بلكه از طريق توسعه فرهنگي دنبال كند. راهي نهچندان پرخطر اما صعب و دشوار. در اين راه نيز هرچه زد به در بسته خورد و در نهايت دولت اصلاحات نيز نتوانست دولتي خلاق و انقلابي باشد. اما نكته تأملبرانگیز رئيس دولت اصلاحات، سنجش او فارغ از دولتش است. مردي كه تن به حزب دولتي نداد و سعي كرد خودش خلاق و انقلابي باقي بماند. گويا پاسخ مائو را به اين پرسش شنيده بود كه در يك كشور سوسياليستي، بورژوازي را در كجا بايد جست، مائو گفته بود: «درست درون خود حزب كمونيست». نخستوزير دوران جنگ بعدها به راه رئيس دولت اصلاحات پيوست. دولت احمدينژاد دولتي خلاق و انقلابي بود اما از نوع و جنسي كاملا فرقهاي. احمدينژاد توانست ملت را به يك فرقه تقليل دهد. او با ايده عدالتطلبانه بر سرير قدرت نشست و با دميدن روحيه انقلابيگري در حلقه پيرامون خود كارهايش را اجرائي كرد. احمدينژاد در ظاهر توانست بر ملت و دولت سرمايهسالار خط بطلان بكشد اما از اين خطخوردگي دولتي شكل گرفت كه نه دولت بود نه ملت، نه خلاق بود نه انقلابي. دولت هاشمي و احمدينژاد دو دولت متضادند كه در فرايند دولتهاي بعد از انقلاب هر يك از منظري دولتها را كمارج كردند. اما نكته مهم اين است كه دولت آينده در تضاد بين اين دو دولت سر برخواهد آورد. دولت روحاني، دولتي خلاق و انقلابي نيست؛ دولت گذار است كه همواره بعد از توفانهاي سهمگين روي كار ميآيد. دولتي كه انتظار چنداني از آن نيست. با اين مقياس دولت روحاني بيش از ظرفيت خودش مثبت عمل كرده است. دولتهای يازدهم و دوازدهم فرصتي است براي خيزش دولتي از ميان تضادهاي دولت هاشمي و احمدينژاد كه تا انتها خصم يكديگر بودند.
منبع: اتاق خبر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.otaghnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «اتاق خبر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۰۵۴۳۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی: