به نقل از «ایران آنلاین»

از ام‌اس تا اورست

تاریخ انتشار: ۱۹ خرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۰۵۸۸۹۶

مهرداد تولایی معتقد است تنها ورزش باعث شده تا دوباره بیماری بر او مسلط نشود. جنگی خستگی‌ناپذیر با‌ام اس. مهرداد از سال 1379 کوهنوردی می‌کند اما قبل از کوهنوردی رشته مورد علاقه‌اش دوچرخه سواری جاده بوده و بنا به دلایلی دوچرخه را فروخته و کوهنوردی را شروع کرده. از سال 83 هم به صورت آکادمیک کار با باشگاه کوهنوردی و اسکی دماوند را شروع کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

محمد معصومیان روزنامه نگار

ایران آنلاین / هشت صبح وقتی به قله اورست رسید، دلش می‌خواست پرواز کند اما نشست. نشست بین برف‌ها و به روزی در 26 سال پیش فکر کرد که‌ ام‌اس بدنش را فلج کرده بود و چشم‌هایش تیره و تار. اما حالا همان بدن در بلندترین جای دنیا ایستاده بود و همان چشم‌ها می‌توانست به بلندترین قله دنیا نگاه کند. مهرداد شهلایی 28 اردیبهشت 97 به یکی از بزرگ‌ترین آرزوهایش رسید و قله اورست را با شعار «‌ام‌اس هرگز مرا متوقف نخواهد کرد» فتح کرد. او را با صورتی که هنوز از سرمای زیر صفر اورست کبود است و سرفه‌های خشکی که رهایش نکرده، ملاقات می‌کنم.

مهرداد شهلایی 48 ساله، بعد از فتح اورست هنوز هم ضعف بدنی دارد اما لبخند از لبش جدا نمی‌شود و با حوصله به نظر می‌رسد. روی مبل شرکتی که در آن مشغول کار است نشسته و هر از گاه میهمانی برای دیدنش از راه می‌رسد. به قول خودش کوهنورد معروف‌‎تر و حرفه‌ای تر از او زیاد است اما شهلایی بین همه کسانی که موفق به فتح اورست شده‌اند یک ویژگی شاخص دارد و آن بیماری است که سال‌ها پیش تمام بدنش را درگیر کرد. روزهایی که تازه خدمت سربازی را تمام کرده بود که راهی بیمارستان امام خمینی شد: «اردیبهشت 1371 بود. برخلاف بیشتر افرادی که‌ ام‌اس بدن آنها را آرام آرام درگیر می‌کند بدن من ظرف مدت کوتاهی از سینه به پایین فلج شد. دیدم را به طور کامل از دست دادم و...» اما بعد از مدتی داروها اثر کرد و بعد از 45 روز او و عوارضی که تا امروز همراهش هست از بیمارستان مرخص شدند. عوارض تهدیدآمیزی که مهرداد به روش خودش به آنها مثل فرصتی برای رشد و شکوفایی نگاه کرد.
او از همان روزی که از بیمارستان مرخص شد سعی کرد راهی را که پزشک معالجش گفته بود پی بگیرد. ورزش و مصرف لبنیات: «دکترم آن روز گفت به‌خاطر دوز بالای «کورتون» تزریق شده همیشه مستعد پوکی استخوان هستی. خدا را شکر فعلاً که پوکی ندارم. اما هنوز هم مشکلات زیادی هست مثل زمان‌هایی که کمی از ورزش دور می‌شوم و عضلات پایم کرخت می‌شود یا لحظه‌هایی که می‌خواهم راه بروم اما پاهایم همراهی نمی‌کند. بعد از آن حمله، عینکی هم شده بودم که دو سال پیش عمل کردم و چشمانم را اصلاح کردم.»
مهرداد معتقد است تنها ورزش باعث شده تا دوباره بیماری بر او مسلط نشود. جنگی خستگی‌ناپذیر با‌ام اس. مهرداد از سال 1379 کوهنوردی می‌کند اما قبل از کوهنوردی رشته مورد علاقه‌اش دوچرخه سواری جاده بوده و بنا به دلایلی دوچرخه را فروخته و کوهنوردی را شروع کرده. از سال 83 هم به صورت آکادمیک کار با باشگاه کوهنوردی و اسکی دماوند را شروع کرد. دوست دارم بدانم چه شد که او تصمیم به فتح قله اورست گرفت؟ می‌گوید: «اینجا محل کار من است و شرکت، متعلق به برادرم کیوان است. او یک روز همینجا به من گفت ته این داستان کوهنوردی کجاست؟ اگر اورست بروی ول می‌کنی بنشینی سرجایت؟ اگر خدای نکرده در یکی از برنامه‌هایی که می‌روی اتفاقی بیفتد من جواب زن و بچه‌ات را چه بدهم؟»
حالا مهرداد بود و تجربه جدیدی که قرار بود برادرش هزینه‌ آن را تقبل کند. او هم سریع دست به کار شد و نخستین برنامه را که رفتن به قله 7 هزار و 548 متری «موستاق آتا» در چین بود، با موفقیت پشت سر گذاشت. بعد هم دیگر روی دور تند برنامه‌های فشرده تمرین و مشورت با اهل فن و فدراسیون قرار گرفت. مهرداد می‌گوید: «هر ورزشی یک نقطه اوجی دارد و اوج کوهنوردی فتح اورست است. سال‌ها فعالیت‌های کوهنوردی من به نوعی مخاطره‌آمیز بود. چون اصلاً کوهنوردی ماجراجویی است. بارها خانواده خواسته بودند که از این فعالیت‌ها جدا بشوم. اما تجربه آن حس سرخوشی طوری است که نمی‌شود ول کرد. یک جورهایی به خودآزاری شبیه است. با این همه قرار شد فتح اورست، آخرین فعالیت من در زمینه کوهنوردی پرمخاطره باشد.»
مهرداد 16 فروردین 97 راهی «کاتماندو» می‌شود و سه روز برای خرید اقلام آنجا می‌ماند و از آنجا طبق قرارداد با شرکتی که کارهای مربوط به صعود را انجام می‌دهد همراه یک «شرپا» به کمپ می‌رود. نخستین کار این بود که مشغول پروسه تطابق محیطی ‌شود. پروسه‌ای که تقریباً یک ماه طول می‌کشد و اگر این پروسه انجام نشود، فرد به سادگی می‌میرد. بعد از آن هم یک «شرپا» همه جا با شما هست تا کوله‌ها را جابه جا کند، یخ آب کند، چادر بزند و آشپزی کند. شرپاها اهالی نپال هستند و کارشان کمک به کوهنوردانی است که برای صعود به اورست می‌آیند. آنها خودشان به خاطر مقدس دانستن قله هیچ وقت به نوک آن نمی‌روند.
مهرداد از مرحله آخر که صعود از کمپ چهار به سمت قله است می‌گوید: «در مرحله آخر و صعود نهایی در کمپ چهار، ارتفاع هشت هزار متر است. نمی‌دانم چه تصوری از این ارتفاع دارید؟ نمی‌دانم چطوری مثال بزنم که ارتفاع هشت هزار متر یعنی چه! ارتفاع هشت هزارمتر یعنی کمبود اکسیژن، بی‌اشتهایی، مشغولیت ذهنی و... من به محض رسیدن به کمپ چهار استراحت کردم و مایعات خوردم و ساعت 8 شب به سمت قله استارت زدم. چرا شب؟ به خاطر اینکه صعود تا قله وقت زیادی می‌برد و باید به برگشت هم فکر کنید که خسته‌تر هستید و بهتر است به شب نخورید.»
او تعریف می‌کند که در راه برگشت به‌دلیل خوب استفاده نکردن از عینک دچار کوربرفی می‌شود. عارضه‌ای که به قول خودش شبیه ریختن ماسه توی چشم است و بعد از آن دیگر نمی‌توان جایی را دید: «عملاً دید نداشتم. شب بسیار بدی را گذراندم. خیلی آزاردهنده بود و تا صبح نخوابیدم. از کمپ چهار به سه با چشم بسته برگشتم. شما باید ببینید تا متوجه شوید چه شیبی را پایین آمدم. این‌طوری نیست که چشم بسته تا میدان فردوسی بروید و برگردید. از کمپ سه تا دو هم با چشم بسته آمدم و از کمپ دو به بعد هلی برن شدم. خبر داده بودند به فدراسیون و برادر و خانواده‌ام که ایشان دچار عارضه شده و اگر بتواند به کمپ دو برسد، از آنجا به بعد باید هلی برن شود.»
گزاره «اگر بتواند برسد» توی گوشم طنین عجیبی دارد. شاید نخستین سؤالی که بعد از شنیدن چنین جمله‌ای باید از یک ماجراجو پرسید این باشد که از مرگ نمی‌ترسی؟ مرگی که آنجا از فرط حضور شبیه یک شخصیت می‌شود. شخصیتی حاضر و غایب با صورتی به رنگ برف: «آنجا مرگ خیلی ساده است. خیلی ساده اکسیژن تمام می‌کنید و تمام. تعارف ندارد.»
«ام‌اس هرگز مرا متوقف نخواهد کرد» شعاری است که در همه عکس‌هایی که از مهرداد دیده بودم نوشته شده. از او می‌پرسم چه شد که خواستی این پیام تا این اندازه دیده شود؟ می‌گوید: «من می‌دانم بسیاری از کسانی که بیماری خاص دارند نخستین چیزی که از پا درشان می‌آورد روحیه است. این حرکت من قطعاً انگیزه زیادی برای کسانی ایجاد می‌کند که دچار بیماری خاص هستند. با روحیه‌ای که از من می‌گیرند قرار نیست خوب بشوند اما با روحیه‌‌ای که از من می‌گیرند قرار است دوره درمانشان را راحت‌تر تحمل کنند.»
سرفه‌های مهرداد تمام نمی‌شود و دائم سعی می‌کند کنترلش کند. خودش می‌گوید به سرفه «خومبو» معروف است. او تعریف می‌کند که خومبو یکی از خطرناک‌ترین جاهای دنیاست: «یک یخچال عظیم با شیب خیلی زیاد و خیلی ریزشی و خطرناک که شکاف‌های زیادی دارد و روی شکاف‌ها نردبان گذاشته‌اند. از روی نردبان که رد می‌شوید ته شکاف‌ها را نمی‌بینید. ما مجبور بودیم نیمه شب رد بشویم و این‌طوری نیست که وقتی جلوی دهانت را به خاطر سرما گرفته‌ای راحت نفس بکشی؛ آن هم در آن ارتفاع. یک جاهایی احساس خفگی به شما دست می‌دهد و ناخودآگاه دستمال را می‌کشید پایین تا با فشار هوا را به داخل ریه بفرستید و هوای منفی 20 درجه با تمام قدرت وارد سینه شما می‌شود.»
موقع بازگشت از گفت‌و‌گو به این فکر می‌کنم که‌ام اس نتوانست مهرداد شهلایی را متوقف کند. او این را با فتح بلندترین نقطه زمین ثابت کرد.‌ام اس توصیف لوکسی از یک بیماری پیشرونده است، بهتر است بگویم فلج و کوری که یا آرام آرام همه وجود شما را به تسخیر درمی‌آورد یا با یک حمله ناگهانی. همه این‌ها نتوانست مهرداد را متوقف کند درحالی که چیزهایی ساده‌تر از این بیماری مانع رسیدن ما می‌شود آن هم نه رسیدن به آرمان‌هایی بزرگ بلکه هدف‌هایی روزمره و پیش پا افتاده.  

منبع: ایران آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۰۵۸۸۹۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

پاکسازی مسیر کوهنوردی درکه با حضور دوستداران محیط زیست

به گزارش گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، فاطمه کریمی معاون راهبری و هماهنگی اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران در مراسم پاکسازی رود دره درکه که با حضور مهدی اسفندیاری مشاور اجرایی این اداره کل و... به مناسبت هفته زمین پاک در منطقه یک برگزار شد گفت: کاهش مصرف کیسه‌های پلاستیکی تکلیف قانونی است و دستگاه‌های خصوصی و عمومی در کنار شهروندان باید ملزم به اجرای آن باشند.

او با اشاره به شعار هفته زمین پاک گفت: با توجه به شعار امسال که " سیاره زمین در مقابل پلاستیک" است باید حفظ محیط زیست از این ماده زیانبخش دغدغه ای عمومی در نظر گرفته شود و مردم بدانند که کیسه پلاستیکی تبدیل به میکروپلاستیک می‌شود و به سلامت شهروندان آسیب وارد می‌کند برای همین باید از رها سازی آن در محیط های طبیعی به خصوص بکر و طبیعت کوهستان خودداری کنند.

کریمی از همه شهروندان و مدیران و سازمان ها خواست با تدبیر و تلاش، مواد پلاستیکی را جایگزین مواد قابل بازیافت کنند و با فرهنگ سازی و ارتقای مشارکت شهروندان، زمین را حفظ نمایند.

نوید انصاری مدیر اداره محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری منطقه یک نیز گفت: برنامه های "هفته زمین پاک" از ۲ تا ۹ اردیبهشت ماه در منطقه یک برگزار شد و در این راستا پاکسازی مسیر کوهنوردی درکه نیز با همکاری شهرداران ناحیه دو و کوهستان، مدیران و کارشناسان محیط زیست منطقه یک، اعضای خانه و کانون های محیط زیست، شورایاری محله درکه، کانون نوجوانان محله درکه و ... و با اجرای برنامه های نمایشی، میز خدمت از طرف مرکز بهداشت درکه همراه بود و در پایان به ۱۵ نفر به قید قرعه هدایایی اهدا شد.

انتهای پیام/