به نقل از «پارسینه»

معرفی جامع و کامل بیماری نقرس

تاریخ انتشار: ۱۹ خرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۰۶۶۰۰۹

نقرس با حملات درد ناگهانی و شدید، قرمزی و حساس بودن در مفاصل مشخص می شود، که اغلب مفصل پایه شست پا را در برمی گیرد. نقرس شکل پیچیده ای از آرتریت (ورم مفاصل) است که می تواند هر فردی را تحت تاثیر خود قرار دهد. احتمال ابتلاء به نقرس در مردان بیشتر است، اما زنان نیز بعد از یائسگی، به طور فزاینده ای مستعد ابتلاء به آن هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

حمله حاد نقرس می تواند شما را در نیمه های شب از خواب بیدار کند، با این احساس که شست پای شما بر روی آتش قرار گرفته است. مفصلی که تحت تاثیر قرار گرفته است داغ، گرم، متورم و بسیار حساس است، به طوریکه حتی وزن یک برگ سبک کاغذ بر روی آن غیرقابل تحمل به نظر می رسد. خوشبختانه نقرس قابل درمان است، و راه هایی جهت کاهش احتمال خطر عود مجدد آن وجود دارد.
نشانه ها

علائم و نشانه های نقرس، تقریباً همیشه به صورت حاد و ناگهانی، اغلب در هنگام شب و فاقد هیچ اعلام خطر و هشداری خود را نشان می دهند. این علائم عبارتند از:
• درد شدید مفاصل: نقرس معمولاً مفصل شست پا را تحت تاثیر خود قرار می دهد، اما می تواند در مفاصل پاها، قوزک، زانوان، دست ها و مچ های دست نیز رخ دهد. احتمالاً درد در 12 تا 24 ساعت بعد از شروع آن، در شدیدترین حالت خود می باشد.
• ناراحتی و احساس ناخوشایندی که به طول می انجامد: پس از فروکش کردن درد شدیدی که رخ داده، این احتمال وجود دارد که ناراحتی و احساس ناخوشایندی در برخی از مفاصل از چند روز تا چند هفته به طول انجامد. احتمال دارد حملات بعدی مدت زمان بیشتری طول بکشد و مفاصل بیشتری را درگیر نماید.
• التهاب و قرمزی: مفصل یا مفاصل درگیر نیز تحت تاثیر قرار گرفته، متورم، حساس و قرمز می گردند.‍
علت

نقرس هنگامی بروز می کند که کریستال های(بلورهای) اورات در مفاصل شما انباشته گردند، که باعث تورم و درد شدید حمله نقرسی می گردند. کریستال های اورات وقتی تشکیل می شوند که سطح اسیداوریک در خون شما بالا باشد. بدن شما اسیداوریک را از شکسته شدن پورین ها می سازد. پورین ها موادی هستند که در حالت عادی در بدنتان یافت می شوند، همانطور که در برخی از مواد غذایی مانند انواع گوشت، ماهی کولی، شاه ماهی، مارچوبه و قارچ نیز یافت می شوند.
در حالت عادی، اسید اوریک در خون شما تجزیه و حل شده و از طریق کلیه های شما، از راه ادرار دفع می گردد. اما گاهی اوقات، یا بدنتان مقادیر زیادی اسید اوریک تولید می کند، یا اینکه کلیه های شما اسید اوریک بسیار کمی را دفع می کنند. وقتی این اتفاق می افتد، اوریک اسید تجمع پیدا کرده و تشکیل کریستال های تیز و سوزن مانندی به نام اورات را در سرتاسر یک مفصل و یا بافت می دهد، که باعث درد، التهاب و تورم می شود.
عوامل خطر

اگر سطح اسیداوریک در بدن شما بالا باشد، احتمال ابتلاء به بیماری نقرس در شما بیشتر است. عواملی که باعث افزایش سطح اسیداوریک در بدن شما می شود عبارتند از:
• فاکتورهای مرتبط با سبک زندگی: این احتمال وجود دارد که انتخاباتی که شما در زندگی روزمره خود انجام می دهید، احتمال خطر ابتلاء به نقرس را افزایش دهد. شامل استفاده از الکل، که عموماً بیشتر از دو drink در روز برای مردان و بیش از یک drink در روز برای زنان، احتمال خطر ابتلاء به نقرس را افزایش می دهد.
• شرایط و موقعیت های پزشکی: بعضی از بیماری ها و عوارض نیز احتمال ابتلاء به بیماری نقرس را افزایش می دهند، مواردی شامل فشار خون بالا (هایپرتانسیون)، که درمان نشده باشد، همچنین حالات و شرایط مزمنی مانند دیابت، بالابودن چربی های خون و کلسترول (هایپرلیپیدمی) و تصلب شرایین (آرترواسکلروزیس).
• استفاده از برخی داروها: استفاده از داروهای تیازید، که عموماً در درمان فشار خون بالا استفاده می شود و استفاده از آسپرین نیز می تواند سطح اسید اوریک خون را بالا ببرد. همینطور استفاده از داروهای ضد پس زدن پیوند (آنتی ریجکشن)، در افرادی که پیوند عضو در آنها صورت گرفته است، می تواند سطح اسیداوریک خون را بالا ببرد.
• سابقه خانوادگی نقرس: اگرسایر اعضاء خانواده شما مبتلا به نقرس بوده اند، این احتمال وجود دارد که شما بیشتر در معرض خطر ابتلاء به آن باشید.
• سن و جنس: نقرس اغلب در مردان بیشتر دیده می شود تا در زنان. اصولاً به این علت که سطح اسیداوریک در خون زنان پایین تر از مردان است. هرچند بعد از یائسگی، سطح اسیداوریک خون زنان، به سطح اسیداوریک خون مردان نزدیک می شود. همچنین، احتمال خطر ابتلاء به نقرس در مردان، در سنین پایین‎تر بیشتر وجود دارد، معمولاً بین سنین 40 تا 50 سالگی، در حالیکه در زنان عموماً این علائم و نشانه ها بعد از سن یائسگی به وجود می آید.
عوارض

در افراد مبتلا به نقرس، عوارض حاد و شدیدی به وجود می آیند، شامل:
• نقرس عودکننده: ممکن است بعضی از افراد هیچ وقت علائم و نشانه های بیماری نقرس را دوباره تجربه نکنند. اما برخی دیگر ممکن است این مساله را چندین بار در سال تجربه کنند. این احتمال وجود دارد که داروها به جلوگیری از حملات نقرسی در افرادی که مبتلا به نقرس عودکننده هستند، کمک کنند.
• نقرس پیشرفته: نقرسی که درمان نشود، ممکن است باعث رسوب و ته نشین شدن کریستال های اورات در زیر پوست شود، و تشکیل گره ها و غده هایی به نام توفی(TOE-fi) را دهد. توفی می تواند در مناطقی مثل نوک انگشتان، دست ها، پاها، آرنج‎ ها و تاندون های آشیل که در امتداد پشت زانوان شما است، ایجاد شود. توفی ها معمولاً دردناک نیستند، اما می توانند در طول مدت حملات نقرسی، متورم و حساس شوند.
• سنگ های کلیه: ممکن است کریستال های اورات در دستگاه ادراری افراد مبتلا به نقرس تجمع پیدا کرده، و تشکیل سنگ های کلیه را بدهند. داروها می توانند به کاهش احتمال خطر بروز سنگ های کلیه کمک نمایند.
آمادگی برای ویزیت پزشک

اگر دچار علامات و نشانه هایی هستید که در بیماری نقرس رایج و شایع است، ترتیب قرار ملاقاتی با پزشک خود را بدهید. بعد از انجام یک آزمایش اولیه، این احتمال وجود دارد که پزشک، شما را به یک متخصص در تشخیص و درمان ورم مفاصل و سایر التهابات مربوط به مفاصل( روماتولوژیست)، ارجاع دهد.
در اینجا اطلاعاتی برای کمک به شما، جهت آماده سازی برای دیدار با پزشک، و آنچه که از او انتظار دارید، آمده است.
کارهایی که می توانید انجام دهید:
• علائم و نشانه های خود را یادداشت کنید، و اینکه آنها چه وقت شروع شده اند و چند وقت یکبار اتفاق می افتند.
• اطلاعات شخصی بااهمیت خود را یادداشت نمایید مثل هرگونه تغییرات اخیری که در زندگی شما رخ داده و یا هر گونه استرس بزرگی که در زندگی خود تجربه کرده اید.
• فهرستی از اطلاعات پزشکی اصلی و کلیدی خود را تهیه نمایید، شامل هر گونه وضعیت و یا شرایطی که برای آن تحت درمان بوده اید، و نیز اسامی هر نوع دارو، شامل انواع ویتامین ها و یا مکمل هایی که مصرف می کنید. همچنین پزشکتان در مورد هرگونه سابقه خانوادگی ابتلا به نقرس در شما نیز خواهد پرسید.
• در صورت امکان یکی از اعضاء خانواده خود و یا یک دوست را به همراه خود ببرید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمامی اطلاعاتی که در طول دیدارتان با پزشک، به شما داده می شود، می تواند مشکل باشد. ممکن است فردی که شما را همراهی می کند، مواردی را که شما فراموش کرده و یا از قلم انداخته اید، به خاطر بسپارد.
• سوالاتی را که می خواهید از پزشکتان بپرسید، یادداشت کنید. تهیه فهرستی از سوالات ، می تواند به شما کمک کند تا بیشترین استفاده را از وقت خود در طول دیدارتان با پزشک، ببرید.
سوالاتی که در ملاقات اولیه خود با پزشک از او باید بپرسید شامل موارد زیر است:
• علل احتمالی نشانه ها و یا وضعیت موجود من چیست؟
• انجام چه آزمایشاتی را توصیه می کنید؟
• در صورتیکه این آزمایشات به علت بروز علائم و نشانه ها در من، اشاره دقیقی نکند، ممکن است نیاز به انجام چه آزمایشات دیگری داشته باشم؟
• آیا این احتمال وجود دارد که درمان های دیگر و یا تغییر در سبک زندگی، کمکی به بهبود علائم من، در شرایط فعلی، داشته باشد؟
• آیا هنگامی که در حال جستجوی تشخیص بیماری من هستید، نیاز به انجام و یا دنبال کردن هر گونه محدودیت خاصی هستم؟
• آیا باید به یک متخصص مراجعه کنم؟
اگر به یک روماتولوژیست ارجاع داده شوید، سوالاتی که باید بپرسید شامل موارد زیر است:
• آیا من مبتلا به نقرس هستم؟
• با انجام چه نوع درمان هایی، احتمال بیشتری وجود دارد که احساس بهتری داشته باشم؟
• عوارض جانبی احتمالی داروهایی که تجویز کرده اید، چیست؟
• اگر این داروها باعث ایجاد عوارض جانبی شده و یا نتوانند در درمان موثر واقع شوند، مرحله بعدی کاری که انجام خواهید داد، چیست؟
• علائم و نشانه های من، چه مدت پس از شروع درمان، باید رو به بهبود بروند؟
• آیا برای مدت زمان طولانی باید از داروها استفاده کنم؟
• من دچار مشکلات و عوارض دیگری از لحاظ سلامتی و پزشکی هستم، چگونه می توانم آنها را به بهترین نحو ممکن اداره نمایم؟
• آیا تغییری در رژیم غذایی من توصیه می نمایید؟
• آیا نوشیدن الکل برای من ضرر دارد؟
• آیا جزوات و یا کتب انتشاراتی و نیز وب سایت هایی موجود می باشد که به من، جهت آموزش بیشتر در مورد وضع و حالتی که در آن قرار دارم، کمک نماید؟
در صورت ایجاد هرگونه سوال در طول مدت دیدارتان با پزشک، در پرسیدن آن درنگ نکنید.
آنچه که از پزشک باید انتظار داشت:
احتمالاً پزشک تعدادی سوال از شما خواهد پرسید. آماده بودن جهت پاسخ به سوالات، مقداری از وقت شما را جهت مرور کردن نکاتی که می خواهید به طور عمقی با پزشک خود صحبت نمایید، نگاه می دارد.
سوالاتی که ممکن است پزشک از شما بپرسد :
• علائم و نشانه های شما شامل چه مواردی است؟
• علائم و نشانه های بیماری،در کدام قسمت بدن شما بروز پیدا می کند؟
• چه وقت برای اولین بار این علائم و نشانه ها را تجربه کردید؟
• آیا این علائم و نشانه ها می آیند و می روند؟ چند وقت یکبار؟
• آیا مورد به خصوصی به نظر می رسد که برانگیزاننده علائم و نشانه های شما باشد، مثل غذاهای معین و به خصوصی و یا استرس های احساسی و یا فیزیکی؟
• آیا جهت هرگونه وضعیت و یا شرایط پزشکی خاصی، تحت درمان بوده اید؟
• در حال حاضر چه نوع داروهایی استفاده می کنید، شامل هر نوع دارویی که فاقد نسخه پزشک دریافت می کنید و یا هر نوع دارویی که با تجویز پزشک مصرف می نمایید، و همچنین ویتامین ها و مکمل های دارویی؟
• آیا هیچ یک از اقوام درجه یک شما، مثل پدر و مادر، یا خواهر و برادر، سابقه خانوادگی ابتلاء به نقرس را دارند؟
• در یک روز مشخص، از صبح تا شب، چه می خورید؟
• آیا الکل مصرف می کنید؟ در این صورت چه مقدار و چند وقت یکبار؟
• چه موارد دیگری شما را نگران ساخته و برای شما اهمیت دارد؟
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر درد ناگهانی و شدیدی را در یکی از مفاصل خود احساس می کنید، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر درمانی برای بیماری نقرس صورت نگیرد، منجر به شدیدتر شدن درد و آسیب مفصل می شود.
اگر تب دارید و یا مفصلی از مفاصل بدنتان گرم و ملتهب است، که می تواند علامت عفونت باشد، سریع به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.
آزمایش های تشخیصی

آزمایشاتی که به تشخیص بیماری نقرس کمک می کند عبارتند از:
• آزمایش مایع مفصلی: ممکن است پزشک شما از یک سوزن برای کشیدن مایع از مفصل تحت تاثیر قرار گرفته استفاده کند. وقتی مایع مفصلی زیر میکروسکوپ بررسی شد، ممکن است کریستال های اورات را آشکار سازد.
• آزمایش خون: ممکن است پزشکتان انجام یک آزمایش خون را جهت اندازه گیری سطح اسیداوریک خون شما، توصیه نماید. هرچند، نتایج آزمایش خون می تواند گمراه کننده باشد. برخی از افراد، سطح اسیداوریک بالایی دارند، اما هرگز مبتلا به نقرس نیستند، و برخی از افراد، علائم و نشانه های نقرس را دارند، اما سطح اسیداوریک خونشان، غیرعادی نیست.
درمان دارویی

درمان جهت بیماری نقرس، معمولاً شامل موارد دارویی می شود. اینکه چه نوع داروهایی برای شما انتخاب می گردد، به حال و سلامت شما در حال حاضر و آنچه که ترجیح می دهید، بستگی خواهد داشت. داروهای مربوط به نقرس می تواند جهت درمان حملات حاد نقرسی و جلوگیری از حملات مجدد آینده استفاده شود و منجر به کاهش احتمال خطر عوارض ناشی از بیماری نقرس، مانند ایجاد توفی از رسوب کریستال های اورات، پیشگیری کند.
داروهایی که جهت درمان حملات نقرسی استفاده می شود:
داروهایی که جهت درمان حملات حاد نقرسی و جلوگیری از حملات مجدد آن در آینده استفاده می شود، عبارتند از:
• داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی(NSAIDs): ممکن است این داروها التهاب و درد را در افراد مبتلا به نقرس کنترل سازد. این احتمال وجود دارد که پزشک شما دوز بالایی از دارو را جهت متوقف ساختن یک حمله حاد، تجویز نماید و در ادامه با یک دوز پایین تر روزانه، جهت جلوگیری از حملات مجدد، آن را ادامه دهد. (NSAIDs)، شامل گزینه های فاقد نسخه پزشک، مثل ایبوبروفن( آلویل، موترین، و …) و ناپروکسن(آلیو و …) و نیز گزینه های قوی تر آن، مثل ایندومتاسین(ایندوسین)، می باشد. (NSAIDs)، احتمال خطر دردهای شکمی، خونریزی و زخم های معده را با خود به همراه دارند.
• کول شی سین: اگر قادر به مصرف داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی نیستید، ممکن است پزشکتان کول شی سین (Colcrys) را برای شما توصیه نماید، نوعی از تسکین دهنده های درد، که به طور موثری درد ناشی از بیماری نقرس را کاهش می دهند، به خصوص درست بعد از ظاهر شدن علائم و نشانه های آن. هرچند در بیشتر موارد، تاثیر داروها با عوارض جانبی غیر قابل تحملی مثل تهوع، استفراغ، و اسهال خنثی می گردد. پس از برطرف شدن حمله حاد نقرسی، این احتمال وجود دارد که پزشکتان دوز پایین تری از کول شی سین را به صورت روزانه جهت جلوگیری از حملات مجدد تجویز نماید.
• کورتیکواستروئیدها: داروهای کورتیکواستروئید، مثل پردنیزون، ممکن است التهاب و درد ناشی از نقرس را کنترل نماید. ممکن است کورتیکواستروئیدها به شکل قرص تهیه شوند و یا به داخل مفصل شما تزریق گردند. ممکن است پزشکتان داروی کورتیکواستروئید را در همان جلسه ای که آزمایش مایع مفصلی را انجام می دهید، تزریق کند. عموماً، کورتیکواستروئیدها، برای افرادی به کار می رود که نمی توانند از داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی و یا کول شی سین استفاده کنند.
ممکن است اثرات و عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها، شامل نازک شدن استخوان ها، کاهش التیام زخم ها و کاهش توانایی در مقابله با عفونت باشند. جهت کاهش احتمال خطر بروز این عوارض جانبی، پزشک سعی خواهد کرد در مورد کورتیکواستروئیدها، پایین‎ترین دوز ممکن که علائم و نشانه های شما را کنترل می کند انتخاب کند و آنها را برای کوتاه ترین زمان ممکن تجویز نماید.
داروهایی که برای پیشگیری از عوارض نقرس به کار می رود:
اگر شما چندین حمله نقرسی را در هر سال تجربه می کنید، یا اگر حملات مکرر نقرسی نداشته، اما این حملات دردناک می باشند، این امکان وجود دارد که پزشکتان جهت کاهش احتمال خطر بروز عوارض مرتبط با نقرس، توصیه به استفاده از یکسری داروها بنماید.
گزینه های دارویی شامل موارد زیر است:
• داروهایی که تولید اسیداوریک را متوقف می سازد: داروهایی که بازدارنده های گزانتین اکسیداز نامیده می شوند، شامل آلوپورینول(آلوپریم، لوپورین، زایلوپریم) و febuxostat(Uloric)، مقدار اسیداوریکی را که بدن شما می سازد، محدود می نماید. همین امر باعث می شود سطح اسیداوریک خون شما پایین آمده و احتمال خطر ابتلاء به نقرس کاهش پیدا کند. عوارض جانبی آلوپورینول شامل جوش های پوستی، و کاهش تعداد سلول های خونی است. عوارض جانبی febuxostat ، شامل جوش های پوستی، تهوع و کاهش عملکرد کبدی است.
این احتمال وجود دارد که مصرف بازدارنده های گزانتین اکسیداز، قبل از اینکه حمله اخیر کاملاً برطرف شده باشد، باعث به وجود آمدن یک حمله حاد نوین گردند. استفاده از کول شی سین، در یک دوره کوتاه مدت و در دوز پایین، قبل از شروع بازدارنده های گزانتین اکسیداز، به طور قابل توجهی، این احتمال خطر را کاهش می دهد.
• داروهایی که دفع اسید اوریک را بیشتر می کند: پروبنسید(پروبالان)، توانایی کلیه های شما را در دفع اسیداوریک از بدنتان بالا می برد. این امر می تواند سطح اسیداوریک را پایین آورده، و احتمال خطر ابتلاء به نقرس را کاهش دهد. اما سطح اسیداوریک در ادرار شما افزایش می یابد. عوارض جانبی شامل جوش های پوستی، دردشکم، و سنگ های کلیه است.
تغییر شیوه زندگی

دارودرمانی موثرترین راه جهت درمان علائم و نشانه های نقرس شناخته شده است. هرچند، انجام تغییرات مشخص و معینی در رژیم غذایی، نیز ممکن است کمک‎ کننده باشد. انجمن وابسته به رژیم غذایی امریکا، دستورالعمل های زیر را در طول حملات نقرسی توصیه می نماید:
• روزانه 8 تا 16 لیوان مایعات بنوشید( تقریبا معادل 2 تا 4 لیتر)، که حداقل نصف این مقدار آب باشد.
• از مصرف الکل پرهیز کنید.
• پروتئین را به مقدار متوسط و متعادل مصرف کنید، و ترجیحاً آن را از منابع سالم، مثل لبنیات کم چرب و یا فاقد چربی، توفو و تخم مرغ دریافت کنید.
• مصرف روزانه گوشت، ماهی، مرغ و ماکیان را تا مقدار 4 تا 6 اونس(113 تا 170 گرم)، محدود سازید.
نکات تغذیه ای

اگر درمان های مربوط به بیماری نقرس آنطور که شما امید داشته اید، موثر واقع نشوند، این امکان وجود دارد که علاقه مند به تلاش جهت انجام روش های درمان جایگزین باشید. قبل از امتحان چنین نوع درمان هایی، جهت در نظر گرفتن منافع و خطرات احتمالی آن و آگاهی از این که آیا امکان دارد این نوع درمان با سایر درمان های دارویی شما، تداخلی داشته باشد، با پزشک خود صحبت کنید. چراکه تحقیقات زیادی در مورد درمان های جایگزین صورت نگرفته، هرچند در بعضی موارد خطرات احتمالی شناخته شده نیستند.
بر روی برخی مواد غذایی مشخص، مطالعاتی صورت گرفته، که تاثیر بالقوه ای در کاهش سطح اسیداوریک دارند، شامل:
• قهوه: مطالعات، ارتباط بین نوشیدن قهوه، حتی قهوه فاقد کافئین را با کاهش سطح اسیداوریک نشان داده است. گرچه هیچ مطالعه ای دلیل اینکه که چگونه و چرا قهوه ممکن است یک چنین تاثیری داشته باشد را اثبات نکرده است. تاکنون شواهد و مدارک کافی در دسترس نیست تا افرادی را که قهوه نمی نوشند، تشویق و ترغیب به نوشیدن آن شوند، اما ممکن است این امر به محققین، سرنخ هایی جهت پیدا کردن راه های نوین درمان نقرس در آینده را بدهد.
• ویتامین C: مکمل های حاوی ویتامین C ممکن است سطح اسیداوریک خون شما را کاهش دهد. پیروی از این فرضیه که اگر مقادیر اندک ویتامین C برای شما مفید است، پس مقادیر بالای آن نیز می تواند برای شما بهتر باشد، صحیح نیست. این احتمال وجود دارد که دوز بسیار زیاد ویتامین C نیز ممکن است سطح اسیداوریک خون شما را افزایش دهد. با پزشک خود درمورد مقدار دوز قابل قبول ویتامین C صحبت نمایید. فراموش نکنید که می توانید دریافت ویتامین C خود را با مصرف بیشتر سبزی ها و میوه ها، به خصوص خانواده مرکبات افزایش دهید.
• توت ها: در مطالعات و بررسی ها، مصرف توت ها با سطوح پایین اسیداوریک مرتبط بوده اند، اما مشخص نیست که آیا تاثیری بر روی علامات و نشانه های بیماری نقرس نیز دارند یا خیر. مصرف بیشتر توت ها و سایر میوه های تیره رنگ، مثل توت سیاه، شاه توت، انگور یاقوتی، و تمشک می توانند راه مطمئن و بی خطری جهت تکمیل درمان بیماری نقرس باشند، اما در این خصوص نیز با پزشک خود مشورت کنید.
این امکان وجود دارد که سایر درمان های جایگزین پزشکی و تکمیلی، به شما کمک کند تا از عهده بیماری برآیید، اینکه درد نقرس در شما فروکش کند، و یا داروهای مورد استفاده، موثر واقع شوند. برای مثال، روش های تمدد اعصاب، مانند تمرینات تنفس عمیق، و مدی تیشن، می توانند ذهن و فکر شما را از جانب درد دور نماید.
پیشگیری

در طول دوره ای که علائم و نشانه ها برطرف گردیده اند، دستورات و راهنماهای تغذیه ای که در زیر آمده است، می تواند جهت محافظت از حملات نقرس، کمک کننده باشد:
• مصرف مایعات را افزایش دهید: هدف مصرف روزانه 8 تا 16 لیوان (تقریبا 2 تا 4 لیتر)، مایعات است، که حداقل نصف آن مقدار آب باشد. مصرف نوشیدنی های شیرین شده را محدود نمایید، به خصوص آنهایی که با مقدار زیادی شیره فروکتوز شیرین شده اند.
• مصرف الکل را محدود نمایید و یا اصلا مصرف نکنید: تحقیقات اخیر نشان داده که مصرف آبجو خصوصاً احتمال خطر علائم و نشانه های بیماری نقرس را در مردان افزایش می دهد.
• از یک رژیم غذایی متوازن و متعادل بر طبق راهنماهای تغذیه ای استفاده نمایید: رژیم غذایی شما، باید بر مبنی مصرف سبزیجات، میوه ها، دانه های کامل و محصولات لبنی کم چرب یا فاقد چربی، باشد.
• پروتئین مورد نظر خود را از محصولات لبنی کم چرب به دست آورید: این امکان وجود دارد که محصولات لبنی کم چرب، عملاً نقش حفاظتی در برابر نقرس دارا باشند، بنابراین می تواند بهترین انتخاب در منابع پروتئینی شما باشند.
• دریافت گوشت، ماهی، مرغ و ماکیان را محدود نمایید: مصرف مقدار اندک این مواد ممکن است قابل قبول و قابل تحمل باشد، اما به دقت توجه داشته باشید که مصرف چه نوع و چه مقدار، می تواند برای شما مشکل ساز باشد.
• وزن مطلوب خود را حفظ نمایید: وعده های غذایی خود را گونه ای انتخاب کنید که به شما اجازه دهد تا وزن سلامت و مطلوب خود را حفظ نمایید. ممکن است کاهش وزن سطح اسیداوریک را در بدنتان کاهش دهد، اما از روزه داری، گرسنگی های شدید و طولانی مدت، و کاهش سریع وزن اجتناب کنید، چراکه انجام این اعمال به طور موقت، ممکن است سطح اسیداوریک را بالا ببرد.
.
منبع : hidoctor.ir

منبع: پارسینه

کلیدواژه: پارسینه سلامتی نقرس شست پا یائسگی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۰۶۶۰۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برای خلاص شدن از آلرژی‌های بهاری چه کنیم؟

به گزارش صدای ایران از عصر ایران،فرحزاد جباری در خصوص آلرژی در فصل بهار اظهار کرد: آلرژی به این علت ایجاد می‌شود که سیستم ایمنی افراد با زمینه‌های ژنتیکی که دارند، مستعد پاسخ نابه‌جا نسبت به محرک‌های محیطی است.

وی با بیان اینکه علائم آلرژی می‌تواند مربوط به عوامل محرک محیط بیرون مانند گرده درختان، چمن‌ها و علف‌ها، عوامل محرک داخل منزل مانند حیوانات خانگی و پرندگان و یا در پاسخ به مواد غذایی و دارو‌ها باشد، عنوان کرد: هر ماده غذایی ممکن است حساسیت‌زا باشد. برخی غذا‌ها مانند لبنیات، شیر، تخم مرغ یا گندم حساسیت بیشتر و همچنین ارزش غذایی بیشتری دارند، بنابراین حذف آنها ممکن نیست. این اهمیت دارد که مواد غذایی حساسیت‌زا را شناسایی و به بیمار کمک کنیم.

این استاد دانشگاه علوم پزشکی مشهد افزود: محرک‌های خارج از منزل که مربوط به گرده درختان و چمن‌ها است، به فصل ارتباط دارد. علائم بیماران مستعد از اواخر اسفند شروع می‌شود، در تابستان به اوج می‌رسد و در پاییز با بارندگی و سرد شدن هوا رو به بهبودی می‌رود. این علائم در هر کشوری بسته به پوشش گیاهی و شرایط آب‌وهوایی متفاوت است.

بهترین فرصت برای فعالسازی اشتراک مناقصات مزایدات با اعتبار هدیه

دکتر جباری بیان کرد: علائم آلرژی می‌تواند در قسمت‌هایی که محرک وارد بدن می‌شود و سیستم ایمنی را تحریک می‌کند، ایجاد شود. علائم می‌تواند در قسمت تنفسی فوقانی بیشتر در بینی به صورت عطسه، آبریزش، خارش و گرفتگی بینی همراه با خارش چشم، اشک ریزش، خارش گوش و یا درد و خارش گلو باشد. علائم همچنین می‌تواند در قسمت‌های تنفسی تحتانی مانند ریه به صورت سرفه، تنگی نفس و آسم خود را نشان دهد.

این مواد غذایی آلرژی بهاری را کاهش می‌دهدبخوانید

این فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی ادامه داد: ممکن است علائم درگیری در پوست به صورت کهیر یا اگزما یا به صورت علائم گوارشی مانند دل‌درد، اسهال و درد‌های شکمی بروز کند. در موارد شدید شوک آنافیلاکسی ایجاد می‌شود و این زمانی است که عامل محرک می‌تواند چند ارگان را با هم درگیر کند و باعث افت شدید فشار خون، تپش قلب، درد‌های شکمی، کهیر منتشر و تنگی نفس شود که حیات فرد را تهدید می‌کند.

وی با اشاره به اینکه نوع درمان آلرژی به عاملی که ایجاد می‌شود و روند بیماری بستگی دارد، تصریح کرد: آلرژی زمینه ژنتیکی دارد، بنابراین فعلا حذف عامل یعنی ژن در روند درمانی ممکن نیست و شاید در آینده نزدیک هم ممکن نباشد.

روش دیگر این است که عامل محرک را حذف کنیم. در خصوص غذا‌ها و دارو‌ها حذف بهترین گزینه است، یعنی آن ماده غذایی مصرف نشود مگر اینکه ماده مهمی در زندگی فرد بوده و اهمیت غذایی بالایی داشته باشد. در این مورد پزشک می‌تواند به فرد کمک کند و حساسیت وی را از بین ببرد، اما در مورد موادی که کمتر ارزشمند هستند، توصیه به قطع مصرف می‌شود.

این استاد دانشگاه علوم پزشکی مشهد اضافه کرد: در خصوص عوامل تنفسی به علت اینکه پراکندگی وجود دارد، خیلی موفق به قطع عامل نیستیم، بنابراین باید مکان جغرافیایی تغییر داده شود یا به عبارتی افراد مهاجرت کنند. معمولا در مناطق مرطوب محرک‌های محیطی و گرده فضای سبز کمتر تاثیر می‌گذارد. عوامل داخل منزل مانند حیوانات را نیز باید حذف کرد.

جباری خاطرنشان کرد: روش دوم این است که درمان را شروع کنیم. اگر آلرژی‌ها کنترل نشوند می‌توانند عوارضی ایجاد کنند که فرد را بیشتر آزار می‌دهد. در این موارد باید مصرف دارو‌ها شروع شود. دارو‌های خط اول دو نوع هستند. یک نوع برای افرادی است که علائم آنها چند روز تا دو هفته ادامه دارد، بنابراین آنتی‌هیستامین می‌تواند کمک‌کننده باشد. اگر علائم افراد شدید و طولانی بوده و بیش از یک یا دو ماه ادامه داشته باشد، باید از اسپری‌های بینی برای آلرژی بینی و اسپری‌های ریه برای آسم استفاده شود.

این مواد غذایی آلرژی بهاری را کاهش می‌دهدبخوانید

این فوق تخصص آلرژی و ایمونولوژی بالینی گفت: مرحله سوم درمان بیمارانی است که درمان‌های معمول برای آنها جوابگو نیست، در این موارد آلرژیست می‌تواند کمک کرده و ایمونوتراپی را شروع کند. ایمونوتراپی روشی است که در آن عامل محرک را به کرات با دوز‌های مشخص که حساسیت جدی ایجاد نکند، تحت تاثیر قرار می‌دهند تا سیستم ایمنی تحریک شود و در مقابل این عوامل مقاومت داشته باشد.

وی افزود: بیش از ۸۰ درصد افراد بعد از اتمام دوره بهبود پیدا می‌کنند. دوره درمان حداقل سه سال طول می‌کشد و هزینه‌های زیادی دارد. بهتر است افرادی که آلرژی دارند از همان ابتدا درمان‌های معقول را شروع کنند تا نیاز به ایمونوتراپی نداشته باشند.