چگونه می‌توان انتظار رونق صادرات داشت؟
تاریخ انتشار: ۳۱ خرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۲۹۱۶۰۸
ساعت24- نایب رییس اتاق بازرگانی ایران و چین معتقد است با یک برنامه و استراتژی درست، کالاهای زیادی می‌توانیم به چین صادر کنیم. چین کشوری است که در مقابل حدود 2 هزار و 200 میلیارد دلار صادراتی که دارد، 2 هزار و 100 میلیارد دلار واردات دارد که همین فاصله بین واردات و صادرات اقتصاد چین را اذیت می‌کند و دنبال این هستند این فاصله را کم کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
مجیدرضا حریری در کافه خبر خبرگزاری خبرآنلاین با اشاره به افت رتبه ایران در شاخص کسب و کار، اظهار داشت: در اطلاعاتی که وجود دارد، رتبه تجارت فرامرزی ما حدود 158 است. از سوی دیگر، در رابطه با اطلاعاتی که سازمان بین‌المللی شفافیت راجع به فساد اداری و مالی منتشر کرده، رتبه ما به هیچ وجه مطلوب نیست.
وی افزود: همه این‌ها نشان می‌دهد که فکر اساسی و درست برای اقتصاد یک کشور این نیست که هر سال روی یک بخش متمرکز شود. وقتی ریشه‌های درخت اقتصاد می‌گندد، حالا اگر دائما شاخه‌های آن را هرس کنید یا سم آن را عوض کنید، آن درخت بار نمی‌دهد، چون ریشه آن خراب است. این موضوع را غیر از ما، دنیا هم می‌داند.
نایب رییس اتاق بازرگانی ایران و چین تصریح کرد: بر این اساس است که ما می‌بینیم در 30 سال اخیر کشورهایی که با ما دشمنی دارند و یا اختلاف سیاسی با آنها در دنیا داریم، فشار را در حوزه اقتصاد می‌آورند. این در حالی است که ما نمی‌آییم نقطه ضعف‌هایمان را برطرف کنیم. از اقتصادمان غافل هستیم و این نکته‌ای است که دنیا روی آن تمرکز کرده است. این اقتصاد به ذات خود ضعیف است و با سِرُم و خون و ماسک اکسیژن به زور کار می‌کند. حالا هر کدام از این‌ها نباشد، اقتصاد به مشکل می‌خورد.
اقتصاد را باید سر و سامان می دادیم
حریری عنوان کرد: طی سال‌های گذشته اگر متمرکز شده بودیم روی اینکه به کشور سروسامان اقتصادی بدهیم و اقتصادمان را شفاف، رقابتی و آزاد کنیم، آن زمان نه‌دنبال حمایت از اشتغال بودیم، زیرا اقتصاد شفاف و رقابتی در ذات خود اشتغال ایجاد می‌کند و نه دنبال حمایت از تولید بودیم، زیرا تولید در اقتصاد بیمار، غیرفعال، غیرشفاف و غیررقابتی پاسخ‌گوی نیاز مصرف‌کننده نخواهد بود.
وی با بیان اینکه در کشورمان تولید نمی‌کنیم برای اینکه ارزش افزوده ایجاد کنیم، گفت: ما تولید می‌کنیم برای اینکه اشتغال ایجاد کنیم. صدها هزار شغل در کارخانه‌هایی داریم که ده‌ها هزار آن شغل‌ها در خودروسازی است که می‌دانیم اقتصادی نیست و می‌گوییم این شغل‌ها را حفظ می‌کند. یعنی هر چقدر شعار اشتغال می‌دهیم، شعار اقتصاد نمی‌دهیم.
اشتغال به گردش اقتصاد برمی‌گردد
نایب رییس اتاق بازرگانی ایران و چین عنوان کرد: اشتغال پدیده‌ای است که به گردش اقتصاد برمی‌گردد. ما نمی‌توانیم یک کارخانه را به دلیل اشتغال ایجاد کنیم، حتما این کارخانه بعد از دو سال می‌میرد. باید کارخانه‌ای ایجاد کنیم که ارزش افزوده تولید کند و سود دهد. این‌ها هیچ‌کدام معنای اقتصادی ندارد. تولید باید منجر به ارزش افزوده شود.
حریری افزود: زمانی می‌توانیم بگوییم تولید داریم که از واردات نترسیم، یعنی کالایی را تولید کنیم که در تمام بازارهای بین‌المللی بتوانیم بدون هیچ حمایتی عرضه کنیم. این در حالی است که دیوار تعرفه را هر سال بلندتر کردیم و بعد تولیدی هم که صورت گرفته، رقابتی نبوده است. به عبارتی، کالایی فقط برای داخل مرزهای کشور تولید کرده‌ایم؛ در داخل مرزهای کشوری که قدرت خرید پایینی دارد و اصلا نمی‌تواند خریدار هر کالایی باشد.
وی متذکر شد: روزی می‌توانیم راجع به تولید و اشتغال صحبت کنیم که تولیدی صادراتی داشته باشیم. اگر بتوانیم کالای خود را در بازارهای جهانی بفروشیم، در بازار داخلی نیز به راحتی به فروش می‌رود؛ به اضافه اینکه بازار کشور، بازاری است که نیاز به کرایه حمل، گمرکی و عوارض ندارد. دومین بازار، بازار کشورهای همسایه است که دسترسی به آنها هزینه‌های کمتری دارد.
نایب رییس اتاق بازرگانی ایران و چین تصریح کرد: بر این اساس، ما اول باید به این فکر کنیم که تولیدی داشته باشیم که بتوانیم در همه بازارها بفروشیم و به تبع آن، در داخل ایران و کشورهای همسایه بازار بهتری پیدا می‌کنیم. چرا دائما گلایه می‌کنیم بازارهای همسایه را کشورهایی همچون ترکیه و چین تصاحب می‌کنند؟ چرا آنها در مسیرهای دورتر می‌توانند بازارها را تصاحب کنند، اما ما نمی‌توانیم؟ زیرا ما رقابت کردن را یاد نگرفته‌ایم.
حریری متذکر شد: نتیجه چنین حمایتی از تولید را حداقل طی چند دهه گذشته را می‌بینیم. ما یک دفعه باید از این شکل حمایت دل بکنیم و قبول کنیم اشتباه کرده‌ایم. اعتراف به اشتباه، یعنی شهامت. تمام راه‌هایی که تاکنون ما رفته‌ایم، منجر به اقتصادی شده است که اگر تهدید اقتصادی‌ای صورت بگیرد، ما نگران شویم. این نشان می‌دهد که ما نتوانستیم اقتصاد مقاوم را بسازیم. با وجود اینکه همیشه هم شعار حمایت از تولید را داده‌ایم، ولی عملا رتبه ما در تجارت فرامرزی روز به روز افت کرده است.
در حوزه اقتصاد استراتژی نداریم
نایب رییس اتاق بازرگانی ایران و چین در ادامه گفت: اولین دلیل این است که ما استراتژی نداریم. از دهه 50 که اقتصادمان مدرن‌تر شده است، هیچ کجا ننوشته‌ایم که قرار است از تولید ناخالص داخلی، چند درصد را با تولید و خدمات به دست بیاوریم. ما یک زمانی می‌خواهیم در حوزه کشاورزی خودکفا شویم و یک زمانی در حوزه صنعت، اما هیچ‌گاه تعریف نکرده‌ایم که چه می‌خواهیم.
حریری افزود: ایران به طور تاریخی تاجر بوده است، یعنی کشور فلاحتگر یا صنعتگری نبوده است. کار ما مبادله بوده است. حالا چرا این‌قدر اصرار داریم که اقتصادمان را روی تولید متمرکز کنیم؟ چرا ما از ظرفیت‌های خدادادی کشور در حوزه ترانزیت استفاده نمی‌کنیم؟
چقدر صادرات صنعتی به چین داریم؟
وی در پاسخ به این پرسش که در بحث صادرات، اگر کشور چین را مثال بزنیم، آیا کالاهای مصرفی یا صنعتی ایران در این کشور خریدار دارد و مربوط به کدام کالاها می‌شود؟ عنوان کرد: از حدود 52 میلیارد دلار صادراتی که وجود دارد، حدود 60 درصد آن گاز، میعانات و پتروشیمی است. از 40 درصد باقی‌مانده نیز کاشی و سرامیک و مواد معدنی است. با احتساب این موارد، کالایی که در دنیا می‌فروشیم، حدود 8، 9 میلیارد دلار و کمتر از 20 درصد صادرات غیرنفتی و صادرات کالاهای صنعتی است که این کالاها نیز به طور عمده به افغانستان می‌رود.
نایب رییس اتاق بازرگانی ایران و چین تصریح کرد: آیا ما کالای قابل عرضه به دنیا داریم که بعد راجع به چین و بازارهای دیگر فکر کنیم؟ ما یاد نگرفتیم کالایی تولید کنیم که دنیا از ما بخرد. به همین دلیل درصد صادرات صنعتی کشور بسیار پایین است و کالاهایی هم که صادر می‌شود، به طور عمده سیمان و کاشی و سرامیک است. چرا این کالاها را می‌توانیم بفروشیم؟ برای اینکه صادرات محصول نیست، صادرات سوبسید سوخت است. یعنی سوخت مفت به کارخانه سیمان داده می‌شود و بعد در دنیا با در مقابل رقیبی می‌فروشد که سوخت را 5 برابر این کارخانه‌ها می‌خرد. در بخش سیمان انرژی خیلی مهم است. مثالی دیگر می‌زنم. در حوزه پتروشیمی، اگر امروز به این بخش سوخت یا خوراک به نرخ بین‌المللی بدهند، یک دلار می‌توانند صادرات داشته باشند؟ قدرت رقابشان از بین می‌رود.
حریری یادآور شد: ما یک‌سری صادرات سوبسیدی داریم، یک‌سری تولید سوبسیدی داریم، یک‌سری رانت واردات داریم و یک‌سری رانت در صادرات داریم. باید قبول کنیم که یک اقتصاد غیرشفاف داریم.
می‌توانیم به چین صادرات داشته باشیم؟
نایب رییس اتاق بازرگانی ایران و چین گفت: اینکه ما می‌توانیم به چین صادرات داشته باشیم یا خیر؟ من معتقدم با یک برنامه و استراتژی درست، همه چیز می‌توانیم به چین صادر کنیم. چین کشوری است که در مقابل حدود 2 هزار و 200 میلیارد دلار صادراتی که دارد، 2 هزار و 100 میلیارد دلار واردات دارد. همین فاصله بین واردات و صادرات اقتصاد چین را اذیت می‌کند و دنبال این هستند که این فاصله را کم کنند.
حریری افزود: 3 سال پیش که برنامه 5 سال خود را اعلام کردند، براساس آن نرخ رشد واردات در چین باید دو برابر نرخ رشد صادرات باشد. به همین دلیل است که در آبان ماه امسال یک نمایشگاه با وسعت 500 هزار مترمربع در شهر شانگهای برگزار خواهد شد. نام این نمایشگاه، واردات به چین است، یعنی از 168 کشور دعوت شده که کالاهایی را که می‌توان به چین فروخت، معرفی کنند. اقتصاد سالم، اقتصادی است که صادرات و وارداتش با یکدیگر بالانس باشد.
وی با بیان اینکه در واقع کم کردن واردت مزیت نیست، عنوان کرد: از کل تجارت دنیا، ما کمتر از 0.4 درصد هستیم، در شرایطی که جمعیت کشور 1.2 درصد دنیا است. ما اگر بخواهیم به سهم اصولی خود در تجارت فرامرزی برسیم، باید 3 برابر امروز با دنیا تجارت کنیم. امروز مجموع صادرات و واردات حدود 110 میلیارد دلار می‌شود و این رقم باید حداقل به 300 میلیارد دلار برسد. این در حالی است که تنها اقتصاد مطرح دنیا که عضو WTO نیست، ایران است. 167 کشور عضو WTO هستند و از میان این کشورها، بیش از 145 کشور از اقتصاد ایران از نظر اندازه اقتصاد ضعیف‌تر هستند. بودن در WTO برای همه منفعت داشته است.
هر روز درباره مسایلی که تخصص نداریم، صحبت می‌کنیم
نایب رییس اتاق بازرگانی ایران و چین گفت: یکی از مشکلات ما این است که همه راجع به هر چیزی اظهارنظر می‌کنند؛ حتی اگر تخصص نداشته باشند. ما در حوزه اقتصاد دچار چنین مساله‌ای هستیم. ما از مزیت‌های نسبی صحبت می‌کنیم، یکی به ما بگوید مزیت‌های نسبی کجاست؟ ما وقتی به خوبی نمی‌دانیم مزیت‌های نسبی کجاست، مردم را می‌خواهیم بگوییم در چه سرمایه‌گذاری کنند؟
حریری خاطرنشان کرد: در طول 20 سال اخیر ببینید بیشترین سرمایه‌گذاری را کجا داشتیم؟ در حوزه‌هایی که باعث تخریب محیط‌زیست شده است و در نهایت هیچ بهره‌وری‌ای نداشته است.
خبرانلاین
منبع: ساعت24
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۲۹۱۶۰۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آرزو‌های شیرین برای محله‌ای در دروازه تاریخ /دروازه ری در انتظار لباس نو
ری، تهران، ساوه، اصفهان، کاشان؛ از هر سوی که زائران برای تشرف به حرم مطهر بانوی کرامت قصد ورود به شهر قم را داشتند، باید از دروازه‌ای در باروی شهر وارد می‌شدند که به «دروازه ری» معروف بود.
دروازه ری که احتمالاً کهن‌ترین دروازه قم قبل از احداث جاده ناصری از مسیر علی‌آباد به قم و شاهراه ارتباطی شهر با ری و تهران محسوب می‌شده، تا سال ۱۳۲۱ هنوز پابرجا بوده است.
اگر در اسناد تاریخی که جست‌وجو کنید، المان هویتی دروازه ری را خواهید دید. یک بنای ساده و گنبدی که نشان از تاریخ پرفرازونشیب شهر قم دارد و کاروان‌های اهل دانش و زیارت در سفر به قم را به سمت این شهر راهنمایی می‌کرده است.
محله دروازه ری و نوبهار (چاله کاظم) پیش‌ازاین، مزرعه سعدآباد را در خود داشت و مقبره «خواجه اباصلت» از یاران امام رضا (ع) را در خود جای داده بود که هنوز هم وجود دارد.
دروازه‌ای میان بهشت و جهنماز جمله ازدست‌رفته‌های محله دروازه ری می‌توان به «گذر ری» اشاره کرد که جایش در محله خالی است. این گذر سه یا چهارطاق چشمه‌ای داشته که به میدان کهنه و پامنار متصل می‌شده است. گفته می‌شود گذر حدود ۴۰ سال پیش تخریب شده و موجب شده است شکل و شمایل کنونی این محله چندان تاریخی و هویتی نباشد.
از پیشه‌های قدیم مردم این محل که در گذر هم نشانی داشت، می‌توان به نمک‌کوبی اشاره کرد. اهالی معاصر این محله هرچند آثاری از برج و باروی دروازه ندیده‌اند، اما زیبایی گذر و گاراژی که اتوبوس‌های راه پیموده از دشت مسیله به آن وارد می‌شد را به خاطر می‌آورند.
این محله تا سال‌ها در برزخی از دشت‌های سرسبز و باغات انگور و کوره‌های آجرپزی محلات مجاور قرار داشت، گویی دروازه‌ای میان بهشت و جهنم بود. در بیرون گذر هرچند شهر تا سال‌ها در حال تغییر و گذر از سنت به مدرنیسم بود، اما قطار مدرنیسم دیرتر و ناقص‌تر به دروازه ری رسید و غبار فرسودگی را بر تن این محله برجای گذاشت.
مهمترین مشکل محله ناتمام ماندن خیابان و ترافیک ناشی از آن است که به تعبیر اهالی، محله را شبیه به مناطق جنگ‌زده کرده است. حداقل می‌شد از این بنا‌های تخریب شده به عنوان فضای عمومی استفاده کرد.
احمد اشعری، کارشناس حوزه شهرسازی از جمله کسانی است که روی مشکلات محله دروازه ری کار علمی انجام داده است و آن را از نظر گونه بافت‌شناسی «بافت ناکارآمد میانی» دسته‌بندی می‌کند.
به گفته وی، محله دروازه ری در خط مرزی بافت تاریخی ۳۰۰ هکتاری قم قرار دارد که در گذشته اراضی کشاورزی و کوره‌پز خانه بوده، اما از سال ۱۳۳۵ به تدریج سکونت در آن اتفاق افتاده است.
محله دروازه ری بر اساس سرشماری سال ۹۵ حدود ۱۴ هزار و ۷۰۰ نفر جمعیت دارد و چهار هزار خانواده در آن زندگی می‌کنند. ۲۵ درصد ساکنان محله دروازه ری، از اتباع هستند.
محور این محله در طرح تفصیلی، چهار طبقه دیده شده و قرار است انواع کاربری‌های خدماتی در آن لحاظ شود. این خیابان هم‌اکنون ۶۴ نوع فعالیت اقتصادی و خدماتی را در خود جای داده است و بخشی از این فعالیت‌ها نیز سازگاری مناسبی با محله ندارد.
این کارشناس حوزه شهرسازی معتقد است برای مرهم گذاشتن بر این زخم نیمه‌باز باید پروژه تملک خیابان دروازه ری را تکمیل کرد، اما در عین حال باید تلاش کنیم تا کارکرد محلی و انسجام اجتماعی در این محله حفظ شود.
اشعری با اشاره به وجود فضا‌های بلاتکلیف در محله و در جریان تملک نیمه‌تمام بدنه خیابان، می‌گوید: با هزینه اندک می‌توان این فضا‌های بلاتکلیف را به مکانی برای توقف اهالی تبدیل کرد.
وی با اشاره به وجود بعضی کاربری‌های ناسازگار در این محله عنوان می‌کند: با تملک چند پلاک می‌توان برای اهالی مسکن تولید و الگوی صحیح توسعه محله را تدوین کرد.
بازآفرینی محله دروازه ری پیگیری شده است
از جمله پیشنهاد‌های مشاور برای این محله، تملک آب‌انبار حاج رئیس به‌عنوان یک عنصر هویتیِ واقع در آن و اضافه کردن یک عنصر دروازه‌ای در محل طاق قدیم برای ارتقای هویت محلی بود که با پای‌کار نیامدن اداره کل میراث فرهنگی، معطل مانده است.
این کارشناس شهرسازی معتقد است یک سری از کاربری‌های ناکارآمد همچون مصالح‌فروشی و حمام متروکه در این محله باید برای تأمین خدمات عمومی به کار گرفته شود.
فرایند اجرایی شدن بازآفرینی محله دروازه ری تا امروز بدون تغییر در این تصمیم‌گیری پیگیری شده است، اوایل سال ۱۴۰۲ شهردار قم اعلام کرد که این پروژه در اولویت تملک با همان عرض ۱۸ متر است.
محمدحسین علی‌اکبری، مدیر منطقه یک شهرداری قم، مرداد سال گذشته در توضیح مشکلات و چالش‌های بازگشایی محله دروازه ری به ریزدانگی املاک این محله اشاره کرد که توافق با مالکان را دچار مخاطره می‌کند.
مساحت پایین املاک تجاری و کوچک بودن آنها یکی دیگر از معضلات تملک در این پروژه است، چراکه این املاک وسیله امرارمعاش اهالی است، اما ارقام تملک به نحوی نیست که ملک تجاری دیگری جایگزین آن شود، از طرفی بسیاری از ملک‌ها جنوبی‌ساز یا به صورت مشاع است که فرایند تملک را دچار چالش می‌کند.
از طرفی به گفته این مسئول شهرداری قم، بخشی از این محله در بافت تاریخی قرار دارد و بهسازی آن نیازمند مشارکت سازمان میراث فرهنگی است.
تلاش برای بازگرداندن امید به محلهبا این همه تاکنون نزدیک به ۴۰ قطعه در محله دروازه ری تملک و تخریب شده و جدول‌گذاری و ساخت محور نیز در حال انجام است. گام بعدی احداث مرکز فرهنگی و فضای سبز کوچک این محله توسط شهرداری قم است که می‌تواند امید را به رگ‌های محله بازگرداند.
مدیر منطقه یک شهرداری قم در پاسخ به ابهاماتی درباره عرض محور دروازه ری، عرض ۱۸ متری را مصوبه طرح تفصیلی شهر قم می‌داند که با توجه به قرار گرفتن نیمی از محله در محدوده بافت تاریخی، شهرداری بر سر اجرای همین مقدار نیز با سازمان میراث فرهنگی دچار چالش است.
آذرماه سال ۱۴۰۲ بود که دفتر تسهیل‌گری محله دروازه ری تشکیل و در مسجد این محله جلسات با اهالی برگزار شد. مفهوم احداث دفتر تسهیل‌گری این است که بهسازی یک محله را تنها کالبدی نبینیم بلکه باید به مسائل اجتماعی و اقتصادی به‌صورت توأم با موضوعات کالبدی و عمرانی توجه کرد.
در روز‌های اخیر تصاویری در فضای مجازی رد و بدل می‌شود که نشان دهنده ادامه تملک و تخریب بعضی املاک در مسیر خیابان ۱۸ متری این محله است.
نقش ویژه محله دروازه ری در روز‌های دفاع مقدس و تقدیم ۱۲۸ شهید به کشور، حضور مشاهیری همچون امیر موسوی فرمانده ارتش جمهوری اسلامی و وجود جمع بزرگی از ایثارگران انقلاب اسلامی و جنگ از نقاط قوت و سرمایه‌های اجتماعی این محله است که می‌توان با پررنگ کردن این نقش، به بهبود مشارکت اجتماعی برای حل معضلات آن کمک کرد؛ مسجد فعال و اهالی دغدغه‌مند که روز‌های بهتری برای محله‌شان آرزو می‌کنند، از سرمایه‌های ارزشمند این محله است.
یکی دیگر از سرمایه‌ها و دارایی‌های محله، تنوع قومیت‌ها و ملیت‌ها است که می‌تواند فرصت تلقی شود. شبکه خویشاوندی، مهارت‌های فنی، همچنین وجود عناصری همچون آب‌انبار و مسجد از دیگر سرمایه‌های محله است.
پای صحبت قدیمی‌ها که بنشینی، خاطرات جالبی از روزگار گذشته محله دروازه ری دارند. از گاراژی که محل تردد مسافران به قم بود و روستانشینان و عشایر کلکو از دشت مسیله به آن می‌رسیدند. از پرده‌خوانان و پهلوانان که هرازگاهی بساط خود را در میانه محله به پا می‌کردند و بوی نان سنگک تازه و دود کبابی که زیرگذر به مشام می‌رسید.
شاید امروز بخشی از این خاطرات دیگر رنگ‌باخته باشد، اما می‌توان دروازه ری را طوری بازسازی کرد که اصالتش به یادگار بماند و اهالی‌اش همچنان پایبند این محله باشند.
منبع:ایمنا
باشگاه خبرنگاران جوان قم قم
مسمومیت ۲۹ پزشک با مشروبات الکلی تقلبی در شیراز