۹۰ و چند دقیقه هیجان همراه با دیپلماسی فرهنگی

دست‌هایی که برای بلند شدن بازیکنانی از کشورهای مختلف با هر نژاد و رنگ پوستی دراز شد و پرچم‌های کشورهایی که تا امروز مشکلات سیاسی دارند اما توسط دو هوادار فوتبالی کنار هم قرار می‌گیرند، معجزه‌های ورزشی مثل فوتبال را نشان می‌دهند که حتی مرزها را کم‌رنگ یا بی‌رنگ می‌کند.

به گزارش گروه رسانه‌‌های دیگر خبرگزاری آنا، زمانی هزاران نفر در استادیوم‌های مخصوص جنگ گلادیاتورها جمع می‌شدند تا با تماشای برخوردهای خشونت‌آمیز از آن لذت ببرند و در نهایت نظاره‌گر مرگ یک انسان باشند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

حالا بعد از گذشته سال‌ها این مبارزه‌ها جای خودش را به ورزش محبوبی مثل فوتبال داده است. هزاران آدم در یک ورزشگاه جمع می‌شوند تا با تشویق تیم محبوب خودشان، انرژی نهفته‌شان را هم در مدت زمان ۹۰ دقیقه تخلیه کنند. چه کسی فکرش را می‌کرد صحنه خشن جنگ گلادیاتورها جایش را به صحنه ورزشی مثل فوتبال دهد؛ صحنه‌ای که می‌توان در کنار برخی از ناجوانمردی‌ها، جوانمردی‌ها، انسانیت‌ها را هم دید. صحنه‌هایی که تاثیرهای عمیقی خواهند گذاشت.

شاید اتفاق‌های انسانی را که در فوتبال می‌افتد، معجزه‌های فرهنگی بتوان دانست؛ معجزه‌ای از ورزشی که محبوبیت و طرفداران بسیاری دارد.

این روزها مسابقه‌های فوتبال در جام جهانی تنها یک رویداد ورزشی محسوب نمی‌شوند، بلکه جشنواره‌ای فرهنگی است که مردم همه‌ی دنیا با پوشش، موسیقی‌ها، خوراک‌ها و فرهنگ خاستگاه‌شان در یک نقطه از دنیا (روسیه) جمع شده‌اند تا در کنار معرفی خوبی‌های کشورشان، تیم ورزشی محبوب‌شان را هم تشویق کنند.

در این رویدادها که صدها و هزاران تماشاچی از ورزشگاه و میلیون‌ها نفر از تلویزیون به تماشایش می‌نشینند، چه دست‌هایی که تا کنون برای کمک گرفته نشد، چه مرزهایی سیاسی که شکسته نشد و چه پیام‌های فرهنگی که شاید باید برای آن سال‌ها تبلیغ می‌شد، یک شبه در ذهن‌های مردم دنیا ثبت نشد.

تصویری که در بازی سنگال و لهستان و از بازیکن سفیدپوست لهستانی که دست بازیکن سیاه پوست سنگالی را برای بلند شدن می‌گیرد، یکی از رفتارهای انسانی بود که همچنان دست به دست می‌چرخد. این اتفاق‌ها در بازی ایران و اسپانیا باز هم تکرار شد. تصویری که درآن داوید دخئا- دروازه‌بان اسپانیا دست سردار آزمون را می‌گیرد تا از روی زمین بلند شود. این تصویر با عنوان «ورزش، اخلاق، رقابت، رفاقت...» در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شد.

بازی لهستان و سنگال

گاهی این دست‌گیری‌ها فراتر رفت؛ تا جایی که هواداران مکزیک و کلمبیا، یک هوادار معلول اهل مصر را با ویلچر بلند کردند تا بتواند بازی را ببیند.

فوتبال معجزه‌های دیگری هم از خود نشان داده است مثل چراغ امیدی که هر چند کوتاه در زندگی و حال بسیاری روشن کرد و موجب خوشحالی هر چند گذرای مردم یک کشور شد. خوشحالی مثل برد ایران مقابل مراکش که مردم ایران را برای شادی به خیابان‌ها کشید و مردمی به آن نیاز داشتند.

این معجزه فوتبال حتی برای فیفا هم پیام داشت. فدراسیون فیفا بعد از بازی ایران و اسپانیا عکسی از یک هوادار ایرانی که بنری با عنوان «شاید ما اینیستا و رونالدو نداشته باشیم ولی قلبی بزرگ برای رویایی بزرگ داریم» را منتشر کرد و برای آن نوشت: "رویا هنوز زنده است."

اما واکنش‌های بازی ایران و اسپانیا فراتر از یک بازی بود. دفاع جانانه تیم ملی ایران از دروازه شان موجب شد یک صفحه فوتبالی معروف ایتالیایی در این باره بنویسد: «کسی رو پیدا کن که ازت جوری دفاع کنه که بازیکنای ایران از دروازه‌شون دفاع می‌کنن».

همچنین لایی که وحید امیری به پیکه زد بسیاری را شگفت زده کرد اما آنچه بیشتر مورد توجه قرار گرفت تصاویری از این صحنه بود که پیکه را با برند کفش‌های نیکی نشان می‌دهد. صحنه‌ای که بسیاری آن را با عنوان وقتی «نایکی لایی می‌خورد» در شبکه‌های اجتماعی دست به دست کردند. در حالی که بسیاری از بازیکنان حاضر در جام جهانی کفش‌های نایک را پا می‌کنند، برند نایک تیم ملی ایران را به دلیل تحریم‌های جدید دولت آمریکا از پوشیدن کفش‌هایش منع کرد.

این حرکت شرکت نایکی موجب شد بسیاری به آن واکنش دهند و استفاده ازکفش‌های این برند را تحریم کنند. ویدئویی از یک دندانپزشک ساکن قم و عکس‌هایی از لیلا اوتادی و فلور نظری بازیگران سینما و تلویزیون در فضای مجازی منتشر شد که نسبت به استفاده نکردن از این برند یا دور انداختن کفش‌هایشان به این موضوع واکنش نشان دادند.

همیاری و وحدت معجزه عینی دیگر فوتبال است که حداقل در بازی کشورمان با تیم مراکش و اسپانیا نمود عینی پیدا کرد. از انتشار تصاویر زنان و مردان در کنار هم از سراسر ایران گرفته تا ورود زنان ایرانی به استادیوم آزادی برای نخستین بار.

حس ملی‌گرایی و ناسیونالیستی مردم ما تا جایی پیش رفت که مردم ایران از تمام سرمایه‌شان به قیمت پیروزی تیم ملی کشورشان مایه می‌گذارند مثل دوره گردی که با چسباندن یک مقوا روی وانتی که بارش سیر است، می نویسد: «در صورت پیروزی مقابل اسپانیا سیرها رایگان است.»

بازی حیوانات در مسابقات فوتبال هم از دیگر معجزه‌هایی است که می‌تواند توجه مردم جهان را به دفاع از حقوق حیوانات جلب کند . مثل پیش‌بینی نتیجه مسابقات که توسط حیواناتی مثل بُز، سگ یا گربه انجام می‌شود.

اما ورود حیوانات به جام جهانی به همین مورد ختم نشد. انتشار ویدیویی از نجات یک پرنده به دستان ایسکو در بازی ایران- اسپانیا حس نوع دوستی یک انسان به حیوان را به تماشاگران این بازی منتقل کرد. پیش از این آندرانیک تیموریان در دیدار با بوریرام چنین حرکتی را انجام داد و یک سنجاقک اسیر را در چمن ورزشگاه آزاد کرد. حرکت انسانی هافبک استقلال در جریان دیدار با بوریرام تایلند در سال ۱۳۹۲ بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های خارجی داشت.

حرکت آندریک تیموریان در باری با بوریرام تایلند

تماشای بازی یک پسر بچه برزیلی با خروسش نیز از جمله تصویرهای تاثیرگذاری بود که همچنان در شبکه‌های مجازی باز نشر می‌شود.

اما کودکان نقش پررنگ‌تری از تماشای یک خروس برای مسابقات فوتبال داشتند و همچنان دارند. هنوز هم بازیکنان قوتبال با در دست گرفتن یک کودک وارد زمین فوتبال می‌شوند و آنها را برای رویارویی با اتفاقات بزرگ آماده می‌کنند.

ویدیوهایی از رونالدو- بازیکن پرتغالی- برای احترام به هواداران کودک واکنش تحسین‌برانگیز بسیاری را به همراه داشته است.

اما یکی دیگر از عجیب‌ترین معجزه‌های فوتبال کمرنگ شدن مرزهای سیاسی و آشتی ملت‌ها باشد که در بازی ایران و مراکش خودش را به خوبی نشان داد. زمانی که پیروزی ایران در برابر تیم مراکش موجب شد، مردم عربستان نیز ابراز خوشحالی کنند و این پیروزی را به ایرانی‌ها تبریک بگویند و برای تیم ملی ایران آرزوی موفقیت کنند.

همچنین با وجود اختلاف‌های سیاسی ایران و عربستان تصویری از هواداران دو کشور ایران و عربستان که با در کنار هم قرار گرفتن‌شان عکس خود را منتشر کردند، بسیاری را به فکر فرو برد که ای کاش دیدار سیاستمداران دو کشور نیز به این آسانی بود.

منبع: ایسنا

منبع: آنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۳۳۳۴۹۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حمله گازانبری امارت طالبان به تعهدات آبی با ایران

به گزارش «تابناک» به نقل از روزنامه فرهیختگان، روز یکشنبه ۹ اردیبهشت‌ماه در گزارشی با عنوان «تفاوتی بین استراتژی امارت با دوران غنی نیست» به موضوع عدم پرداخت و رهاسازی کامل حقابه سیستان توسط طالبان حتی در این روز‌های پربارش پرداختیم. این در حالی است که علی‌رغم تمام هشدار‌ها درباره وضعیت وخیم آبی در جنوب شرق ایران که ناشی از مسدود بودن راه‌های آبی به این قسمت است، همسایه شرقی همچنان در حال انجام پروژه‌های آبی روی رودخانه‌هاست. به همین منظور عملیات تکمیل پروژه سد «پاشدان»، از سد‌های بزرگ افغانستان در مرز با ایران و در مسیر هریرود، با حضور ملا عبدالغنی برادر، معاون نخست‌وزیرو عبدالطیف منصور، سرپرست وزارت آب و انرژی طالبان در هرات آغاز شده است. کارشناسان حوزه هیدروپلیتیک معتقدند که با ساخت و بهره‌برداری از این سد در بالادست هریرود، تنش آبی در ایران و ترکمنستان تشدید خواهد شد. در همین رابطه با محمدنبی جلالی، پژوهشگر دکتری منابع آب دانشگاه تهران گفتگو کردیم که در ادامه می‌خوانید.

 ردپای هندوستان در هریرود

با توجه به اینکه مناقشه رودخانه فرامرزی هریرود با تکمیل سد‌های و کانال‌ها در بالادست افغانستان وارد فاز جدیدی خواهد شد، این مناقشه و به‌خصوص سرمایه‌گذاری هندوستان در حوضه هریرود و پروژه‌های آتی شان مورد توجه خواهد بود. محمدنبی جلالی، پژوهشگر دکتری منابع آب دانشگاه تهران و عضو هیات اندیشه‌ورز هیدروپلیتیک و دیپلماسی آب بنیاد نخبگان کشور درباره این مناقشه گفت: «به‌طور کلی شاید بشود سرمایه‌گذاری هند در پروژه‌های آبی و غیرآبی افغانستان را در میراث استعمار جست‌وجو کرد؛ وقتی تاریخ هند به‌خصوص یک قرن اخیر را مرور می‌کنید تا سال ۱۹۴۷ مستعمره بریتانیا بود و بعد با هند چندپاره مواجه شدیم که به کشور هند و پاکستان و بعد‌ها پاکستان شرقی (بنگلادش) تقسیم  و سبب مناقشات متعددی همانند مناقشه حل‌نشده کشمیر می‌شود. از همین رو با توجه به موقعیت جغرافیایی افغانستان که در مهار آب فرامرزش دارد باعث شد این کشور به‌جدیت سراغ سرمایه‌گذاری روی مهار این منبع برود و عملا بتواند از طریق افغانستان برای خودش اهرم‌های فشار ایجاد کند. به هر حال افغانستان بخشی از ظهور و تداوم دیپلماسی آبی و عوامل سیاسی-اجتماعی در این منطقه را در سیاست‌های هیدروپلتیکی که با توجه به موقعیت بالادستی که در چهار حوضه‌اش دارد می‌تواند پیش ببرد. البته موضوع فقط مربوط به ایران نیست؛ رودخانه فرامرزی کابل که در نزدیکی آتوک در پاکستان به رود سند منتهی می‌شود، خودش پتانسیل مناقشه آبی عظیمی را دارد. جالب است که همین مناقشه هم شاید به تعیین مرز استعماری خط ریورند ۱۸۹۳ برگردد که بریتانیا برای در امان ماندن هند شرقی از نفوذ شوروی به قبایل پشتون خودمختاری داد، حتی ردپای بریتانیا در مناقشه هیرمند به‌وضوح قابل مشاهده است. جایی که مرز سیستان درونی و بیرونی را گلداسمیت بریتانیایی تعیین می‌کند و خاوری‌ترین دلتای رودخانه هیرمند را به‌عنوان مرز بین دو کشور قرار می‌دهد. گذشته از ردپای ناخجسته استعمار؛ هند با تقریبا دو میلیارد دلار پنجمین کشوری است که بیشترین سرمایه‌گذاری را در پروژه‌های آبی و غیرآبی افغانستان انجام داده؛ از بورسیه تحصیلی بگیرید تا استخراج معادن و.... اما در زمینه پروژه‌های آتی، نمی‌خواهم به این موضوع ورود کنم که امارت اسلامی به‌جدیت دنبال این است که با مهندسی اجتماعی تحت پروژه‌هایی همچون «قوش‌تپه»، مهاجران اخراجی پاکستان را در «آمودریا» که منابع دست‌نخورده عظیم انرژی را دارد بارگذاری کند، فقط می‌خواهم از یک پروژه دیگر تحت عنوان TAPI بگویم که به دلایل ناامنی در افغانستان به تعویق افتاده بود. درباره اهمیت این پروژه همین کافی است که بوش زمان حمله به افغانستان می‌گوید تکمیل استراتژی جنگ ما تکمیل پروژه تاپی است که قرار است گاز ترکمنستان را از طریق افغانستان به پاکستان و هند انتقال بدهد و هدفش تامین سالانه ۳۳ میلیارد متر مکعب گاز طبیعی به جنوب آسیاست.
همین چندروز قبل آقای «آمانوف»، رئیس اجراییه شرکت خط گاز تاپی، در مجمع سرمایه‌گذاری انرژی ترکمنستان در پاریس اعلام کرد که ترکمنستان به تکمیل بخش خود از پروژه لوله گاز تاپی متعهد است. ضمنا این نگرانی هم وجود دارد که این لوله گاز جایگزین مسیر طرح خط لوله گاز صلح بین ایران و پاکستان و هند هم باشد، یعنی عملا علاوه‌بر اینکه منابع آب را مهار می‌کند به‌جد دنبال این است که وابستگی‌اش را به منبع انرژی ما کم کند. به نظرم پرواضح است که به سرانجام رساندن این پروژه‌ها موقعیت ویژه‌تری در مذاکرات به طرف افغانستانی می‌دهد.

 ماجرای ابرپروژه سد سلما در بالادست رودخانه هریرود

این پژوهشگر درباره ابر پروژه سد سلما که کمی بعد از استقلال هند از بریتانیا پروژه سد سلما با حمایت‌های این دو کشور در زمان داوودخان شروع شد گفت: کمی بعد از استقلال هند از بریتانیا، پروژه سد سلما با حمایت‌های این دو کشور در زمان داوودخان شروع شد، ولی به دلیل ناآرامی‌های داخلی فراز و فرود‌هایی داشت تا نهایتا در دوران رئیس‌جمهور غنی در ۱۳۹۵ با ظرفیتی حدود ۶۵۰ میلیون مترمکعب و با حمایت مالی ۳۰۰ میلیونی هند به بهره‌برداری رسید. جالب است که نخست‌وزیر، آقای مودی قبل از افتتاحیه بند سلما به ایران می‌آید و توافقنامه چابهار را امضا می‌کند و هنوز بعد از سال‌ها خلف وعده کار واقعی انجام نشده است. همچنین در مراسم افتتاحیه سد سلما می‌گوید: «این پروژه راه صلح برای همگان را انتخاب کردم.»

شاید کسی با این نکته موافق نباشد و نگاهم به مناقشات بین کشور‌ها کمی رئالیستی است، اما به این روند باید دقت کرد. استعمار کهن روزگاری هند را با ابزار زور و حمله نظامی تسخیر کرد و امروز فقط شیوه استعمار متفاوت شده و با مصادره واژه صلح و استخدام مجریان، همان شیوه قبلی را در کشور‌های دیگر دنبال می‌کند. واقعیت این است که سایه استعمار همچنان هم بر سر مسائل و رفتار‌های دولت‌ها حاکم است و اصطلاحا «استعمار پوست انداخته» و حال «استعمار نوین» به شیوه‌ای دیگر به دنبال تسلط و نادیده‌گرفتن حق ملت‌هاست.

در عصر حاضر اگر کمی حواس‌مان جمع باشد متوجه می‌شویم که استعمار فرانو چطور بر باور و منش ملت‌ها و هویت‌شان به‌طور نامحسوس و بدون اینکه خود استعمارگران یا حتی مجریان بومی حضور مرئی داشته باشند چنگ می‌زند تا مناقشات آبی و غیرآبی را تشدید کند. شاید اهمیت دیپلماسی عمومی در مناقشه آبی مثل مناقشه هیرمند و هریرود در گذر زمان با تکمیل کانال و بند‌های انحرافی و وابسته کردن جامعه محلی بالادست به این منبع حیاتی روشن‌تر شود؛ در زمانی که عملا ماهیت مناقشه از دولت-دولت به دولت-مردم شیفت پیدا کرد.

واقعا نمی‌خواهم شرایط را اورژانسی نشان بدهم. چون اولین کاری که در این شرایط می‌کنیم تراشیدن پروژه اورژانسی با پول بیت‌المال است. در واقع می‌خواهم توجه کنیم که در آستانه حذف‌شدگی قرار داریم و مورد هجمه استعمار آبی هستیم و امروز هیچ چیزی مثل عنصر زمان مهم نیست.

 حقابه تاریخی هیرمند تقلیل پیدا کرده است

مناقشه آبی میان دو کشور، قدمتی به تاریخ افغانستان دارد و در سال‌های اخیر به بحرانی جدی تبدیل شده. جلالی درباره رهیافت برون رفت از این شرایط تضاد منافع گفت: «نگرانی عمیق این است که کشور‌های دیگر در نتیجه پرداختن صحیح به شکست‌های دیپلماسی آبی شان در گذشته و بازتعریف نحوه همکاری در‌مورد مسائل آب‌های فرامرزی، راهی برای آینده دیپلماسی آبی شان ترسیم کرده اند و سوال این است که آیا ما به این درک رسیده‌ایم که اگر بگوییم «در دیپلماسی آب چندان موفق نبوده ایم» متهم به تحریف واقعیت نشویم؟ البته موافقم که فضا آنچنان هم تاریک نبوده و نیست؛ اما اگر بپذیریم حقابه تاریخی معاهده هیرمند در صد و اندی سال و در طول تاریخ روابط بین دو کشور ایران و افغانستان تقلیل پیدا کرد تا نهایتا به ۱۶ درصد رسید یا طی دوران تکمیل سد انحرافی کمال خان، که هرچند تلاش‌هایی شد و حتی اخیرا دکتر ظریف هم در مصاحبه شان اذعان داشتند که با علم به اینکه سد انحرافی کمال خان برای منحرف کردن سیلاب است و حقیقتا هم همین است، وارد گفتگو شدند، اما بلاخره باید بپذیریم که علی رغم تلاش‌های دستگاه دیپلماسی، نتوانستیم احداث این بند را به تعویق بیندازیم و سد انحرافی کمال‌خان تکمیل شد.

سوال اساسی این است که مصر چگونه در مناقشه رود نیل با اتیوپی و سودان توانست سال‌ها احداث سد رنسانس (النهضه) را به تعویق بیندازد؟ از چه ابزار‌هایی استفاده کرد؟ از سد کمال خان که گذشت، اما قرار است برای سد بخش آباد روی سرشاخه فراه رود در آینده چه اتفاقی بیفتد؟ چه ابزار‌هایی برای به تعویق افتادن احداث سد بخش آباد -که میخی است بر تابوت کما‌رفته سیستان- داریم؟ نکته اساسی این است که حتی افغانستان با اندوخته تجاربش فارغ از اینکه چه دولتی و حکومتی مستقر باشد مشخص کرده راهبرد هیدروپلیتیکی اش در مواجهه با مناقشات با همسایگانش چیست. اما ما با توجه به وضعیت هیدروپلیتیکی خاصی که داریم و در جایی بالادستی، در جایی میان‌دست و در جایی پایین‌دست هستیم و تک تک این رودخانه‌های فرامرزی چالش‌ها و بازیگران متعدد خودش را دارد، چه راهبرد هیدروپلیتیکی و ابزار قدرتی داریم؟ مثلا روی هم همین رودخانه هریرود در قسمت پایین دست با ترکمنستان چالش جدی بازسازی کانال «قره‌قوم» را داریم یا راندمان پایین آبیاری در بخش کشاورزی را داریم.

 در قسمت بالادست با طرف افغانستانی با توسعه یک‌جانبه سد و کانال هایش بدون توجه به آب مورد نیاز پایین دست مواجهیم و حتی هیچ توافقنامه‌ای روی این رودخانه فرامرزی با افغانستان نداریم. ما هنوز مشخص نکرده ایم چه دکترین هیدروپلیتیکی خاصی برای این حوضه‌های فرامرزی داریم. همچنین اخیرا در لحظات آخر بعد از سال‌ها گزارش کمیسیون تلفیق برنامه هفتم توسعه با تصویب بند الحاقی ۱ ماده ۳۹ موافقت کرد که «نقشه راه دیپلماسی آب در چهارچوب دیپلماسی کلان کشور» تهیه شود؛ ضمن اینکه آیا این هم سندی است که قرار است به بایگانی برود یا سندی است که درنهایت قرار است یک دکترین برا حوضه‌هایی با چالش‌ها و بازیگران متعدد تجویز کنیم؟ در دکترین ما نسبت دیپلماسی انرژی ما با مناسبات و تعاملات هیدروپلیتیکی آب‌های فرامرزی قراره دیده می‌شود؟ فرهنگ چطور؟ ترانزیت چطور؟ چابهاری که کانون رقابت هند و چین است؟ آیا با هند ادامه بدهیم که ۸ سال بدعهدی مکرر کرده آن هم با ۸۵ میلیون دلار؛ در چنین پروژه راهبردی، نمی‌بایست چند میلیارد دلار قرارداد باشد؟ این‌ها فقط سوال است.

 توقع دارید حس گل پیروزی ایران مقابل استرالیا را داشته باشیم؟

این پژوهشگر درباره میزان حقابه‌ای که این روز‌ها رهاسازی شده گفت: «اجازه بدهید این نکته را هم یادآوری کنم؛ ما هم حقیقتا خوشحالیم از اینکه اندک آبی از حقابه ایران را دریافت کردیم ولیکن اینکه در تریبون رسمی یک نهاد رسمی اعلام می‌کنیم تا این لحظه اینقدر از حقابه هیرمند رهاسازی شد، این ابزار قدرت است؟ این دیپلماسی عمومی است؟ واقعا هم شاید توقع داشتند ما حس گل پیروزی ایران مقابل استرالیا در جام جهانی ۱۹۹۸ را تجربه کنیم!

وقتی ابزار‌های قدرت مصر در تعویق احداث سد رنسانس را بررسی می‌کنید که چه کرد، یکی از ابزار‌های بسیار مهمش همین به‌کارگیری صحیح از دیپلماسی عمومی بوده است. ولی ما از این ظرفیت کم‌نظیر دیپلماسی عمومی به‌درستی استفاده نمی‌کنیم.

شاید زمانی سازش مبتنی‌بر مذاکره «برد-برد» حداقل در سطح فکری ایده جذابی بوده تا به یک نتیجه دوجانبه سودمند برسیم؛ اما واقعیت جهان امروز حقیقتا متفاوت شده است. کشور‌ها اصولا حاضر نیستند در مذاکرات‌شان سهم برابر یا کمتری از طرف مقابل برای ملت‌هایشان بگیرند. ما باید تجدید نظری در رویکردهایمان در مذاکرات داشته باشیم و باید به این بیندیشم که چطور در مذاکرات می‌توانیم یک پای بالاتر بگذاریم و موقعیتی عالی برای خودمان و خوب برای دیگری ایجاد کنیم.

من‌حیث‌المجموع فکر می‌کنم فیصله دادن به اثرات هیدروهژمونی در حوضه آبریز بین‌المللی هریرود که بین چند کشور مشترک است و علی‌الخصوص‌انگیزه کشور بالادستی مثل حکومت امارات اسلامی که حاکمیت مطلق سرزمینی و توسعه یکطرفه رودخانه‌ها را بدون توجه به پیامد‌های آن در کشور‌های پایین دست در پیش گرفته، حقیقتا مسیری صعب‌العبور است؛ به‌ویژه اینکه روشن است سیاست‌های دولت نوپای طالبان در راستای توسعه زیرساخت‌های آبی و ساخت سد و تکمیل کانال‌ها به درهم‌تنیدگی این مناقشه خواهد افزود.

از طرفی دیگر این را هم در نظر داشته باشید که تقریبا جهان در حال تجربه سومین انتقال قدرت است. هرچند ایران همیشه در چنین بزنگاه‌هایی در طول تاریخ تحت فشار بوده است؛ اما بخشی کوچکی از رهیافت را شاید در پاسخ به این سوال بشود جست‌وجو کرد که راهبرد کلان ما در این شرایط گذار نظام بین‌الملل که مشخصه اصلی آن بازتوزیع قدرت، ثروت و بازنویسی قواعد بین‌المللی است، آیا این است که باید در تنهایی استراتژیک به سر ببریم یا با توجه به اینکه انزواگرایی، انفعال و عدم تعامل نه با ژئوپلتیک ایران سازگار است، نه با فرهنگ سنتی ایران، از طریق چندجانبه‌گرایی و ائتلاف‌سازی مبتنی‌بر همکاری راهبردی به استقبال این جهان پسا‌قطبی برویم؟ و حالا در سطوح پایین‌تر، چطور این کلان راهبردمان، قرار است توسعه پایدار و امنیت آبی را برای ما به ارمغان بیاورد تا دچار خفگی هژمونی نشویم؟! و چطور می‌شود به یک بازتوزیع مجدد قدرت بین بازیگران درگیر این مناقشه آبی دست بزنیم تا در این حوضه آبریز فرامرزی فضا‌ها را دوباره پیکربندی و تفسیر کنیم. حقیقتا نمی‌دانم که آیا روزگاری می‌رسد که بتوانیم موقعیتی را با ابزار‌های قدرت‌مان ایجاد کنیم که در مذاکرات آبی مان یک پای بالاتر بگذاریم و موقعیتی عالی برای خود و خوب برای دیگری ایجاد کنیم یا خیر. امیدوارم.