امام صادق(ع)؛ جان تازه در کالبد مرده اسلام

چرا ما شیعیان را نه شیعه علوی بلکه شیعه جعفری و مکتب و مذهب ما را مکتب جعفری می‌نامند؟ این پرسشی است که گاه به عنوان یک شبهه از سوی معاندان مطرح می‌شود و شیعه را مذهبی برساخته به دست امام جعفر صادق(ع) معرفی می‌کنند و آن را نه اسلام راستین محمدی، بلکه فرقه‌ای می‌خوانند که در اوایل قرن دوم هجری به دست جعفربن محمدٍ الصادق(ع) ساخته شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

قدس آنلاین: چرا ما شیعیان را نه شیعه علوی بلکه شیعه جعفری و مکتب و مذهب ما را مکتب جعفری می‌نامند؟ این پرسشی است که گاه به عنوان یک شبهه از سوی معاندان مطرح می‌شود و شیعه را مذهبی برساخته به دست امام جعفر صادق(ع) معرفی می‌کنند و آن را نه اسلام راستین محمدی، بلکه فرقه‌ای می‌خوانند که در اوایل قرن دوم هجری به دست جعفربن محمدٍ الصادق(ع) ساخته شده است.

این دشمنی علیه مکتب اهل بیت(ع) البته ریشه در دشمنی‌های صدر اسلام با خاندان نبوت دارد و از آنجا سرچشمه می‌گیرد که برخی از خویشاوندان پیامبر(ص) که اسلام را یا از سر نفاق و اجبار و یا به طمع مال و مقام پذیرفته بودند، پس از رحلت ایشان، خط نسیانی بر واقعه تاریخی و مهم «غدیر» کشیدند و با طرح بهانه‌های واهی از جمله اینکه نبوت و خلافت هر دو نمی‌تواند به یک تیره از قریش یعنی بنی‌هاشم برسد یا اینکه علی(ع) جوان و کم‌تجربه است و یا بهانه‌های دیگر، در اسلام راستین که بنا به وصیت رسول خدا(ص) باید رهبری‌اش به ولیّ او علی ابن ابیطالب(ع) می‌رسید، چند دستگی و انشقاق ایجاد کردند و با خانه‌نشین کردن علی(ع)، راه اسلام راستین را منحرف نمودند.

مولای متقیان حضرت امیرالمؤمنین(ع) پس از ۲۵سال خانه‌نشینی و سکوت راهبردی، آن‌گاه که به اصرار مردم، خلافت را – که حق الهی ایشان بود – پذیرفت، با سه خط پیمان‌شکنان (ناکثین/ طلحه و زبیر)، از دین خارج شدگان (مارقین/ خوارج نهروان) و طغیان کنندگان (قاسطین/ معاویه) روبرو شد که هر یک به طریقی راه ایشان را سد کردند و سبب شدند که راه اسلام راستین برای رسیدن به اهداف الهی خود مسدود و منحرف شود. در این میان، پیمان‌شکنان و خوارج از سر راه برداشته شدند اما خطرناکترین دشمن امام علی(ع) یعنی معاویه که بعدها دشمنی او و خاندانش به فرزندان علی(ع) نیز آسیب رساند، همچنان باقی ماند.

از اینجا بود که دشمنی‌های معاویه به عنوان نماد نیرنگ و نفاق و دنیاطلبی و حقد و کینه و حسد، در برابر مولای متقیان علی(ع) به عنوان نماد انسان کامل، عدالت، پرهیزگاری و ولایت رسول خدا(ص) روز به روز بیشتر شد و شیعیان علوی را که میراث‌داران اسلام ناب و راستین محمدی بودند در تنگنای روزافزون قرار داد.

معاویه تلاش می‌کرد جامعه شقه شقه شده اسلام را که پس از ماجرای سقیفه دچار چند دستگی شده بود، در حالی که هنوز مسلمانان صدر اسلام زنده بودند و شرح رشادت‌ها و جنگاوری‌ها و پرهیزگاری و بزرگمردی علی(ع) نیاز به شاهد و دلیل نداشت، دچار انحراف کند. او می‌خواست با جعل احادیث در مدح دیگر افراد و با رقیب تراشی برای علی(ع) و معرفی افرادی که دارای جایگاه والای علم و تقوا و زهد بودند، نور درخشان امیرالمؤمنین(ع) را کمرنگ جلوه دهد و از سوی دیگر با تلاش برای دگرگون جلوه دادن شخصیت حضرت علی(ع) و بیان دروغ‌های بزرگ مانند اینکه علی(ع) نماز نمی‌خواند و حق مردم را ضایع می‌کند، شخصیت نورانی آن حضرت را لکه‌دار کند تا بدین ترتیب حاشیه امنی برای خود و خاندان قدرت‌طلب خویش فراهم آورد.

از اینجا بود که مکتب اسلام راستین در محاق ظلم و تزویر و نفاق امویان قرار گرفت و در نزدیک به ۹۰ سال حکومتِ سلطنت‌وار آنان، سبّ امیرالمؤمنین(ع) بر منابر و هنگام خطبه‌ها رایج شد و چنان عرصه بر علویان تنگ گردید که کسی جرأت بیان عقیده راستین خود را نداشت. در این مدت، اسلامی که سردمدار آن معاویه نیرنگ‌باز و منافق، و یزید شرابخوار و میمون‌باز بودند دچار انحرافی چنان بزرگ شد که فرزند علی(ع) حضرت سیدالشهداء(ع) احساس کرد جز با نثار خون خود و خانواده و یاران باوفایش نمی‌تواند اسلام را به مسیر راستین خود برگرداند. اینگونه بود که امام حسین(ع) پا در میدانی گذاشت که از هر سو شمشیرها و نیزه‌ها احاطه‌اش کرده بودند و حماسه‌ای آفرید که صدای مظلومیت شیعه را در سراسر تاریخ به رساترین آواز، طنین‌انداز کرد.

در این شرایط از اسلام جز نامی و ظاهری و از نماز و روزه و حج و جهاد جز صورتی باقی نمانده بود که رخشندگی خون حسین(ع) چشم‌ها را خیره کرد و بار دیگر در جامعه شقه شقه شده مسلمانان، نگاه‌ها به سمت خاندان عترت که میراث‌دار راستین اسلام ناب بودند، چرخید.

دیری نپایید که ظلم بنی امیه و ریختن خون سلاله پاک نبی اکرم(ص) دامنگیر امویان و باعث رسوایی و سقوط حکومتشان شد. در این شرایط و در حالی که تیره‌ای دیگر از قریش یعنی بنی‌عباس در حال تلاش برای به دست گرفتن خلافت بودند و شعار خود را نیز «الرضاء من آل محمد» قرار داده و در صدد استفاده از انتساب خود به عموی پیامبر و خاندان وحی بودند، دین اسلام بیش از هر زمانی در معرض تهدیدها و تحریف‌ها قرار گرفته بود. در سال ۹۹ هجری خلافت از امویان به عباسیان رسید و تا سال ۱۱۴ هجری که امامت به صادق آل محمد(ص) رسید، پدر بزرگوارش امام محمد باقر(ع) در فرصتی که عباسیان و امویان درگیر جنگ قدرت بودند، نهضت بزرگ علمی شیعه را آغاز کرد. امام باقر(ع) به تربیت شاگردان و نقل احادیث نبوی که از طریق پدران ارجمندش به او رسیده بود همت ‌گماشت و سرانجام در سال ۱۱۴ هجری با شهادت ایشان، پرچم امامت به دست امام جعفر صادق(ع) رسید.

در دوران ۳۴ ساله امامت حضرت جعفر ابن محمد(ع) مکاتب و نحله‌های مختلف فکری و عقیدتی که آمیخته با دروغ‌ها و تحریف‌ها بودند، شکل گرفته بود و در این شرایط اگر همت والای امام صادق(ع) برای تکمیل کردن نهضت علمی و فقهی اجداد طاهرینش نبود، بدون شک از اسلام و تشیع جز نامی باقی نمانده بود. آن حضرت در شرایطی که از اسلام یک طرح مشخص و بی‌پیرایه وجود نداشت و اسلام آمیخته به انواع تفسیرهای به رأی و تحریف‌ها شده بود، طرح تازه‌ای از اسلام ناب را در قالب چهارچوب عقیدتی و فقهی ارائه کرد.

آن حضرت با پاسخ دادن به انواع شبهات مطرح شده و تربیت بزرگترین شاگردان که برخی از آنها از امامان مذاهب اهل سنت نیز بودند، شناسنامه‌ای تازه برای تشیع علوی صادر کرد و قرائتی ناب از اسلام محمدی به دست داد که شایسته بود به پاس نام بلند آن حضرت، تشیع جعفری نام گیرد.

اسلام و مکتب شیعه جعفری یا دوازده امامی، همواره مرهون زحمات شخصیت بزرگی است که مسیح‌وار در کالبد مرده اسلام، جان تازه دمید و نسخه راستین اسلام را از اسلام اموی و عباسی جدا کرد و برای آیندگان به ودیعت نهاد.

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: احیای اسلام امام صادق ع شیعه مکتب جعفری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۵۶۴۹۵۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نهضت علمی امروز میراث پرافتخار مکتب امام صادق(ع) است

 

 

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، مرکز خراسان رضوی،  استاد دروس خارج حوزه علمیه خراسان گفت: امام جعفر صادق(ع) بعنوان رئیس مذهب تشیع حق بزرگی بر عالم تشیع دارند که هر کس اندک مطالعه ای در حالات امام صادق(ع) داشته باشد، این مسئله برای او پوشیده نیست.

حجت الاسلام والمسلمین محمد مروارید گفت: سالروز شهادت امام صادق(ع) را تسلیت می گوییم و این امام همام حق بزرگی بر عالم تشیع دارند که هر کس اندک مطالعه ای در حالات امام صادق(ع) داشته باشد، این مسئله برای او پوشیده نیست.

وی با اشاره به تلاش ائمه معصومین(ع) برای انتقال معارف در دوره های گوناگون، تصریح کرد: دین مقدس اسلام در زمان پیامبر اکرم(ص) قوت گرفت و اساس اسلام از طرف پیامبر گرامی اسلام(ص) تبلیغ می شد، بعد از آن جنگ هائی ایجاد شد اما در عین حال در زمان حضرت امیرالمومنین(ع) نیز فرهنگ اسلامی سبب شد نهج البلاغه بعنوان دریائی از علوم و حکمت های اسلامی تدوین و توسط حضرت در جامعه انتشار یابد که از بزرگترین افتخارات می باشد.

استاد دروس خارج حوزه علمیه خراسان با بیان این که این از افتخارات بزرگ هر شیعی می باشد که امام اول او امیر مومنان(ع) است، خاطر نشان کرد: پس از رسول گرامی اسلام(ص) کمالات و ارزش های انسانی از هر امام به امام بعدی علی رغم شرائط سخت دوران انتقال می یابد آنطور که دوران امام حسن مجتبی(ع) نیز مصادف با خلافت معاویه است که انواع ظلم ها را روا داشتند و متاسفانه زمینه ای برای گسترش فرهنگ اسلامی فراهم نشد.

حجت الاسلام والمسلمین مروارید ادامه داد: خون مقدس سید الشهدا(ع) در کربلا زمینه ای کلیدی برای ترویج و بسط دین فراهم آورد و پس از ایشان نیز دوران امام سجاد(ع) سراسر دانایی و علم و دانش است همانطور که صحیفه سجادیه دلیل بر حقانیت امام چهارم شیعیان، حضرت زین العابدین، امام سجاد(ع) می باشد.

وی افزود: پس از این دوران امام باقر و امام صادق(ع) تلاش زیادی در راستای ترویج علمی داشتند آنچنان که هر آنچه امروز مراجع و علمای شیعه دارند، همه بهره مند از دریای علم امام صادق(ع) بوده و هستند.

استاد دروس خارج حوزه علمیه خراسان با بیان این که شیعه و اهل سنت افتخارشان شاگردی امام صادق(ع) می باشد، اظهار داشت: هرآنچه امروز از اصول و اعتقادات، معارف، توحید، نبوت، امامت و ... وجود دارد از امام باقر(ع) و امام صادق(ع) رسیده آنطور که ۴ هزار نفر با حضرت مراوده علمی داشتند و حق بزرگی بر ما دارند.