درمان بی اشتهایی کودکان با چند راهکار جالب
تاریخ انتشار: ۲۵ تیر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۶۸۶۷۲۲
بی اشتهایی در کودکان یک اختلال روانی تغذیهای است که موجب کاهش وزن شدید کودک میشود. برای درمان بی اشتهایی کودکان بایستی دلیل ابتلا به این بیماری مشخص شود. سپس به تناسب شرایط کودک دارو درمانی، روان درمانی و مشاوره تغذیه در دستور کار قرار میگیرد.
به گزارش گروه رسانه های دیگر خبرگزاری آنا، همه ما میدانیم که کودکان انتخابی غذا میخورند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در صورتی که قسمت خاصی از این مطلب مد نظر شماست، با انتخاب عناوین ارائه شده در فهرست زیر به موضوع دلخواه خود برسید:
اختلال بی اشتهایی در کودکان (anorexia)
نشانههای بی اشتهایی در کودکان
درمان بی اشتهایی در کودکان
شرایط منجر به بستری در بیمارستان
دلایل بی اشتهایی در کودکان
حقایقی پیرامون بی اشتهایی در کودکان
چه باید کرد؟
اختلال بی اشتهایی در کودکان (anorexia) چیست؟
بی اشتهایی در کودکان یک اختلال تغذیهای است که کودک مبتلا در مورد حجم غذایی که میخورد و وزن بدنش وسواس پیدا میکند. کودکان مبتلا به بی اشتهایی تمایل دارند که وزن خود را آنقدر کم کنند که ظاهری استخوانی پیدا کرده و در نظر دیگران جذاب به نظر برسند. هنگامی که کودک مبتلا به بی اشتهایی میشود، به خودش تا حد مرگ گرسنگی میدهد. وسواس زیادی نسبت به وزن خود پیدا میکند و بیش از حد نرمال ورزش میکند. بی اشتهایی در کودکان یک اختلال روانی نیز است، که در آن کودک رفتار تغذیهای غیرطبیعی را پیش میگیرد.
نشانههای ابتلا به بی اشتهایی در کودکان
همانگونه که در بالا اشاره شد، کودکان مبتلا به بی اشتهایی، غذای بسیار کمی میخورند که موجب کاهش وزن ناگهانی در آنها میشود. این نشانه غالب بی اشتهایی در کودکان است. دیگر نشانهها عبارتند از:
نشانههای جسمی
خستگی
بی خوابی
کم آبی
کاهش فشار خون
خشکی پوست
تعداد غیرطبیعی سلولهای خونی
تورم پاها و بازوها
فقدان انرژی
سرگیجه
افتادن دندان
یبوست
پوکی استخوان
نشانههای احساسی و رفتاری
افسردگی کودکان
انزواطلبی کودکان
انکار گرسنگی
حساس شدن
ترس دایمی از اضافه وزن
فعالیت ورزشی بیش از حد
رفتارهای افراطی جهت کاهش وزن
سرباز زدن از خوردن وعدههای غذایی
اجتناب از خوردن غذا در جمع
پایبندی به یک رژیم غذایی سفت و سخت
خوردن غذاهای عاری از چربی و کم کالری
چک کردن روزانه وزن
شکایت دایمی از اضافه وزن (در صورتیکه در واقعیت اینطور نیست)
درمان بی اشتهایی کودکان
از آنجایی که هر کودکی با کودک دیگر متفاوت است، درمان بی اشتهایی در کودکان به تناسب هر کودکی متفاوت است. به طور مشخص با توجه به دلیل ابتلا، نوع درمان مشخص میشود. پزشکان در وهله اول، اقدامات لازم برای افزایش وزن سریع کودک را انجام میدهند. خصوصا کودکانی که سوء تغذیه دارند، به سرعت در بیمارستان بستری و تحت درمان قرار میگیرند. روان درمانی نیز به حل مشکلات رفتاری کودک کمک میکند و منجر به بازیابی وزن از دست رفته کودک میشود.
درمان بی اشتهایی کودکان شامل دارو درمانی و مشاوره روانپزشکی است، تا اهداف زیر را برآورده کند:
بازگشت سلامتی کودک و رسیدن به وزن طبیعی
درمان مشکلات جسمی، ذهنی و روانی
پایه گذاری مجدد عادتهای غذایی خوب
حمایت روحی از کودک جهت غلبه بر استرس و افسردگی
گزینه های درمان
برای نوجوانان، درمان خانواده محور بهترین راه حل برای بی اشتهایی عصبی است. در این درمان، والدین رژیم غذایی کودک را مدیریت می کنند و از تمرینات ورزشی افراطی او میکاهند. این روش تا زمانی که کودک به اندازه کافی بهبود پیدا کند و بتواند رژیم غذایی سالمی برای خود برگزیند، ادامه پیدا میکند. درمان فردی نیز موثر است، اما به اندازه درمان خانواده محور موثر نیست و به نظر میرسد، بازگرداندن وزن در این بیماران طولانیتر است. سایر روشهای درمان نیز موثر است، هرچند مطالعات کمی در زمینه اثربخشی آنها وجود دارد. درمان همیشه باید بر اساس ارزیابی جامع از شرایط نوجوان و خانواده باشد.
هیچ داروی مفیدی برای درمان بی اشتهایی کودکان معرفی نشده است، اما داروهای ضد افسردگی در برخی موارد ممکن است مفید باشند. خصوصا اگر نوجوان مبتلا به بی اشتهایی دچار افسردگی یا اضطراب است. در صورت دارو درمانی بدلیل عوارض جانبی و احتمال مرگ در صورت استفاده نادرست، کودک باید تحت مراقبت پزشک باشد. پدر و مادر نقش حمایتی پر رنگی در هر یک از فرآیندهای درمان بازی میکنند.
گاهی نیز به دلیل کاهش وزن و سوء تغذیه ممکن است لازم شود کودک یا نوجوانان در بیمارستان بستری شود.
شرایط منجر به بستری بیمار در بیمارستان
اکثر افراد مبتلا به بی اشتهایی در طی درمان خود در خانه میمانند. فرد به کلینیک مراجعه کرده، ویزیت میشود و سپس برای پیگیری درمان به خانه بازمیگردد. با این حال، اگر سلامت شما در خطر جدی باشد، ممکن است به بیمارستان منتقل شوید. به عنوان مثال، اگر:
وزنتان بسیار پایین بوده و همچنان در حال کاهش وزن هستید.
خیلی بیمار هستید و زندگیتان در معرض خطر است.
زیر ۱۸ سال دارید و پزشکان معتقدند که در خانه به شما رسیدگی کافی نمیشود.
پزشکان نگران باشند که شما به خودتان آسیب برسانید یا در معرض خطر خودکشی هستید.
در بیمارستان پزشکان مراقب سلامت بیمار هستند تا به تدریج به وزن مطلوب برسد. هنگامی که به وزن مطلوب رسید و سلامت جسمی و روانی خود را بازیافت، میتواند به خانه بازگردد.
دلایل بی اشتهایی در کودکان
در اینجا به رایجترین عوامل موثر در ابتلای کودکان به بی اشتهایی اشاره میکنیم.
۱. عوامل روانشناختی
کودکان مبتلا به بی اشتهایی معمولا ویژگیهای شخصیتی و رفتاری متفاوت با کودکان سالم دارند.
کودکان مبتلا به بی اشتهایی تمایل به ماندن در حالت غم و افسردگی دارند و توان مدیریت استرس خود را ندارند.
این کودکان در مورد افزایش وزن خود نگرانی دایمی دارند.
وسواس و فشار دائمی این کودکان را عصبی و منفی باف میکند.
۲. عوامل محیطی
تغییرات هورمونی در دوران نوجوانی، خصوصا در زمان بلوغ، میتواند موجب بی اشتهایی در کودکان شود. این کودکان تحت فشارهای زیاد قرار میگیرند و عزت نفسشان کاهش مییابد.
فشار روانی و استرس در مدرسه نیز میتواند موجب بی اشتهایی در کودکان شود. موقعیتهایی مانند امتحانات و مورد قلدری دیگر کودکان قرار گرفتن میتواند محرک بی اشتهایی در کودکان باشد.
هنگامی که کودک فعالیت بدنی شدید مانند ژیمناستیک یا وزنه برداری میکند، ممکن است بی اشتها شود.
اتفاقهای استرس زا در زندگی کودک، مانند مرگ یکی از عزیزان یا تاثیر طلاق والدین، میتواند محرک ابتلا به بی اشتهایی در کودکان شود.
سوء استفاده جسمی یا جنسی از کودک، میتواند موجب اختلال در شرایط روانی کودک شده که خود محرک ابتلا به بی اشتهایی در کودکان است.
۳. عوامل ژنتیکی و بیولوژیکی
پژوهشها نشان داده بی اشتهایی در کودکان در اثر سابقه خانوادگی ایجاد میشود.
کودکان با سابقه ابتلا به بیماریهای مزمن مانند آرتروز، کولیت و بیماری کلیوی در خانواده، احتمال ابتلا بیشتری به بی اشتهایی دارند.
حقایقی پیرامون بی اشتهایی در کودکان
شرایط روانی کودک، میتواند موجب اختلال تغذیهای در کودک شود و کودک از خوردن و نوشیدن امتناع کند.
فشارهای اجتماعی، مشکلات رفتاری و عوامل ژنتیکی نیز در ابتلا کودک به بی اشتهایی موثرند.
بی اشتهایی در کودکان دختر بیش از پسران دیده میشود.
کودکان مبتلا به بی اشتهایی بسیار بیشتر از دیگر کودکان با تاخیر در رشد مواجه میشوند.
بی اشتهایی در کودکان میتواند منجر به سوء تغذیه، کم خونی، پوکی استخوان، مشکل گوارشی و عدم تعادل در الکترولیت بدن شود.
بهترین درمان بی اشتهایی کودکان، مشاوره جمعی خانواده، روان درمان و متخصص تغذیه است.
چه باید کرد؟
هنگامی که متوجه شدید کودکتان، گروهی از غذاها را نمیخورد یا مقدار بسیار کمی غذا میخورد، بهتر است با پزشک یا روانشناس صحبت کنید.
برنامه غذایی سالم و مغذی داشته باشید که کودک از آن پیروی کند. غذاها و میان وعدههای سالم آماده کنید تا با همدیگر بخورید.
اجازه ندهید کودک وعدههای اصلی غذایی را حذف کند. یک برنامه غذایی سالم شامل سه وعده غذایی اصلی است که بایستی متنوع و مغذی باشد.
با کودک فعالیت ورزشی داشته باشید. بجای نشاندن او در مقابل تلویزیون، با او به پیاده روی بروید.
کودک خود را به خاطر ویژگیهای ظاهری مانند وزن، قیافه و سایز سرزنش نکنید.
به طور هفتگی یا ماهانه، زمانهایی را به صحبت کردن با کودک اختصاص دهید تا احساسات و شکایتهایشها از شرایط زندگی را برای شما بازگو کند.
با تشخیص زودهنگام بی اشتهایی کودکان میتوان برای درمان آن بهترین اقدام را انجام داد.
منبع: مجله اینترنتی ستاره
منبع: آنا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۶۸۶۷۲۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چگونه با کودکان در باره بیماری صعبالعلاج والدین صحبت کنیم؟
به گزارش گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا، دکتر کلودیا گلد، متخصص اطفال در بیمارستان ماساچوست، در این باره میگوید: «هرچند خانوادهها ممکن است بخواهند به طور غریزی از کودک خود در برابر احساسات ترسناک ناشی از اطلاع یافتن از چنین مسائلی محافظت کنند، اما ارتباط واضح برای بچهها مفید است.»
این صحبت ولی چگونه باید باشد؟ هدلی مایا، مددکار اجتماعی بالینی در مرکز سرطان مموریال اسلون کترینگ، در این باره میگوید: «نحوه دقیق گفتگو در مورد سرطان بسته به هر کودک و خانواده متفاوت است، اما دستورالعملهایی وجود دارد که میتواند به بزرگسالان کمک کند.»
خانم مایا که همچنین یکی از هماهنگکنندگان گفتگو با کودکان در مورد سرطان است، اضافه میکند: «در خانوادههایی که با تشخیص سرطان مواجه هستند، این یکی از سختترین مکالماتی است که والدین و بزرگسالان در زندگی خود باید با کودکان داشته باشند.»
کارشناسان میگویند هنگام صحبت با یک کودک یا نوجوان در مورد تشخیص سرطان والدین، نخست باید سن او را در نظر گرفت.
پیشدبستانی و کوچکتر
به گفته انجمن سرطان آمریکا، کودکان سهساله و کمتر بیشتر نگران جدایی، رها شدن و تغییر در زندگی روزمره خود خواهند بود.
این انجمن در وبسایت خود آورده است: «اگر تغییری در روال معمول زندگی آنها ایجاد شود، نوزادان و کودکان نوپا ممکن است به راحتی گیج شوند، بیشتر به والدین خود بچسبند و ممکن است تغییراتی نیز در خواب، غذا خوردن یا سایر عادات روزانه خود پیدا کنند.»
کارشناسان میگویند نوازش و آغوش مکرر و همینطور نزدیک بودن فردی که کودک با او احساس راحتی میکند مهم است. رعایت این نکات اجازه میدهد تا ریتم زندگی کودک تا حد امکان عادی باشد. اجازه دادن به او برای دیدن والدین در بیمارستان از طریق ویدئو، تلفن یا سایر ابزارهای فناوری همچنین از روشهایی است که میتواند کودکان این سنی را آرام کند.
رده سنی مهدکودک و اوایل دبستان
برای کودکان بین ۴ تا ۶ سال، بیمار بودن اغلب معادل سرماخوردگی یا سایر بیماریهای مسری است. به گفته انجمن سرطان آمریکا، کودک ممکن است نگران شود که «سرطان بگیرد.» کودکان در این سن همچنین ممکن است حس کنند که غم و اندوه خانواده به نوعی تقصیر آنها است.
برای کودکانی در این رده سنی روال عادی زندگی همچنان بسیار مهم است و داشتن یک مراقب آشنا و قابل اعتماد نقشی مثبت ایفا میکند.
هنگام برقراری ارتباط با کودکان در این محدوده سنی، همیشه از زبانی واضح و ساده استفاده کنید. استفاده از زمان بازی و نقاشی را برای کمک به انتقال مفهوم سرطان به آنها در نظر داشته باشید. برای پرداختن به تصورات نادرست و برطرف کردن سوءتفاهمها، به هنگام بازی و از زبان اسباببازیها حرف بزنید.
کودکان در سنین ابتدایی
کودکان بین ۷ تا ۱۲ سال احتمال بیشتری دارد که مفهوم سرطان را درک کنند و بتوانند آینده را پیشبینی کنند. با این حال، آنها ممکن است احساسات خود را پنهان کنند تا باعث ناراحتی بیشتر عزیزانشان نشوند.
برای کودکان بزرگتر در صورت لزوم میتوان جزئیات بیشتری در مورد سرطان ارائه کرد. سعی کنید آنها را با اطلاعات زیاد بمباران نکنید، اما در پاسخ به هر سؤالی که ممکن است داشته باشند صادق و باز باشید.
انجمن سرطان آمریکا در این باره میگوید: «به سلامت و رفاه خود کودک توجه کنید. اگر کودک فهم آن را پیدا کرده که خود را برای بیماری والدیناش سرزنش نمیکند، مسئلهای نیست اگر گریه یا عصبانیت آنها را ببیند. سعی کنید به کودکان کمک کنید درک کنند که داشتن احساسات قوی طبیعی است و ابراز آنها خوب است.»
این انجمن همچنین توصیه میکند که در صورت امکان بگذارید کودک به مدرسه رفتن و انجام فعالیتهای فوق برنامه ادامه دهد و به معلمان، مربیان و کادر آموزشی مدرسه در مورد بیماری اطلاع دهید. این خبر را به خانواده دوستان خود بگویید و به کودک اطمینان دهید که خوشگذرانی هیچ مشکلی ندارد.
نوجوانان به اندازه کافی بزرگ هستند که اهمیت تشخیص سرطان و احتمالات آینده را درک کنند، ممکن است نوجوانان بیشتر نگران باشند و از این رو باید به آنها فهماند که کاری نکردهاند یا حرفی نزدهاند که باعث این بیماری شده باشد.
مانند کودکان کوچکتر آنها نیز ممکن است سعی کنند غم، عصبانیت یا ترس خود را پنهان کنند تا باعث درد بیشتر دیگران نشوند. حفظ روال عادی همچنان مفید است، همانطور که بهروزرسانیهای صادقانه و آشکار درباره بیماری والدین نیز مفید است.
انجمن سرطان ایالات متحده میگوید: «اطلاعات دقیقی در مورد وضعیت والدین، علائم، عوارض جانبی احتمالی درمان و آنچه که ممکن است انتظار داشته باشند به آنها ارائه دهید و اگر علاقهمند بودند اطلاعات بیشتری در اختیارشان بگذارید. خطوط ارتباطی را باز نگه دارید و به آنها بگویید که میتوانند در هر زمان با شما صحبت کنند و هر سوالی میخواهند بپرسند.»
در این سن دوستان و تأثیرات اجتماعی عواملی کلیدی هستند، بنابراین یک نوجوان ممکن است به اینترنت روی بیاورد یا از دوستانش کمک بخواهد. از یکی از دوستان یا خویشاوندان خود بخواهید که به نوجوان خانواده توجه ویژهای داشته باشند و به کودک اطمینان دهند که خوشگذرانی اشکالی ندارد و در مورد آن احساس گناه نکند.»
به گفته آژانس سلامت سرطان آمریکا، «نوجوانانی که احساس پریشانی میکنند ممکن است بدرفتاری نشان دهند، از دوستان و خانواده کنارهگیری کنند و احساس غمگین بودن کنند. به آنها اطمینان دهید که داشتن این احساسات اشکالی ندارد و آنها را تشویق کنید تا یاد بگیرند که چگونه با روشهای سالم واکنش نشان دهند و با موضوع کنار بیایند.»
یکی از سختترین و شاید فوریترین سؤالات یک کودک، وقتی متوجه میشود که عزیزش سرطان دارد، این جمله است که «حالت خوب میشه؟»
حتی در بزرگسالی نیز ممکن است پاسخ این سوال را ندانید، اما به گفته دکتر مایا «همیشه میتوانید بگویید: میدانی، من حالا آماده پاسخگویی به این سؤال نیستم، یا فعلاً نمیدانم، اما قول میدهم به محض دانستن در اولین فرصت تو را در جریان بگذارم.»
خانم مایا اضافه میکند: «مهمترین چیزهایی که باید در پاسخ به فرزندتان به او بگویید این است که مستقل از هر اتفاقی که خواهد افتاد، مورد محبت و محافظت قرار میگیرد. و اینکه اشکالی ندارد که او درگیر احساسات دشواری باشد. در واقع این مهمترین چیز است: اذعان به اینکه مواجهه با وضعیت نامعلوم واقعا سخت است و اینکه داشتن چنین احساسی ترسناک است.»
در این میان اما والدین اغلب دنبال یک سناریو برای انجام کار درست هستند. حقیقت ولی این است که فقط یک راه درست و کامل برای صحبت درباره چنین موضوعی وجود ندارد.
خانم مایا میگوید: «اغلب بهتر همین است که شما دقیقاً ندانید چه میخواهید بگویید و در عوض به دغدغههای فرزندتان گوش دهید و به آن پاسخ دهید. نگران این نباشید که در اولین گفتگو با کودک همه پاسخها را داشته باشید یا به هر احساسی بپردازید، زیرا این اولین مورد از شمار زیادی از مکالمهها است.»
او اضافه کرد: «نکته مهم این است که دغدغه اصلی فرزندتان را متوجه شوید و یک روی باز داشته باشید تا بدانند که همچنان میتوانند برای دریافت حمایت و محبت نزد شما بیایند.»
انتهای پیام/