خود بیمار انگاری ترسی که رو به افزایش است
تاریخ انتشار: ۲۲ مرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۱۲۰۱۱۲
برای شما هم پیش آمده که دچار احساس بیماری یا ترس از گرفتن یک بیماری را داشته باشید ولی زمانی که به پزشک مراجعه می‌کنید متوجه می‌شوید که بیماری خاصی ندارید و فقط دچار یک نوع اضطراب شده اید و به اشتباه خود را بیمار انگاشته اید.
این اتفاق ممکن است گاه برای هر فردی رخ دهد ولی افرادی هستند که زندگی‌شان با این تفکر دچار رنج و ناراحتی شدیدی می‌شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این اشتغال ذهنی سبب ناراحتی قابل ملاحظه و تخریب عملکرد بیمار می‌شود.این اختلال روان‌پزشکی یا طبی دیگر قابل توجیه نیست و بخشی از بیماران دچار خودبیمار انگاری، بصیرت ضعیفی در مورد وجود این اختلال دارند. این افراد با برخورداری از سلامت بدنی و جسمی، خود را بیمار می‌پندارد و همواره از دردها و تکالیف فرضی شکایت می‌کنند. اغلب با آنکه معاینات و بررسی‌های طبی مکمل این افراد، هیچ مشکلی را نشان نمی‌دهد اما فرد خودبیمارانگار به ابتلا به یک بیماری جدی یا مرگبار معتقد است و با استرس و نگرانی بسیار، برای درمان خود تلاش می‌کند. این افراد همیشه دچار یک نوع وسواس فکری هستند و ترس از یک بیماری جدی دارند.
این بیماران اشتغال فکری و نگرانی پیوسته‌ای درباره حالت سلامت یا وضعیت بدنی خود دارند و بيشتر مواقع نیز در مورد عملکرد بدن خویش، دچار شک و تردید شده و شکایت‌های متعددی را از دردهای جسمانی خود ابراز می‌کنند. مبتلایان به این بیماری هر کارکرد بدنی را که عموم مردم بدیهی می‌دانند و توجهی به آن نمی‌کنند به صورت نشانه‌ای از یک بیماری درمان‌ناپذیر در نظر می‌گیرند. آنها ممکن است فعالیت‌های طبیعی بدن مانند تندی و کندی ضربان قلب، سردرد عادی، اجابت مزاج ، عرق کردن، خستگی و حتی مسائل جزئی و غیرطبیعی دیگری چون بی‌خوابی، بی‌اشتهایی یا پراشتهایی تب، گلودرد، جوش و دمل‌های کوچک، آبریزش بینی، یا دیگر تظاهرات معمولی را اغراق‌آمیز درک کرده و به عنوان علايم یا نشانه‌ای جدی از شرایط بد بیماری تصور کنند.
اگرچه گاهی ممکن است بر اعمال مبهم و پیچیده‌ای متمرکز شوند که معنایی جز بیماری خاص برای آنها ندارد؛ به عنوان مثال بدن خسته و کوفته یا یک دل‌درد ساده از نظر آنها نشانه‌ای برای شروع یک بیماری خطرناک و وحشتناک است. این تصور خودبیمارانگارانه، زمانی بیماری تلقی می‌شود که حداقل 6 ماه از آغاز آن بگذرد و با وجود تایید و اطمینان کامل از سلامت بدن توسط پزشک، فرد همچنان بر بیمار بودن خود اصرار داشته و ترس از آن را به صورت مراجعه مکرر به کلینیک‌ها و درمانگاه‌های مختلف جبران کند. این بیماری به یک نسبت در زنان و مردان است و احتمال بروز آن در هر سنی حتی در بچه‌ها وجود دارد اگرچه شیوع بیشتر آن در اوایل بزرگسالی است. بروز اختلال خودبیمارانگاری به عوامل مختلفی بستگی دارد؛ از جمله ویژگی‌های شخصیتی و خلقی، شیوه تربیتی والدین و برخی شرایط خاص روان‌شناختی دیگر.
ویژگی‌های شخصیتی و خلقی
بيشتر مواقع ویژگی‌های خلقی، زمینه مساعدی برای بروز این اختلال فراهم می‌کند؛ افراد خودبیمارانگار، ویژگی روان‌شناختی خاصی دارند که آنها را بیش از دیگران مستعد ابتلا به این بیماری می‌کند. افراد عصبی (خودمنتقد، درونگرا و خودشیفته)، افرادی که نسبت به مسائل پیرامون خود بیش از اندازه حساس هستند و به سادگی از کنار مسائل مختلف زندگی نمی‌گذرند و همه چیز برای‌شان یک مساله و مشکل است یا کسانی که بیش از حد علاقه‌مند به پردازش امور مختلف هستند یا آستانه تحمل بسیار پایینی دارند، بیش از افراد دیگر در معرض ابتلا به خودبیمارانگاری هستند. زمانی که براي اين افراد ناکامی کوچکي اتفاق می افتد آن را به یک شکست بزرگ تعبیر می‌کنند و از آن مشغولیت فکری می‌سازند و مدام با آن درگیر می‌شوند اما در نهایت ناتوانی در حل این دغدغه ذهنی و نیافتن راه حلی مناسب، باعث می‌شود فرد به کنکاش‌های ذهنی و فکری منفی روی آورد.
شیوه تربیتی والدین
نوع رفتاری که والدین با فرزندان خود دارند، تاثیر بسزایی در بروز اختلال خودبیمارانگاری دارد؛ بی‌تردید والدینی که ویژگی‌های شخصیتی حساس و شکننده‌ای دارند، زمینه مساعدی برای بروز این اختلال در فرزندان‌شان فراهم می‌کنند. از سوی دیگر، در خانواده‌هایی که اختلالات اضطرابی شیوع فراوانی دارد، اختلال خودبیمارانگاری بیشتر است. اغلب چنین والدینی با فرزندان خود و حتی سایر دوستان و آشنایان با اضطراب، استرس و فشار روانی برخورد می‌کنند و به جای به‌کارگیری مهارت‌های حل مساله، نه‌تنها مدام با فشارهای روانی دست و پنجه نرم می‌کنند بلکه خود را نیز در برابر حل آن مشکلات ناتوان می‌بینند که به طور حتم این وضعیت بحرانی، قابل انتقال به فرزندان خواهد بود و آنها را مجبور به فراگیری یا تقلید خواهد کرد.
اگرچه گاهی اوقات افراد خودبیمارانگار ،در تعامل‌های دوران کودکی خودآموخته اند که عاطفه و محبت را گدایی کنند و با تظاهر به بیمار بودن ترحم دیگران را جلب کنند و به طریقی، از پذیرش مسئولیت‌ها طفره بروند. زمانی که در خانواده ای، والدین از الگوی اضطرابی و فشارهای وسواسی برای امر و نهی‌های مربوط به مواد غذایی و سلامت وضعیت جسمانی استفاده کنند؛ براي مثال «بایدصبحانه بخوری والا زخم معده می‌گیری»، «رنگت خیلی پریده، خوب غذا نمی‌خوری» و...؛ این باعث می شود که به مرور زمان، فرزندان احساس درماندگی‌کنند و مدام به بیماری فکر کنند و در نهایت نیز به این باور برسند که بیمار هستند یا اینکه بیماری در کمین آن‌هاست.
علاوه بر این، گاهی ممکن است فرد در تعامل با اطرافیان خود اندک اندک به این نتیجه برسد که مشکلات جسمی‌اش جدی بوده و به وارسی‌های دقیق و بیشتر از بدن خود نیازمند است؛ به عنوان مثال وقتی فرد در خانواده راجع به مشکلات جسمی اش توضیح دهد و اطرافیان نیز او را تایید کنند، همین موضوع ممکن است موجب تقویت افکار خودبیمارانگارانه در فرد شود؛ اغلب چنین رفتاری در خانواده‌های با اختلال‌های وسواس بیشتر دیده می‌شود.
علل روان‌شناختی
در معاینه این بیماران هیچ فرآیند آسیب‌شناختی‌ای قابل مشاهده نیست. بسیاری از متخصصان معتقدند توجه و تمرکز افراطی و غیرطبیعی این افراد بر بدن‌شان، خود نشانی از اضطراب درونی و بنیادین مبتلایان است. به نظر می‌رسد خود بیمارانگاری ناشی از جابه‌جا شدن اضطراب از منابع ذهنی ناخودآگاه به جسم باشد. گاهی اوقات بی توجهی و محبت نگرفتن از دنیای بیرون و اطرافیان باعث اين اختلال می‌شود. به این صورت که فرد با توجه کردن افراطی بر جسم خود مي‌خواهد این کمبود را جبران کند. احساس عدم امنیت دلیل دیگری بر خودبیمارانگاری است. در این وضعیت فرد تهدیدات ناشناخته محیط را به عنوان تهدیدی بر سلامت جسمی خود تجسم می‌کند.
اگرچه خودبیمارانگاری منشأ روان‌شناختی دارد اما گاهی بیماری‌های جسمی نیز باعث بروز و تشدید این اختلال می‌شوند، براي مثال زمانی که فرد در درمان مشکلات جسمانی خود ناکام مانده و کامل بهبود نمی‌یابد، ممکن است به این نتیجه برسد که دچار یک مشکل جدی شده است و امتحان روش‌های درمانی دیگر فایده‌ای ندارد. این احساس ناکامی دلیلی بر ابتلای فرد به خودبیمارانگاری است.
منبع: سلامت نیوز
منبع: عصر ایران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۱۲۰۱۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا مالاریا از مرزهای شرقی وارد کشور شده است؟
به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، وضعیتی که موجب نگرانی است چون بسیاری از کارشناسان تأکید می‌کنند که در این روند افزایشی، هم شانس عوارض شدیدتر می‌شود و هم احتمال مرگ افزایش خواهد یافت؛ ضمن آنکه برنامه ایران در مهار و حذف مالاریا تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد.
بیشتر بخوانید: آخرین وضعیت بیماری مالاریا در کشورعبدالرضا میراولیایی، کارشناس مسئول کنترل بیماری‌های منتقله از ناقلین وزارت بهداشت، با اشاره به این موضوع می‌گوید: «در شرایطی که با افزایش ابتلا به مالاریا به دلایلی ازجمله رطوبت، سیل پاکستان و ورود جمعیت زیاد مبتلا از مرزها به داخل کشور مواجهیم، کار کمی سخت‌تر می‌شود، اما در کشور امکان تشخیص سریع و درمان کامل بیماری را داریم و این مهمترین امتیاز ما در کنترل مالاریاست. تا زمانی هم که موارد ابتلا از یک فرد آلوده به فرد غیرآلوده در داخل کشور نداشته باشیم، مشکلی درباره گواهینامه نخواهیم داشت.» او به چند نکته دیگر هم درباره شیوع این بیماری اشاره می‌کندکه در ادامه آمده است.
۳عامل افزایش ابتلامیراولیایی درباره دلایل افزایش موارد ابتلا به مالاریا در کشور می‌گوید: «نکته اول اینکه در کل دنیا به‌دلیل تغییرات اقلیمی و گرم‌شدن زمین موارد ابتلا از طریق ناقلان در حال افزایش است. نکته دوم هم تأثیرپذیری ایران درباره مالاریا از پاکستان است. سال گذشته با سیل پاکستان مواجه شدیم و با افزایش موارد ابتلا در کشور، روند بیماری افزایشی شد. طی این مدت تعداد زیادی از افرادی که وارد ایران شدند، پاکستانی و افغانستانی و مبتلا بودند. نکته سوم هم تجارت سوخت و تبادلات مرزی بسیار زیاد در مرزهای جنوب‌شرقی کشور است که در نتیجه آن، افراد آلوده بیشتری می‌توانند وارد کشور شوند.»
کنترل بیماری در کشورکارشناس مسئول کنترل بیماری‌های منتقله از ناقلین وزارت بهداشت درباره کنترل بیماری در کشور عنوان می‌کند: «با اینکه آمار ورود افراد مبتلا به کشور بالاست، با توجه به ایجاد آمادگی و ارائه آموزش‌هایی که از پیش در مراکز بهداشتی و بیمارستان‌ها صورت گرفته است، این افراد در زمان کوتاهی شناسایی می‌شوند. هنر ما این است که این بیماران را به‌سرعت شناسایی کنیم تا چرخه انتقال برقرار نشود.»
شیـــوع بیماری در این مناطقمناطق اندمیک برای مالاریا در ایران استان‌های سیستان و بلوچستان، جنوب کرمان و هرمزگان‌اند. در مرکز کشور هم مواردی از مالاریا وجود دارد؛ ازجمله در همدان و چهارمحال و بختیاری که موارد بیماری در آنها همان‌هایی بودند که از مرزهای جنوب‌شرقی کشور وارد شدند و به استان‌های مرکزی مسافرت داشتند.
علائم مشخص بیماریعلائم تیپیک مالاریا تب، لرز و تعریق است که در گذشته به آن تب نوبه می‌گفتند. تب و تعریق با فواصل مشخص در بیماران بروز می‌کند، اما هر تب‌ولرزی را مالاریا نمی‌گویند چون این علائم بین بیماری‌های ویروسی و میکروبی مشترکند. فرد مبتلا به مالاریا باید سابقه سفر به یک منطقه آلوده را از نظر مالاریا در داخل یا خارج از کشور داشته باشد.
شرایط سرایت بیماریمیراولیایی درباره سرایت این بیماری می‌گوید: «راه اصلی انتقال مالاریا از طریق پشه آنوفل است، اما از طریق پیوند عضو، انتقال خون و همچنین از مادر به جنین (درموارد بسیار نادر) امکان انتقال وجود دارد. همین حالا هم در اکثر نقاط کشور ازجمله اطراف تهران این پشه وجود دارد، اما چون مخزن بیماری (فرد مبتلا) وجود ندارد، خطری نیست. البته زمانی که افراد بیمار زیادی وارد کشور می‌شوند و به مناطق مختلف سفر می‌کنند، بیماری از طریق گزش فرد آلوده و سپس گزش فرد دیگر منتقل می‌شود.»
منبع: روزنامه همشهری
انتهای پیام/
کد خبر: 1229037 برچسب‌ها اخبار روز
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت