به نقل از «خبرگزاری دانشجو»

فواید ایمپلنت دیجیتال/ چگونه بی‌دندانی صفر می‌شود

تاریخ انتشار: ۲۸ مرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۲۱۷۳۶۴

یک جراح و دندانپزشک به جزئیات ایمپلنت دیجیتال پرداخت.  به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، اشکان مصطفی‌نژاد، اظهار داشت: بسیاری از افراد بخصوص بیماران سالخورده و کم توان به دلیل درد ناشی از کاشت ایمپلنت و همچنین طولانی بودن فرآیند درمان از انجام ایمپلنت خودداری می‌کنند درحالیکه با شیوه‌های نوین درمانی نظیر "ایمپلنت دیجیتال" بدون جراحی و بخیه، دوره درمان از هفت جلسه به ۳ جلسه کاهش می‌یابد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی تصریح کرد: در شیوه‌های سنتی و کلاسیک ایمپلنت، بیماران پس از جراحی لثه و کاشت پایه تیتانیومی باید برای کاهش التهاب و محکم شدن ریشه فلزی مدتی را بدون دندان طی می‌کردند درحالی که با "ایمپلنت دیجیتال" بلافاصله پس از جایگذاری پایه در لثه، روکش موقت روی آن قرار می‌گیرد که این امر دغدغه بی دندانی را برای بیمار به صفر می‌رساند.

مصطفی‌نژاد با بیان اینکه میزان استخوان اطراف پایه فلزی تاثیر مستقیمی در طول عمر ایمپلنت دارد، افزود: پیوند استخوان در اطراف ایمپلنت همواره یکی از تکنیک‌های کمکی استقرار ریشه تیتانیومی در افرادی که تحلیل استخوان دارند، است، ولی باید توجه داشت که پیوند صحیح و جایگزینی میزان کافی استخوان در اطراف ایمپلنت قبل از کاشت ایمپلنت یا حین کاشت آن، همواره یکی از گلوگاه‌های فرآیند درمان به حساب می‌آید؛ چراکه اگر حجم استخوان به اندازه مناسب نباشد به بافت‌های اطراف ایمپلنت نیروی‌های مخرب وارد می‌شود و علاوه بر این چالش‌های دیگری را در دراز مدت برای بیمار ایجاد خواهد کرد که البته در شیوه "ایمپلنت دیجیتال" به دلیل اینکه پیش از جراحی، دهان توسط رادیوگرافی اسکن می‌شود بهترین موقعیت کاشت ایمپلنت با درنظر گرفتن کیفیت و حجم استخوان مورد نیاز و موقعیت سینوس و عصب از قبل مشخص شده و احتمال خطا و لغزش به حداقل می‌رسد.

‎این دندانپزشک در تشریح چگونگی اجرای "ایمپلنت دیجیتال" گفت: ابتدا فرآیند جراحی فک بیمار به‌وسیله نرم افزار و به کمک اسکن‌های رادیوگرافی خاص ایمپلنت که بنام CBCT معروفند شبیه سازی می‌شود. سپس گاید یا شابلون جراحی توسط چاپگر سه بعدی ساخته خواهد شد که در این گاید محل‌های از پیش تعیین شده برای جراحی سوراخ شده و جهت جلوگیری از خطای لغزش دست در حین جراحی، سیلندر فلزی در محل سوراخ قرار داده شده است همچنین به صورت همزمان روکش موقت ایمپلنت توسط ماشین CNC ساخته می‌شود تا دندانپزشک در یک جلسه اقدام به کاشت ایمپلنت و بارگذاری پروتز بیمار کند.

‎مصطفی نژاد ادامه داد: کاهش زمان درمان، درد، تورم، خونریزی، تحلیل استخوان و مناسب بودن این شیوه درمانی برای افرادی که بهر دلیل نمی‌خواهند جای خالی دندان کشیده شده در دهانشان دیده شود و همچنین حفظ لثه بین‌دندانی و درنتیجه ایجاد زیبایی در دندان‌ها از مزیت‌های این روش مدرن است.

‎این جراح ابراز کرد: بیمارانی که "ایمپلنت دیجیتال" انجام می‌دهند پس از کاشت دندان نیاز کمتری به استفاده از آنتی بیوتیک‌های متعدد خواهند داشت ضمن اینکه روش فوق ضخامت لثه‌ای ایده آل ایجاد می‌کند که برای زیبایی دندان‌های جلویی از اهمیت بسزایی برخوردار است.

‎مصطفی نژاد خاطرنشان کرد: شیوه‌های نوین دندانپزشکی این روز‌ها تا جایی پیش رفته که بیماران می‌توانند در همان روز که عمل کاشت پایه ایمپلنت را انجام دادند با دندان‌های جدید خود به خانه بازگردند.

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: ایمپلنت اخبار سلامت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۲۱۷۳۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند + عکس

آفتاب‌‌نیوز :

این زن که به نام شانیدر زی (Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آن‌ها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر، اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آن‌ها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آن‌ها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد، زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آن‌ها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

 

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

 

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آن‌ها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آن‌ها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

 

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است، زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

 

در عوض، آن‌ها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گور‌ها ممکن است از طریق زنبور‌های گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

 

نئاندرتال‌ها بار‌ها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آن‌ها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

 

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

 

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

 

بازسازی جمجمه

 

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

 

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آن‌ها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

 

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

منبع: خبرگزاری ایسنا