دهقان: اگر سوریه برای مقابله با آمریکا کمک بخواهد، ایران آماده است

به گزارش جهان نيوز، سرتیپ «حسین دهقان»، مشاور فرماندهی کل قوای جمهوری اسلامی ایران در امور صنایع دفاعی در گفت‌وگویی با شبکه خبری «روسیا الیوم» توان موشکی را غیرقابل مذاکره دانست و اعلام کرد آمریکا و رژیم صهیونیستی مستقیما با ایران وارد جنگ نخواهند شد و عربستان نیز توان چنین کاری را ندارد.

وزیر دفاع پیشین جمهوری اسلامی ایران با بیان اینکه «یمنی‌ها مردم مظلومی هستند» گفت چطور عربستان که مشغول بمباران مردم یمن است می‌تواند از هر کشوری سلاح بخرد اما اگر یمنی‌ها از خود دفاع کنند یا به آنها کمکی شود، این امر محکوم می‌شود؟

بخش‌هایی از این مصاحبه امروز یکشنبه منتشر شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وبگاه خبری شبکه روسیا الیوم نوشت که قرار است مصاحبه کامل، بزودی منتشر شود.


 
توان موشکی ایران قابل مذاکره نیست

دهقان گفت: توان موشکی ما غیرقابل مذاکره است؛ چون موضوع بودن یا نبودن است. مسئله اقتدار، شرف، استقلال و اعتماد ملی است و نمی‌توان درباره آن مذاکره کرد. اگر آمریکایی‌ها فکر می‌کنند که می‌توانند درباره آن با ما مذاکره کنند، خیلی خوش‌بین هستند و حساب‌وکتابشان اشتباه است. ما درباره سامانه‌های موشکی خود تحت هیچ شرایطی مذاکره نمی‌کنیم.

سردار دهقان توضیح داد: ما قادریم بر حسب تهدیدهای کنونی، طی مدت زمان خیلی کوتاه، موشک‌های خود را توسعه دهیم. توانمندی موشکی ما برای مقابله کافی است اما اگر تهدیدها تغییر کند و نیازی برای پاسخ به تهدیدها پیش آید، هیچ مانعی بر سر افزایش بُرد موشک‌هایمان نیست.

آمریکا و اسرائیل وارد جنگ نظامی مستقیم با ایران نمی‌شوند

دهقان با بیان اینکه «آمریکا، اسرائیل و عربستان، فتنه بزرگی را در منطقه هدایت می‌کنند»، تأکید کرد که این کشورها توان ورود به جنگ مستقیم با ایران را ندارند و توضیح داد: فکر نمی‌کنیم که آمریکایی‌ها یا اسرائیلی‌ها وارد جنگ مستقیم با ایران بشوند اما ممکن است به بهانه‌هایی عملیات‌هایی نظامی علیه متحدان ما در سوریه یا عراق انجام دهند. هر تصمیمی بهایی خواهد داشت اما عربستان کشوری مستقل نیست. نمی‌تواند خودش در سطح منطقه تصمیم بگیرد. عربستان توان سیاسی، اقتصادی و جغرافیایی بزرگی هم ندارد که علیه ایران وارد جنگ شود. 

ایران آماده کمک به یمن است اگر یمن درخواست کند

مشاور فرمانده کل قوای جمهوری اسلامی ایران در پاسخ به سوالاتی درباره یمن نیز با بیان اینکه «مردم یمن مردمی مظلومند که هدف تجاوز قرار گرفته‌اند» گفت:‌ اگر یمنی‌ها کمک بخواهند، ما در ایران کمک خواهیم کرد. چرا نکنیم؟ آنها مردمی مظلومند که هدف تجاوز قرار گرفته‌اند و چیزی [برای دفاع از خود] ندارند. آمریکایی‌ها فکر می‌کنند که یمنی‌ها باید دست تسلیم بالا ببرند و به عربستان سلام کنند، آنگاه مردم خوبی خواهند بود. یمنی‌ها با آنچه دارند، در حال دفاع از خودشان هستند و می‌توانند از هر کس که باشد کمک دریافت کنند و اگر از ما هم بخواهند به آنان کمک خواهیم کرد.

دهقان درباره پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه این کمک‌ها می‌تواند نظامی هم باشد گفت: هر چه نیاز داشته باشند، به آنان می‌توانیم بدهیم... البته [می‌دانید] ما حضور نظامی در یمن نداریم و نخواهیم داشت. 

دهقان توضیح داد: یمنی‌ها به شکل طبیعی در حال دفاع از خود هستند و برای همین، به کمک‌هایی دست خواهند یافت، از هر جایی و طبیعی است که کسی بخواهد حمایتشان کند، حمایت خواهد کرد. اما اینکه بگوییم حوثی‌ها حق دریافت کمک از کسی ندارند، ظلمی جائرانه است. چطور عربستان از هر کشوری که بخواهد، می‌تواند سلاح بخرد و هر جنایتی را مرتکب شود؛ از بمباران عروسی و مجلس عزا گرفته تا بمباران بیمارستان و اتوبوس کودکان. عربستان دارد غیرنظامی‌ها را می‌کشد و بر آن فشار اقتصادی وارد می‌کند. چطور می‌توان چنین اجازه‌ای [به آن] داد؟ در حالی که اگر یمنی‌ها از خودشان دفاع کنند و کسی به آنها کمک کند، محکوم می‌شوند. این چه منطقی است؟

او در پاسخ به سوالی درباره اتفاقات اخیر در بصره عراق و آتش‌زدن کنسولگری ایران گفت: می‌خواهند بگویند مردم بصره که شیعه هستند، علیه ایران قیام کرده‌اند. بگذارید کمی شفاف باشم. عربستان می‌خواهد بگوید، اگر دولتی نزدیک به ایران می‌خواهید، نتیجه این می‌شود که در بصره شد. می خواهد بگوید مردم عراق مخالف ایران هستند.
وزیر دفاع پیشین افزود: ما در ایران برای تشکیل دولتی معین در عراق تلاش نمی‌کنیم. مردم عراق صاحب اختیارند. عراق پارلمان دارد، ائتلاف و فراکسیون برای انتخاب دولت دارند. چرا آمریکا و عربستان در تشکیل دولت عراق دخالت می‌کنند؟ آنها باید جریان‌های سیاسی عراق را به حال خود بگذارند تا خودشان تصمیم بگیرند.

مشاور فرماندهی کل قوای جمهوری اسلامی ایران وجود هرگونه پایگاه نظامی متعلق به ایران در عراق و کارخانه سلاح در سوریه را رد کرد و گفت «خیر. نداریم. این درست نیست. ما در سوریه سلاح نمی‌سازیم». 

در خصوص وضعیت استان ادلب سوریه، به گفته دهقان، «نباید تروریست‌ها به حال خودشان رها شوند و از جایی به جایی دیگر تردد کنند. باید آنان را نابود کرد. باید با تروریست‌ها در آنجا مقابله کرد و آنها را از بین برد. آنها هر کجا بروند، امنیت را نابود می‌کنند لذا باید آنان را از صف معارضانی که تروریسم را تأیید نمی‌کنند، جدا کرد». 

دهقان با بیان اینکه آمریکا باید از سوریه خارج شود، چون به دعوت دولت سوریه به این کشور نیامده، تصریح کرد که «اگر دولت سوریه و مردم سوریه بخواهند با آمریکا در شرق فرات مقابله کنند و کمکی از ایران بخواهند، ایران آمادگی دارد که در این مقابله، از سوریه حمایت نظامی کند». 

منبع: فارس

منبع: جهان نيوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jahannews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جهان نيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۵۴۳۴۳۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مرور یک تجاوز شیمیایی

واکنش عراق در حلبچه بیش از آن‌که به قوای زمینی این کشور متکی باشد، به نیروی هوایی اتکا داشت. عراق با اطمینان از حمایت‌های جهانی، روش دیگری را برای مقابله با ایران برگزید. بمباران وسیع شیمیایی مردم عراق در حلبچه، کشتاری دهشتناک که در نهایت شگفتی، در روزهای نخست پس از حادثه هیچ‌گونه حس هم دردی و عواطف انسانی و تبلیغاتی جهان را برنینگیخت!

به گزارش ایسنا،‌ استراتژی تعقیب متجاوز در جبهه شمالی بر این اساس طراحی‌شده بود که با پیشروی در شمال سلیمانیه، در منطقه عمومی ماووت، هدف‌های پیش‌بینی‌شده تحقق یابد، لیکن بروز مشکلاتی در آن منطقه که عمدتاً ناشی از موانع طبیعی بود، طراحان نظامی را به این نتیجه رساند که محور حلبچه را جایگزین محور ماووت کنند.

با توجه به این نکته که تصرف حلبچه خود هدف مستقلی بود، ضمن اینکه گامی به‌سوی مرکز استان نیز محسوب می‌شد؛ بر این اساس، عملیات حلبچه (والفجر ۱۰) با طراحی و فرماندهی سپاه پاسداران، در سه محور و در چهار مرحله (از تاریخ ۱۳۶۶/۱۲/۲۳) اجرا شد.

ابتدا با تلاش طاقت‌فرسای مهندسی، ارتفاعات سخت گذر، مناسب عبور شد، سپس عملیات آغاز گردید. در این عملیات رزمندگان موفق شدند با استفاده از غفلت دشمن، ارتفاعات مرزی را پست سر گذرانند و شهرهای بیاره، طویله، دوجیله، خرمال و حلبچه را تصرف کنند.

به‌این‌ترتیب مقدمات تصرف سد دربندیخان و نیز انسداد جاده مهم سلیمانیه فراهم آمد. پیش‌بینی می‌شد که تصرف این منطقه وسیع، نیروهای احتیاط دور ارتش عراق را از جنوب راهی شمال کند و در این زمین، همچون زمین شلمچه و فاو، آسیب فراوانی به ارتش عراق وارد آید؛ لیکن سرفرماندهی ارتش عراق حاضر نشد برای بازپس‌گیری منطقه حلبچه، یگان‌هایی را که در جنوب آماده نگه‌داشته بود، وارد عملیات کند بلکه برای مقابله با رزمندگان، به سلاح‌های کشتارجمعی متوسل شد و صرفاً یگان‌ها و نیروهای منطقه‌ای خود را وارد نبرد کرد که آن‌ها نیز کاری از پیش نبردند.

به‌عبارت‌دیگر، واکنش عراق در حلبچه بیش از آن‌که به قوای زمینی این کشور متکی باشد، به نیروی هوایی اتکا داشت. عراق با اطمینان از حمایت‌های جهانی، روش دیگری را برای مقابله با ایران برگزید. بمباران وسیع شیمیایی مردم عراق در حلبچه، کشتاری دهشتناک که در نهایت شگفتی، در روزهای نخست پس از حادثه هیچ‌گونه حس هم دردی و عواطف انسانی و تبلیغاتی جهان را برنینگیخت!

در نیم روز ۱۳۶۶/۱۲/۲۶درحالی‌که انبوه مردم حلبچه خانه و کاشانه خود را به‌قصد ایران ترک می‌کردند، به دستور حکومت عراق، نیروی هوایی این کشور، مردم منطقه و خصوصاً روستای انب را هدف بمباران شیمیایی قرار داد که براثر آن حدود ۵۰۰۰ نفر کرد عراقی به شهادت رسیدند.

اسدالله احمدی؛ راوی نیروی زمینی سپاه که حدود یک ساعت پس از شروع بمباران‌ها به این منطقه آمده بود، مشاهدات خود را این‌گونه نوشته است:

«به‌اتفاق برادر علیرضا ایزدی؛ راوی قرارگاه فتح جهت مشاهده نتیجه بمباران، به منطقه مذکور رفتیم. شهر و جاده‌های منتهی به آن بمباران‌شده و محل اصابت بمب‌ها به قطر ۷، ۸ متر و به عمق حدود ۲ متر، حفره‌هایی ایجاد کرده بود.

مقدار زیادی البسه و لحاف و تشک و وسایل زندگی روی جاده ریخته بود. در نزدیکی یک خودرو نظامی عراقی که در حال سوختن بود، به جنازه ۴ نفر که ۲ نفرشان زن بودند و یک نفرشان پسر جوان حدود ۱۴، ۱۵ ساله و یک دختربچه ۶، ۷ ساله برخوردیم.

در سال ۱۹۸۸ م (۱۳۶۷ ش) آمریکایی‌ها چشمان خود را بر روی حلبچه بستند زیرا صدام دشمن ایران بود. ولی او الآن دشمن خودشان است و آن‌ها شهر من (حلبچه) را بهانه قرار داده‌اند. احساس تلخ، گزنده و ناخوشایندی به ما دست داده است.

یکی از جنازه‌ها متعلق به دختری بود که از سینه به بالای بدنش وجود نداشت. جنازه دیگر مربوط به یک زن، یک پسرک جوان و یک کودک بود که در حاشیه جاده افتاده بودند.

در این حال صدایی حواس بنده را متوجه جنازه نزدیک مان کرد. با دقت، ولی با شک و تردید خم‌شده و بار دیگر منتظر شنیدن صدایی شدم. بار دیگر صدایی ضعیف به گوشم رسید. متوجه شدم کودک زنده است. درصدد برآمدیم تا به‌گونه‌ای به او کمک کنیم. کودک به پهلو افتاده بود.

از موهای خرمایی و بلندش معلوم بود که دختر است، صورتش خون‌آلود و ترکشی به بینی‌اش اصابت و کاملاً نوک بینی‌اش را سوراخ کرده بود. قسمتی از موهای سر و آسفالت زیر سر دخترک خونی بود. کمی دقت کردم دیدم نفس می‌کشد و یک ترکش نسبتاً بزرگ نیز به ساق پای راستش اصابت کرده بود.

از فاصله ۱۰۰ متری متوجه شدیم که یک خودرو به ما نزدیک می‌شود. این خودرو ازجمله امکانات از صدها خودروی به‌جامانده نیروهای عراقی بود که توسط یکی از برادران لشکر ۸ نجف به سمت ما آورده می‌شد تا احیاناً به عقب منتقل شود.

با علامت دست ما ایستاد. اتفاقاً آمبولانس بود. به راننده گفتیم احتمالاً بیمارستان شهر حلبچه فعال است. وی پذیرفت تا کودک را به حلبچه برساند. برادر ایزدی یک تشک ابری پیداکرده و به کف ماشین انداخت، سپس دخترک را در کف آمبولانس گذاشتیم، در این حال دخترک چشمش را باز کرد و دچار تهوع شد.

برادر ایزدی با پارچه‌ای صورت او را پاک کرد. دخترک درحالی‌که دو دستش را به حالت سپر مقابل سینه و صورت خود گرفته بود؛ با وحشت نگاهی کرد و کلمه‌ای به زبان جاری کرد. با دست به حالت نوازش به وی اشاره کردیم که ناراحت نباشد و نترسد و با زبان نیز همین کلمات را تکرار کردیم.

مقداری زیر سر دخترک را درست کردیم و برادری که ماشین را آورده بود، پشت فرمان نشست و ماشین را به حرکت درآورد. بنده و برادر ایزدی به‌اتفاق درحالی‌که متأثر بودیم، از کنار جاده از داخل زراعتی که احتمالاً زراعت جو بود به‌طرف تپه میرآوه که قرارگاه تاکتیکی نیروی زمینی و لشکر ۸ بود، حرکت کردیم.

دوگانگی در سیاست خارجی آمریکا

در بهار سال ۲۰۰۲ میلادی (۱۳۸۱ هجری شمسی)، درحالی‌که واشنگتن برای جنگ با عراق آماده می‌شد، جورج دبیلو بوش؛ رئیس‌جمهور وقت آمریکا، آشکارا از عبارت: کسی که مردم خود را بمباران شیمیایی کرده برای صدام استفاده می‌کند و در واقع به‌طور مستقیم به رویداد حلبچه اشاره می‌کند.

چند ماه بعد نیز یکی از بازماندگان بمباران شیمیایی حلبچه در گفت‌وگو با روزنامه‌نگاران درباره سیاست آمریکا گفت:

در سال ۱۹۸۸ م (۱۳۶۷ ش) آمریکایی‌ها چشمان خود را بر روی حلبچه بستند زیرا صدام دشمن ایران بود. ولی او الآن دشمن خودشان است و آن‌ها شهر من (حلبچه) را بهانه قرار داده‌اند. احساس تلخ، گزنده و ناخوشایندی به ما دست داده است.

سخنان این شهروند عراقی، دیدگاه درستی بود که در آن زمان ارزش تعمق و بررسی داشت. در اوت ۲۰۰۲ م (مرداد ۱۳۸۱) نیز نیویورک‌تایمز در یکی از عنوان‌های خبری‌اش نوشت: افسران آمریکایی می‌گویند به‌رغم استفاده عراق از گاز شیمیایی، آمریکا همچنان در جنگ به این کشور کمک می‌کرد.

این مقاله همچنین با افشای یکی از برنامه‌های مخفی آمریکا نوشت: آمریکا در حالی در طرح‌ریزی‌های حساس به عراق کمک می‌کرد که نهادهای اطلاعاتی آمریکا می‌دانستند فرماندهان عراقی در جریان نبردهای سرنوشت‌ساز جنگ ایران و عراق از جنگ‌افزارهای شیمیایی استفاده خواهند کرد.

پاتریک تایلر؛ رئیس دفتر روزنامه تایمز در واشنگتن در این مقاله به گفته‌های سرهنگ والتر پاتریک لانگ (از افسران ارشد سابق اطلاعات نظامی از آژانس اطلاعات دفاعی آمریکا) استناد می‌کند که بدون افشای جزئیات مسائل دارای طبقه‌بندی و در توجیه این اقدام گفته است:

جامعه اطلاعاتی آمریکا برای آنکه مطمئن شود عراق در جنگ شکست نخواهد خورد به‌جز کمک به این کشور چاره دیگری نداشت.

منابع:

۱-جمعی از نویسندگان، اطلس جنگ ایران و عراق، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران، چاپ چهارم ۱۳۹۹، ص ۹۹

۲-ایزدی، یدالله، روزشمار جنگ ایران و عراق: عملیات والفجر ۱۰ (کتاب پنجاه و چهارم)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۳۹۲، صص ۱۹۵، ۱۹۶

۳-هیتلرمن، یوست ار، رابطه زهرآگین؛ آمریکا و عراق و بمباران شیمیایی حلبچه، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران ۱۳۹۲، صص ۳۸۸، ۳۸۹

انتهای پیام