به نقل از «همشهری آنلاین»

چند پرسش از نویسنده برنده بوکر | فیلیپ راث را زیادی بزرگ کرده‌اند!

تاریخ انتشار: ۲۴ شهریور ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۶۳۰۶۳۹

فرهنگ > ادبیات - همشهری آنلاین:
نویسنده ایرلندی اعتراف می‌کند هرگز نتوانسته دو صفحه بیشتر از کتاب‌های فیلیپ راث بخواند و تنها پس از مرگ نویسنده نامدار آمریکایی برای این اعتراف بزرگ دل و جرات پیدا کرده است.

به گزارش همشهري آنلاين به نقل از ایران‌آرت، آن انرایت 55 ساله که سال 2007 با رمان «دورهمی» برنده جایزه ادبی من بوکر شد، در گفتگو با روزنامه تایمز به پرسش‌هایی جدی و سرگرم‌کننده پاسخ می‌دهد؛ از بهترین توصیه‌ای که در زندگی شنیده است تا نکته‌هایی برای نویسندگی خلاق.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

کتاب محبوب شما که در 12 ماه اخیر منتشر شده است؟

«نورجنگ» مایکل اونداتیه (نویسنده کانادایی برنده بوکر که با «بیمار انگلیسی» بوکر طلایی را برد).

چالش‌برانگیزترین موضوع برای نوشتن؟

حرف زدن از نابرابری جنسیتی در صحنه ادبی ایرلند به شکلی شگفت‌انگیز سخت است و وحشتی غریب بر من مستولی می‌کند.

کدام نویسنده (زنده یا مرده) بیش از همه نادیده گرفته شده است؟

من واقعا در مقام قضاوت کردن درباره این موضوع نیستم. چنین ایده‌هایی نیاز به یک اجماع همگانی دارد که به نظرم گمراه‌کننده است. کتاب‌ها برای من برای تغییر دادن نوشته می‌شوند.

کدام نویسنده (مرده یا زنده) بیش از اندازه جدی گرفته شده است؟

حالا که از دنیا رفته می‌توانم بگویم فیلیپ راث اما واقعا مطمئن نیستم. هرگز نتوانستم دو صفحه بیشتر از کتاب‌هایش بخوانم؛ حسی که درباره جوزف کنراد هم داشتم و سال‌ها طول کشید تا خواندن «دل تاریکی» او را تمام کنم. هر چند کتابی بزرگ است. نمی‌توانم با حس انفجار قدرت در متن کنار بیایم و همواره نوعی هدف دیگرآزارانه در آن می‌یابم.

نوشتن را تا چه اندازه یک کار سیاسی می‌دانید؟

زبان یک ساختار اجتماعی است و همواره سیاسی بوده است.

برای نوشتن عادت‌های ویژه دارید؟

معمولا جمله‌های طولانی به اندازه یک پاراگراف می‌نویسم و بعد آن را خرد می‌کنم تا خواننده در متن گم نشود. البته ترکیب‌های تازه باید از نظر معنایی هم درست باشند تا متن بد به نظر نرسد. مطمئن نیستم که همان ساختار ابتدایی هم بد باشد اما وقتی همه چیز با هم جور درمی‌آید، خیلی لذت‌بخش است.

اولین چیزی که نوشتید؟

یک شعر بی‌معنی در 11 سالگی با نام «هفت مرد به جای شش» درباره یک کشتی غرق‌شده.

موفقیت یک کتاب را چطور اندازه بگیریم؟

کتابی از نظر من خوب است که همه را یک گام پیش ببرد.

در تعطیلی‌ها چه می‌خوانید؟

امسال می‌خواهم مارسل پروست بخوانم و حتی اگر نخوانم، آن را کنار تخت‌خوابم گذاشته‌ام. شعرهای در تبعید اووید، «حماسه گیلگمش» (کدام ترجمه؟) گاهی وقت‌ها هم پیش می‌آید تنها کتابی که می‌خواهم بخوانم همان است که دارم می‌نویسم.

«شاه لیر» یا «توفان»؟

اینکه بگویم «هر دو» حق مطلب را ادا نمی‌کنم. اینها نمایشنامه‌هایی هستند که به هم نیاز دارند و انتخاب کردن یکی از آن دو اشتباه است.

ویرجینیا وولف یا امیلی دیکینسن؟

هر دو. اگر با وسواس بخواهم بگویم، دیکینسن.

«همیلتن» یا «داستان وست ساید»؟

هنوز نتوانسته‌ام بلیت نمایش «همیلتن» را گیر بیاورم.

«ارباب حلقه‌ها» یا «بازی تاج و تخت»؟

نقش زمان در پاسخ دادن به این سئوال کلیدی است. هشت ساله بودم که «هابیت» را خواندم و چهار سال بعد رفتم سراغ «ارباب حلقه‌ها». نمی‌توانم همین کار را با «بازی تاج و تخت» بکنم.

گابریل گارسیا مارکز یا آنجلا کارتر؟

هر دو.

آگاتا کریستی یا آرتور کانن دویل؟

وقتی داشتم بزرگ می‌شدم، آگاتا کریستی بسان انید بلایتن بیش از حد «انگلیسی» محسوب می‌شد و در خانه ما چندان جایگاه نداشت. این تبعیض البته نسبت به مردان انگلیسی روا داشته نمی‌شد و من همه داستان‌های شرلوک هلمز را خواندم. حالا که کار به اینجا کشید، می‌توانم ریچمال کرامپتن را انتخاب کنم؟

اورسولا ک. لوگویین یا فیلیپ ک. دیک؟

من فیلیپ ک. دیک را از همان ابتدا و بارها خواندم، چون کتاب‌هایش در قفسه کتابخانه برادرم بود و لوگویین را از دست دادم چون در خانه کتاب‌هایش را نداشتیم. چقدر بد که هرگز هم آثارش را نخواندم.

بیانسه یا باب دیلن؟

بیانسه برای بچه‌ها، باب دیلن برای شوهرم و باخ برای من.

در همین زمینه: فروش ۷۵۰ هزار نسخه‌ای در یک روز | ترس از ترامپ رکورد زد خنده‌های جادویی مادربزرگ | الاغی که پس از یک دهه طلا شد گفتگو با یووال نوح هراری | ایده جریان آزاد اطلاعات بسیار خطرناک است فرزندی که استیو جابز انکار می‌کرد | انتشار کتاب دختر خالق اپل

منبع: همشهری آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۶۳۰۶۳۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

(تصاویر) M۱۰ Booker؛ جدیدترین زره پوش ارتش ایالات متحده

خودروی رزمی M۱۰ بوکر (M۱۰ Booker) رسماً بخشی از ارتش ایالات متحده شد. بوکر – که از لحاظ ظاهری شبیه یک تانک کوچک است – برای تقویت نیرو‌های پیاده نظام سبک ارتش، چتربازان و واحد‌های کوهستانی طراحی شده است و دارای گلوله‌ای است که هزاران ساچمه تنگستنی را به سمت نیرو‌های زره پوش سبک دشمن پرتاب می‌کند.

به گزارش روزیاتو، M۱۰ بوکر در ۱۸ آوریل ۲۰۲۴ در مراسمی در آبردین پرووینگ گراند، مریلند به خدمت ارتش معرفی شد. خانواده دو سرباز که بوکر به نام آن‌ها نامگذاری شد – سرباز رابرت دی. بوکر و گروهبان استیون اَی. بوکر – هر دو برای تماشای مراسم حضور داشتند. نام این خودرو زرهی Another Episode انتخاب شده که برگرفته از تانک شخصی گروهبان بوکر در عملیات آزادی عراق است.

اولین بوکر‌های M۱۰ به دست بخش اصلی واکنش سریع ارتش، لشکر ۸۲ هوابرد خواهند رسید. خودرو‌های رزمی بوکر جدید لشکر ۸۲ به گردان سوم، هنگ ۷۳ سواره نظام تحویل داده خواهند شد. این گردان احتمالاً به عنوان واحد زرهی سنتی لشکر، گردان ۳، زره ۷۳ تغییر پرچم و نام خواهد داد – که بازتابی از تغییر در مأموریت این واحد از شناسایی به پشتیبانی پیاده نظام است. این واحد زرهی تا همین اواخر، خودرو‌های زرهی سبک LAV-۲۵ را به صورت امانتی از تفنگداران دریایی ایالات متحده به عنوان یک گزینه موقتی تا زمانی که چیزی شبیه به M-۱۰ به میدان بیاید، استفاده می‌کرد. این یگان تا تابستان ۲۰۲۵ گروهی متشکل از ۱۵ تا ۲۰ بوکر را در اختیار خواهد گرفت.

پیش بینی می‌شود که ارتش ایالات متحده تا سال ۲۰۳۵ بیش از ۵۰۴ دستگاه بوکر M۱۰ خریداری کند. از این خودرو‌ها برای ایجاد گردان‌های زرهی در لشکر‌ها و تیپ‌های پیاده نظام سبک استفاده می‌شود که در غیر این صورت هیچ وسیله نقلیه زرهی ندارند.

M۱۰ بوکر بخشی از روند رو به رشد ارتش ایالات متحده در نامگذاری خودرو‌های زرهی نه به نام ژنرال‌ها – مانند تانک M۴ Sherman یا خودروی رزمی M۲ Bradley – بلکه به نام درجه داران است. M۱۰ از سنت نامگذاری خودروی دفاع هوایی M۲۴۷ Sergeant York متعلق به دهه ۱۹۸۰ (که در طول توسعه لغو شد) و خودروی رزمی پیاده نظام M۱۱۲۶ Stryker که در حال حاضر در حال خدمت است پیروی می‌کند.

بوکر به نام دو درجه دار ارتش که در جنگ عراق جان باختند نامگذاری شده است. اولین نفر سرباز رابرت دی. بوکر یکی از اعضای هنگ ۱۳۳ پیاده نظام، لشکر ۳۴ پیاده نظام بود. با توجه به متن اهدای مدال افتخار بوکر، در آفریقای شمالی در ۹ آوریل ۱۹۴۳، او با تانک خود پیشروی کرده و با مسلسل سبکش به دو ایستگاه مسلسل دشمن، علیرغم آتش سنگین آن ها، شلیک کرد. بوکر یکی از این موقعیت‌ها را نابود کرد، قبل از اینکه دو بار زخمی شود – که زخم دوم جان او را گرفت. بوکر سپس گروه خود را هدایت کرده و قبل از اینکه بر اثر جراحات جان خود را از دست بدهد، آتش آن‌ها را هدایت کرد.

شصت سال بعد، گروهبان استیون بوکر – عضو یگان زرهی ۱- ۶۴، تیم رزمی تیپ ۲، لشکر ۳ پیاده نظام – در طول عملیات آزادی عراق، صلیب خدمات ممتاز را به دست آورد. در ۵ آوریل ۲۰۰۳، گروهبان بوکر در حین پیشروی به سمت فرودگاه بین المللی بغداد، در حالی که در معرض آتش دشمن قرار داشت، هدایت نیرو‌های خود را بر عهده داشته و نیرو‌های عراقی را هدف قرار می‌داد. او به خاطر نابود کردن یک زره پوش دشمن مورد تحسین قرار گرفت. بوکر در حین این پیشروی هشت کیلومتری به شدت مجروح شد و در ادامه جان سپرد.

توپ تهاجمی

M۱۰ بوکر شبیه یک تانک است، با طرح معمولی تانک که از یک شاسی زرهی، برجک زرهی با توپ اصلی و یک سیستم حرکتی شنی دار تشکیل شده است. علیرغم شباهت به تانک، ارتش ایالات متحده قویاً معتقد است که M۱۰ یک تانک نیست و از آن به عنوان وسیله نقلیه رزمی بوکر یا BCV یاد می‌کند.

M۱۰ با وزن تقریبی ۳۸ تا ۴۲ تن به طور قابل توجهی سبک‌تر از تانک اصلی جنگی ۷۳ تنی M۱A۲ SEPv۳ است. به طور سنتی، خودرویی مانند M۱۰ یک تانک سبک در نظر گرفته می‌شود. تانک‌های سبک عموماً برای شناسایی، نظارت و کاوش در مواضع دشمن استفاده می‌شوند. با این حال، میدان نبرد مدرن چنان مملو از تهدیدات است – از پهپاد‌های پرسه زن گرفته تا موشک‌های ضد تانک و سلاح‌های ضد تانک دوش پرتاب- که مفهوم تانک سبک منسوخ شده است.

در عوض، M۱۰ بیشتر شبیه مفهوم توپ تهاجمی است که توسط ارتش آلمان در جنگ جهانی دوم پیشگام بود. توپ‌های تهاجمی وسایل نقلیه زرهی هستند که قدرت شلیک توپ اصلی خود را در اختیار پیاده نظام قرار می‌دهند تا از آن‌ها در حمله و دفاع پشتیبانی کنند و از تحرک خود برای هجوم از یک نقطه به نقطه دیگر استفاده می‌نمایند. در یک حمله، BCV از توپ اصلی ۱۰۵ میلی‌متری خود برای نابود کردن پناهگاه‌های دشمن، ایستگاه‌های مسلسل، استحکامات و سایر دفاع‌هایی که می‌توانند جلوی پیشروی پیاده‌نظام را بگیرند، استفاده می‌کند. در نقش تدافعی، بوکر‌ها از تحرک خود برای پاسخ سریع به هجوم دشمن استفاده کرده و خود را در امتداد محور پیشروی قرار می‌دهد.

توپ اصلی M۳۵ خودرو زرهی M۱۰ بوکر احتمالاً از همان مهمات ۱۰۵ میلی متری M۶۰A۳ Patton منسوخ شده، مدل‌های اولیه M۱ Abrams و M۱۱۲۸ Mobile Gun System استفاده می‌کند. این موضوع به آن توانایی شلیک یکی از مرگبارترین گلوله‌های ضد تانک موجود در ارتش ایالات متحده را می‌دهد – گلوله موسوم به Armored Piercing, Fin Stabilized, Discarding Sabot Tracer. گلوله M۹۰۰ با قابلیت نفوذ در زره و بالچه دار، یک پرتابه بزرگ و دارت مانند با کلاهک ساخته شده از اورانیوم ضعیف شده است که از یک توپ ۱۰۵ میلی متری شلیک می‌شود. این گلوله احتمالاً قادر است به زره تانک‌های فعلی روسیه و سایر خودرو‌های زرهی این کشور نفوذ کند.

گلوله دیگر، M۱۰۴۰، یک گلوله ۱۰۵ میلی متری بدون نوک است که با بیش از ۲،۰۰۰ ساچمه تنگستن پر شده است. پوکه گلوله M۱۰۴۰ برای ناتوان کردن یا کشتن نیمی از یک جوخه پیاده نظام ۱۰ نفره دشمن در برد‌های ۱۰۰ تا ۳۰۰ متری طراحی شده است. ارتش این اثر را «مانند یک گلوله ساچمه‌ای» توصیف می‌کند. M۱۰۴۰ در حال تولید نیست، اما احتمالاً موجودی لازم از آن برای استفاده در زمان جنگ وجود دارد. گلوله‌های کنیستری به دلیل فرسودگی زیادی زیادی که در لوله توپ ایجاد می‌کنند، به ندرت استفاده می‌شوند.

M۱۰ بوکر خودروی زرهی خود پیاده نظام خواهد بود که برای پشتیبانی از پیاده نظام سبک در حمله و دفاع طراحی شده است. نیرو‌های زمینی همچنان نقطه قوت سنتی پیاده نظام را حفظ می‌کنند، اما با یک خودرو زرهی با تحرک بالا و قدرت ضربه شدید تقویت می‌شوند. اولین دسته متشکل از ۱۵ تا ۲۰ زره پوش بوکر تا سال ۲۰۲۵ در یگان هوابرد ۸۲اُم عملیاتی خواهند شد.