مذاکرات فشرده اوپک و غیراوپک در آستانه نشست الجزایر

با نزدیک شدن به زمان نشست حساس در الجزایر، اوپک و متحدانش همچنان در تلاش برای رسیدن به تفاهم درباره نحوه توزیع افزایش تولید در میان کشورهای دارای ظرفیت تولید شناور بدون برانگیختن نارضایتی کشورهایی هستند که نمی‌توانند تولید بیشتری داشته باشند. به گزارش پلاتس، وزیران انرژی عربستان سعودی و روسیه در تعطیلات پایان هفته برای هماهنگ کردن مواضع‌شان با یکدیگر دیدار کردند، در حالی که نمایندگان شش کشوری که عضو کمیته فنی اوپک و غیراوپک هستند قرار است روز دوشنبه کنفرانسی را برای بررسی پیشنهادهای مختلف برگزار کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 در این بین، نماینده ایران در اوپک، عربستان سعودی و روسیه را به همدستی با آمریکا برای ضربه‌زدن به سایر اعضای اوپک و بی‌ثبات کردن بازار نفت متهم کرد. این تحولات پیش از نشست روز یکشنبه کمیته نظارت بر توافق اوپک و غیراوپک در پایتخت الجزایر روی داد که ظاهرا وزیران همه ۲۴ کشور مشارکت‌کننده در این ائتلاف در آن شرکت خواهند کرد. هدف این گروه مشخص کردن سیاست تولید است که می‌تواند نگرانی‌های بازار نسبت به محدودیت عرضه در ماه‌های آینده را آرام کند و به حد کافی مناسب باشد تا در صورت ضعیف‌تر از حد انتظار بودن تقاضا، از اشباع عرضه جلوگیری کند. این ائتلاف در ۲۳ ژوئن توافق کرد تولید خود را به میزان یک میلیون بشکه در روز افزایش دهد، اما نحوه توزیع این افزایش میان اعضا مشخص نشد. ایران اصرار دارد که کشورهای مشارکت‌کننده به توافق سهمیه تولید خود پایبند بمانند، در حالی که عربستان سعودی می‌گوید توافق باید به سقف تولید گروهی متمرکز شود. پایگاه خبری "اس اند پی گلوبال پلاتس" انتظار دارد صادرات نفت ایران به دلیل تحریم‌های آمریکا به میزان ۱.۴ میلیون بشکه در روز متاثر شود. طبق جدیدترین نظرسنجی پلاتس، ونزوئلا ۱.۲۲ میلیون بشکه در روز نفت در اوت تولید کرده است و این کشور ممکن است شاهد سقوط تولید خود به یک میلیون بشکه در روز در سال ۲۰۱۹ باشد. کشور لیبی که از نظر سیاسی بی‌ثبات است نیز یک ریسک عرضه به‌شمار می‌رود. در این بین در بخش تقاضا، پلاتس آنالیتیکس انتظار دارد تاثیر اندکی ناشی از اختلاف تجاری آمریکا و چین ایجاد شود با این حال بازوی تحلیلی اوپک کاهش حدود ۳۵۰ هزار بشکه در روز مصرف جهانی را در بدترین سناریوی تشدید جنگ تجاری پیش‌بینی کرده است. انتقاد ایران از رفتار عربستان و روسیه در بحبوحه این تحولات و در شرایطی که نفت برنت هفته گذشته برای مدت کوتاهی به بالای ۸۰ دلار در هر بشکه رسید، خالد الفالح، وزیر انرژی عربستان سعودی و الکساندر نواک، همتای روسی وی روز یکشنبه اظهار کردند: همچنان برای تضمین عرضه کافی به بازار به خصوص با توجه به ابهاماتی که در افق مشاهده می‌شود متعهد هستند. آنها مجددا تعهد خود برای پاسخ سریع و مناسب به تحولات بازار و همکاری با شرکای‌شان را مورد تاکید قرار دادند. هر دو کشور از ماه مه تولید خود را حدود ۸۰۰ هزار بشکه در روز افزایش داده اند. فالح و نواک اظهار کردند: آنها به همکاری برای ایجاد یک شراکت بلندمدت میان اوپک و در کشور غیراوپک ادامه خواهند داد. این اظهارات تنها چند روز پس از دیدار جداگانه آنها با ریک پری، وزیر انرژی آمریکا صورت گرفت. وی روز جمعه از همکاری میان روسیه و عربستان سعودی برای مدیریت بازار نفت تمجید کرده بود. دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا، اوپک و به خصوص عربستان سعودی را تحت فشار قرار داده تا در آستانه اجرای تحریم‌ها علیه ایران اجازه ندهد قیمت‌ها بیش از حد صعود کند. حسین کاظم‌پور اردبیلی، نماینده ایران در اوپک روز یکشنبه اظهار کرد: عربستان سعودی و امارات متحده عربی که امسال ریاست اوپک را در دستور دارد این گروه را به ابزار آمریکا تبدیل کرده اند. کاظم‌پور در مصاحبه‌ای اظهار کرد: تردیدی وجود ندارد که عربستان سعودی، روسیه و آمریکا همگی علیه ایران هستند. مسئولیت اوپک متعادل‌کردن بازار است و هر بشکه نفت و برنامه آنها باید از سوی همه اعضای اوپک مورد بحث قرار گیرد. وی پیش از این نیز در مصاحبه با پلاتس ترامپ را عامل برهم زدن بازار نفت به نفع آمریکا، عربستان سعودی و روسیه دانسته بود. بیژن زنگنه، وزیر نفت قصد دارد در نشست الجزایر شرکت کند. در دیدار ژوئن کمیته نظارت بر توافق اوپک و غیراوپک در وین زنگنه این دیدار را ترک کرده بود.

منبع: انرژی امروز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت energytoday.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «انرژی امروز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۶۶۳۸۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ماجرای یک مناسبت جدید و مهم در تقویم عربستان

سلطان العمر پژوهشگر مرکز مطالعات خاورمیانه در دانشگاه هاروارد در نشریه «نیو لاینز» نوشت: ۲۲ فوریه مصادف بود با پنجمین سالگرد یک مناسبت جدید در عربستان سعودی تحت عنوان روز تاسیس که طی سال‌های اخیر در تقویم این کشور گنجانده شده است. این مناسبت که بر اساس حکم پادشاه عربستان در سال ۲۰۱۹ ایجاد شد، گرامیداشت «آغاز سلطنت امام محمد بن سعود و تاسیس اولین دولت سعودی» در سال ۱۷۲۷ است.

به گزارش انتخاب، بر خلاف روز ملی عربستان، که در آن ایده سیاسی اتحاد و تشکیل دولت معاصر عربستان در سال ۱۹۳۲ جشن گرفته می‌شود، روز تاسیس ۲ کارکرد اصلی دارد: گرامیداشت یک افسانه سیاسی و پاک کردن یک افسانه دیگر. این روز بزرگداشت این روایت تاریخی است که دولت معاصر سعودی سومین دولت در طی ۳ قرن متوالی در شبه جزیره عربستان است. این مناسبت همچنین این روایت سیاسی را که اولین دولت سعودی پس از انعقاد پیمانی بین محمدبن عبدالوهاب، موسس جنبش وهابی و محمد بن سعود در ۱۷۴۴ تشکیل شد رد می‌کند. با انتخاب سال ۱۷۲۷ به عنوان سال آغازین اولین دولت سعودی به جای سال ۱۷۴۴، روز تاسیس به دنبال جایگزین ساختن وهابیت در روایت سیاسی سعودی است.

برای بسیاری از متخصصان و تحلیلگران عربستان، زدودن روایت وهابی یک اقدام عمیق و رادیکال تلقی می‌شود. نگاه پذیرفته شده قبلی این بود که از ۱۷۴۴، دولت سعودی همواره به عنوان تنها محافظ و گسترش دهنده وهابیت برای خود مشروعیت قائل بوده و اینکه اقتدار سیاسی در عربستان سعودی بین خانواده سلطنتی آل سعودی و نخبگان مذهبی وهابی تقسیم شده است. بر اساس این نگاه، با کنار گذاشتن وهابیت، دولت سعودی یک منبع اصلی مشروعیت را از دست می‌دهد و به شرکت تاریخی خود با نظام مذهبی پایان می‌دهد.

اما نگاهی دقیق‌تر به نحوه تاسیس دولت معاصر سعودی نشان می‌دهد که این داستان که دولت سعودی با اتکا به وهابیت به خود مشروعیت بخشیده، گزاره‌ای نادرست است. پادشاهی سعودی نه از طریق وهابیت بلکه با تکیه بر یک سنت هنجاری ترکیبی که شامل دو عنصر عربیت و سلفی گری بود مشروعیت یافته است.

اولین گام در فهم نحوه مشروعیت یافتن دولت معاصر سعودی در طی دوره تشکیل این است که به این نکته واقف باشیم که نخبگان حاکم آن دولت در آن دوران مردانی از آخرین نسل عرب‌های عثمانی بوده اند. این نسل به گفته ویلیام کلیولند، بین سال‌های ۱۸۷۰ تا ۱۸۹۰ متولد شده بود و اعضای آن در دوران اواخر امپراطوری عثمانی آموزش دیده و صاحب مشاغل گوناگون شده و برای آینده برنامه ریزی کرده بودند.

با پایان جنگ جهانی اول، امپراطوری عثمانی از هم پاشید و بسیاری از اعضای این نسل نقشی محوری در تاسیس خاورمیانه پساعثمانی ایفا کردند. در مورد عربستان، این نسل نه تنها شامل بسیاری از مشاوران، بروکرات‌ها و روشنفکران مصری، سوری و سایر ملل عرب بود که در تاسیس دولت سعودی ایفای نقش کردند، بلکه خود موسس رژیم یعنی عبدالعزیز آل سعود نیز از این نسل بود. عبدالعزیز در اولین مصاحبه خود با روزنامه الدستور چاپ بصره در سال ۱۹۱۳، خود را یک "عرب عثمانی" توصیف می‌کند که خود را متعهد به انجام هر کاری برای «صیانت از وطن عثمانی در شبه جزیره عربستان» می‌داند. وی این مصاحبه را برای توجیه بیرون راندن پادگان‌های عثمانی از دو واحه استراتژیک در شرق عربستان یعنی الاحصی و القطیف و متقاعد کردن نخبگان حاکم عثمانی در بغداد و استانبول به اینکه اقدامات وی نباید به عنوان اقداماتی جدایی طلبانه قلمداد شود، انجام داد.

این تلقی از عبدالعزیز به عنوان عضوی از آخرین نسل عرب‌های عثمانی به نحو قابل توجهی با نگاه‌های آلترناتیو دیگر که در سال‌های اخیر مورد استناد قرار گرفته و وی را رهبری وهابی یا یک عنصر امپراطوری بریتانیا توصیف می‌کند متفاوت است. آلترناتیو اول (رهبر وهابی) وی را از نسل و زمان خود جدا می‌سازد و عبدالعزیز را به یک گذشته افسانه‌ای وهابی پیوند می‌زند که اغلب بدون در نظر گرفتن بستر زمانی خود مورد تفسیر و استناد قرار گرفته است. آلترناتیو دوم (عامل بریتانیا) عاملیت شخص عبدالعزیز را رد می‌کند و سه دهه پویایی سیاسی و رویداد‌های تاریخی در شبه جزیره عربستان را که با ایجاد حکومت معاصر سعودی به اوج خود رسید، به یک طرح انگلیسی صرف تقلیل می‌دهد.

در اوایل قرن بیستم میلادی، واژه "سلفی گری" همچون امروز معادل واژه وهابی گری نبود. در آن دوران، این کلمه به یک جنبش اصلاحگری اسلامی اشاره داشت که به گفته هنری لائوزیر، «به دنبال آشتی دادن اسلام با ایده آل‌های اجتماعی، سیاسی و روشنفکری عصر روشنگری بود.» این جنبش در اواخر قرن نوزدهم ظهور و بروز یافت و روشنفکران اصلی آن افرادی، چون جمال الدین افغانی، محمد عبدو و رشید رضا بودند. این جنبش انتقاداتی را بر آن دسته از رفتار‌ها و اعتقادات مسلمانان که تناسبی با جهان مدرن نداشتند، مطرح می‌کرد.

بعد از جنگ جهانی اول، بسیاری از اعضای جنبش سلفی گری شروع به حمایت از پروژه سعودی کردند، زیرا آن را تنها امید باقی مانده برای یک ایجاد یک دولت مستقل عربی پس از تحمیل نظام قیمومیت بر بسیاری از سرزمین‌های عرب پسا عثمانی می‌دانستند. به عنوان مثال، رشید رضا، اصلاحگرای شناخته شده اسلامی، مجله خود المنار را که در جهان اسلام به شدت صاحب نفوذ بود، به جبهه‌ای برای ترویج و مشروعیت بخشی به دولت جدید سعودی بر اساس اصول سلفی گری تبدیل کرد.

سایر سلفی‌ها نیز تصمیم به مهاجرت برای ساخت دولت جدید سعودی گرفتند. یکی از آن‌ها محمد بهجت البیتر، اصلاح طلب سوری بود که نقش برجسته‌ای در امر آموزش در عربستان سعودی ایفا کرد. آنگونه که دیوید کومینز، مورخ غربی می‌نویسد، سلفی‌ها همچنین نقش مهمی در تفسیر ایدئولوژی وهابی به عنوان بخشی از سلفی گری و جنبش ناسیونالیستی متعهد به پیشرفت در شبه جزیره عربستان ایفا کردند.

آنچه از همه این روایت‌های تاریخی برداشت می‌شود این است که دولت سعودی به عنوان دولتی وهابی که ادامه و دنباله قرارداد خیالی بین خاندان آل سعود و یک خانواده مذهبی باشد، تاسیس نشد. این رژیم به عنوان یک پادشاهی عرب با تاکید جدی بر سلفیت مدرن تاسیس شد. فهم این مسئله از اهمیت روز تاسیس و گسست آن با روایت سیاسی وهابی نمی‌کاهد، اما توجه ما را به دو نکته جلب می‌کند: اول اینکه روایت وهابی از از ساخت قدرت توسط موسس عربستان سعودی معاصر مورد استناد قرار نگرفته است. دوم اینکه استفاده از روایت وهابی به عنوان ابزار مشروعیت بخشی یک پدیده جدید است که با به قدرت رسیدن ملک فیصل رواج یافت. تاسیس دولت سعودی نتیجه مستقیم تلاقی نیرو‌های تاریخی بود که رویکرد سعودی به سیاست و دولت سازی را تغییر داد.