به نقل از «ایران آنلاین»

چه کسی گفته باید لاغر باشیم؟

تاریخ انتشار: ۲ مهر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۷۴۹۴۷۸

«وای چقدر لاغر شدی. رژیمت چیه؟! چقدر چاق شدی! نمی‌خوای رژیم بگیری؟ ورزش کن خیلی خوبه؛ یه ورزش اومده تازگیا دختر خاله‌ام می‌ره. 5 کیلو یه ماهه کم کرده، اصلاً ببینیش نمی‌شناسیش!» یگانه خدامی گزارش نویس آنقدر این جمله‌ها میهمانی به میهمانی و دورهمی به دورهمی تکرار شده‌اند که آدم را وسوسه می‌کنند جواب‌هایت را از قبل با حروف درشت روی کاغذ بنویسی و کاغذ را دستت بگیری تا خلاص شوی.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اگر تازه در رژیمت شکست خورده باشی یا اگر با خودت به صلح رسیده باشی و نخواهی لاغر شوی که باید از دست نگاه‌ها و توصیه‌ها و راهکارهای من درآوردی‌شان به جنون برسی و آخر با خودت بگویی از شنبه رژیم می‌گیرم. چه شد که رژیم غذایی شد نیمی از زندگی‌مان و با لاغری یا چاقی سنجیده شدیم و کرِدیت گرفتیم؟ شاید کسی این را یادش نیاید اما همه کسانی که فکر می‌کنند وزن‌شان متناسب است یا نیست با این سؤال‌ها مواجه شده‌اند و زندگی‌شان پر از تجربه رژیم‌هایی است که بدون تعارف بخشی از آنها را به خاطر همین حرف‌ها گرفته‌اند. مثل هستی و النا که به قول خودشان زندگی‌شان یا در رژیم گذشته یا در فکر رژیم؛ تجربه‌هایی داشته‌اند که گاهی تلخ هم بوده اما هنوز از دست وسوسه لاغر شدن در امان نمانده‌اند و داستان هر دویشان پر از فکر این وسوسه است. هستی 34 ساله از اینکه برای بقیه توضیح بدهم چرا چاقم، چند کیلو شده‌ام و بقیه با چاقی‌ام شوخی کنند خسته شده‌ام، مخصوصاً از دست فامیل. تا حالا نشده میهمانی خانوادگی بروم و حرف چاقی من نباشد و با آن شوخی نکنند. انگار هیچ موضوع دیگری جز چاقی من برای حرف زدن ندارند و اصلاً برای همین دورهم جمع می‌شوند! حالا خودشان هم چاقند اما فقط من به چشم‌شان می‌آیم. قبل از محرم عروسی داشتیم و اینقدر به من بابت چاقی تکه انداختند که عروسی کوفتم شد.  همیشه تپل بودم از همان بچگی. اما بعد از دبیرستان جدی شروع کردم به رژیم گرفتن. یک مدت غذا کم می‌خوردم و دوباره بر می‌گشتم به حالت همیشگی. اما یک رژیم گرفتم که حداقل دفعه اول خیلی مؤثر بود. همان رژیم کانادایی که خیلی‌ها درباره‌اش حرف می‌زنند و برای هم در تلگرام و این طرف و آن طرف می‌فرستند. یک رژیم 15 روزه است که اگر تمام و کمال رعایتش کنی حداقل 7، 8 کیلو کم می‌کنی. برخلاف بعضی رژیم‌ها خیلی خوراکی‌ها را دارد اما کم؛ برنج اصلاً ندارد و بعضی روزهایش یک کف دست نان دارد. پر از پروتئین و سالاد است و حتی یک روز برای ناهار کالباس دارد. اما یک روز عجیب هم دارد که باید برای ناهار یک لیتر آب سیب یا آب هویج بخوری. این یکی خیلی سخت است. اولین بار حدود 10 سال پیش و برای عروسی خواهرم آن را گرفتم و برایم خیلی هم سخت بود چون قبلش خیلی خوراکی می‌خوردم، اما 10 کیلو کم کردم. خیلی هم دیر برگشتم به چاقی؛ شاید یک سال. چون از آن به بعد قند و شکر نخوردم و اعتیادم به شکلات از بین رفت. دفعه بعدی که گرفتم برایم آسان‌تر شده بود و 6 یا 7 کیلو کم  کردم اما وقتی رهایش کردم و دوباره افتادم به غذا خوردن زودتر از دفعه قبل چاق شدم. رژیم‌های عجیب و غریب هم گرفته‌ام مثل رژیم سوپ؛ غذایم فقط سوپ بود. سوپش را این‌طوری می‌پختم که در آب جوش هرچی سبزی می‌شد می‌ریختم؛ کرفس، کلم، فلفل دلمه‌ای و... بدون نمک و فلفل و روغن و حتی آب مرغ. باید تمام وعده‌های غذایی و حتی وقتی وسط روز  گرسنه می‌شدم این را می‌خوردم؛ هیچ چیز دیگری هم نباید می‌خوردم. فقط 2 روز توانستم این رژیم را بگیرم و تقریباً نابود شدم. هم بوی خیلی بدی می‌داد و هم طعمش افتضاح بود. می‌دانی در همه این رژیم‌ها یک چیز همیشه وجود داشت؛ دلم می‌خواست تا سرحد مرگ غذا بخورم. هربار رژیم گرفتم مثل کارتون‌ها عکس غذاها در ابر بالای سرم رژه می‌رفت و دلم می‌خواست همه‌شان را بخورم حتی پیتزا را که هیچ وقت دوست نداشتم. قانون مورفی لعنتی هم که حسابی کار می‌کرد؛ مثلاً یک دفعه مادرم که هزار سال فسنجان نپخته بود خورش فسنجان می‌پخت و من برایش ضعف می‌رفتم یا همکارم کیک می‌آورد سرکار. برای همین چیزها الان رژیم زده شده‌ام. نه اینکه دلم نخواهد لاغر شوم؛ معلوم است که دوست دارم اما چقدر این چیزها را تکرار و تحمل کنم؟ الان با خودم در صلحم. پذیرفته‌ام بدنم و وزنم همین است؛ حداقل فعلاً. اما نمی‌دانم با حرف‌های فامیل تا کی می‌توانم سر این توافقنامه صلح بمانم. النا 21 ساله دلم لک زده واسه یک بشقاب برنج، یک کف دست نان، یک تکه کوچک شکلات . از دو هفته پیش برای بار هزارم رژیم گرفته‌ام شاید این دفعه جواب دهد. می‌ترسم این یکی را هم رها کنم اما این دفعه به خودم قول دادم اگر سر رژیم بمانم و لاغر شوم یک جایزه خوب برای خودم بگیرم. رژیم شیر گرفته‌ام. صبحانه، میان وعده، ناهار و عصرانه یک لیوان شیر و یک خرما می‌خورم. فقط ظهر یک نصفه موز هم می‌توانم بخورم. شب قبل از ساعت 8 باید شام بخورم. آن هم یک کاسه سالاد با یک کف دست سینه مرغ کباب شده یا آب‌پز. بهم گفتند در هفته 4، 5 کیلو کم می‌کنم اما هنوز که اتفاقی نیفتاده شاید چون یکی دو بار وسطش ناپرهیزی کردم. خاله‌ام نان خامه‌ای آورده بود، برایش می‌میرم. طاقت نیاوردم و یک دانه خوردم. اما می‌خواهید واقعیت را بدانید؟ هر وقت یادم می‌افتد که رژیمم و نمی‌توانم هرچه دوست دارم بخورم حالم بد می‌شود و گریه‌ام می‌گیرد. از رژیم خسته‌ام و دوست ندارم بگیرم اما دلم هم نمی‌خواهد چاق باشم. دلم شور حرف بقیه را هم می‌زند. هربار در تلویزیون و اینترنت سلبریتی‌ها را می‌بینم که لاغرند و شکم‌شان چسبیده به کمرشان از حسودی می‌میرم. بعد مدام فکر می‌کنم این شکم را چطور آب کنم؟ کی می‌توانم مثل آنها لباس بپوشم و پهلویم نزند بیرون. اصلاً لعنت بر مدیا، لعنت بر صنعت مد، لعنت بر شبکه‌های اجتماعی، لعنت بر قضاوت. در ناخودآگاه من و خیلی از دخترهای دیگر ثبت شده که باید تا پای مرگ همیشه رژیم باشیم یا قرص لاغری بخوریم. لعنت بهشان واقعاً. وقتی یاد بقیه می‌افتم که سر این رژیم گرفتن چه عذاب‌هایی کشیده‌اند و چه بلاهایی سرشان آمده این چیزها بیشتر عذابم می‌دهد. چند سال پیش در یک آموزشگاه زبان کار می‌کردم. دختری همکارمان بود که رژیم کیوی گرفت؛ هیچی جز کیوی نمی‌خورد. هرچی گفتیم بابا یک بلایی سرت می‌آید گوش نکرد. به دو هفته نکشید مرد! دکتر به مادرش گفته بود خانم کیوی را روی گوشت می‌ریزند تا نرم شود و بتوانند کبابش کنند آن وقت دخترتان فقط کیوی خورده؟ معده‌اش تکه تکه شده بود؛ خیلی دلم سوخت. شبیه‌اش را زیاد دیده‌ام یا شنیده‌ام برای همین چشمم ترسیده. این رژیم شیر را هم با ترس و لرز گرفتم. شاید چون خسته شدم از ایستادن جلوی آیینه و فحش دادن به خودم که چرا چاقم. رژیم هم نگیرم مگر بقیه چیزها آدم را ول می‌کنند؟! قرص لاغری، تبلیغات روی اعصاب ماهواره، تبلیغات سایت‌هایی که بدون ویزیت دکتر تغذیه و فقط با مشخصاتی که می‌گیرند رژیم می‌دهند و مدام در تلگرام و سایت‌های ایرانی تبلیغاتشان باز می‌شود، رژیم‌های پاکسازی و... مثل میخ روی اعصابند. مسخره‌ها! نمی‌توانی از دست‌شان رها شوی یا خودت را می‌سپاری دست‌شان یا گوشه ذهنت می‌مانند و غذا می‌خوری اما فکر می‌کنی باید رژیم بگیری. چند کیلو لاغر می‌شوی و دوباره برمی‌گردی سر جای اول. اصلاً همان مدیا مقصر است. شاید هم فامیل! اصلاً خودم مقصرم که همیشه هرچه خواستم خوردم و دلم ضعف رفت برای شکلات و شیرینی و باقالی پلو با ماهیچه و خورش قرمه سبزی با ماست و خیار و ته دیگ. وای! اصلاً از فردا دیگر رژیم نمی‌گیرم به جهنم که چاقم. اما این غولی را که نشسته در سرم چطور ساکت کنم. یک ثانیه هم صدایش قطع نمی‌شود: رژیم بگیر. چاقی!

منبع: ایران آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۷۴۹۴۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رنگرز: توقع کسب یک مدال طلا از کشتی گیران در المپیک را داشته باشیم

حسن رنگرز سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی  در پاسخ به اینکه برای اولین بار تیم ملی کشتی فرنگی با سهمیه کامل راهی المپیک شده، اظهار کرد: خوشحال هستم که کشتی فرنگی به شایستگی توانست ۶ سهمیه باقی مانده المپیک را کسب کند. با یک انسجام تیمی و بدون دغدغه بتواند با یک برنامه منسجم، مسیر ناهموار و سخت آماده سازی را پشت سر بگذارد. البته اکنون هم حرف چند ماه گذشته را تکرار می‌کنم؛ از ابتدا هم اولویت و هدف گذاری ما صرفاً کسب ۶ سهمیه نبوده. کما اینکه در المپیک هم شما با ۱۰۰ ورزشکار شرکت کنید، خیلی به تعداد و کمیت امتیاز نمی‌دهند و کیفیت نتیجه‌ها و به طور مشخص رنگ مدال‌ها نگاه ویژه‌ای می‌شود. امیدوارم بتوانیم بهترین نتایج و رنگ‌ها را برای مسابقات المپیک رقم بزنیم.

سرمربی تیم ملی کشتی در باره پیش‌بینی برای المپیک پاریس گفت: چرخه انتخابی تیم ملی کاملاً مشخص است. در ۶۰ و ۶۷ کیلوگرم یک مسیر‌هایی برای ارزیابی فنی کشتی‌گیران تعریف کرده و مشخص شد که ۴ کشتی‌گیر در وزن‌های ۶۰ و ۶۷ کیلو در تورنمنت رنکینگ مجارستان شرکت کنند تا ارزیابی نهایی برای حضور در المپیک انجام شود.

رنگرز درباره  کشتی‌گیرانی مثل اسماعیلی و گرایی گفت: قطعاً رقابت‌ها بسیار حساس خواهند بود. ما ۲ ارزیابی در چرخه انتخابی تیم ملی تعریف کردیم. بخشی از ارزیابی‌ها، نه فقط درباره  این ۲ وزن، ارزیابی‌های داخلی است و رقابت‌های قهرمانی کشور را شامل می‌شود. صرفاً قهرمانی کشور به منزله پوشیدن پیراهن تیم ملی نیست. کشتی‌گیر باید در رقابت‌های بین‌المللی نیز نشان دهد که می‌تواند کسب افتخار کند؛ لذا ارزیابی‌های داخلی و کلی مکمل همدیگر هستند.

او درباره صحبت‌های دبیر که باید انتظارات از کشتی گیران بالا نرود، ادامه داد: منهای رقابت‌های ۲۰۱۲ لندن، در همه ادوار اگر یک مقایسه تطبیقی انجام دهیم، کاروان کشتی ایران سهم خود را  با یک مدال طلا  ادا کرده است. حالا به هر دلیلی بخواهیم فشار را روی کشتی بیش از فضای متعارف خودش تحمیل کنیم و بار اضافه روی دوش کشتی‌گیران بگذاریم، به نظرم می‌رسد که قطع به یقین کمک کننده نخواهد بود بلکه بازدارنده است.

رنگرز گفت: صحبت‌های دبیر را ۱۰۰ درصد درست می‌دانم. توقع از کشتی‌گیران ما باید یک نشان طلا باشد. این به منزله نیست که قهرمانان ایران تلاش وافر نداشته باشند، اما آن چیزی که باید مطالبه قرار گیرد، به زعم بنده یک مدال طلاست.  

سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی در رابطه با اینکه رفتن گرایی و کاویانی نژاد قطعی شد و باید با مختاری جور دیگری رفتار می‌شد، گفت: کادر فنی با هماهنگی فدراسیون کشتی بر مبنای چرخه انتخابی تیم ملی با توجه به مصلحت ملی و زمان کوتاهی که وجود داشت، عملاً مصوبه را اعلام کرد و در خصوص ۷۷ کیلوگرم نیز طبق مصوبه اتفاق افتاد. به همه کشتی‌گیران شانس حضور دادیم، اما ارزیابی بر مبنای این بوده که برخی از ورزشکاران در رقابت‌های داخلی و بعضی دیگر در مسابقات خارجی  شرکت کنند.

حسن رنگرز درباره  اینکه شب گذشته امین میرزازاده آقا ورزش ایران شد، گفت: از دوستان تقدیر و تشکر می‌کنم، زیرا برنامه خوبی تدارک دیدند. فدراسیون کشتی با توجه به عملکردش در حوزه مدال آوری و ساخت‌وساز به عنوان فدراسیون برتر شناخته شده است.

او ادامه داد: درباره  امین میرزازاده هم توقع غیر از این نبوده؛ ۲ نشان طلا در آسیا، یک نشان طلا در بازی‌های آسیایی و یک نشان طلا در مسابقات قهرمانی جهان آقایی ورزش کشور برازنده امین میرزازاده است. قطعاً یک نشان زیبا در المپیک در کارنامه‌اش خالی است که آن قطع به یقین بدست خواهد آمد.

سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی درباره سطح مسابقات جام تختی گفت: یکی از تورنمنت‌های ریشه‌دار و باسابقه ماست. تلاش ما باید معطوف به این باشد که در بهترین سطح برگزار شود. امسال تحت تاثیر مسابقات سهمیه قرار گرفته و خیلی از تورنمت‌های دنیا نیز با کیفیت و مشابه رقابت‌های جام تختی برگزار می‌شود. برای ما یک میدان جدید است. هم برای ۴ وزن غیر المپیکی داشته‌هایمان را یک ارزیابی فنی جدید داشته باشیم و هم برای تیم ملی امید از درون این مسابقات نفرات برتر را انتخاب کنیم.

باشگاه خبرنگاران جوان ورزشی کشتی و رزمی