به نقل از «ایرنا»

واکاوی سیاست خاورمیانه ای آمریکا

تاریخ انتشار: ۳ مهر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۷۷۴۰۲۰

تهران - ایرنا:کارشناسان حوزه خاورمیانه در قالب گزارشی که موسسه کارنگی منتشر کرد ، در پاسخ به این سوال که مشکلات داخلی ترامپ چه اثری بر سیاست آمریکا در خاورمیانه دارد؟، دیدگاه های خود را تحلیل و تبیین کردند.

از دیدگاه آنان، سیاست خاورمیانه ای ترامپ باید با پایگاه حامیان داخلی او هماهنگی داشته و پذیرفته شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

او از توافق هسته ای با ایران خارج شده، فلسطینیان را برای پذیرش خواسته های اسرائیل به شدت تحت فشار قرار داده و برای مبارزه با داعش و القاعده حضور نظامی مدیریت پذیری را در این منطقه حفظ کرده است.

** مایکل یونگ (Michael Young) از موسسه کارنگی، نیکولاس ای. هراس (Nicholas A. Heras)- استاد مرکز امنیت نوین آمریکا:
چالش های داخلی دونالد ترامپ- نظیر بازرسی های مولر و کاهش نرخ محبوبیت او در نظرسنجی ها- تاثیر چندان زیادی بر سیاست های خاورمیانه ای دولت او نداشته است. این سیاست ها باید با پایگاه حامیان داخلی ترامپ که برای او بسیار مهم است، هماهنگی داشته و از سوی آن پذیرفته شود. او از توافق هسته ای با ایران خارج شده، فلسطینیان را برای پذیرش خواسته های اسرائیل به شدت تحت فشار قرار داده و برای مبارزه با داعش و القاعده حضور نظامی مدیریت پذیری از آمریکا را در خاورمیانه حفظ کرده است.
علاوه بر این، رویکرد 'آمریکا، نخست' ترامپ در روابط بین الملل که مقبول پایگاه حامیان او است به آسانی در خاورمیانه در حال اجرا است. 'آمریکا، نخست' به معنای همکاری با شرکای محلی و تقویت آنها برای پذیرش بار حفظ امنیت منطقه اشان است. این اتفاق در حال وقوع است و مشارکت موثر آمریکایی ها و اماراتی ها در یمن و حمایت آمریکا از تشکیل یک امپراطوری دریایی منطقه ای که امارات متحده عربی در حال ساخت آن از طریق کنترل بر شهرهای بندری یمن و شاخ آفریقا است، مثال خوبی برای این ادعاست. با نزدیک شدن انتخابات میان دوره ای کنگره آمریکا، ترامپ باید خوشنود باشد چرا که سیاست های خاورمیانه ای او مساله ای نیست که از سوی مخالفانش علیه جمهوریخواهان استفاده شود.
آرون دیوید میلر (Aaron David Miller)- معاون راهکارهای نوین و مدیر برنامه خاورمیانه در مرکز بین المللی وودرو ویلسون در واشنگتن؛ مشاور سابق وزیر خارجه در امور مذاکرات اعراب و اسرائیل (2003-1988):
ریچارد نیکسون، رئیس جمهور پیشین آمریکا، که عمیقا در مشکلات رسوایی واترگیت غرق شده بود، مجبور شد نشان بدهد که قدرت افکنی آمریکا در خارج از مرزها باید ادامه یابد. بین سال های 1973 و 1974 میلادی به ویژه به واسطه اقدامات هنری کیسینجر، وزیر خارجه وقت، آمریکا نه تنها توانست بحران‌های جدی حاصل از جنگ 1973 اعراب و اسرائیل را مدیریت کند بلکه مبنای آنچه می توانست روند صلح مصر-اسرائیل باشد را نیز ایجاد کرد.
دونالد ترامپ، نیکسون نیست. مایک پومپئو هم کیسینجر نیست و جنگ های چندانی جریان ندارد که نیاز به واسطه گری و حل فوری بحران ها باشد. مشکلات داخلی ترامپ فقط می تواند وی را از توسعه یک سیاست خارجی یکپارچه و منسجم منحرف کند و یا او را از حل یک بحران فوری بازدارد. اما این ناتوانی در سیاست خارجی – دو وزیر خارجه، سه مشاور امنیت ملی در یک سال و نیم- از شروع روی کار آمدن این دولت مشهود بوده و هنوز هم تغییر نکرده است.
سه عامل در شکل گیری سیاست خارجی ترامپ از سال 2016 میلادی تا کنون نقش داشته است: تحقق وعده های انتخاباتی و تامین نیازهای احساسی پایگاه حامیان؛ نابودی سازی سیاست های باراک اوباما، رئیس جمهور پیشین؛ و تزریق علایق، نفرت ها و خودبینی های شخصی به روند سیاست خارجی. همچنین صرفنظر از تاثیرگذاری و نفوذ گاه و بیگاه مشاوران ترامپ و درک واقعیت هایی ( همچون حفظ نیروهای آمریکا در سوریه و حفظ قرارداد نفتا)، هنوز هم تزریق موارد فوق در سیاست خارجی ترامپ ادامه دارد.
بنابراین، این که آیا دردسرهای سیاسی ترامپ می تواند در میان مدت نوعی 'سورپرایز اکتبر' مهیج- یک جنگ کوچک با ایران، حملات مهلک تر علیه سوریه در صورت استفاده از تسلیحات شیمیایی علیه شورشیان ادلب، یک نشست با حسن روحانی، رئیس جمهور ایران، یا کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی- ایجاد کند و توجه نویسندگان سرمقالات، کتاب های جنجالی افشاء کننده و نویسندگان ناشناس نشریات را به خود جلب کرده و مورد منع بازرسی و تبانی گری قرار بگیرد، هنوز معلوم نیست. اما احتمالا به دلیل ریسک گریزی بالای ترامپ در استفاده از نیروی نظامی، درست همانند اوباما، ما همچنان شاهد ادامه روند فعلی خواهیم بود: ناتوانی و اغتشاش در سیاست خارجی با افزایش دردسرهای داخلی.
جوزف باهوت (Joseph Bahout)- کارشناس موسسه کارنگی برای صلح بین الملل:
سه پیشران سیاست های دونالد ترامپ در خاورمیانه ریشه در سیاست ها و مشکلات داخلی آمریکا دارد.
نخست، نوعی 'ضرورت اوباماستیزی' وجود دارد که ترامپ را به شکل نظام مند به سوی جهت گیری مخالف با رئیس جمهور سابق پیش می راند. در عرصه منطقه ای مهم ترین نمود این گرایش در خروج از توافق هسته ای ایران نمایش یافته است. علی رغم اختلاف نظر فراوانی که در آمریکا برای خروج از برجام وجود داشت، این تصمیم توانست در میان حزب جمهوری خواه اتحاد و یکپارچگی ایجاد کند.
پیشران دوم، رویکرد 'آمریکا، نخست' ترامپ است که نوعی پوپولیسم ذاتی در خود دارد. در حالی که اصل ایران ستیزی به کشورهای خلیج فارس جرات و جسارت بخشیده، ایده وادار کردن قدرت های منطقه ای به پرداخت هزینه دفاع از خود برای واشنگتن در چارچوب قراردادهای سودمند فروش تسلیحات به عربستان سعودی تجسم یافته است، قراردادی که عنوان 'قرارداد فروش تسلیحات قرن' را به خود اختصاص داد؛ بدون توجه به سرنوشت آنچه 'قرارداد قرن' بین اسرائیلی ها و فلسطینی ها نامیده می شد.
عامل سوم، روسیه است که دلیل اصلی شروع بازپرسی های داخلی احتمال تبانی بین مسکو و ترامپ هنگام مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری می باشد. در حالی که ترامپ مسائل سوریه و همچنین مصر را به ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه واگذار کرده، همین پیشران باعث شده که او تاوان اتهامات تبانی را با اقدامات دشوار و تظاهر به سرسخت بودن بپردازد- بمباران نیروهای رژیم اسد یا کشتار گروهی از سربازان روسی در ماه مه گذشته.
خطرناک تر آنکه، چون فعالان منطقه ای دولت ترامپ را دولتی بی دوام و شکننده می دانند، می توانند وسوسه افزایش دستاوردهای خود را از طریق تحرکات جسورانه و عمل انجام شده، پیش از تغییر دولت واشنگتن، در سر بپرورانند. این به نوبه خود می تواند به افزایش لایه ای دیگر از غیرقابل پیش بینی بودن بیانجامد، ویژگی ای که رئیس جمهور آمریکا خود آن را به وجود آورد.

دیوید ماک (David Mack)- کارشناس موسسه خاورمیانه، دستیار سابق معاون وزیر خارجه در امور خاور نزدیک، سفیر سابق آمریکا در امارات متحده عربی:
دونالد ترامپ رویکرد خود نسبت به مسائل را کاملا بر پایه شهرت و اعتبار فردی خود در میان عموم مردم آمریکا بنا می کند. ترامپ در این مسیر نه تنها توصیه های دقیق جامعه اطلاعاتی آمریکا یا اجماع کارشناسان آن را مورد اغماض قرار می دهد، بلکه اغلب با دیدگاه های مشاوران ارشد امنیت ملی خود نیز در تقابل است. تحت فشار قانونی و همراه با بزرگنمایی های انتخاباتی کنگره، یک حمله نظامی سریع در سوریه برای به دست آوردن حمایت رای دهندگان می تواند برای ترامپ که از خود تصویر یک فرمانده مصصم را دارد، جالب باشد.
ترامپ تصور می کند که در زمینه مسائل سیاست خارجی هوش و غریزه استثنائی دارد. او همچنین باور دارد که در مذاکرات تک به تک با رهبران جهان و رسیدن به دستاوردهایی که می تواند حمایت مردم آمریکا را به دنبال داشته باشد از استعدادی بی نظیر برخوردار است. دیدگاه راهبردی او به دیدگاه رهبران دیکتاتور یا حتی دوران پادشاهی های مستبد که در آن روابط بین الملل بین رهبران یا خاندان حاکم برخی کشورهای خاص جریان داشت بسیار شبیه است. حمایت عمومی یک امتیاز است. رهبران مورد پسند ترامپ در جهان 'مردان قدرتمندی' هستند که مردم خود را یا با زور و یا با حیله و مکرِ سیاسی کنترل می کنند.
http://carnegie-mec.org/diwan/77225
پژوهشم**

منبع: ایرنا

کلیدواژه: سياسي ترامپ ايران حضور نظامي آمريكا در خليج فارس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۷۷۴۰۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کارشناس انگلیسی: ترامپ تهدیدی برای اروپای شرقی است

یک کارشناس برجسته انگلیسی روی کار آمدن مجدد ترامپ در آمریکا را بخصوص خطری برای اروپای شرقی دانسته و از اروپایی‌ها خواست برای استقلال در امنیت و دفاع از خود وارد عمل شوند. - اخبار بین الملل -

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، بن آنسل، استاد علوم سیاسی در کالج نوفیلد دانشگاه آکسفورد و یکی از کارشناسان برجسته دموکراسی بریتانیا در گفتگویی با روزنامه دی ولت آلمان در پاسخ به این پرسش که آیا با توجه به تحولات بین المللی غرب اقتدار خود را از دست داده است گفت: غرب نسبتا قدرت خود را از دست داده است. قبل از سال 1989، حمله به غرب توسط قدرت‌های غیر غربی، امری عادی بود. سپس اتحاد جماهیر شوروی فروپاشید و ایالات متحده آمریکا خود را به عنوان قدرت مسلط تثبیت کرد. در آن زمان، بسیاری معتقد بودند که دموکراسی بالاخره پیروز شده است. اما اینطور نبود. کم کم روسیه و چین همزمان بالا رفتند و اوج گرفتند که این منجر به از دست رفتن نسبی قدرت جهانی در غرب شد، همانطور که امروز مشاهده می کنیم.

وی درباره خطرات روی کار آمدن مجدد ترامپ در آمریکا گفت: من معتقد نیستم ترامپ ساختار به اصطلاح دموکراسی آمریکا را تهدید می کند. او تصمیمی برای دور زدن کنگره یا محدود کردن حق رای نمی گیرد. اما او تهدیدی برای دموکراسی در اروپای شرقی است. او در صورت وقوع جنگ از استونی، لتونی یا لیتوانی دفاع نخواهد کرد. بنابراین کشورهای اروپایی باید وارد عمل شوند. اروپایی‌ها اکنون متوجه شده‌اند که دیگر نمی‌توانند به آمریکایی‌ها برای محافظت ازخود تکیه کنند. اروپای ها باید سال ها پیش، زمانی که ایالات متحده قبلاً در این باره شکایت می کرد، درباره معنای آن بحث می کردند. اما هیچ کس این شکایات را جدی نگرفت.

وی در ادامه همچنین به افزایش محبویت احزاب راست پوپولیستی در آستانه انتخابات اروپا پرداخته گفت: بسیاری از نارضایتی ها و بی اعتمادی در غرب از این واقعیت ناشی می شود که رشد اقتصادی در اکثر کشورها برای دو دهه راکد بوده است. سیاست ما در این شرایط منفی‌تر و توزیع‌کننده‌تر می‌شود. با توجه به این موضوع، خوشحال کردن مردم بسیار دشوار است، زیرا همه معتقدند که زندگی برای آنها سخت تر از والدینشان است.

ترامپ: با بایدن، صلح در خاورمیانه وجود نخواهد داشتترامپ محدودیت‌های جدید در پرونده کلاهبرداری خود را پذیرفت

انتهای پیام/