به نقل از «وانا»

شنا در فاضلاب!

تاریخ انتشار: ۴ مهر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۷۹۰۷۲۲

به گزارش وانانیوز، 

یک سو دریاست با جمعیتی که می‌خواهند از واپسین روزهای تابستان بهره ببرند و سوی دیگر شهر. فریدونکنار در بعدازظهر تابستانی رو به پاییز حضور آخرین مسافران تابستانی را نظاره می‌کند. شهری با مشخصه دیگر شهرهای مازندران؛ همان کمربندی‌ و ترافیک میدانگاهی‌اش و همان قیل و قال بازار محلی با بوی ماهی و سبزی تازه و سیر و ترشی.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

چادرهای مسافری در فاصله‌هایی نزدیک به ساحل دیده می‌شوند. مهر و اوایل آبان هم البته همچنان بساط سفر به مازندران گسترده است. پشت تمام این تصاویر اما آن روی دیگر شمال است که ما هیچ وقت نمی‌بینیم.

باید از ازدحام مسافران و صدای امواج فاصله گرفت تا صداهای دیگری را هم شنید. آن سوی ساحل شهر توریستی مازندران، درست جایی که از زیرگذر عبور می‌کنم، سیمای شهر در کنار کانال قطور پیدا می‌شود؛ منظره آب راکد و قایق‌هایی که گوشه و کنار پارک شده‌اند و خبری از کسی نیست. دیواره کانال مجراهای کوچک و بزرگی دیده می‌شود که آب از آنها توی کانال می‌ریزد و کانال هم خودش به دریا. سطح آب، جابه‌جا با زباله پوشیده شده. این آب از کجا به کانال می‌ریزد؟

یکی از اهالی محل این طور جواب می‌دهد: «آبی است که از کوچه‌ها جمع می‌شود، آب‌های سطحی است.» و بعد به کوچه‌های شیبدار عمود به کانال اشاره می‌کند. می‌پرسم یعنی فاضلاب خانه‌هاست؟ جواب می‌دهد: «خانه‌ها برای خودشان فاضلاب دارند. گمان نمی‌کنم مال خانه‌ها باشد اما آب‌های سطحی از خیابان جمع می‌شود و به رودخانه می‌ریزد. من تازه آمده‌ام این شهر. می‌خواهید از کس دیگری بپرسید.»

خیابان تقریباً خلوت است. مردی پاچه‌های شلوار را تا زانو بالا زده و مشغول تمیز کردن قایقی است که به نظر می‌آید مدت‌ها از آن استفاده نشده. علی ماهیگیر است. البته که حالا فصل ماهی نیست و اگر باشد هم آن طور که می‌گوید ماهی آنقدر کم شده که ارزش تور انداختن ندارد: «تو را به خدا توی این آب نروید، همه‌اش فاضلاب است. آدم دلش برای این مسافرها می‌سوزد که دل‌شان خوش است آمده‌اند دریا. ما که بچه شمالیم دیگر توی آب نمی‌رویم. تمام فاضلاب می‌رود توی دریا.»

این تنها نمونه‌ای است از واقعیتی که در شمال کشور وجود دارد. بارها و بارها نسبت به ورود پساب صنعتی و فاضلاب‌های خانگی به دریای خزر هشدار داده شده و این درحالی است که مسافران سواحل شمالی معمولاً بدون آنکه تصوری از آلودگی آب داشته باشند، به رسم همیشه تنی به آب می‌زنند و از آب‌تنی در خزر لذت می‌برند در حالی که آب آلوده براحتی می‌تواند میکروارگانیسم‌های بیماری‌زا را به انسان انتقال دهد. آلودگی ناشی از نشت نفت، آلودگی فاضلاب‌ها و باکتری‌های آبزی همچنین این قابلیت را دارد که از یک فرد به فردی دیگر منتقل شود. بر اساس اعلام دفتر بررسی آلودگی‌های دریایی سازمان حفاظت محیط زیست، زباله به طور غیراصولی در شهرهای شمالی کشور دفن می‌شود و ورود فاضلاب‌ها، شیرابه پسماندها و بخشی از سموم کشاورزی باعث آلودگی دریای خزر شده است.

زن دست بچه‌اش را گرفته و با خودش توی آب می‌برد. بچه حدوداً دو ساله است. می‌گویم آب آلوده است. بچه مریض نشود! زن با تعجب نگاه می‌کند و دوباره با بچه‌اش مشغول آب بازی می‌شود. بقیه هم هستند، در تمام سواحل شمال وضع همین است. اصلاً مگر می‌شود شمال رفت و تنی به آب نزد؟! واقعیت این است که هیچ کدام از مسافران تصوری ندارند از اینکه آب ممکن است باعث بیماری خود و فرزندان‌شان شود.

مسعود مولانا، عضو شورای هماهنگی شبکه تشکل‌های منابع طبیعی و محیط زیست کشور دراین باره می‌گوید: «وضعیت آلودگی خزر هشدار دهنده است تا جایی که ساکنان شمال کشور از ماهی‌های کفزی مثل کفال به هیچ عنوان استفاده نمی‌کنند. برای شنا کردن هم باید بگویم ما که خودمان بچه شمالیم در آب خزر شنا نمی‌کنیم. من خودم ساکن بابل هستم و الان ۸ سال است تن به آب نزده‌ام. بقیه هم همین جور هستند. چون آلودگی خصوصاً در ۵۰، ۶۰ متر اول که وحشتناک است و ۱۰۰ تا ۲۰۰ متر هم آلودگی زیاد است و باعث بروز بیماری‌های پوستی می‌شود. شمالی‌ها اگر به شنا وارد باشند و بخواهند از دریا استفاده کنند قایق می‌گیرند و می‌روند در فاصله دورتر شنا می‌کنند چون خودشان می‌دانند چه خبر است.»

این فعال محیط زیستی ادامه می‌دهد: «در بحث آلودگی، فاضلاب‌های صنعتی و خانگی را داریم و ویلاهایی هم که لب ساحل ساخته می‌شوند، فاضلاب‌شان وارد دریا می‌شود. الان واحدهای پرورش ماهی هم آلودگی بالایی دارند و تعدادشان هم خیلی زیاد است. از آب رودخانه استفاده می‌کنند و سموم را وارد آن می‌کنند و رودخانه هم مستقیم به دریا می‌ریزد. سموم کشاورزی هم هست که آن هم آلودگی‌اش زیاد است. تمام رودخانه‌های استان آلوده می‌شوند و آلودگی را منتقل می‌کنند مثل هراز در آمل و بابلرود در بابل که خود بابلرود وحشتناک آلوده است. آلودگی هم از بالادست منتقل می‌شود و هم از پایین دست.»

آلودگی از سمت کشور آذربایجان هم هست چون شیب دریا به سمت ماست و آلودگی نفتی از سمت آذربایجان هم به سمت ما سرازیر می‌شود. متأسفانه به مسافران هم هشداری داده نمی‌شود. آلودگی را خیلی جاها به چشم نمی‌توان دید اما بعضی جاها هم مشخص است، مثل بابلسر که لوله‌های فاضلاب را می‌شود به چشم دید که مستقیم فاضلاب را وارد دریا می‌کند و در همان حال مردم وارد دریا می‌شوند. مسأله این است که خیلی‌ها هم به چشم می‌بینند و باز داخل آب می‌شوند. ما سایت‌های زباله را در شهرهای شمالی داریم؛ در شهرهایی مثل فریدونکنار، محمود آباد و آمل. منطقه عمارت در ۲۵ کیلومتری آمل سال‌های سال است که سایت زباله شده و به کوهی از زباله تبدیل شده و شیرابه آن خودش رودخانه‌ای شده که وارد هراز می‌شود و از آنجا هم به دریا می‌ریزد. تازه می‌خواهند آنجا سد هم بزنند. شیرابه تا پشت سد هم آمده و الان گفته‌اند که تا زباله‌ها را جابه‌جا نکنند، نمی‌توانند از سد استفاده  کنند.»

عیسی کلانتری، معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان حفاظت محیط زیست به تازگی استاندارد کیفیت آب‌های دریای خزر را در بخشنامه‌ای به تمامی دستگاه‌های اجرایی مشمول ماده ۵ قانون مدیریت خدمات کشوری، نهادها و دستگاه‌های نظامی، انتظامی، امنیتی، اشخاص حقیقی و حقوقی ابلاغ کرده است. به استناد تبصره ۳ ماده ۵ قانون حفاظت از دریاها و رودخانه‌های قابل کشتیرانی در مقابل آلودگی به مواد نفتی، استاندارد کیفیت آب‌های محیطی دریای خزر اجرایی است و رعایت استانداردهای ابلاغی، برای بهره‌برداران تمام نفتکش‌ها، کشتی‌ها و شناورهای مشمول قانون فوق الزامی است. بر این اساس همه نهادها و دستگاه‌های مخاطب، حسب مورد و وظیفه قانونی مکلف به اعمال مقررات بوده و در صورت تخلف به مقامات ذیصلاح قضایی معرفی می‌شوند. با این حال کارشناسان محیط زیست معتقدند رفع آلودگی خزر تا سال‌ها زمان می‌برد و این در صورتی است که اقدام فوری صورت بگیرد.

تصویری که از شمال داریم، تصویری است با بوی دریا و حس شرجی و هیاهوی بازارهای محلی که بوی ماهی و سیر می‌دهند. همین که نسیم دریا به صورت‌مان می‌خورد، حال و هوایمان عوض می‌شود. وسوسه‌ای است در درآوردن کفش‌ها و لمس شن‌ها با انگشتان. آن سوی دیگر همان تصویری است که دل‌مان نمی‌خواهد ببینیم؛ فاضلابی بزرگ به نام خزر.

انتهای پیام

منبع: وانا

کلیدواژه: آلودگی دریایی دریای خزر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت vananews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «وانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۷۹۰۷۲۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«نمک دریا» ناخالصی‌های فلزی و غیرفلزی دارد/ نمک‌های صنعتی و سنگ نمک فاقد ید هستند

رزیتا ضیائی، کارشناس تغذیه در گفت‌وگو با خبرنگار گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آن؛ با اشاره به اینکه کمبود ید یکی از مشکلات اصلی سلامت در جهان است، اظهار کرد: کمبود ید و اختلالات ناشی از آن از سال‌ها پیش یکی از مشکلات تغذیه‌ای در ایران بوده است. 

وی افزود: براساس آمار موجود در سال 1368، حدود 20 میلیون نفر از مردم کشور ما در معرض کمبود ید قرار داشتند که با توجه به پیامدهای زیان‌بار بهداشتی، اقتصادی و اجتماعی آن، پیشگیری و کنترل اختلالات ناشی از کمبود ید در اولویت مداخلات نظام سلامت کشور قرار گرفت و به همین منظور «یددار کردن نمک های خوراکی» به عنوان راهکاری اصلی در نظر گرفته شد و کارخانجات تولید کننده نمک موظف به افزودن ید به نمک های خوراکی شدند که حاصل 25 سال تلاش و پیگیری وزارت بهداشت در این زمینه، کاهش شیوع گواتر از 68 درصد به 5.6 درصد بوده است.

ضیائی با بیان اینکه ید یک ماده مغذی ضروری است که باید از طریق مواد غذایی به بدن برسد، گفت: حیاتی ترین نقش ید در بدن، شرکت در ساختمان هورمون‌های تیروئیدی است. این هورمون‌ها در رشد و تکامل جسمی و عصبی، عملکرد طبیعی مغز و سیستم عصبی، حفظ دمای بدن، تولید انرژی و سوخت و ساز تاثیر دارند. 

این کارشناس تغذیه با بیان اینکه ید به طور طبیعی در آب و خاک وجود دارد و ید مورد نیاز بدن، عمدتا از سبزی ها و گیاهانی که روی خاک حاوی ید کاشته شده اند تأمین می شود، ادامه داد: اگر خاک منطقه‌ای مانند کشور ما دچار کمبود ید باشد، محصولات غذایی آن منطقه نیز از نظر این ماده مغذی فقیر خواهند بود و حتی مصرف مداوم آن‌ها نیز نمی‌تواند نیاز بدن به ید را برطرف کند. 

وی با بیان اینکه میزان ید مورد نیاز بدن بسیار کم است، افزود: بدن انسان روزانه 150 میکروگرم ید نیاز دارد که بهترین منابع غذایی ید، غذاهای دریایی، به ویژه آبزیان ساکن آب‌های شور هستند. البته به دلیل مصرف کم این غذاها در رژیم غذایی، ید مورد نیاز بدن تأمین نمی‌شود.

ضیائی افزود: کمبود ید، عوارضی مانند افزایش خطر سقط جنین در مادر باردار، اختلال رشد مغز جنین، ناشنوایی و اختلال در تکلم، تولد نوزاد مبتلا به عقب ماندگی شدید جسمی و مغزی، کم کاری تیروئید، گواتر و مهم‌تر از همه اختلال در قدرت یادگیری و افت تحصیلی، خستگی و کاهش کارایی را دارد.

وی در خصوص بهترین راه پیشگیری از کمبود ید گفت: افزودن ید به مواد غذایی همان فرآیندی است که از آن تحت عنوان «غنی سازی» نام برده می‌شود و مناسب‌ترین گزینه در میان مواد غذایی برای افزودن ید، نمک است، زیرا هم ارزان قیمت است و هم اینکه معمولا هر روز توسط تمام افراد جامعه مورد استفاده قرار می گیرد. بر این اساس، بهترین و ساده ترین راه برای پیشگیری از کمبود ید، استفاده از نمک‌های یددار تصفیه شده می باشد.

ضیائی گفت: نمک دریا دارای ناخالصی‌هایی است و به همین دلیل نباید آن را مصرف کرد. نمک چه به صورت استخراج از معادن سنگ نمک و چه استخراج از آب دریا و دریاچه ها حاوی ناخالصی های فراوان فلزی و غیر فلزی است. سولفات کلسیم یا گچ از جمله ناخالصی‌های غیر‌فلزی نمک دریا است که همرنگ نمک بوده و به راحتی قابل تشخیص نیست. 

وی افزود: ناخالصی های فلزی نمک ناچیز است اما عوارض نامطلوبی همچون سرطان و مسمومیت های کشنده و آسیب به کلیه و کبد دارد. همچنین نمک‌های تصفیه نشده اغلب حاوی فلزات سنگینی نظیر سرب، جیوه، کادمیوم و آرسنیک هستند و بر این اساس، ضرورت دارد این ناخالصی‌ها طی فرآیند «تصفیه» از نمک جدا شده تا نمک نهایی از لحاظ وجود ناخالصی به حد استاندارد و مطلوب برسد.

این کارشناس تغذیه تصریح کرد: نمک‌های صنعتی، صادراتی و سنگ نمک فاقد ید بوده و برای مصارف خوراکی و حتی خیساندن برنج توصیه نمی شوند. سنگ نمک علاوه بر اینکه فاقد ید است، به دلیل انواع ناخالصی‌ها و آلودگی‌ها نباید مورد مصرف خوراکی قرار گیرد و همه افراد خانواده، از کودک و بزرگسال، باید نمک تصفیه شده یددار مصرف کنند همچنین مصرف زیاد نمک یددار هم می‌تواند موجب اختلالات فراوانی از جمله افزایش فشار خون شود و به طور کلی، مقدار مصرف روزانه نمک باید کمتر از 5 گرم (حدودا به اندازه یک قاشق مرباخوری) باشد که این مقدار باید از تمام مواد غذایی روزانه تامین شود.  

ضیائی در خصوص افرادی که مبتلا به پرکاری تیروئید هستند، گفت: این افراد در استفاده از نمک‌های یددار تصفیه شده برای به حداقل رساندن میزان ید مصرفی، باید نمک را در ابتدای پخت به غذا اضافه کنند و به هنگام غذا خوردن از نمکدان استفاده نکنند، همچنین قرار دادن نمک در معرض هوای آزاد و نور خورشید سبب از بین رفتن ید آن می‌شود.

انتهای پیام/