کودکان با شرايط خاص
تاریخ انتشار: ۱۶ مهر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۹۶۸۴۸۳
خبرگزاري آريا - روز جهاني کودک، متعلق به همه کودکان در سراسر جهان است و هر سال در اين روز موضوعات مختلفي در مورد حمايت‌هاي معنوي و عاطفي صحبت به ميان مي‌آيد که کودکان به آنها نياز دارند. اما موضوعي که در اين روز بيشتر مورد غفلت قرار مي‌گيرد، نيازها و خواسته‌هاي کودکاني است که مبتلا به بيماري‌هاي خاص يا نادر هستند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سرطان
نحوه برخورد با کودکاني که به سرطان مبتلا مي‌شوند نيز بسيار اهميت دارد. مهم‌ترين مورد اين است که والدين و اطرافيان کودک واقعيت را صادقانه با کودک در ميان بگذارند، اما از دادن نگراني بي‌مورد و حتي صحبت درباره نگراني‌ها خودداري کنند، چرا که معمولا فرآيند درمان اين بيماري بسيار طاقت‌فرسا است و نياز به انرژي و انگيزه زياد در خود بيمار و اطرافيان و در عين حال همکاري با درمانگران دارد. همچنين اين کودکان به دليل طولاني بودن فرآيند درمان نياز به يک فرد همراه و مورد اعتماد دارند که به نيازهاي آنها به طور خاص توجه کند.نکته اميدبخش در مورد اين بيماري در کودکان اين است که معمولا بدن کودکان انعطاف بيشتري در مواجه با عوارض جانبي هنگام درمان از خود نشان مي‌دهد.
اختلال اوتيسم
اوتيسم نوعي اختلال ارتباطي در کودکان است که علت اصلي بروز آن همچنان ناشناخته است. بي‌توجهي به محيط اطراف، تمرکز طولاني‌مدت روي پديده‌هاي تکراري، دوري از جمع و گوشه‌گيري و در نهايت تاخير در يادگيري و عدم ارتباط با محيط از جمله علائمي است که کودکان مبتلا به اوتيسم دارند. با وجود اين علائم در بسياري از موارد افرادي که از نزديکان کودک نيستند، اين حالت‌ها را به درستي تشخيص نمي‌دهند يا با معلوليت‌هاي ذهني اشتباه مي‌گيرند و رفتار نامناسب نشان مي‌دهند.
همچنين اين کودکان معمولا عکس‌العمل قابل انتظار مثل لبخند، ناراحتي يا عصبانيت را نشان نمي‌دهند و ممکن است براي ديگر افراد يا کودکان هم‌سن و سال عجيب به نظر برسد. اين در حالي است که نحوه درست برخورد با اين کودکان و توجه به توانايي‌هاي آنان -که به دليل شرايط خاص به سادگي ديده نمي‌شود- مي‌تواند اين اختلال را تا حدود زيادي کنترل کند. به اين ترتيب يک کودک مبتلا به اوتيسم نيز مي‌تواند به کمک اطرافيان عکس‌العمل بجا و رفتار طبيعي در جامعه داشته باشد. در چنين شرايطي حتي آموزش در کنار کودکان ديگر نيز براي اين کودکان ممکن خواهد بود.
ديابت
توضيح دادن به کودکان در مورد پرهيزها و ممنوعيت‌ها و تفاوت‌هايي که بين آنها با همسالانشان وجود دارد، کار آساني نيست. نکته بسيار مهم براي کودکان مبتلا به ديابت اين است که نسبت به بيماري خود کاملا آگاه و مراقب باشند. بهترين کار اين است که کودک در فرآيند درمان دخيل باشد و بدون ترس بي‌مورد با آگاهي نسبت به رژيم غذايي مناسب برخورد کند.يکي از نکات مهم در مورد بيماران ديابتي گرسنگي شديد است و در مورد کودکان توجه به اين موضوع اهميت بيشتري پيدا مي‌کند و گاهي لازم است در ميان روز و هنگام درس، مواد قندي با جذب سريع به بدن برسد. همچنين کنترل قند خون در همه ساعت‌هاي روز در افراد مبتلا به ديابت موضوعي بسيار مهم است و بنابراين در مدرسه و ساعت‌هاي کلاس درس، لازم است معلم در جريان باشد و هر زمان لازم است دانش‌آموز را همراهي کند.
صرع
بروز حمله صرع در کودکان معمولا با خيره شدن طولاني‌مدت، پلک زدن فراوان و نفس نفس زدن بروز پيدا مي‌کند و تحريکات ايجاد شده در ديگر سلول‌هاي عصبي نيز مي‌تواند باعث بروز علائم ديگري شود. گرچه بيماران مبتلا به صرع محدوديتي در انجام فعاليت‌هاي روزمره و تغذيه ندارند، اما قرار گرفتن در شرايط پرتنش، گرسنگي بيش از حد، کم‌خوابي و به موقع مصرف نکردن قرص باعث بروز حمله مي‌شود.
هنگام بروز حمله صرع آشنايي اطرافيان بخصوص معلمان و مسؤولان مدرسه که ساعت‌هاي طولاني همراه کودکان هستند، اهميت بالايي دارد. کنترل بدن فرد که هنگام حمله حرکات غيرارادي دارد و قرار دادن چيزي بين دندان‌ها براي جلوگيري از قفل شدن دهان و باز ماندن راه تنفسي از مهم‌ترين نکات هنگام بروز حمله است. اما پيش از همه اين موضوعات نحوه برخورد با کودک مثل ديگر کودکان و تلاش براي کم کردن تنش کودک است تا خود عاملي براي تشديد استرس کودک نباشد.
سپيده شعرباف
منبع: خبرگزاری آریا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۹۶۸۴۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
علت پرحرفی کودکان؛ چطور رفتار کنیم؟
کودکان با صحبت‌کردن بی‌وقفه میزان صبر و مقاومت والدین را می‌آزمایند. هر مرحله از رشد کودک چالش‌های خاص خودش را دارد. در مرحله‌ای که کودک یاد می‌گیرد با کلمات مختلف جملات معنادار بسازد، کم‌کم مقدار صحبت‌کردن او بیشتر می‌شود. صحبت‌کردن و سؤال پرسیدن روش‌هایی‌اند که کودک برای آشنایی بیشتر با محیط استفاده می‌کند و دنیای اطرافش را بیشتر می‌شناسد.
به گزارش چطور، گرچه گاهی این صحبت‌کردن بی‌وقفه کودک بسیار آزاردهنده است و ممکن است بخواهید با جست‌وجوی راه‌های ساکت‌کردن کودک با عنوان «چکار کنیم بچه کمتر حرف بزنه؟» به‌دنبال یافتن راه‌حل باشید، لازم است بدانید که این اوضاع موقتی است. با بزرگ‌ترشدن کودک و افزایش درکش از محیط کم‌کم صحبت‌کردن او کمتر خواهد شد. صبور باشید و بدون عصبانیت کودکتان را با دنیای اطرافش آشنا کنید.
علت پرحرفی کودکان چیست؟ ۱. اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD)گاهی علت روانشناسی پرحرفی کودک ابتلا به برخی اختلالات رفتاری است. معمولا کودکانی که دچار اضطراب، اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی و سایر اختلالات رفتاری هستند، تمایل بیشتری به صحبت‌کردن دارند. در صورتی پرحرفی کودکان نشانه تکانشگری و ابتلا به اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی است که کودک صرف‌نظر از محیط و اطرافیان، بی‌وقفه حرف بزند و مدام صحبت دیگران را قطع کند.
۲. اضطراباگر کودک حین صحبت‌کردن بی‌وقفه استرس دارد، علت پرحرفی اضطراب درونی اوست. گرچه اضطراب کودک معمولا با رفتارهایی مانند خجالت‌کشیدن یا گوشه‌گیری همراه است، گاهی کودکان خردسال اضطرابشان را با پرحرفی نشان می‌دهند.
۳. هوش زیادصحبتکردن بیش از حد کودک همیشه حاکی از ابتلا به اختلالات رفتاری مختلف نیست و گاهی ممکن است نشانه‌ای از توانایی کلامی فوق‌العاده او باشد که در کودکان تیزهوش رایج است. یافتن راه‌های دیگری برای ابراز وجود کودک و ارتباط با دیگران ممکن است وابستگی کودک به صحبت‌کردن با شما را تا حد زیادی کاهش دهد.
۴. اوتیسماگر صحبت‌کردن بی‌وقفه کودک با سایر مشکلات اجتماعی مانند ارتباط چشمی ضعیف، پافشاری زیاد روی یک موضوع یا مشکل در برقراری ارتباط متقابل همراه است، ممکن است نشانه‌ای از طیف اوتیسم باشد. اگر نگران صحبت‌کردن بیش از حد کودکتان هستید، بهتر است در این باره با متخصص کودکان مشورت کنید.
راهکارهای مقابله با پرحرفی کودکانعلت پرحرفی کودکان هرچه باشد، گاهی والدین واقعا از این‌همه سؤال و جواب خسته می‌شوند. اگر اکنون در این وضعیت هستید و هرلحظه وسوسه می‌شوید که به کودک بگویید «ساکت باش دیگه»، باید بدانید که این راهکار مؤثری نیست؛ ممکن است در لحظه کودک ساکت شود، اما تأثیر مثبت و ماندگاری روی او ندارد.
۱. تعیین کنید چه صحبت‌هایی نیاز به پاسخ دارندهمه حرف‌های کودک خطاب به شما نیستند و گاهی در حال بازی‌کردن با خودش حرف می‌زند و واقعا نیازی به پاسخی از جانب والدین ندارد. به حرف‌هایی که کودک خطاب به شما می‌گوید و سؤالاتی که می‌پرسد، با مهربانی جواب بدهید ولی وارد حریم صحبت‌کردن او با خودش یا اسباب‌بازی‌هایش نشوید و اجازه بدهید تنها بازی‌کردن را یاد بگیرد.
مثلا اگر می‌گوید «من می‌خوام با رنگ‌های آبی و قرمز و بنفش نقاشی بکشم» این جمله نیازی به پاسخ یا واکنشی از سمت شما ندارد. اما اگر می‌گوید «مامان، به این نقاشی نگاه کن، خوب کشیده‌ام؟»، یعنی باید به تصویری که خلق کرده است توجه کنید و مهربانانه نظر بدهید.
۲. حدومرز تعیین کنیدبه زبانی ساده و قابل‌فهم به کودک توضیح دهید که کارهای دیگری هم دارید که باید در طول روز انجام بدهید و بازی با او را هم در فهرست کارهایتان بگنجانید. زمانی از روز را به نشستن کنار فرزندتان و بازی‌کردن و صحبت‌کردن با او اختصاص دهید. در این زمان هیچ کار متفرقه دیگری انجام ندهید و تمام توجهتان را معطوف بازی‌کردن با او کنید.
با این کار نیاز کودک به بودن در کنار شما رفع می‌شود و وقتی مشغول کارهای دیگر شوید، مدام دنبالتان نخواهد بود. وقتی زمان مشخصی از روز را به وقت‌گذراندن با کودک اختصاص می‌دهید، کم‌کم می‌فهمد چه زمانی وقت بازی‌کردن و صحبت‌کردن با شماست.
۳. مراقب لحنتان باشیدهرگز حرف‌هایتان را با لحن تند یا جملات منفی به کودک نگویید. شنیدن جملاتی مانند «تو هیچ‌وقت دست از حرف‌زدن برنمی‌داری!» باعث می‌شود در ذهن کودک تصوری منفی از خودش شکل بگیرد و خجالت‌زده شود.
به‌جای صحبت‌کردن با لحن تند، به کودک بگویید «من عاشق شنیدن حرف‌های تو هستم، اما کارهای دیگری هم دارم که باید انجام بدم. هروقت کارهام تموم شد، با هم صحبت می‌کنیم. باشه عزیزم؟» این لحن صحبت‌کردن باعث می‌شود کودک بفهمد شما همیشه دوستش دارید و فقط وظایف دیگری هم دارید که نمی‌توانید تمام‌وقت کنارش باشید.
چطور خودتنظیمی و کنترل تکانه را به کودک بیاموزیم؟هیچ کودکی مجهز به مهارت‌های مختلف به دنیا نمی‌آید؛ ما والدین مهارت‌های مختلف را به آنها می‌آموزیم. همه کودکان برای تقویت مهارت‌های خودتنظیمی و کنترل تکانه نیاز به الگو و انجام تمرینات مکرر دارند. علت پرحرفی کودکان هرچه باشد، شما باید به شیوه‌ای سرگرم‌کننده خودتنظیمی را به کودک خود بیاموزید.
۱. زمانی از روز را به تمرین سکوت اختصاص دهیدبهتدریج باید تحمل ساکت‌ماندن فرزندتان را افزایش دهید. به کودک بگویید «بیا چند دقیقه هیچی نگیم و یک کار سرگرم‌کننده انجام بدیم، مثلا نقاشی بکشیم یا با لگوها بازی کنیم». از زمان‌های کوتاه شروع کنید و به‌تدریج این زمان را افزایش دهید.
در ابتدا همراهی‌اش کنید و به‌مرور اجازه دهید به‌تنهایی مشغول بازی‌کردن شود. اسباب‌بازی‌های متنوع در اختیارش بگذارید تا انگیزه‌اش برای بازی‌کردن افزایش و برای صحبت‌کردن بیش از حد کاهش یابد.
۲. خودکنترلی را با کودک تمرین کنیدبا تمرین و بازی به کودک یاد بدهید که همیشه باید با دقت به حرف‌های شما گوش کند. کتاب‌های مرتبط با این موضوع برایش بخوانید و اهمیت گوش‌دادن هنگام حرف‌زدن دیگران را از زبان شخصیت‌های قصه روایت کنید. حتی می‌توانید خودتان قصه‌ای جذاب بسازید و با نهی‌کردن پرحرفی شخصیت‌های قصه، غیرمستقیم به کودک یاد بدهید که بیش از حد صحبت‌کردن کار خوشایندی نیست.
کانال عصر ایران در تلگرام
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت