نگرانی ناسا از رشد زبالههای فضایی
تاریخ انتشار: ۲۸ مهر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۱۴۷۲۲۵
به گزارش خبرگزاری بسیج به نقل از خبـــرگزاری علم و فناوری؛ در حال حاضر، نزدیک به چهار هزار فضاپیمای سالم و دستنخورده در مدار نزدیک زمین زندگی میکنند که از این بین تنها ۱۸۰۰ فروند در حال فعالیت هستند. با این حال، بسیاری از شرکتها قصد دارند که این رقم را به نحو قابل توجهی افزایش دهند.
مدیران این ماهواره ها مشتاقند که هزاران ماهواره را با توانایی ارسال اتصال اینترنت به زمین و ایجاد پوشش جهانی به فضا پرتاب کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
گفتنی است اگر تمام این صورتهای فلکی ماهوارهای تقریبا در یک زمان با موفقیت پرتاب شوند، تعداد ماهوارههای فعال در مدار چهار برابر خواهد شد و خطر بروز فاجعهی ناشی از برخورد ماهوارهها به یکدیگر افزایش خواهد یافت. ناسا در پی آن بود که از تاثیر بالقوهی چنین محیط فضایی متراکمی آگاه شود و به همین دلیل در مطالعهای تازه، به پیشبینی سناریوهای احتمالی دربارهی استقرار صورتهای فلکی عظیم متشکل از هزاران ماهواره در مدار نزدیک زمین پرداخت تا نوع تاثیری را که آنها بر جای خواهند گذاشت، مشخص کند. دانشمندان ناسا براساس پژوهش خود استدلال میکنند که تقریبا تمام این ماهوارهها (۹۹ درصد) باید به محض اتمام ماموریتشان در فضا از مدار خارج شوند. با درپیش گرفتن این رویکرد، از تعداد برخوردهای ناشی از افزایش ماهوارهها در چند سدهی آینده جلوگیری خواهد شد.
جِر چی لیو، پژوهشگر ارشد بقایای مداری در ناسا و سرپرست این مطالعهی تازه به خبرگزاری ورج میگوید:
با توجه به تعداد ماهوارههای تشکیلدهندهی صورتهای فلکی عظیم، [این شرکتها] باید به زمینههای خاصی توجه کنند تا اطمینان حاصل شود که محیط فضایی نزدیک زمین را با بقایای مداری قابل ملاحظه آلوده نمیکنند.
برخوزدهای فضایی نگران کننده
صنعت هوافضا بهطور مشخص نگران برخوردهای فضایی است؛ زیرا این حوادث میتوانند موجب ایجاد تعداد بیشماری از بقایای کوچکی شوند که با سرعت هزاران کیلومتر بر ساعت در فضا حرکت میکنند. این قطعات متلاشیشده میتوانند دیگر ماهوارههای در مدار را در معرض تهدید قرار دهند و منجر به وقوع تصادمها و خسارتهای بعدی شوند. بسیاری نگرانند که این برخوردها میتوانند اثر آبشاری را ایجاد کنند؛ بدین مفهوم که با افزایش ترافیک فضایی، تصادمها بیشتر و بیشتر اتفاق بیفتند تا جایی که مدار نزدیک زمین به محیطی بهشدت شلوغ و خطرناک برای فعالیت ماهوارهها تبدیل شود؛ آیندهای فرضی که ناسا به آن، سندروم کسلر میگوید. خوشبختانه، برخوردهای فضایی تا به امروز به ندرت اتفاق افتادهاند. با این حال، در سال ۲۰۰۹ یک ماهوارهی ازکارافتادهی روسی با یک فضاپیمای ارتباطی آمریکایی برخورد کرد که در نتیجهی آن، هزاران قطعه زبالهی فضایی ایجاد شد.
لیو و تیم او بهمنظور بررسی خطرات، تعداد ماهوارههایی را که در طول چند سال آینده در فضا مستقر خواهند شد و همچنین میزان فضایی را که اشغال خواهند کرد، برآورد کردند. تیم ناسا فرض را بر این گرفت که تا چند سال آینده احتمالا بین ۶۷۰۰ تا ۸۳۰۰ فضاپیمای بیشتر به فضا افزوده خواهد شد. آنها همچنین وزن هر فضاپیما را تقریبا بین ۱۵۰ تا ۳۰۰ کیلوگرم و زمان فعالیت آنها را در مدار نزدیک به ۵ سال حساب کردند. لیو میگوید:
ما تلاش کردیم تا از اطلاعات موجود در دامنهی عمومی شرکتهایی استفاده کنیم که استقرار صورتهای فلکی بزرگ را با چنین اندازههایی پیشنهاد میدهند.
آیندهی فرضی یادشده در نهایت منجر به مطرح شدن توصیهی ۹۹ درصد شد. براین اساس، به ازای هر ۱۰۰ ماهواره، ۹۹ فروند باید به محض اتمام ماموریت که بهطور معمول ۵ سال به طول میانجامد، از مدار خارج شوند. خارج شدن ماهوارهها از مدار، مستلزم پایین آوردن ارتفاع آنها به اندازهای است که بلافاصله تحت تاثیر گرانش زمین قرار بگیرند و در حین سقوط به داخل جو زمین بسوزند. اگر این این اتفاق به وقوع نپیوندد، جمعیت فضاپیماها در مدار نزدیک زمین در طول سالهای آینده به نحو قابل توجهی افزایش خواهد یافت.
یکی از ماهوارههای آزمایشی اسپیسایکس برای ارسال اینترنت که در ماه فوریه پرتاب شد.
به گفتهی ناسا، به ازای هر ۱۰۰ ماهواره، ۹۹ فروند باید به محض اتمام ماموریت از مدار خارج شوند
هرچه اجسام بیشتری در فضا باشند، احتمال برخوردهای برنامهریزینشدهی فضاپیماها افزایش پیدا خواهد کرد. بهعنوان مثال، تیم ناسا این احتمال را بررسی کردند که اگر تنها ۹۰ درصد از این صورتهای فلکی بزرگ بهموقع از مدار خارج شوند، چه اتفاقی خواهد افتاد. در آن وضعیت، تعداد برخوردها تا ۲۰۰ سال آینده نزدیک به ۲۶۰ مورد خواهد بود. اما اگر ۹۹ درصد از ماهوارهها بهموقع از مدار خارج شوند، در همان بازهی زمانی تنها ۳۴ برخورد اتفاق خواهد افتاد. این مقدار اندکی بیشتر از خطر فعلی است.
لیو اذعان میکند که ۹۹ درصد، رقم واقعا بالایی بهشمار میرود و پایبندی به آن آسان نیست؛ اما ایمن نگاه داشتن مدار نزدیک زمین برای فضاپیماها امری ضروری است. وی میگوید:
اگر به هدف ۹۹ درصد دست پیدا نکنیم، تعداد اجسام فضایی به نحو قابل توجهی افزایش خواهد یافت.
علاوهبر بررسی تازهی ناسا، مطالعات مشابه دیگر به همین نتیجه رسیدهاند. دانشمندان در آژانس فضایی اروپا سال گذشته توصیه کردند که صورتهای فلکی بزرگ باید با نرخ ۹۵ درصد از بین بروند.
علاوهبر ضرورت از مدار خارج کردن ماهوارهها، مطالعهی ناسا چندین توصیهی دیگر را برای گردانندگان ماهواره فهرست کرده است. بهعنوان مثال، این فضاپیماها باید بهصورت مضاعف مقاومسازی شوند تا تاب تحمل برخورد با هر نوع بقایای موجود در فضا بهخصوص ریزشهابوارهها را داشته باشند. در آن صورت، اگر سنگی کوچک به یکی از این ماهوارهها برخورد کند، فضاپیما آسیب چندان بدی نخواهد دید و قادر به خروج بهموقع از مدار خواهد بود. این ماهوارهها همچنین نباید بهآسانی منفجر شوند. براساس اظهارات لیو، از زمانی که انسان ارسال فضاپیما به مدار را آغاز کرده، نزدیک به ۲۰۰ حادثهی انفجاری در فضا به وقوع پیوسته است و در اثر آنها، بقایایی ایجاد شدهاند که میتوانند دیگر فضاپیماها را در معرض خطر قرار دهند. لیو توصیه میکند که ماهوارههای تشکیلدهندهی صورتهای فلکی عظیم باید بهگونهای ساخته شوند که احتمال انفجار آنها کمتر از یک در هزار باشد.
این توصیهها، زمان و هزینهی لازم برای ساخت این فضاپیماها و راهانداختن شبکههای ماهوارهای را افزایش میدهند. اما پایبندی به این مقررات، قابل استفاده ماندن فضای نزدیک زمین را برای آیندهی قابل پیشبینی تضمین خواهد کرد. هنگامی که کمیسیون ارتباطات فدرال مجوز اسپیسایکس برای ماهوارههای اینترنتیاش را تایید کرد؛ اظهار داشت که این شرکت با وجود ارائهی جزئیات و تحلیلها در پروندهاش، ملزم به فراهم کردن «توضیحات بهروزرسانیشده از برنامههای کاهش بقایای مداری برای سامانهاش خواهد بود». اسپیسایکس در پاسخ اعلام کرد که ماهوارههایش را ظرف مدت ۵ تا ۷ سال از مدار خارج میکند. در همین حال، وانوب نیز با افتخار اعلام کرد که برنامههایش برای از مدار خارج کردن ماهوارهها بهشدت قابل اعتماد هستند و آنها را ظرف مدت پنج سال از مدار خارج خواهد کرد.
برای اطمینان از اینکه این ماهوارهها سریعتر از مدار خارج میشوند، گزینههای پشتیبان دیگری نیز وجود دارد. برای مثال میتوان این ماهوارهها را به «ابزار از مدار خارجکن» نظیر یک بالون یا بادبان مجهز کرد. این ابزارها مساحت سطح ماهواره را افزایش و به آن امکان میدهند تا بهوسیلهی ذرات بیشتر در اتمسفر بالاتر بمباران و در نهایت به سمت پایین کشیده شود. با این حال، اگر ماهوارهها بیش از حد بالا و از اتمسفر به دور باشند، انجام چنین کاری احتمالا دشوار خواهد بود. علاوهبر این، افزودن چنین ابزارهایی میتواند هزینهبر باشد. جاناتان گوف، مدیرکل و مدیرعامل استارتاپ Altius Space Machines به ورج میگوید:
ارزانترین راهحل این است که به پیشرانش ماهوارهها و بزرگتر کردن مخزن سوخت آنها اتکا کنیم.
با این حال، چه اتفاقی میافتد اگر یک فضایپما از کاربیافتد و قادر به انتقال خود به ارتفاع پایینتر نباشد؟ به گفتهی گوف، این همانجایی است که نقشهی ب از راه میرسد. وی میگوید: «شما نقشهی الف خود را تا حد ممکن قابل اعتماد میکنید؛ اما یک نقشهی ب نیز در اختیار دارید». به همین دلیل، تعداد زیادی از مهندسان نظیر گوف بهمنظور پاکسازی فضا از فضاپیماهای ازکارافتاده و خارج کردن آنها از مدار روشهای جایگزین را پیشنهاد دادهاند. برخی از پیشنهادها شامل استفاده از فضاپیماهایی با نیزه، تور یا لیزر است که بتوانند به پایین کشیدن ماهوارههای ازکارافتاده کمک کنند.
با این حال، برنامههایی نیز برای ساخت فضاپیماهایی وجود دارند که میتوانند یا با هدف انجام تعمیرات یا تسهیل سقوط به سمت زمین به ماهوارهها برسند و آنها را به دام بیاندازند. این همان نوع فضاپیمایی محسوب میشود که گوف در شرکت خود در حال کار روی آن است. وی پیشنهاد میدهد که این شرکتها نوعی تجهیزات قلاب به ماهوارههایشان اضافه کنند تا فضاپیمای سرویسدهندهی آتی به نحو راحتتری بتواند به آنها متصل شود. در آن صورت، ماهوارههای سرویسدهندهی آتی حتی میتوانند به جای دفع ماهوارههای ازکارافتاده، به تعمیر یا سوخترسانی مجدد به آنها بپردازند. در نتیجه، گردانندگان ماهواره دیگر نیازی به جایگزینی ماهوارهها با نمونههای بعدی نخواهند داشت. گوف میگوید:
شما به کامیونهای یدککش نیاز دارید؛ اما ما مایلیم که به خدمات یدککشی تبدیل شویم که میگوید بسیار خب، بگذارید ببینیم که آیا میتوانیم خودروی شما را مجددا راهاندازی کنیم یا نه. بنابراین، میتوانید از ارائهدهندهی خدمات از مدار خارجکنِ پشتیبان روی گردانید و به سمت تعمیر یا ارتقای ماهوارهها با هدف افزایش عمر آنها بروید.
برای عملیاتی شدن کامل این ماهوارهها در مدار هنوز راه درازی در پیش داریم. وانوب نخستین پرتاب خود برای انتهای امسال یا اوایل سال آینده برنامهریزی کرده و اسپیسایکس نیز بهمنظور حفظ مجوز کمیسیون ارتباطات فدرال خود، موظف به پرتاب چندین هزار ماهواره تا پیش از سال ۲۰۲۴ است. اما در نهایت، لیو امیدوار است که شرکتها با این صورتهای فلکی عظیم خود در مسیری ایمن به پیش بروند. وی میگوید:
آنها از همان ابتدا با جامعهی بقایای مداری وارد گفتگو شدند و درک درستی از زمینههای مهمی دارند که به آن توجه داشته باشند.
به گفتهی گوف، اگر ما بخواهیم ماموریتهای بلندپروازانهتری در مدار نزدیک زمین انجام دهیم، نظیر پرتاب ایستگاههای فضایی خصوصی، مشکل برخوردهایی فضایی، مسئلهای بهشدت مهم خواهد بود که باید درنظر گرفته شود. وی میگوید:
من میخواهم شاهد این آینده باشم؛ اما اگر ما محیط مدار نزدیک زمین را نابود کنیم یا دستکم وضعیت آن را بهنحو قابل توجهی بدتر کنیم، این آینده اتفاق نخواهد افتاد.
آلودهسازی مدارها
اخترشناسان و دیگر دانشمندان از دههی ۶۰ میلادی تاکنون نگران زبالههای فضایی بودهاند. پژوهشگران در آن هنگام مخالف یکی از پروژههای نظامی آمریکا بودند که میلیونها سوزن مسی کوچک را به مدار ارسال میکرد. این سوزنها قصد داشتند در صورتی که آزمایشهای اتمی شوروی در ارتفاع بالا موجب نابودی یونوسفر (لایهای جوی که امواج رادیویی را به مسافتهای دور در اطراف زمین بازتاب میدهد) شوند، ارتباطات رادیویی را فعال نگاه دارند. نیروی هوایی ایالات متحده، سوزنها را در سال ۱۹۶۳ به مدار ارسال کرد و با موفقیت کمربندی بازتابدهنده را در فضا شکل داد. بسیاری از سوزنها بهصورت طبیعی در طول سه سال آینده از مدار به به پایین افتادند؛ اما نگرانی از «آلودهسازی» فضا به پایان دادن به این پروژه کمک کرد.
لیزا رند، تاریخشناس علم در فیلادلفیا و و یکی از اعضای انجمن تاریخ آمریکا و ناسا میگوید:
این یکی از نخستین مثالها از عمومی دانستن فضا بهعنوان چشماندازی بود که باید پاک نگاه داشته شود.
از زمانی که شوروی اسپوتنیک، نخستین ماهوارهی خود را در ۱۹۵۷ پرتاب کرد، تعداد اجسام موجود در فضا بهتدریج سیر صعودی گرفت؛ بدین صورت که در ۱۹۷۰ به نزدیک به ۲۰۰۰ شی و با آغاز قرن بیست و یک به تقریبا ۷۵۰۰ شی رسید و در حال حاضر نیز در حدود ۲۰ هزار جسم شناختهشده در فضا وجود دارد. بزرگترین جهشهای ناگهانی در مقدار زبالههای مداری نخست در سال ۲۰۰۷ بهوقوع پیوست؛ هنگامی که دولت چین یکی از ماهوارههای خود را در یک آزمایش موشکی نابود کرد و دوم در سال ۲۰۰۹ و پس از آن بود که دو ماهوارهی ایریدیوم و کاسموس با یکدیگر برخورد کردند. این دو حادثه منجر به تولید هزاران قطعهی متلاشیشدهی تازه شدند و بهگفتهی هولگرکراگ، سرپرست واحد زبالههای فضایی در آژانس فضایی اروپا در دارمشتات آلمان، هر ساله از بین بیش از ۲۰ مانور ماهوارهای این سازمان، نزدیک به نیمی از آنها بهمنظور جلوگیری از برخورد با بقایای رهاشده از دو حادثهی یادشده انجام میشود.
پلیس ترافیک برای فضا
ار نظر تئوری، گردانندگان ماهواره برای آنکه بتوانند تمام ماموریتها را با ایمنی انجام دهند و هرگز به هیچ جسم دیگری نزدیک نشوند، باید فضای بسیار زیادی در اختیار داشته باشند. بنابراین، برخی از دانشمندان با تلاش برای درک موقعیت تمام بقایای سرگردان در فضا با دقتی بسیار بالا، درصدد حل مشکل زبالههای فضایی هستند. تشخیص موقعیت این زبالهها، لزوم انجام بسیاری از مانورهای غیر ضروری امروزی را با هدف جلوگیری از برخوردهای احتمالی، کاهش خواهد داد. مارلون سورج، متخصص زبالههای فضایی در شرکت ارواسپیس کورپوریشن در کالیفرنیا میگوید:
اگر از موقعیت هر جسم بهطور دقیق اطلاع پیدا کنید، تقریبا هرگز با مشکل مواجه نخواهید شد.
این رشته، مدیریت ترافیک فضا نامیده میشود؛ زیرا قابل مقایسه با مدیریت ترافیک در جادهها یا هوا است. موریبا جاه، متخصص دینامیک مداری در دانشگاه تگزاس میگوید یک روز شلوغ را در فرودگاه را تصور کنید. هواپیماهایی که همچون رشتهای از مروارید در آسمان بهخط شدهاند، در یک روال بهدقت برنامهریزیشده، نزدیک به یکدیگر فرود میآیند و پرواز میکنند. ناظران ترافیک هوایی از موقعیت هواپیماها تا دقت یک متر اطلاع دارند. با این حال، مدیریت ترافیک نمیتواند دقیقا به همان شکل در مورد زبالههای فضایی اعمال شود. تمام اجسام در مدار شناختهشده نیستند و حتی آنهایی که در پایگاههای داده بهحساب آمدهاند، با سطوح مختلفی از دقت ردیابی شدهاند. علاوه بر این، هیچ کاتالوگ معتبری وجود ندارد که تمام زبالههای فضایی شناختهشده در مدارها را بهدقت فهرستبندی کرده باشد.
جاه فهرستبندی زبالههای فضایی را با یک پایگاه دادهی مبتنی بر وب که خود توسعه داده و آن را ASTRIAGraph مینامد، نشان میدهد. این پایگاه از چندین منبع نظیر کاتالوگهای نگهداریشده توسط دولتهای آمریکا و روسیه استفاده میکند تا موقعیت اجسام را در فضا به تصویر بکشد. هنگامی که او برای یافتن یک جسم فضایی بهخصوص، نامش را در شناساگر مینویسد، آستریاگراف بهمنظور تعیین آن، خطی بنفش را رسم میکند.
با این حال، آستریاگراف با برخی از اجسام بهخوبی کار نمیکند؛ از جمله بدنهی یک راکت روسی که در سال ۲۰۰۷ پرتاب شد و در پایگاه داده بهعنوان جسم شمارهی ۳۲۲۸۰ شناسایی میشود. هنگامی که جاه این شماره را وارد میکند، آستریاگراف دو خط بنفش بهتصویر میکشد؛ زیرا منابع آمریکایی و روسی برای یک جسم یکسان، دو مدار کاملا متفاوت را ذکر کردهاند. جاه میگوید تعیین مدار صحیح تقریبا غیر ممکن است؛ مگر آنکه منبع اطلاعاتی سومی بتواند به تشخیص موقعیت صحیح کمک کند.
Cubesatsکیوبستها، ماهوارههای مکعبیشکل کوچکی که در سال ۲۰۱۲ از ایستگاه فضایی بینالمللی رها شدند.
آستریاگراف در حال حاضر حاوی برخی، اما نه تمام منابع اصلی اطلاعاتی دربارهی ردیابی اجسام فضایی است. کاتالوگ ارتش ایالات متحده (بزرگترین پایگاه دادهی در دسترس عموم) با احتمال قریب به یقین، اطلاعات مربوط به ماهوارههای محرمانه را از قلم انداخته است. دولت روسیه نیز بهنحو مشابهی بخش زیادی از دادههای خود را افشا نمیکند. در چند سال گذشته، چندین پایگاه دادهی تجاری ردیابی فضایی توسعه یافتهاند؛ اما اغلب آنها اجازهی دسترسی آزادانه به اطلاعات خود را نمیدهند.
جاه خود را بهعنوان یک طرفدار محیطزیست فضایی توصیف میکند:
من میخواهم فضا را به مکانی تبدیل کنم که برای فعالیت ایمن و همچنین آزاد و قابل استفاده برای نسلهای آینده باشد.
وی میگوید تا زمانی که این چشمانداز به حقیقت نپیوندد، جامعهی فضایی کماکان به آلودهسازی محیط مشترک فضا و از دسترس خارج کردن آن برای نسلهای بعد ادامه خواهد داد.
جاه و دیگر مدافعان محیطزیست فضایی، دستکم در آمریکا شروع به پیشرفت کردهاند. جاه سال گذشته به دعوت تد کروز، سناتور جمهوریخواه از ایالت تگزاس که در ماه ژوئیه لایحهی نظامنامهی فضایی را معرفی کرد، در مورد مدیریت ترافیک فضایی در مقابل کنگره شهادت داد. در ماه ژوئن، پرزیدنت دونالد ترامپ نیز فرمانی را در مورد سیاست فضایی امضا کرد که مسئولیت کاتالوگ عمومی زبالههای فضایی را از ارتش به یک آژانس غیر نظامی (احتمالا وزارت بازرگانی) واگذار میکند.
فرمان سیاست فضایی فرصتی بینظیر برای مطرح کردن زبالههای فضایی در بالاترین سطوح دولت ایالات متحده است. مایک گلد، نائب رئیس بخش نظارت، سیاستگذاری و قراردادهای دولتی در شرکت فناوری فضایی ماکسار تکنولوژیز در کلرادو میگوید: «این نخستین بار است که ما این بحث را به شکلی جدی مطرح میکنیم.»
مردگان متحرک
فضای پیرامون زمین انباشته از مردگان متحرک است. نزدیک به ۹۵ درصد از تمام اجسام در مدار، ماهوارههای از کار افتاده یا غیر فعال هستند. هنگامی که گردانندهی یک ماهوارهی فعال، هشداری مبنی بر حرکت جسمی در مسیر برخورد دریافت میکند، اطلاع از میزان خطری که زبالهی پیشرو بههمراه دارد، برای وی مفید و کمککننده خواهد بود. فروه میگوید: «با افزایش بیش از پیش اجسام و خطاهای تخمینی کنونی، صرفا بهصورت بیپایان هشدارهای برخورد دریافت خواهید کرد.» البته باید در نظر داشت که ریزشهابسنگها بیانگر تهدیدی مجزا هستند و امکان ردیابی آنها اصلا وجود ندارد.
بهمنظور ارزیابی خطر برخورد قریبالوقوع، گردانندگان ماهواره باید از ماهیت جسم مطلع باشند؛ اما کاتالوگهای ردیاب، اطلاعات کمی دربارهی بسیاری از اجسام دارند. در این موارد، ارتش و دیگر ردیابهای فضایی از تلسکوپ بهره میگیرند تا پیش از وقوع برخورد، سرنخها را در کوتاهمدت جمعآوری کنند.
منبع: بسیج نیوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت basijnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «بسیج نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۱۴۷۲۲۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
به دنبال منظومه سازی ماهوارهای در مدار هستیم
قدس آنلاین: عیسی زارعپورد امروز در حاشیه جلسه هیئت دولت در جمع خبرنگاران سیاست وزارت ارتباطات را اولویت توسعه شبکه تلفن همراه توسط اپراتورها عنوان کرد و گفت: اگر اپراتورهای تلفن همراه پولی دارند باید نخست به این بخش اختصاص دهند.
وی با بیان اینکه ماهوارههای متعددی در دست ساخت و تکمیل داریم و ماهوارههایی هم آماده پرتاب هستند، گفت:در طراحی و ساخت ماهواره های متعدد سنجشی هستیم تا امکان تصویربرداری در فضا را داشته باشیم.
وی با بیان اینکه یکی از این ماهوارهها پارس یک است که نمونه دوم آن در حال ساخت است و انشاءالله آماده خواهد شد، اظهار داشت: ماهوارههای لایه LEO چند مرتبه در طول روز از روی کشور عبور میکنند، اظهار کرد: از آنجایی که سرعت آنها ۷-۸ برابر سرعت زمین است، بنابراین دائما این ماهوارهها را روی آسمان کشورمان نداریم. اگر تعداد ماهوارهها بیشتر باشد دسترسی ما به داده های ماهوارهای و اطلاعات آنها بیشتر خواهد شد.
زارعپور با اشاره به اینکه دنیا به سمت منظومهسازی میرود و با هم به این سمت حرکت میکنیم، تاکید کرد: منظومه سازی دانشی است که شاید در اختیار بیش از ۵-۶ کشور نباشد، دانشمندان ما به آن دست پیدا کرده اند.
وی اظهار کرد: امیدواریم امسال بتوانیم اولین قدمها را در حوزه ماهوارههای مخابراتی و سنجشی برداریم اکنون منظومه شهید سلیمانی توسط بخش خصوصی در حال ساخت است.
وزیر ارتباطات همچنین با بیان اینکه سال گذشته در تعامل وزارت علوم با وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات پنجره واحد برای دانشگاهها راهاندازی شد که تا کنون بیش از ۲۶۰ دانشگاه عضو آن شدهاند، اظهار کرد: این اقدام مشترک در ارزیابی اتحادیه بینالمللی مخابرات به عنوان یکی از طرحهای برتر انتخاب شد که مایه خوشحالی و افتخار است.
زارع پور تاکید کرد: انشاءلله امسال مانند سال گذشته مسیر هوشمندسازی دولت را دنبال خواهیم کرد؛ در حال حاضر ۷۰ درصد خدمات دولت از طریق پنجره هوشمند دولت به مردم ارائه میشود.
آرش خلیل خانه