پایان زمین نزدیک است
تاریخ انتشار: ۲۹ مهر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۱۶۹۹۱۷
رکنا: گرمایش زمین سبب سوختن و از بین رفتن حیات در کره زمین می شود.
در نگاه نخست، این توصیف بیشتر به توصیفهای آخرالزمان میماند اما این تصویری است که وبگاه «گرمایش جهانی» از دنیایی ۳ درجه گرمتر از امروز، مینگارد؛ اتفاقی که با روند کنونی تا سال ۲۰۵۰، یعنی فقط ۳۲ سال دیگر رخ خواهد داد. تصور دنیایی ۵ درجه گرمتر از امروز، دنیای سال ۲۱۰۰ میلادی هم اصلا به تخیلی نیرومند نیاز ندارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در آن زمان، میزان دیاکسید کربن موجود در هوا، به نسبت پیش از انقلاب صنعتی ۱۲ درصد افزایش یافته بود؛ مقداری که امروز تقریبا ۱.۵ برابر شده است.سال ۱۹۵۷ بود که «راجر رویل» و «هنس سوز»، استادانی از دانشگاه کالیفرنیا با انتشار مقالهی خود، نخستین چراغ را در بحث «گرمایش جهانی»، برافروختند. آنها در مقالهی خود با رد یک باور نادرست، توجهها را به نقش فعالیتهای انسانی در افزایش دمای کرهی زمین جلب کردند. آن باور این بود که هر قدر که کارخانهها دیاکسیدکربن تولید کنند، اقیانوسها جذبش خواهند کرد؛ باوری که برای سالها در مجامع علمی حکمفرما بود. از آنجا که مهمترین تولیدکنندهی دیاکسید کربن، کارخانههایی بودند (هستند) که سوختهای فسیلی مصرف میکردند (میکنند)، این باور سالها مهمترین خدمت را به این کارخانهها میکرد. در آن زمان، میزان دیاکسید کربن موجود در هوا، به نسبت پیش از انقلاب صنعتی ۱۲ درصد افزایش یافته بود؛ مقداری که امروز تقریبا ۱.۵ برابر شده است. اما «رویل» و «سوز» با اثبات آنکه اقیانوسها ظرفیتی محدود برای این کار دارند، خط بطلانی بر این باور کشیدند. به همین خاطر است که امروزه این مقاله به عنوان نقطهی آغاز بحث «گرمایش جهانی» در نظر گرفته میشود.
پس از ۱۹۵۷، اصطلاح «گرمایش جهانی» جسته و گریخته به کار میرفت؛ تا آنکه در سال ۱۹۷۵، مقالهی «تغییرِ آبوهوایی: آیا ما در مرز گرمایش جهانی هستیم؟» از «والاس بروکر» مرحلهای نوین از بحثها دربارهی گرمایش جهانی را آغاز کرد. به دنبال مقالهی بروکر، بحثها در این باره، همچنان ادامه یافت اما سیاستمداران هنوز هم چندان آن را جدی نمیگرفتند یا بهتر بگوییم، هنوز حتی در ظاهر هم لازم نمیدیدند که خود را مصمم به مقابله با افزایش گازهای گلخانهای نشان دهند.
میزان تغییر دمای کرهی زمین به نسبت میانگین سالهای ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰ منبع: وبگاه ناسا
سال ۱۹۸۸، تابستان گرم و خشکی داشت. به دنبال همین موج گرما بود که سناتورها از «جیمز هانسن»، دانشمند هواشناسی Meteorology ناسا خواستند تا در مجلس سنا شهادت بدهد که «گرم شدن هوا و گازهای گلخانهای با یکدیگر ارتباط دارند.» در آن زمان، ایالات متحده بزرگترین تولیدکنندهی دیاکسیدکربن جهان بود و به تنهایی نزدیک به یک چهارم کل دیاکسید کربن جهان را تولید میکرد؛ مقامی که آن را در سال ۲۰۰۵ و پس از دههها تکیه زدن بر این جایگاه، به چین واگذاشت.
میزان انتشار دیاکسیدکربن از سال ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۵ برای جهان(رنگ سبز)، ایالات متحده(رنگ آبی) و چین(رنگ بنفش)
منبع: بانک جهانی
سرانجام سال ۱۹۹۲ در نشست سران سازمان ملل در «ریو دوژانیرو» برزیل، از پیماننامهای با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانهای رونمایی شد؛ پیماننامهای که البته نه حد مشخصی برای میزان انتشار دیاکسید کربن هر کشور تعیین کرده بود و نه هیچ ساز و کاری برای ضمانت اجرایی آن در نظر گرفته بود. به همین علت در سال ۱۹۹۷ پیماننامهی «کیوتو»، با هدف گسترش و اصلاح پیماننامهی پیشین شکل گرفت. در این پیماننامه، اغلب کشورهای توسعهیافته (۳۷ کشور)، به جز ایالات متحده خود را متعهد کردند که از تولید گازهای گلخانهای خود بکاهند؛ البته هدفگذاریها برای هر کشور متفاوت بود. برخی میتوانستند تا حدی معین تولید خود را بیفزایند و برخی دیگر باید از تولید خود به طور جدی میکاهیدند. به طور میانگین، هدف این پیماننامه کاهش ۵ درصدی تولید گازهای گلخانهای بود. اما این پیماننامه هم، ضمانت اجرایی نداشت؛ بنابراین حتی بدون استناد به میزان انتشار گازهای گلخانهای طی این سالها، میتوان میزان موفقیت آن را حدس زد.
نگاهی به روند کلی افزایش انتشار دیاکسیدکربن، نشان میدهد که توافقنامهی «کیوتو» کارساز نبوده است. یکی از مهمترین علتها هم آن است که هیچکدام از دو تولیدکنندهی بزرگ گازهای گلخانهای جهان یعنی ایالات متحده و چین، به این توافقنامه پایبند نبودهاند. این مسئله به آن خاطر اهمیت بیشتری مییابد که بخش بزرگی از تولید گازهای گلخانهای کشوری مانند چین، به علت افزایش میزان صادرات کالاها به کشورهای متعهد به این توافقنامه بوده است؛ یعنی در واقع این کشورها بار اصلی تولید گازهای گلخانهای خود را به کشورهای دیگری که عضو توافقنامه نبودهاند، منتقل کردهاند. و بالاخره نوبت به توافقنامهی پارس در سال ۲۰۱۵ میرسد؛ توافقنامهای که بنا دارد با اجرایی شدنش از سال ۲۰۲۰، افزایش دمای کرهی زمین را به نسبت دورهی پیش از صنعتی شدن، کمتر از ۱.۵ درجه نگهدارد؛ توافقی که دونالد ترامپ، رئیسجمهور ایالات متحده سال ۲۰۱۷ وعده داد که به آن پایبند نخواهد ماند.
میزان تغییر تولید دیاکسیدکربن سال ۲۰۱۱ به نسبت سال ۱۹۹۰ بر حسب میلیارد تن
منبع: گاردین
اما به راستی چرا اقدامها برای کاهش تولید گازهای گلخانهای اینقدر با مشکل روبهرو میشود؟ چرا مجلس سنای کشوری همچون ایالات متحده، توافقنامهی «کیوتو» را رد کرد و چرا دونالد ترامپ Trump میگوید: «توافقنامهی پارس اقتصاد ایالات متحده را تضعیف خواهد کرد»؟ بهتر است این پرسشها را در یک پرسش خلاصه کنیم: آن چیزی که به رغم توافقنامهها و نشستها و بیانیههای گوناگون، نمیگذارد انتشار گازهای گلخانهای کاهش یابد چیست؟ «تنها ۱۰۰ شرکت، منشأ بیش از هفتاد درصد کل گازهای گلخانهای تولیدی جهان از سال ۱۹۸۸ به این سو بودهاند.» این جمله از گاردین، نه تنها یک آغاز خوب برای پاسخ به این پرسش است، بلکه به تنهایی پاسخ را هم در خود دارد. فقط ۱۰۰ شرکت! فقط ۱۰۰ شرکتند که با روند کنونی تا سال ۲۰۵۰ زمین را به وضعی شبیه به آنچه میپنداشتیم فقط ممکن است در فیلمهای علمی تخیلی ببینیم، میرسانند؛ شرکتهایی همچون «اکسون موبایل»، «شل»، «بیپی» و «چِروُن». بد نیست برای آنکه به ابعادی از بزرگی سرمایه این شرکتها و پیرو آن، میزان نفوذ سیاسی آنها برسیم، نگاهی به درآمدشان بیندازیم. درآمد «شل» به تنهایی چیزی حدود درآمد کشور دانمارک و از ۱۵۰ کشور بیشتر است (۳۰۵ میلیارد دلار). درآمد «بیپی» هم چندان کمتر از «شل» نیست (۲۴۱ میلیارد دلار)؛ «بیپی» به اندازهی کشور فنلاند درآمد دارد. درآمد ناخالص این چهار شرکت روی هم، بیش از دو برابر کل درآمد ناخالص داخلی ایران در سال گذشته است (۹۳۳ میلیارد دلار). آیا منافعِ چنین شرکتهایی که اغلب قدمت طولانیای هم دارند، اجازهی به بار نشستن تلاشها (اگر واقعا تلاشی در کار باشد) برای کاهش تولید گازهای گلخانهای را میدهد؟ چه نیرویی میخواهد پنجه در پنجهی منافع این شرکتها بیندازد؟
تجربهی ۲۶ سالهای که از نخستین توافقنامهی مربوط به گرمایش جهانی میگذرد، ۲۶ سالِ آیندهی سختی را به ما وعده میدهد؛ تجربهی ۲۶ سالهای پر از سخنرانیهای پرطمطراق دربارهی نگهداری محیطزیست، کاهش گازهای گلخانهای و پیشگیری از سقوط Fall زمین به ورطهای بیبازگشت؛ اما آیا دولتمردان به راستی به سخنانی که گفتهاند و میگویند، باور دارند؟ دستکم دمای زمین و میزان گازهای گلخانهای آن، چنین فکر نمیکنند.
منابع: وبگاه ناسا/روزنامهی گاردین/وبگاه «گرمایش جهانی»/مقالهی «انتقال دیاکسیدکربن بین هوا و اقیانوس و سوال افزایش میزان این گاز طی چند دههی اخیر» از «راجر ریول» و «هنس سوز»/مقالهی «تغییرِ آبوهوایی: آیا ما در مرز گرمایش جهانی هستیم؟» از «والاس بروکر»خواندنی های رکنا را در اینستاگرام دنبال کنید
اخبار اختصاصی سایت رکنا را از دست ندهید:
این فراری مخوف را می شناسید ؟! / مخفیگاهش کجاست؟! +عکس بدون پوشش پسرتهرانی با دیدن فیلم خشن در سینما مردی را به سبک آن سلاخی کرد! + عکس جزییات ماجرای 2 شهید بخاطر نپوشیدن جلیقه ضدگلوله! وحشت دختران دانش آموز از 5 مرد شوم / در سمیرم رخ داد روند 14 ساله آتش سوزی مرگبار مسجد ارگ / هنوز نتیجه مشخص نیست! عصبانیت ترامپ از دامادش در ماجرای جمال خاشقجی این دختر یک شبه دید بی آبرو شده است! / دست پنهان کیست؟! دختر 14 ساله آبادانی در راه پله خانه شان با روسری خود را دار زد تجاوز به دختر 12 ساله داخل یک خودرو در کوچه خلوت +عکس ثبت رکورد گران ترین فوتبالی توسط یک ایرانی مرد تهرانی در پرشیای آتشین زنده زنده سوخت! مهم ترین اخبار 24 ساعت گذشته رکنا دامادم در دوران عقد زیاد خانه ما می آمد و همین باعث شد که شوهرم به همه چیز شک کند! خارج کردن 120 کرم 25 سانتی از معده یک زن + عکس های باورنکردنی جزئیات دستگیر 6 مرد زن نما در مسیر اربعین / یک دوجنسه همراه آنان بود! + فیلم گرفتن اثر انگشت از جسد مرد مرده پیدا شدن جسد مرد گمشده در کوهستان! / راز مخوف چیست؟!منبع: رکنا
کلیدواژه: خودرو سلامت مسکن بازنشسته ها مهم ترین های 24 ساعت ارز و سکه هواشناسی Meteorology موفقیت ترامپ Trump اقتصاد سیاسی سقوط Fall زمین سازمان ملل مرز راجر سوختن ایران عکس فیلم دختر قتل مرد ایرانی جوان زندگی تهران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.rokna.net دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «رکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۱۶۹۹۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
علی دایی در نوکمپ؛ فرگوسن در جام جهانی
فورفورتو با این توضیح که "همه این نمادها در جاهایی ظاهر شدند که هرگز انتظارشان را نداشتید" به اسطورهها و ستارههای دنیای فوتبال پرداخت که در موقعیتهای غیرقابل پیشبینی حضور داشتند.
دایی در نیوکمپ در سال ۱۹۹۹
علی دایی مهاجم ایرانی قبل از اینکه کریستیانو رونالدو از او سبقت بگیرد با ۱۰۸ گل بهترین گلزن فوتبال جهان بود. با این حال، زمانی که منچستریونایتد در فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ۱۹۹۹ آنها را شکست داد، دایی روی نیمکت بایرن مونیخ بود.
دیگر لحظات جالب
فرگوسن در جام جهانی
سر الکس فرگوسن چند هفته قبل از اینکه هدایت منچستریونایتد را قبول کند، به عنوان سرمربی اسکاتلند به جام جهانی ۱۹۸۶ رفت.
در واقع، او در آن زمان در آستانه پیوستن به آرسنال بود، اما به جای رفتن به هایبری به جام جهانی رفت و جورج گراهام به جای فرگوسن هدایت آرسنال را بر عهده گرفت. حضور فرگوسن در یک تیم ملی عجیب بود.
پاری سن ژرمن پرستاره
پاری سن ژرمن همیشه ثروتمند نبوده، اما زمانی که رنجرز در جام یوفا در سال ۲۰۰۱ این تیم فرانسوی را در ضربات پنالتی شکست داد، پنالتی زنان پاریس عبارت بودند از: جی جی اوکوچا (از دست داده)، رونالدینیو (گل)، مایکل آرتتا (گل)، گابریل هاینزه (گل)، برنارد مندی (گل) و مائوریسیو پوچتینو (از دست رفته).
کاکا
کاکا در سال ۲۰۰۷ توپ طلا را برد، ولی او جام جهانی را هم برده است.
این هافبک در جام جهانی ۲۰۰۲ برزیل حضور داشت و جوانترین بازیکن فهرست ۲۳ نفر سلسائو در جام جهانی بود. مثل رونالدوی ۱۷ ساله در جام جهانی ۱۹۹۴ که هرگز وارد زمین نشد.
فودن چند متری آگوئرو
سرخیو آگوئرو وقتی گل قهرمانی سیتی را وارد دروازه کوئینزپارک کرد، فیل فودن در کنارش بود. فیل فودن در واقع تنها چند متر با سرخیو آگوئرو فاصله داشت. فودن درباره حضورش کنار زمین گفت: وقتی آگوئرو گل زد، من مستقیماً پشت دروازه بودم. سپس در زمین جشن گرفتیم. آن زمان من هوادار سیتی بودم دیوانهوار است که فکر کنم اکنون با آن بازیکنان بازی میکنم.