امیدواریم ادلب بدون هزینه‌های گسترده انسانی به حاکمیت دولت سوریه بازگردد
تاریخ انتشار: ۱ آبان ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۲۰۶۰۲۸
مذاکره کننده ارشد ایران در روند صلح سوریه، گفت: امیدواریم امکان حل مرحله‌ای و گام به گام موضوع ادلب بدون تلفات فراهم شود و این منطقه بدون هزینه‌های گسترده انسانی به حاکمیت دولت بازگردد. به گزارش گروه بین المالل خبرگزاری دانشجو، «حسین جابری‌انصاری» دستیار ارشد وزیر امور خارجه ایران در امور ویژه سیاسی که امروز (سه‌شنبه) اول آبان ماه در رأس هیأتی برای رایزنی‌های دوجانبه با مقامات روس درباره تحولات منطقه و همچنین شرکت در نشست سه جانبه به همراه همتایان روس و ترکیه‌ای خود درباره روند صلح سوریه وارد مسکو شد، در بدو ورود در خصوص دستورکار این سفر عنوان کرد: دیدار امروز (سه‌شنبه) و فردا (چهارشنبه) از مسکو در راستای گفتگو‌های دوجانبه با مسئولان مختلف روسیه در ارتباط با تحولات منطقه است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی با اشاره به نشست سه جانبه نمایندگان عالی رتبه کشورهای ضامن روند صلح در سوریه (آستانه) که در مسکو برگزار می‌شود، افزود: در سفر به مسکو ضمن رایزنی‌های دوجانبه درباره بحران‌های منطقه و تحولات منطقه از جمله سوریه و یمن، با همکاران روس راه‌های همکاری دو کشور برای پایان دادن به این بحران‌ها بررسی و در قالب نشست سه جانبه روند آستانه، آخرین وضعیت تحولات مختلف مرتبط با سوریه و هماهنگی‌های ضروری که باید بین سه کشور ایران، روسیه و ترکیه در این زمینه انجام شود، مورد پیگیری قرار می‌گیرد.
به گزارش فارس، جابری‌انصاری درباره تحولات یمن نیز به خبرگزاری صدا و سیما گفت: یکی از اهداف این سفر، رایزنی با مقامات روسیه در ارتباط با تحولات یمن است. در ماه‌های گذشته مجموعه‌ای از تحرکات را در سطح منطقه و با کشورهای اروپایی و اتحادیه اروپا در ارتباط با یمن پیگیری کردیم و رایزنی‌های متعددی داشتیم و در این سفر نیز ضمن بررسی آخرین تحولات یمن و نتیجه رایزنی‌ها با طرف‌های مختلف منطقه‌ای و بین‌المللی، تلاش می‌کنیم با روسیه در جهت کمک به ملت یمن و پایان فاجعه جاری از طریق جنگ تحمیلی هم افزایی داشته باشیم.
دستیار ارشد وزیر خارجه ایران درباره ادلب و اینکه چه اتفاقی قرار است در ادلب بیفتد؟ نیز خاطرنشان کرد: بعد از اینکه بخش‌های عمده اراضی سوریه به خصوص در جنوب و جنوب غرب این کشور، تحت حاکمیت دولت مرکزی قرار گرفت، همه توجهات به سمت شمال سوریه متوجه شد. در شمال سوریه دو منطقه یکی در شرق و شمال فرات است و یکی در استان ادلب و مناطق همجوار است، به طور طبیعی بعد از تحولات مناطق دیگر کشور سوریه، نگاه‌ها به این سمت متوجه شد.
جابری‌انصاری ادامه داد: حساسیت ادلب و پیچیدگی‌های آن و تراکم گروه‌های مسلح و گروه‌های تروریستی شناخته شده بین‌المللی در این منطقه، جمعیت گسترده‌ای که به خاطر مهاجرت و زندگی طبیعی در این منطقه زندگی می‌کنند که حدود سه میلیون نفر زندگی می‌کنند که خیلی منطقه بزرگی نیست.
وی اظهار داشت: این در هم تنیدگی جمعیت بسیار و تعداد نیرو‌های مسلح از گروه‌های معارضه مسلح سوریه و تعداد زیادی از نیرو‌های گروه‌های تروریستی شناخته شده شرایط ویژه را ایجاد کرده است، درهم تنیدگی، جمعیت زیاد و تعداد زیادی نیرو‌های مسلح و تعداد زیادی از گروه‌های تروریستی شناخته شده وضعیت خاصی در ادلب ایجاد کرده است.
دستیار ارشد وزیر خارجه ایران گفت: در سه جانبه سران در تهران موضوع اصلی گفتگو‌های دوجانبه و چندجانبه سران سه کشور روند آستانه، موضوع ادلب بود و اختلاف نظری بین شرکای ما در زمینه اولویت‌ها در ادلب و روش حل مسئله ادلب وجود داشت و در نهایت براساس راه‌حل سومی که ما (ایران) ارائه می‌کردیم که یک راه‌حل میانه بود که همه شرایط ضروری مرتبط با ادلب را در برمی‌گرفت، هم اعاده حاکمیت دولت در این منطقه و هم عدم کشتار و درگیری گسترده که منجر به صدمات انسانی زیاد خواهد شد، راه‌حل وسط مبنای توافقی بین دو شریک ما یعنی روسیه و ترکیه که در ارتباط با حل مسئله ادلب تفاوت نظر داشتند، ایجاد شد، این توافق زمانبندی‌هایی دارد، در حال پیگیری و اجراست، بخش‌هایی از آن اجرا شده است.
وی افزود: یکی از برنامه‌های ما در نشست سه جانبه و رایزنی‌های دوجانبه با روسیه و ترکیه در سفر جاری به مسکو، بررسی آخرین وضعیت ادلب، تکمیل روند توافق و روند اجرای آن و ارزیابی مشکلات احتمالی موجود برای اینکه پروسه پیش بینی شده در توافق با نظارت سه کشور ناظر روند آستانه نهایی شود.
جابری انصاری گفت: امیدواریم بدون تلفات و ایجاد مشکلات بزرگ در این منطقه، امکان حل مرحله‌ای و گام به گام مسئله در ادلب فراهم شود، به نحوی که ادلب بدون هزینه‌های گسترده انسانی به حاکمیت دولت سوریه بازگردد.
منبع: خبرگزاری دانشجو
کلیدواژه: سوریه ادلب جابری انصاری مسکو
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۲۰۶۰۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
پلورالیسم چه نگاهی به سیاست بین‌الملل دارد؟
عصر ایران؛ شیرو ستمدیده - پلورالیسم در مفهوم متعارف، نظریه‌ای جامعه‌شناختی-سیاسی است که بر پراگندگی قدرت در میان شماری از مجموعه‌ها یا گروه‌های رقیب تاکید دارد.
پیش از این دربارۀ پلورالیسم و دولت پلورالیستی توضیح داده‌ایم. اینکه پلورالیسم یا کثرت‌گرایی چه نگاهی به سیاست بین‌الملل دارد، موضوع این نوشته است.
مختصرا باید گفت پلورالیسم در حوزۀ سیاست بین‌الملل، نفوذپذیری دولت را برجسته می‌کند. چشم‌انداز پلورالیستی در سیاست بین‌الملل، بویژه در ایالات متحدۀ آمریکا، در دهه‌های 1960 و 1970 ظهور یافت و بر شالودۀ ارزش‌های لیبرالیستی استوار بود.
جان برتن، پلورالیست انگلیسی، با استفاده از تشبیه میز بیلیارد، محدودیت‌های رویکرد دولت‌محور به سیاست بین‌الملل را روشن کرد. بر اساس این تشبیه، رئالیسم به دولت‌ها به مثابه توپ‌های بیلیارد، یعنی واحدهایی نفوذناپذیر و مستقل، می‌نگرد که از راه فشار بیرونی بر یکدیگر تاثیر می‌گذارند.
از این رو رئالیسم در سیاست بین‌الملل چنین می‌پندارد که دولت‌های دارای حاکمیت، که در نظام پرهرج‌ومرج بین‌المللی تعامل دارند، مانند مجموعۀ توپ‌های بیلیارد روی میز، این طرف و آن طرف برده می‌شوند و به هم می‌خورند.
به عقیدۀ پلورالیست‌ها، این تشبیه از این حیث گمراه‌کننده است که حد نفوذ روزافزون بازیگران بین‌المللی، مانند شرکت‌های چندملیتی و سازمان‌های غیرحکومتی را نادیده می‌گیرد و نیز نمی‌تواند وابستگی دولت‌ها، بویژه در مسائل اقتصادی را تشخیص دهد.
بنابراین، چشم‌انداز پلورالیستی الگویی از ترکیب بازیگران ارائه می‌دهد که ضمن توجه به حکومت‌های ملی، تاکید می‌کند که طیف گسترده‌تر صاحبان منافع و گروه‌ها، سیاست بین‌المللی را تعیین می‌کنند.
در تحلیل نهایی، از این دیدگاه، تاکید بر حاکمیت بیرونی، که از نظر رئالیسم محوری است، باید جای خود را به مفهوم میانه‌روتر خودمختاری بدهد.
توضیح اینکه، حاکمیت درونی یا داخلی در اشاره به توانایی دولت در ملزم کردن همۀ شهروندان، گروه‌ها و نهادهای درون مرزهای سرزمینی به کار می‌رود ولی حاکمیت بیرونی یا خارجی به جایگاه دولت در نظم بین‌المللی و توانمندی عمل آن به صورت واحدی مستقل و خودمختار مربوط است. حاکمیت درونی/داخلی و حاکمیت بیرونی/خارجی، در واقع نام‌های دیگری برای "اقتدار" و "استقلال" هستند.
به هر حال در پلورالیسم، تاکید بر حاکمیت بیرونی جای خودش را به مفهوم ملایم‌تر "خودمختاری" می‌دهد. یعنی استقلال دولت‌ها در عرصۀ بین‌المللی نسبتا کمرنگ می‌شود ولی کاملا از بین نمی‌رود.
تعدیل مفهوم حاکمیت بیرونی، این امکان را بوجود می‌آورد که مجموعه‌هایی مانند شرکت کوکاکولا یا شرکت اپل دقیقا همانند دولت‌هایی چون دولت‌های آلمان و کرۀ جنوبی و برزیل، بازیگرانی بین‌المللی تلقی شوند.
در واقع با توجه به تاکید پلورالیسم بر پراکندگی قدرت، همۀ بازیگران حکومتی و غیرحکومتی، در چارچوب کنترل‌ها ومحدودیت‌هایی قرار دارند و حرکت مستقل نمی‌توانند داشته باشند. و این به این معناست که مفهوم "استقلال" در ذیل درک پلورالیستی از سیاست بین‌الملل، به نحوی متفاوت یا رقیق فهمیده می‌شود.
یکی از پیامدهای مهم رویکرد پلورالیستی به سیاست بین‌الملل آن است که این رویکرد معرف دور شدن از "سیاست قدرت" و "بزرگنمایی ملی" است. البته این تحول چندان هم منعکس‌کنندۀ ایمان ایده‌آلیستی به اصول انتزاعی نیست بلکه بیشتر حاکی از درک این نکته است که وقتی قدرت به گستردگی توزیع شده باشد، رقابت نتیجۀ عکس می‌دهد.
در نتیجه، پلورالیست‌ها می‌خواهند بگویند که در جهانی با وابستگی فزاینده، سرانجام ثابت خواهد شد که گرایش به همکاری و یکپارچگی، که شاید در اروپا از همه جا آشکارتر است، اجتناب‌ناپذیر است.
در جهان کنونی، راستگرایان افراطی در آمریکا و اروپا به شدت با درک پلورالیستی از سیاست بین‌الملل مخالف‌اند. به همین دلیل افرادی نظیر دونالد ترامپ در آمریکا و مارین لوپن در فرانسه و نیز ولادیمیر پوتین در روسیه، هر کدام به نحوی در پی "بزرگنمایی ملی" هستند و از "سیاست قدرت" دفاع می‌کنند.
نفی "همکاری و یکپارچگی" در گرایش ترامپ به خروج آمریکا از ناتو و تاکیدش بر شعار "اول آمریکا" به خوبی مشهود است. حملۀ روسیه به اوکراین نیز به خوبی اعتقاد پوتین به "سیاست قدرت" را نشان می‌دهد.
راستگرایان افراطی‌ای چون مارین لوپن و دیگران در سایر کشورهای اروپایی نیز، با ناسیونالیسم پررنگی که دارند، آشکارا مخالف روند جهانیِ وابستگیِ فزایندۀ کشورها و بازیگران بین‌المللی به یکدیگرند.
کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: دولت جمع‌گرا؛ مبنای اقتصاد دستوری
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟