ناسا چتر خود را در فضا باز کرد
تاریخ انتشار: ۶ آبان ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۲۷۸۳۶۴
ایران اکونومیست - به گزارش ایران اکونومیست به نقل از تک‌تایمز، ناسا گزارش داد که یک چتر نجات طراحی شده برای استفاده در ماموریت‌های آینده در مریخ، چه به صورت رباتیک و چه توسط فضانوردان، با نتایج مثبت آزمایش شده است.
این تکنولوژی جدید به نام "اسپایر"(ASPIRE) یا "Experimental Research Inflation Supersonic Parachute" روی یک موشک "Black Brant IX" در ساعت‌های اولیه روز 7 سپتامبر آزمایش شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این چتر موجب می‌شود محموله‌های فضایی پس از جدا شدن از فضاپیما، به سلامت به زمین برسند.
با توجه به گفته‌های ناسا، محموله از فضاپیما جدا می‌شود و در حالی که وارد جو می‌شود و به فاصله مناسب می‌رسد، چتر باز می‌شود.
این چتر نجات در عرض چهاردهم ثانیه از شکل یک سیلندر به شکل کاملا باز درمی‌آید.
آژانس فضایی به سرعت باز شدن این چتر نجات افتخار می‌کند، چرا که سریع‌ترین در جهان است و رکورد جهانی را شکست.
البته "اسپایر" برای عملکرد بهتر نسبت به چترهای نجات عادی طراحی شده و از نایلون، تکنورا و الیاف کولار ساخته شده است که قادر خواهد بود تا بارهای سنگین‌تر را حمل کند و هنگام عبور از جو جان سالم به در ببرد.
"جان مک‌نامه" مدیر پروژه مریخ 2020 اعلام کرد: مریخ 2020 سنگین‌ترین محموله تاریخ را حمل می‌کند تا به سطح مریخ برساند و همانند تمام ماموریت‌های مریخی گذشته، ما فقط یک چتر نجات داریم و این چتر باید کار کند.
آزمایشگاه پیشران جت ناسا که این پروژه را مدیریت می‌کند، می‌گوید که مقامات به استفاده از "اسپایر" و به کارگیری آن در ماموریت مریخ 2020 چراغ سبز نشان داده‌اند.
ماموریت مریخ 2020
چتر نجات "اسپایر" مسئول حمل یک مریخ‌نورد خواهد بود. این کاوشگر که هنوز نامش اعلام نشده، جایگزین مریخ‌نورد "کنجکاوی"(Curiosity) می‌شود و حدود 10 فوت طول، 9 فوت عرض و 7 فوت ارتفاع دارد. وزن آن نیز حدود 1050 کیلوگرم است.
"مریخ 2020" جدیدترین تلاش ناسا برای کاوش سطح سیاره سرخ است. هدف این است که به سوالات بالقوه قابلیت زندگی در همسایه زمین، از جمله جستجوی آن برای یافتن نشانه‌هایی از زندگی میکروبی در گذشته این سیاره، پاسخ داده شود.
این مریخ‌نورد همچنین به ابزارهایی برای جمع‌آوری نمونه‌هایی از سطح مریخ که برای ماموریت‌های آینده استفاده می‌شود، مجهز خواهد شد. انتظار می‌رود که این مریخ‌نورد راه را برای ماموریت‌های فضانوردان به مریخ هموار کند.
ناسا اعلام نکرده است که این کاوشگر در کجای مریخ فرود خواهد آمد، اما انتظار می‌رود که ماه ژوئیه یا اوت سال 2020 پرتاب شود و سپس تا ماه فوریه سال 2021 به مقصد خود برسد.
منبع: ایران اکونومیست
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۲۷۸۳۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ارتباط فضاپیمای وویجر ۱ ناسا پس از ماه‌ها با زمین برقرار شد
ایتنا - آژانس فضایی ایالات متحده روز دوشنبه ۲۲ آوریل (۳ اردیبهشت) اعلام کرد که کاوشگر وویجر ۱ ناسا، دورترین کاوشگر ساخته شده دست بشر در پهنه کیهان، پس از ماه‌ها اختلال در سامانه‌‌های خود اکنون در حال ارسال اطلاعات قابل استفاده به مرکز کنترل زمینی است.
این سفینه فضایی ارسال اطلاعات قابل خواندن به زمین را در ۱۴ نوامبر ۲۰۲۳ متوقف کرد، اگرچه کنترل‌کننده‌های این فضاپیما می‌توانستند بگویند که وویجر ۱ هنوز دستورات از زمین را دریافت می‌کند.
در ماه مارس تیم‌هایی که در آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا مشغول کار بودند متوجه شدند که عیب تنها به یک تراشه خراب بازمی‌گردد.
مهندسان ناسا نمی‌توانستند به شکل فیزیکی تراشه معیوب را تعمیر یا تعویض کنند، به همین خاطر تصمیم گرفتند کدهای مورد نظر را از راه دور در بخش دیگری از سامانه داده‌های پروازی (FDS) قرار دهند و با ابداع این اصلاح کدگذاری هوشمندانه سیستم حافظه رایانه‌ای ۴۶ ساله وویجر ۱ را از نو راه‌اندازی کردند.
ناسا در بیانیه خود گفته است فضاپیمای وویجر ۱ اکنون «در حال ارسال داده‌های قابل استفاده در مورد سلامت و وضعیت سیستم‌های مهندسی خود است.»
این سازمان اضافه کرد: «گام بعدی این است که فضاپیما را قادر سازیم تا دوباره اطلاعات علمی را به زمین ارسال کند.»
وویجر ۱ که در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد، اولین فضاپیمای بشر بود که در سال ۲۰۱۲ توانست به محیط بین ستاره‌ای وارد شود و در حال حاضر بیش از ۲۴ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد.
پیام‌های ارسال‌شده از زمین حدود ۲۲ ساعت و ۳۰ دقیقه طول می‌کشد تا به فضاپیما برسد. دوقلوی وویجر ۱ یعنی وویجر ۲ نیز در سال ۲۰۱۸ از منظومه شمسی خارج شد.
هر دو فضاپیمای وویجر ۱ و ۲ دیسک‌های مسی با روکش طلا دارند که برای انتقال اطلاعات کلی دنیای بشر به فرازمینی‌ها طراحی شده است.
این دو صفحه شامل نقشه منظومه شمسی، یک قطعه اورانیوم (که به عنوان یک ساعت رادیواکتیو عمل می‌کند و به دریافت‌کنندگان اجازه می‌دهد تاریخ پرتاب سفینه فضایی را تعیین کنند) و دستورالعمل‌های نمادینی است که نحوه دسترسی به اطلاعات را نشان می‌دهند.
محتویات این صفحات همچنین شامل تصاویر رمزگذاری‌شده از حیات روی زمین و همچنین موسیقی و صداهای مناظر طبیعی سیاره ما است.
انتظار می‌رود که سوخت این دو فضاپیما در سال ۲۰۲۵ تمام شود. پس از این تاریخ، دو کاوشگر در پهنه کهکشان راه شیری سرگردان خواهند شد و احتمالاً تا ابد در سکوت به حرکت خود ادامه خواهند داد.
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد