علت جیغ زدن کودک نوپا چیست؟
تاریخ انتشار: ۱۰ آبان ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۳۳۲۱۲۹
خیلی از پدر و مادر‌ها از رفتارهای جیغ زدن و قشقرق کردن کودک خردسال خود کلافه و خسته می‌شوند. رفتارهای جیغ زدن کودکان نوپا گاه و بی گاه به دلایل مختلف طبیعی و معمولا گذراست. اما گاهی جیغ زدن کودکان نوپا به حدی زیاد می‌شود که کنترل آن برای خانواده مشکل می‌گردد. جالب است بدانید رابطه شما و نوع برخورد شما تا حد زیادی می‌تواند این رفتار کودکتان را کنترل کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
علت جیغ زدن کودکان زیر ۲ سال
کودکان در سنین پایین به خصوص در سنینی که به مهارت‌های کلامی کافی نرسیده اند، رفتارهای جیغ و داد کردن و قشقرق راه انداختن را زیاد نشان می‌دهند. گاهی این جیغ زدن به نوعی به زبان کودک برای بیان خواسته هایش و جلب توجه تبدیل می‌شود که به تدریج برایش تبدیل به عادت می‌گردد. گاهی خانواده‌ها رفتارهای کودک را نشانه‌ای از بیش فعالی یا اختلالات دیگری، چون اوتیسم می‌پندارند. در کل جیغ زدن کودکان می‌تواند علت‌های مختلفی داشته باشد که برخی از آنها شامل موارد زیر است:
درخواست داشتن
کودکان زیر ۲ سال که هنوز کلام به خوبی در آنها شکل نگرفته است، خیلی اوقات برای نشان دادن نیاز‌ها و درخواست هایشان از زبان غیر کلامی مثل نشان دادن ایما و اشاره، صدا درآوردن و خیلی اوقات جیغ زدن استفاده می‌کنند. معمولا برای اصرار به داشتن چیزی بیشتر جیغ می‌زنند و خیلی اوقات با جیغ زدن به خواسته خود می‌رسند. درواقع هرچه والدین خواسته آنها را در این مواقع بیشتر اجابت کنند، این رفتار تقویت می‌شود.
جلب توجه
کودکان به خصوص در سنین پایین خیلی دنبال جلب توجه والدین هستند. خیلی از کودکان خردسال یاد می‌گیرند که با جیغ زدن می‌توانند سریع توجه پدر و مادر خود را جلب کنند. والدین خیلی اوقات ناخواسته با رفتار‌هایی این جیغ زدن را تقویت می‌کنند. مثلا سریع آنها را در آغوش می‌گیرند، سعی می‌کنند با بازی و سرگرمی حواسشان را پرت کنند، اما در واقع دارند به این رفتار پاداش می‌دهند. حتی توجه منفی والدین مثل دعوا کردن صدا کردن کودک و هر برخورد افراطی می‌تواند این رفتار را تقویت کند، چون کودک از این طریق به توجه رسیده است.
عصبانیت
ناکام گذاشتن می‌تواند کودک را عصبانی کند. کودکان در این سن هنوز به راه‌های کلامی برای ابراز عصبانیت نرسیده اند و راه‌های کنترل هیجان و خشم را یاد نگرفته اند به همین دلیل تنها راه ممکن برایشان جیغ و داد کردن است.
درد جسمی
جیغ و داد کودک برخی مواقع به خاطر درد‌هایی است که حس می‌کند، مثل درد شکم و دل پیچه، یا درد‌هایی که در اثر ضربه دیدن در آنها ایجاد شده است. خیلی اوقات این درد‌ها برایشان مبهم است یا توانایی ابراز درد را ندارند.
راه‌های برخورد با جیغ زدن کودک
برای برخورد صحیح با جیغ و داد کودک باید علت آن را بشناسید و بر اساس آن برخورد صحیحی با آن داشته باشید. در نظر داشته باشید که با برخورد صحیح می‌توانید این رفتار‌ها را کنترل و تعدیل کنید. برخی راه‌های برخورد با جیغ زدن کودک این موارد هستند:
با جیغ زدن تسلیم درخواست کودک نشوید
اگر او برای درخواست چیزی جیغ می‌زند، در این مورد با هر بار جیغ زدن سریع چیزی که می‌خواهد را به او ندهید. می‌توانید به او بگویید "اگر جیغ بزنی نمی‌فهمم چی می‌خوای" از او بخواهید به آرامی نشان دهد چه می‌خواهد. می‌توانید حدس بزنید و به آرامی در بیان خواسته اش به او کمک کنید. وقتی به آرامی درخواستش را ابراز کرد بهتر است چیزی که می‌خواهد را به او بدهید و با توجه مثبت و محبت برای اینکه خواسته اش را آرام ابراز کرد او را تحسین کنید. دقت کنید اگر خواسته اش غیر معقول است به خاطر جیغ و داد کودک تسلیم خواسته اش نشوید می‌توانید به او خیلی ساده توضیح دهید. مثلا الان نمی‌توانی این را داشته باشی بعد از غذا می‌دهم. یا اینکه می‌توانید جایگزینی برای آن در نظر بگیرید.
صبر و حوصله داشته باشید
دوره رشد کودک را در نظر بگیرید. کودکان در سنین خیلی پایین جیغ زدن گاه و بی گاه دارند که معمولا گذرا است و خود به خود کاهش می‌یابد. برخورد شدید و واکنش افراطی می‌تواند اوضاع را بدترکند و یا این دوره را طولانی کند بهتر است با صبر و حوصله با کودک برخورد کنید و اجازه ندهید این رفتار کودک شما را خیلی پریشان و مضطرب کند.
تعامل مثبت با کودک را افزایش دهید
در زمان‌هایی که کودک آرام است تا حد ممکن ارتباط مثبت با کودک خود را زیاد کنید. این کار تاثیر زیادی برای کاهش رفتار منفی دارد. می‌توانید زمان‌هایی را اختصاص دهید که با او بازی کنید، او را در آغوش بگیرید، برایش داستان بگویید.
جیغ زدن‌های کودک برای جلب توجه را نادیده بگیرید اگر کودکتان برای جلب توجه شما جیغ و قشقرق می‌کند، به واکنش‌های خود دقت کنید. نه تنها توجه مثبت مثل بغل کردن، شکلات دادن بلکه حتی توجه منفی مثل اخم کردن و دعوا کردن می‌تواند این رفتار را تقویت کند. حتما به الگوی جیغ زدن‌ها و دلیل آن توجه کنید. وقتی برای توجه گرفتن شما جیغ می‌زند، آن را نادیده بگیرید و توجه نکنید. در عوض وقت‌هایی که ارتباط مثبت دارد و جیغ نمی‌زند توجهتان را دو چندان کنید. کم کم کودک یاد می‌گیرد برای توجه گرفتن رفتارهای آرام و مثبت نشان دهد.
به رفتارهای مناسب کودک پاداش دهید
می‌توانید برنامه‌ای برای پاداش دادن به کودک داشته باشید. هر وقت کودک رفتار مثبتی نشان داد، یا مثلا درخواست هایش را بدون جیغ و داد ابراز کرد، به او پاداش بدهید. می‌توانید جایزه‌های کوچکی مثل خوراکی‌هایی که دوست دارد را برای پاداش در نظر بگیرید. به کودک بگویید این پاداش را دقیقا برای چه رفتاری می‌گیرد.
منبع: honarehzendegi.com
منبع: پارسینه
کلیدواژه: جیغ زدن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۳۳۲۱۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سندروم «مسئله با پدر» در کمین دختران
به گزارش تابناک، زنان مبتلا به این سندروم مکرر به دلایل اشتباه، مردان اشتباه را به عنوان شریک عاطفی خود انتخاب می‌کنند. همچنین علاقه‌مندی به مردان مسن‌تر، رفتار چسبنده و کنترل‌کننده، داشتن روابط خارج از عرف متعدد، نیاز به تأیید زیاد و اطمینان‌بخشی از عشق و دوست‌داشتنی بودن، ناتوانی در تنها بودن و انتخاب شریک‌های عاطفی آسیب‌رسان یا سودجو از دیگر علایم ابتلا به این اختلال است. همچنین اعتمادبه‌نفس پایین هم از نشانه‌های مبتلایان به این اختلال است. چنین افرادی معمولا اعتمادبه‌نفس پایینی دارند و به دلیل نابرخورداری از محبت کافی پدر در دوران کودکی احساس پوچی و افسردگی می‌کنند.
6 رفتار اشتباه پدرها با دخترانشان
انواع مختلفی از رفتارهای پدرها وجود دارد که عامل آسیب‌های دوران کودکی و مسائل مربوط به روابط بزرگ سالی دخترانشان هستند. این اشتباهات باعث می‌شود تا ابتلا به سندروم «مسئله با پدر» در کمین دختران باشد.
1 پدری که از نظر عاطفی در دسترس نیست
آنها از نظر فیزیکی در خانه حضور دارند اما از نظر عاطفی در دسترس دخترانشان نیستند. کودک با وجود داشتن والدینی که از نظر فیزیکی در دسترس هستند اما به نیازهای روانی و عاطفی اش پاسخ نمی‌دهند، احساس ناقص‌بودن و رهاشدن می‌کند.
2 پدر بدرفتار و خشن آنها
با دخترانشان تکانشی، تندخو و ناپایدار رفتار می‌کنند. هر دختری ممکن است در زندگی اشتباهاتی داشته باشد اما رفتارهای تند و توهین آمیز باعث می‌شود تا شخصیت او به درستی شکل نگیرد و آسیب ببیند.
3 پدر نازپرورده
در کنار چنین پدرانی، فرزندان بسیار لوس و نازپرورده می‌شوند و به دنبال شریکی خواهند بود که با آن ها مانند یک ملکه رفتار کند. بیشتر این دخترها خواهان افرادی هستند که از نظر مالی توانایی ارائه زندگی مجللی را داشته باشند و فکر می‌کنند سزاوار آن هستند.
4 پدر سمی و کنترل‌کننده
والدینی هستند که به شدت بر فعالیت‌ها و تصمیمات فرزندان خود به خصوص دخترانشان تمرکز می‌کنند. این والدین بیش از حد درگیر زندگی فرزندان خود هستند و آنها را از ناامیدی محافظت می‌کنند. دختران این والدین اغلب در مقابله با چالش‌های زندگی شکست می خورند و توانایی مدیریت اوضاع را ندارند.
5 پدر ویران و وابسته
این ها پدرانی هستند که برای بقای روزمره خود به دختران شان وابسته هستند. مراقبت از پدری که کار نمی‌کند و درگیر آسیب‌های اجتماعی مانند اعتیاد و ... است، می‌تواند منجر به اعتمادبه‌نفس پایین در فرزندان شود. چنین دخترانی در آینده به راحتی توسط مردان استثمار می شوند.
6 پدر مضطرب و ناآشنا با حمایتگری
در یک رابطه معمولی پدر و دختر، دختر به پدرش نگاه و او را تحسین می‌کند. اگر دختری در کنار پدری بزرگ شود که همیشه نگاه منفی دارد، ایمانش به توانمندی‌هایش کاهش می یابد. همچنین ممکن است سرکش و احتمالاً افسرده شود. تکرار دلسرد شدن از حمایت مردان زندگی اعم از پدر یا شریک عاطفی ممکن است زنان مبتلا به این سندروم را به این نتیجه برساند که مردان موجودات بی‌عاطفه و غیرقابل اعتمادی‌اند. بنابراین از مردان فاصله می گیرند و تا حد امکان از برقراری ارتباط با آنان خودداری می کنند.
نکته پایانی
هرچند این سندروم یک اصطلاح بالینی یا پزشکی نیست و تا امروز به‌طور رسمی توسط روان شناسان یا روان پزشکان به رسمیت شناخته نشده است ولی تاثیر رابطه پدر و فرزند مخصوصا برای دختران در زندگی بزرگ سالی آنها بسیار خواهد بود و می‌تواند نقش تعیین کننده‌ای در روابط آتی دختران بازی کند.
منبع: خراسان
منظور از «خانم بازیگر» در اعترافات تتلو که بود؟