به نقل از «آفتاب»

آپاندیس در شروع پارکینسون چه نقشی دارد؟!

تاریخ انتشار: ۱۰ آبان ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۳۳۳۰۸۹

یک مطالعه اپیدمیولوژیک بزرگ نشان داده است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در افرادی که در سنین پایین آپاندیس خود را با عمل جراحی برداشته‌اند،کمتر است. آفتاب‌‌نیوز : مطالعه اخیر پژوهشگران "موسسه وان اندل"(Van Andel Institute) ایالات متحده آمریکا نشان می‌دهد، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در افرادی که در سنین پایین آپاندیس خود را با عمل جراحی برداشته‌اند، بسیار کمتر از دیگر افراد است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آپاندیس زائده‌ای کوچک و انگشتی شکل است که از روده بزرگ منشعب می‌شود. این زائده به انتهای "روده کور"(Cecum) متصل است. در جدار این عضو بافت لنفاوی فراوانی موجود است. طول آپاندیس بین ۲ تا ۲۰ سانتی‌متر  است و قطر آن نیز بین ۶ تا ۸ میلی‌متر است. عفونت و التهاب در آن منجر به "آپاندیسیت"(Appendicitis) می‌شود. آپاندیسیت حاد، یک بیماری عفونی با علل مختلف است. روند شایع آن، تهاجم باکتری به دیواره آپاندیس می‌باشد. راه‌های مختلف ایجاد آپاندیسیت نیز انسداد داخل لوله‌ای، تجمع مواد مدفوعی، هایپرپلازی لنفوئید، خوردن اجسام خارجی، پارازیت‌ها و تومورها هستند.
تحقیقات پژوهشگران نشان می‌دهد که آپاندیس می‌تواند حجم زیادی از پروتئین‌های سمی را که در پیشرفت پارکینسون دخیل هستند، کنترل کند.
مطالعه اخیر این فرضیه را که بیماری پارکینسون، منشا و علتی خارج از مغز دارد پررنگ‌تر می‌کند.
بیماری پارکینسون برای اولین بار توسط دانشمند بریتانیایی دکتر "جیمز پارکینسون"(James Parkinson) در سال ۱۸۱۷ میلادی توصیف شد و بنابراین نام این بیماری از روی نام وی برداشته شد.
این بیماری همان لرزش در وضعیت استراحت است که شیوع آن بیشتر در سنین پیری است اما در جوانان هم دیده می‌شود شیوع آن در تمام مناطق دنیا یکسان است یعنی درصد شیوع بیماری با تغییر در منطقه خیلی فرق نمی‌کند. بطور کلی این بیماری بر اثر از بین رفتن سلول‌های ترشح‌کننده ماده‌ای به نام دوپامین رخ می‌دهد. افزایش نسبت استیل کولین به دوپامین در غده‌های قاعده‌ای مغز موجب علائم ترمور، سفتی عضلات و کندی حرکات می‌شود.
بیماری پارکینسون بر اساس دو علامت یا بیشتر از چهار علامت اصلی مشخص می‌شود. ارتعاش و لرزش دست و پا در حالت استراحت، کندی حرکات، سختی و خشک شدن دست و پا و بدن و نداشتن تعادل این چهار علامت اصلی را تشکیل می‌دهند.
در مراحل اولیه بیماری، ارتعاش اندام ملایم و معمولا در یک طرف بدن وجود دارد و احتیاجی نیز به درمان ندارد اما با پیشرفت بیماری فردی که دست لرزان خود را در جیب یا پشت خود پنهان می‌کند یا چیزی را برای کنترل ارتعاش مدام در دست می‌گیرد، دیگر قادر به پنهان کردن لرزش‌های شدید اندام به ویژه به هنگامی که می‌خواهد تمرکز بیشتری به خود دهد نیست.
پژوهشگران در این مطالعه، داده‌های بیش از ۱.۷ میلیون فرد را که بیش از ۵۰۰ هزار نفر از آنها در طول زندگی خود عمل آپاندکتومی انجام داده بودند را مورد بررسی قرار دادند.
در هنگام آپاندیسیت حاد تنها راه درمان جراحی و برداشتن آپاندیس است. به این عمل "آپاندکتومی" یا" آویزه‌برداری"(appendectomy) می‌گویند.
 آپاندکتومی بیشتر با بیهوشی عمومی یا بی‌حسی موضعی و برش باز شکمی انجام می‌گیرد ولی با لاپاروسکوپ نیز قابل انجام است. بافت آپاندیس برداشته شده جهت بررسی بیشتر به آزمایشگاه آسیب‌شناسی فرستاده می‌شود.
در انتها نتایج مطالعات پژوهشگران نشان داد، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در افرادی که زائده آپاندیس را در بدن خود ندارند، ۱۹ درصد کمتر از دیگر افراد است و اگر روزی به این بیماری مبتلا شوند، ابتلا آنها به این بیماری به طور متوسط ۳.۶ سال دیرتر از افراد دارای آپاندیس تشخیص داده می‌شود.
به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، نکته جالب توجه پژوهش مذکور این است که خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در افراد ساکن مناطق روستایی که عمل آپاندکتومی انجام داده‌اند،  ۲۵ درصد کمتر از بقیه افراد نشان داده شد. البته برخی فرضیات وجود دارند که احتمال ابتلا افراد روستایی به بیماری پارکینسون بیشتر است و اگر این فرضیه‌ها صحیح باشند، می‌توان برخی از عوامل ناشناخته محیطی را نیز به خطرات ابتلا به بیماری پارکینسون افزود.
آنچه که این مطالعه را کمی خاص‌تر و مهم‌تر از یک مطالعه معمولی جلوه می‌دهد، این است که این پژوهش، توسط گروهی از دانشمندان برجسته انجام شده است. دانشمندان در این پژوهش علت بالقوه ارتباط بین آپاندیس و خطر ابتلا به پارکینسون را مورد بررسی قرار داده‌اند.
مشخصه پاتولوژیک بیماری پارکینسون، مرگ سلولی پیش‌رونده نورون‌های ترشح دوپامین مغز است. پژوهش اخیر نشان داده است که وجود ترکیبات پروتئینی سمی، به نام "اجسام لوی"(Lewy bodies)، ممکن است در پیشرفت این بیماری دخیل باشند.
اجسام لِوی دانه‌های غیرعادی پروتئین‌ها هستند که درون سلول‌های عصبی در بیماری‌های پارکینسون، زوال عقل و تعدادی دیگر از بیماری‌ها، گسترش پیدا می‌کنند. این اجسام زیر میکروسکوپ در حین بافت شناسی مغز، قابل شناسایی هستند. اجسام لوی به صورت توده‌های دایره شکل هستند که باعث جابه‌جایی دیگر اجزا سلولی می‌شوند. اجسام لوی توده‌های کروی از پروتئین "آلفا سینوکلین"(alpha-synuclein) هستند.
بخش دوم این مطالعه، شامل بررسی بافت آپاندیس ۴۸ فرد سالم در سنین مختلف و بدون بیماری پارکینسون بود. در همه این افراد، پروتئین آلفا سینوکلین در آپاندیس را نشان داد. شکل آلفا سینوکلین موجود در بافت آپاندیس به طور قابل توجهی مشابه آنچه در مغز بیماران پارکینسون بود، دیده شد.
"ویویان لابری"(Viviane Labrie) نویسنده ارشد این مطالعه گفت: ما با انجام آزمایشات دریافتیم که ساختار پاتوژنیک پروتئین آلفا سینوکلین در آپاندیس افراد سالم وافراد مبتلا به پارکینسون بسیار زیاد بود.
دانشمندان این مطالعه اظهار کردند که این وجود احتمالی آلفا سینوکلین در آپاندیس به هیچ وجه تنها علت بیماری پارکینسون نیست. در واقع، رمز و راز اصلی مطرح شده توسط این تحقیق بیشتر در مورد این است که یک پروتئین خاص می‌تواند در آپاندیس انباشته شده و سپس از آپاندیس به مغز گسترش یابد.
هدف دانشمندان در این پژوهش این نبود که بگویند با برداشتن آپاندیس، از بیماری پارکینسون دور بمانید  بلکه هدف آنها نشان دادن ارتباط مهم و حیاتی بین روده و مغز بود.
این مطالعه در مجله " Science Translational Medicine " منتشر شد.

کد خبر: ۵۵۴۲۱۹ تاریخ انتشار: ۱۰ آبان ۱۳۹۷ - ۱۲:۴۷

منبع: آفتاب

کلیدواژه: پارکینسون آپاندیس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۳۳۳۰۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

یک فرد را در چه سنی می‌توان «پیر» دانست؟

به گزارش صدای ایران از یورونیوز،تیمی از دانشمندان آلمان، ایالات متحده آمریکا و لوکزامبورگ داده‌های بیش از ۱۴ هزار نفر را که در یک تحقیق طولانی‌مدت شرکت کرده بودند، مورد بررسی قرار دادند.

شرکت‌کنندگان در این تحقیق بین سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۷۴ میلادی به دنیا آمده و متعلق به نسل‌های مختلف بودند. این افراد که بین ۴۰ تا ۱۰۰ سال داشتند، طی یک دوره زمانی ۲۵ ساله به ۸ پرسش پاسخ می‌دادند.

یکی از سوالات اصلی این بود که «در چه سنی کسی را پیر توصیف می‌کنید؟»

متولدین سال ۱۹۱۱ میلادی در پاسخ به این سوال گفتند که پیری به طور متوسط در سن ۷۱ سالگی شروع می‌شود؛ و هنگامی که همین پرسش از متولدین سال ۱۹۵۶ میلادی پرسیده شد که اکنون به سن ۶۵ سالگی رسیده بودند، آنها آستانه پیری را سه سال دیرتر دانستند و ۷۴ سالگی اعلام کردند.

مارکوس وتشتاین، عضو این تیم تحقیق در گزارشی می‌نویسد: «امید به زندگی افزایش یافته است و برخی از جنبه‌های سلامت نیز در طول زمان بهبود یافته است؛ به طوری که افراد در سنین خاصی که در گذشته پیر محسوب می‌شدند، اکنون دیگر مسن تلقی نمی‌شوند.»

همین روند در سطح فردی نیز مشاهده شد. بگونه‌ای که هر شرکت کننده پس از چهار یا پنج سال مسن‌تر شدن، تخمینش را برای شروع سالمندی یک سال افزایش می‌داد. زنان نیز آستانه پیری را بطور متوسط حدود دو سال دیرتر از مردان درنظر می‌گرفتند.

فاکتور‌های دیگری نیز وجود داشتند که بر تخمین فردی افراد تأثیر می‌گذاشتند؛ مثلا افرادی که مشکل سلامتی داشتند، تنهاتر بودند یا «احساس می‌کردند» مسن‌تر هستند، عموماً معتقد بودند مرحله کهولت زودتر شروع می‌شود.

به گزارش یورونیوز، البته این مطالعه دارای محدودیت‌هایی نیز بود؛ از جمله اینکه شرکت‌کنندگان همگی از یک کشور یعنی آلمان بودند. همچنین این احتمال وجود دارد که در فرهنگ‌های غیر اروپایی، «پیری» به گونه‌ای متفاوت دیده و توصیف شود.

در عصر حاضر، انسان‌ها طولانی‌تر از همیشه زندگی می‌کنند و با ادامه بهبود کیفیت زندگی و سلامت، احتمالا رسیدن به یکصدمین سالگرد زندگی بسیار رایج‌تر خواهد شد؛ به طوری که مردم شروع به طرح این سوال می‌کنند که آیا برای زندگی انسان محدودیتی وجود دارد یا خیر.