به نقل از «جام نیوز»

با انواع خنده و معنای هر یک آشنا شوید

تاریخ انتشار: ۵ آذر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۶۸۴۸۴۲

به گزارش سرویس گوناگون جام نیـوز،   انسان ها این توانایی را دارند که یک خنده را از فاصله ای به اندازه ی یک زمین فوتبال تشخیص دهند. این ویژگی تکاملی به این دلیل به وجود آمد تا انسان بتواند دوست را از دشمن تشخیص دهد. اما خنده ها رازهای پنهانی در خود دارند که باید رمزگشایی شوند. انسان ها با استفاده از خنده هایشان احساسات شان را ابراز می کنند، مخفی می کنند یا حتی طور دیگری نشان می دهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در ادامه می خواهیم بر مبنای تحقیقات علمی به شما کمک کنیم انواع خنده و انگیزه و علت پشت هر یک از آن ها را تشخیص دهید.

 

۱- خنده با لب های بسته

خنده با لب های بسته نوع مورد علاقه ی سیاستمدارها است و نشان می دهد که شخص از چیزی باخبر است که برای شما اهمیت خاصی دارد اما او قصد ندارد این راز را فاش کند. تشخیص این خنده بسیار ساده است، چون شبیه به همان احساسی است که پشت آن وجود دارد. در این حالت، شما خنده را می بینید، اما لب ها بسته هستند و دندان ها اصلا دیده نمی شوند.

 

۲- خنده ی کج

وقتی کسی گیج و حیرت زده باشد، این مسأله در خنده ی او هم نمود پیدا می کند. در این نوع خنده، یک طرف لب ها به سمت بالا کج می شود که نشان می دهد منتظر اتفاقات خوبی هستید، در حالی که طرف دیگر لب ها به سمت پایین کج می شود به این معنی که شرایط آنقدرها هم فوق العاده نیست.

 

۳- خنده ی زورکی

روزهایی هست که حس و حال خندیدن ندارید اما شرایط ایجاب می کند که لبخند بزنید. یا کسی لطیفه ی نه چندان بامزه ای برایتان تعریف کرده و انتظار دارد که اگر هم خنده تان نگرفت، دست کم یک لبخند از شما ببیند. به خنده ی سرد و بی روحی که در چنین موقعیت هایی می کنید، خنده ی زورکی گفته می شود. در این حالت، لب ها سعی می کنند شاد و خندان به نظر برسند، اما چشم ها احساس واقعی تان را لو می دهند.

 

۴- خنده ی واقعی

خنده ی پهن و خطوط دور چشم ها، نشانه های یک خنده ی واقعی هستند. این خنده شادی شما را به دنیا نشان می دهد. به علاوه، خنده های واقعی مسری هستند و این شادی را به اطرافیان تان هم منتقل می کنند.

 

۵- پوزخند

پوزخند نوعی خنده ی تمسخر آمیز و تا حدودی خودپسندانه است که دیگران را به باد تمسخر می گیرد. تشخیص این خنده سخت نیست. در این حالت، لب ها کمی به سمت بالا کج می شوند و عداوت از چشم ها می بارد. هر کسی که با این خنده رو به رو شود، فورا متوجه آن می شود. این خنده نوع مورد علاقه ی افراد خودشیفته است.

 

۶- خنده ی خودپسندانه

برای رمزگشایی این نوع خنده کار سختی در پیش دارید. در این حالت، لب ها محکم به هم فشرده می شوند و یک طرف لب ها بالاتر از طرف دیگر قرار می گیرد. بسته به موقعیت و شخص، چنین خنده ای می تواند نشانه ی غرور یا احساس رضایت باشد. علاوه بر این ها، از این نوع خنده برای جلب توجه جنس مخالف هم استفاده می شود.

 

۷- خنده با دهان باز

خنده با دهان باز شاید برای عکس و سلفی گرفتن جالب باشد، اما جز این موارد، استفاده از آن شاید انتخاب چندان خوبی نباشد. اما شکی نیست که این نوع خنده نشان دهنده ی فوران شادی زیاد شما است.

 

۸- خنده به سبک مهمانداران هواپیما

این خنده ساختگی ترین نوع خنده است و علت نامگذاری آن این است که مهمانداران هواپیما آموزش می بینند همیشه به مسافران لبخند بزنند و با آن ها خوش رو باشند. در این حالت، گرچه لب ها برای خندیدن از هم باز و دندان ها دیده می شوند، اما چشم ها بی احساس و بی حالت باقی می مانند. هیچ احساسی پشت این خنده وجود ندارد و تنها از روی وظیفه انجام می شود.

 

خبرنگاران جوان

2025

منبع: جام نیوز

کلیدواژه: مهمانداران هواپیما گوناگون سلفی جام نیوز خنده

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jamnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۶۸۴۸۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تصاویر دیده نشده از محمدرضا شجریان

آفتاب‌‌نیوز :

محمدرضا شجریان، خواننده محبوب و استاد آواز موسیقی اصیل ایران در سال ۱۳۱۹ در شهر مشهد در خانواده‌ای مذهبی متولد شد. پدرش قاری قرآن بود و صوت قرآن را از ۸ سالگی به محمدرضا که صدای خوشی داشت نیز آموخت.

شجریان با اولین معلم موسیقی خود در سال ۱۳۳۶ زمانی آشنا شد که برای تحصیل به دانشسرای مقدماتی مشهد وارد شد. وی دو سال بعد علاوه بر تلاوت قرآن، برای رادیو خراسان آواز‌های بدون موسیقی را نیز اجرا کرد.

شجریان که پس از دریافت دیپلم از دانشسرای عالی، به استخدام آموزش و پرورش درآمده بود از سال ۴۶ پس از چند سال تدریس در دبستان‌های مشهد به تهران منتقل شد. وی در تهران نزد اسماعیل مهرتاش درس آواز آموخت و همزمان خوشنویسی و نوازندگی سنتور را نیز پی گرفت.

اولین اجرا و ضبط صدای شجریان در پاییز سال ۴۶ در غالب برنامه «برگ سبز شماره ۲۱۶» از رادیو ایران پخش شد. اما او به دلیل اینکه پدرش می‌خواست نام «شجریان‌ها» با قرائت قرآن شناخته شود، در برنامه‌های رادیویی خود را با نام «سیاوش بیدکانی» معرفی کرد. تا اینکه در سال ۱۳۵۰ پدرش به خوانندگی آواز توسط وی رضایت داد و شجریان با نام خود در رادیو و تلویزیون حاضر شد. او در سال ۱۳۵۰ با فرامرز پایور آشنا شد و آموزش سنتور و ردیف آوازی «صبا» را نزد وی آغاز کرد.

شجریان همزمان با هوشنگ ابتهاج، شاعر پرآوازه متخلص به «سایه» آشنا شده و به واسطه وی همکاری با برنامه «گلها» در رادیو را آغاز کرد. محمدرضا شجریان در این مدت در رادیو با بزرگان موسیقی نظیر احمد عبادی، حسن کسایی، جلیل شهناز، فرهنگ شریف و فرامرز پایور قطعات بسیاری را اجرا کرد.

شجریان آموزش سبک آوازی «طاهرزاده» را از سال ۱۳۵۱ نزد «نور علی خان برومند» آغاز کرد و در سال ۱۳۵۲ نیز با عبدالله دوامی آشنا شد و ردیف آوازی وی را آموخت. او در همان سال در کنار هنرمندان بی نظیر موسیقی سنتی ایران نظیر محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، جلال ذوالفنون و ناصر فرهنگ‌فر به عضویت مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به سرپرستی داریوش صفوت پیوست.

سال ۱۳۵۴ شجریان به همراه محمرضا لطفی و ناصر فرهنگ‌فر در «جشن هنر شیراز» کنسرت «راست پنجگاه» را اجرا کردند. محمدرضا شجریان که پیش از انقلاب سال ۵۷ رادیو ملی را مانند بسیاری دیگر از هم دوره‌های خود ترک کرد. وی به همراه محمدرضا لطفی و حمایت هوشنگ ابتهاج که او هم پس از رویداد تلخ میدان ژاله از کار در رادیو دست کشیده بود، کانون «چاووش» را بنیان گذاشت.

شجریان با کانون چاووش که اکثر اعضای آن از گروه شیدا و عارف بودند آثار بسیاری را خواند که تعداد زیادی از آن‌ها محتوای انقلابی و ملی داشتند. «شب نورد» یا (برادر نوجوونه) از چاووش ۲ و «سپیده یا ایران‌ای سرای امید» و «ایرانی به سر کن خواب مستی» از چاووش۶، «همراه شو عزیز» و «ایران خورشیدی تابان دارد» از چاووش، از جمله این آثار هستند.

منبع: خبرگزاری ایلنا