به نقل از «بلاغ مازندران»

حضرت امام(ره) به چه کسی ساعت مچی هدیه داد؟

تاریخ انتشار: ۷ آذر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۷۰۹۲۱۵

خمپاره‌ای وسط سنگرآمد، اما منفجر نشد، لحظه سنگینی بود و نفس‌ها در سینه حبس شده بود و کسی سخنی به زبان نمی‌آورد، هر لحظه ممکن بود خمپاره منفجر شود.جانشین فرمانده اشاره کرد که برو بیرون.به گزارش بلاغ، خاطرات جنگ را باید نسل‌ های بعد از جنگ نیز بخوانند تا متوجه شوند که پدران و برادرانشان برای دفاع از میهن  چه رشادت ها و دلاوری هایی از خود نشان داده اند،‌ در دفاع مقدس بودند کسانی که با سن و سال کم، برای انقلاب و اسلام جانشان را فدا کردند و یا به عنوان رزمنده با تمام وجود از کیان مملکت خود دفاع کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

یکی از نوجوانانی که برای دفاع از میهنش به میدان جنگ رفت امروز از خاطرات جنگ خود می گوید، سرهنگ «قاسم میراحمدی» در مورد خاطراتش گفت: اولین اعزامم سال 62 بود  که آن موقع 16 سال بیشتر نداشتم و از سوی بسیج محله رفتم،‌ جالب اینجاست که در کودکی سن واقعی من دو سال بزرگتر در شناسنامه  ثبت شده بود. سال 62 از طرف بسیج شهرکرد به جبهه ها اعزام شدم،‌ خانواده ام نیز هیچ مخالفتی با رفتن من نداشتند،‌ برادر بزرگترم زودتر ازمن به عنوان امدادگر وارد جبهه شده بود،‌ من نیز بعد از برادرم به جبهه رفتم و  اولین اعزام به کردستان بود.

حلقه نفت بعثی در محاصره ایران

وقتی تازه وارد بسیج شدم ما را تقسیم کردند و من را به واحد دیده بانی که 40 نفر نیرو داشت دادند، هر بار شبهای‌ عملیات دیده بان ها بخاطر انجام ماموریت هایی که بر عهده آنها بود. به واحد های پیاده، ادوات و یا توپخانه،‌ تقسیم می شدند، به یاد دارم که آموزش ها در تپه‌های «الله اکبر ‌در منطقه جفیر» داده می شد و بعد از آن به عمیات آبی و خاکی خیبر اعزام شدیم  که در در جزیره مجنون‌انجام شد، آنجا بود که هور العظیم ‌و سپس‌ جزیره مجنون شمالی و جنوبی را گرفتیم و گردان ها پس از پیروزی به شرق بصره برای پیشروی بیشتر رفتند، در مرحله اول عملیات قرار بود که رزمندگان به ورودی دروازه های بصره برسند عملیات متوقف شد و فرمانده ها دستور عقب نشینی دادند و برای توضیح این عقب نشینی به ما گفتند که مهم بازپس گیری جزایر بود و به نیروهای خود می گفتند هدف فقط جزایر مجنون است،‌ به این دلیل فرمانده ها بر این جزایر تاکید داشتند که 90 حلقه چاه نفتی عراق در این دو جزیره بود و این جزایر نیز اهمیت استراتژیک داشتند،‌ وقتی وارد این جزایر شدیم عراقی ها پاتک‌های سنگینی می زدند؛ این عمل بعثی ها از 15اسفند ماه شروع شد و تا 29 اسفند سال 62 ادامه داشت؛‌ امام خمینی فرمان داده بودند که‌ جزایر را هرطور که شده نگه دارند،‌ رزمنده های ایرانی‌ از ارتش و بسیج  کنار هم ایستادند و در نهایت توانستد جزایر مجنون را حفظ کنند.

خمپاره ای که با امداد های غیبی عمل نکرد

‌ بعد از عملیات بسیاری از رزمنده ها در سنگرها مشغول استراحت بودند، سنگرهای ساخته شده هم خیلی محکم نبود. نشسته و مشغول صحبت بودیم و هرکسی پیش بینی های خود را نسبت به بعد از عملیات می گفت و گاهی هر کس از آرزوهای خود سخنی به زبان می آورد،‌ در واقع انگار رزمنده ها ترسی در دل نداشتند، درهمان لحظه من در توپخانه بودم،‌ با یکی دیگر از رزمنده ها گرا می دادیم،‌ یکی از دوستان من را صدا زد و خبر داد که یک جمع عراقی در حال آب تنی هستند، دوربین را که نگاه کردم متوجه شدم نزدیک نیروهای ایرانی 60 نفر از بعثی ها در حال شنا کردن هستند و بدون توجه به ما مشغول خوش گذرانی بودند. با خودم گفتم بهترین موقع است برای گرفتن تلفات از عراقی ها، آنها مشغول شنا در دپوی آب پشت سنگرهای خود بودند. سریعا گرا گرفتیم و به توپخانه دادیم که خوشبختانه تلفات زیادی از عراقی‌ها گرفت.

بعد از این حمله بعثی ها آتشبار را شروع کردند که در واقع پاسخ آنها به حمله ما بود،‌ و خیلی سنگین حمله کردند و اینجا بود که ما به همراه دیگر رزمنده ها وارد سنگرها شدیم و برای اینکه جوانترها روحیه داشته باشند مشغول شوخی کردن شدیم ناگهان خمپاره ای آمد وسط سنگر اما منفجر نشد،‌ لحظه سنگینی بود و نفس ها در سینه حبس شده بود و کسی سخنی به زبان نمی آورد،‌ هر لحظه نزدیک بود منفجر شود در همین میان  آقای «زمانیان»  که جانشین فرمانده بود خیلی آرام به من که جلو سنگر نشسته بودم اشاره کرد که برو بیرون، بچه ها خیلی آرام و بدون کوچکترین حرکتی که باعث منفجر شدن خمپاره شود از سنگر خارج شدند و از آن به بعد با گفتن این خاطره همه  اسم آن را گذاشته ایم امداد غیبی به گردان که باعث زنده ماندن ما شد.

همه جا خبر از شهادت من بود

29 اسفند دقیقا شب عید نوروز در عملیات خیبر شایعه شده بود که من شهید یا اسیر شده ام و به گوش برادرم که در اهواز خدمت می کرد رسیده بود، او خیلی ناراحت شده بود و نمی دانست این خبر را چگونه به مادرم بگوید، این خبر که شایعه شده بود کم کم به گوش فرمانده ما هم رسید و از من درخواست کرد که به عقب برگردم، در همین حال عراقی ها پاتک های سنگین می زدند،‌ دلم رضایت نمی داد به عقب برگردم ولی باید برمی گشتم تا نشانه ای از خودم به خانواده نشان دهم برای همین تصمیم به بازگشت گرفتم اما نکته اصلی این بود که فرمانده به من گفته بود از کانال برگردم نه جاده، در واقع دو راه وجود داشت برای بازگشت به عقب یکی کانال و دیگری جاده اصلی که شمال رو به جنوب متصل می کرد ولی بعثی ها مرتب جاده را مورد هدف قرار می داد، تصمیم گرفتم از کانال عقب برگردم اما داخل کانال پر بود از جنازه های عراقی که همراه خود کلی وسایل مانند ساعت و دستبند و... داشتند؛ وقتی از میان آنها می گذشتم با خودم می گفتم آنها که مرده اند پس چرا چیزی به عنوان غنیمت با خودم نبرم؟ چون به ساعت علاقه زیادی داشتم،‌ خم شدم تا از مچ دست یکی از این جنازها ساعت را باز کنم اما ناگهان به خودم آمدم و گفتم اگر شهید شوم می شوم شهید راه ساعت نه خدا! و بهتر است چیزی بر ندارم.

هدیه امام خمینی(ره) به من

 شروع کردم به دویدن حدود 5 کیلومتر به عقب برگشته بودم، وقتی رسیدم  به سنگر خودم را عین جنازه پرتاب کردم داخل سنگر و دیدم دیگر رزمنده ها وقتی من را دیدند شوکه شدند، یکی برایم آب آورد دیگری دستمال خیسی به صورتم کشید و در همانجا به من اجازه استراحت دادند. بعد از صرف ناهار، خواندن نماز استراحت تصمیم گرفتم به عقب رفتن ادامه بدهم و به اهواز پیش برادرم بروم، موقع رفتن رزمندگان یک کیفی به من هدیه دادن وقتی پرسیدم این چیست؟ در پاسخ گفتند: هدایایی است که از طرف امام(ره) به رزمندگان داده شده. وقتی داخلش را دیدم بسیار خوشحال شدم، شامل یک ده تومانی خشک با امضا امام خمینی(ره)،‌ یک ساعت مچی، یک قبله نما و چراغ قوه، با اتفاقاتی که برای من افتاده بود و ساعتی که هدیه گرفتم پیش خودم گفتم کاش از خداوند چیز دیگری می خواستم.(باخنده)

یک لحظه تا شهادت

 مابقی رزمندگان هنگام خداحافظی به من گفتند که وسایل آنها را به اهواز ببرم،‌ همه آنها را گذاشتم داخل یک کیسه  و رفتم به جاده اصلی ‌چند دقیقه ایستاده بودم که ناگهان  فرمانده سنگر دیدبانی که پیششان بودم من را صدا زد و گفت: بیا پیش من بیا کارت دارم،‌ کیسه را کنار جاده گذاشتم با این خیال که اگر ماشینی رد شد کیسه را ببیند و منتظرم بماند، به داخل سنگر رفتم و همچنان صدای برخورد خمپاره با اطراف سنگر به گوش می رسید بعد از چند دقیقه صدایی نیامد وقتی به سراغ گونی رفتم دیدم وقتی برگشتم دیدم کیسه نیست به رزمنده ای که با من آمده بود برای بدرقه من گفتم" حاج نظری تحویل بگیر گونی را بردند"  وقتی اطراف را جست و جو کردیم متوجه شدیم که گوله خمپاره به گونی خورده و آثاری از اجناس داخلش باقی نمانده بود و چاله ای درست کرد بود، وقتی این صحنه را دیدم با خودم گفتم مصلحت نیست من شهید بشوم.

 فعالیت پس از جنگ

بعد از جنگ تصمیم گرفتم به کشور خدمت کنم و استخدام سپاه شدم،‌ و در حال حاضر در قرارگاه خاتم مشغول خدمت هستم و به نظرم نباید ارتباط همسنگران دفاع مقدس با ارگان های انقلابی قطع شود، ایمانی که بین نیروهای مسلح وجود دارد بسیار مقدس و پاک است و باید گفت این تعامل باید ادامه یابد.

منبع: بلاغ مازندران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bloghnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بلاغ مازندران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۷۰۹۲۱۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا زیارت حضرت عبدالعظیم حسنی برابر با زیارت امام حسین (ع) است؟

حجت‌الاسلام والمسلمین مهدی یعقوبی گیلانی، کارشناس مذهبی درمورد عظمت زیارت حضرت عبدالعظیم حسنی رحمت الله علیه بیان کرد: مهم‏ترین نشانه عظمت معنوى و مقامات باطنى حضرت عبد العظیم حسنی رحمت الله علیه، برابرى فضیلت زیارت مزار آن بزرگوار، با فضیلت زیارت سیّد الشهدا است.

شیخ المحدّثین، صدوق؛ از محمّد بن یحیى عطّار - که یکى از اهالى رى است - این‌گونه نقل کرده است که خدمت امام هادى علیه السلام رسیدم. ایشان فرمودند: «کجا بودى؟».

گفتم: حسین بن على علیه السلام را زیارت کردم. امام هادى علیه السلام فرمودند:

«أما إنَّک لَوزُرتَ قَبرَ عَبدِ العَظیمِ عِندَکُم کُنتَ کَمَن زارَ الحُسَینَ بنَ عَلِىٍّ.» «بدان که اگر قبر عبد العظیم را در شهر خودتان زیارت کنى، مانند کسى هستى که حسین بن على را زیارت کرده باشد.»

معنای برابرى زیارت حضرت عبد العظیم حسنی (ع) با زیارت حرم حضرت سید الشهدا (ع)

این کارشناس مذهبی تصریح کرد: مسئله این است که آیا بر اساس حدیثِ یاد شده، زیارت حضرت عبد العظیم حسنی رحمت الله علیه به طور مطلق مى‏تواند جایگزین زیارت امام حسین علیه السلام شود و یا در شرایط خاصى، از چنین فضیلتى برخوردار است؟ 

بى‏‌تردید، مقصود امام هادى علیه السلام در حدیث یاد شده، این نیست که از فضایل زیارت امام حسین علیه السلام بکاهند و یا در بیان فضیلت حضرت عبد العظیم حسنی رحمت الله علیه مبالغه نمایند.

بنابراین، در پاسخ به سؤالى که مطرح شد، مى‏توان گفت: برابرى فضیلت زیارت حضرت عبد العظیم حسنی رحمت الله علیه و امام حسین علیه السلام مقید است به فضاى سیاسى ویژه‏اى که پیروان اهل بیت علیه السلام در آن مقطع تاریخى زندگى مى‏کردند. زیرا زمانى بود که اختناق شدیدى جهان اسلام را فرا گرفته بود و جامعه تشیّع در دوران زمامدارى افرادى مانند: متوکّل، مُعتَز و معتمد عباسى، سخت‏ترین دوران‏هاى تاریخىِ خود را سپرى مى‏‌کرد.

حجت‌الاسلام والمسلمین یعقوبی گیلانی گفت: در چنین شرایطى، امام هادى علیه السلام به منظور پیشگیرى از خطرهایى که از طرف حکومت‏هاى وقت، شیعیان را تهدید مى‏کرد، فضیلت زیارت حضرت عبد العظیم حسنی علیه السلام را با زیارت امام حسین علیه السلام برابر دانسته اند. به تعبیرى روشن‏تر، زیارت حضرت عبد العظیم حسنی علیه السلام براى کسانى که آمادگى خطرپذیرى براى زیارت امام حسین علیه السلام را داشته باشند، پاداشى معادل زیارت آن حضرت علیه‌السلام را دارد و حرم حضرت عبد العظیم حسنی علیه السلام شعبه‏اى از حرم سید الشهدا علیه السلام است و این خود، فضیلتى بزرگ و حاکى از جایگاه بلند حضرت عبد العظیم حسنی رحمت الله علیه نزد اهل بیت علیه السلام و عظمت معنوى ایشان است.

این کارشناس مذهبی ادامه داد: برابرى فضیلت زیارت حضرت عبد العظیم حسنی رحمت الله علیه با زیارت سید و سالار شهیدان علیه السلام هر چند در شرایط ویژه، بى‏تردید بدون حکمت نیست و شاید نتوان به حکمت آن پى برد؛ لیکن راز و رمز این فضیلت بزرگ را باید در شخصیت علمى، عملى و جهادى آن بزرگوار، جستجو کرد.

در میان امامزادگان، شخصیت‏هاى بزرگى وجود دارند؛ امّا در باره هیچ یک از آنها نقل نشده و حداقل به ما نرسیده است که زیارتش با زیارت حضرت سید الشهدا علیه السلام برابرى کند.

عرضه دین بر امام هادی علیه‌السلام 

حجت‌الاسلام والمسلمین یعقوبی گیلانی اظهار کرد: این احادیث بیانگر عظمت والای حضرت عبدالعظیم حسنی رحمت الله علیه است ولی نکته‌ای که در زندگی ایشان بسیار جای تأمل و دقت نظر دارد این است که روزی این «امام زاده مجتهد محدث کبیر» به محضر امام هادى علیه وآله رسید. 

وقتى نگاه ایشان افتاد، فرمودنذ: «مَرحَباً بِکَ یا أبَا القاسِمِ! أنتَ وَلِیُّنا حَقّاً» «خوش آمدى، اى ابوالقاسم! تو حقیقتاً دوست ما هستى».

گفتم: اى پسر رسول خدا! مایلم دینم را به شما عرضه کنم، اگر مورد پسند بود، بر آن ثابت باشم تا خداوند عزوجل را ملاقات کنم.

امام علیه السلام فرمودند: «اى ابو القاسم، عرضه کن»؛ و بعد حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام همچون طفلی که به مکتب رفته باشند به محضر امام علیه السلام نشستند و به عقاید خویش درباره اصول و فروع دین پرداختند. 

گفتارش که تمام شد. در این هنگام، امام هادى علیه السلام فرمودند «اى ابوالقاسم! به خدا سوگند، این [عقاید]، دین خداست که آن را براى بندگانش برگزیده است. پس بر آن، ثابت قدم باشید.

خداوند، تو را بر عقیده ثابت در زندگى دنیا و آخرت پایدار بدارند!». 

به کارشناس دینی مراجعه کنیم

این کارشناس مذهبی یادآور شد: ‏ این کار یعنى مراجعه به کارشناسان دین که ریشه قرآنى دارد. 

خداوند متعال در دو آیه، مردم را به آنان ارجاع فرموده اند: «فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ؛» «اگر نمى‏دانید، از آگاهان بپرسید.»

حضرت عبد العظیم حسنی رحمت الله علیه از نظر علمى، یکى از بزرگ‏ترین محدّثان و فقها بوده و از نظر سنّى، تقریباً دو برابر امام هادی علیه‌السلام سن داشته اند. اما می‌خواهند به ما بیاموزند که‌ای انسان به علم خود و به اصطلاح، به چند کلمه مغرور نشو. لذا، شایسته است وقتى انسان دیندار به محضر دین‏شناس بالاتر از خود مى‏رسد، براى تأیید و یا تکمیل معارف دینى خود اقدام نماید.

این بهره‏‌گیرى از نظریه کارشناسان دینى، زمینه‏ساز ثبات و پایدارى انسان در دیندارى است.

باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری قرآن و عترت