برندگان سومین مناظره دانشجویی مشخص شدند

تهران- ایرنا - در سومین مناظره مسابقات مناظره دانشجویان ایران گزاره «انقلاب اسلامی ایران را به یک قدرت منطقه ای مستقل تبدیل کرده است» مطرح و گروه موافق این گزاره برنده مسابقه شد.

به گزارش گروه دانشگاه ایرنا، سومین مناظره هفتمین دوره مسابقات مناظره دانشجویان ایران روز یکشنبه بین دو تیم عدالت به عنوان گروه موافق از دانشگاه شهید بهشتی و گروه علوم سیاسی به عنوان گروه مخالف از دانشگاه خراسان رضوی بر سر گزاره «انقلاب اسلامی ایران را به یک قدرت منطقه ای مستقل تبدیل کرده است» برگزار شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در این مناظره گروه موافق گزاره به تعریف واژه های قدرت پرداخت و گفت: اسناد تاریخی قبل از انقلاب از جمله بحث عمان و اعمال نفوذ آمریکا در مسئله عمان و جدایی بحرین و نیز اسناد سازمان سیا و البته کتاب هایی از جمله مأموریت من برای وطن که خاطرات محد رضا شاه پهلوی است و خاطرات علم و ... به وابستگی ایران به خارج اشاره دارد و گفتمان انقلاب نشان دهنده عدم وابستگی به شرق و غرب است.
گروه علوم سیاسی نیز در رد گزاره «انقلاب اسلامی ایران را به یک قدرت منطقه ای مستقل تبدیل کرده است» به تعریف مفهوم قدرت منطقه ای مستقل پرداخت و گفت: از نظر حقوق بین الملل مستقل بودن به معنای خودگردانی و اداره آزادانه است. حاکمیت حقوقی ایران قبل و بعد از انقلاب از نظر بین المللی مستقل و مورد پذیرش سازمان ملل و سایر کشورها بوده است.
این گروه ادامه داد: از نظر رویکرد سیاسی کشورها در سه وضعیت انزوا، عدم تعهد و همکاری قرار دارند که گروه اول در تعریف مستقل جای می گیرند آیا ما در ایران در انزوا قرار گرفته و دور کشور دیوار کشیده ایم؟ ما معتقدیم ایران قدرت منطقه ای نیست حتی بعد از انقلاب چرا که قدرت در، کنترل سایر کشورها تعریف می شود. قدرت منطقه ای ضعیف ترین قدرت در سطح جهان است چرا که قدرت های جهانی وجود دارند.
گروه علوم سیاسی با بیان اینکه ژئوپلتیک ایران از دلایل قدرت منطقه ای ایران است که قبل و بعد از انقلاب تغییری نکرده است با طرح این پرسش ادامه داد آیا ما قادر به مقابله با اعتلاف کشورهای منطقه علیه خودمان بوده ایم؟ آیا ما پویایی اقتصادی داریم و از نظر اقتصادی کشورهای منطقه به ما وابسته هستند؟ آیا پذیرش رهبری سیاسی ما از سوی کشورهای ثالث صورت می گیرد؟
گروه موافق گزاره نیز پاسخ دادند: یک اشتباه رخ داده شما استقلال را به معنای قدرت منطقه ای تحلیل کرده اید. مستقل بودن و قدرت منطقه ای بودن با هم متفاوت هستند. ژئوپلتیک و ژئوکالچر پتانسیل هایی هستند که نحوه استفاده از آنها مهم است. مسئله عدم تحمیل نظر کشورهای خارجی در تصمیم گیری های ما است. ارتش شاه به دستور آمریکا برای سرکوب جنبش های آزادی خواه منطقه فعالیت می کرد. البته در هر منطقه ممکن است چند قدرت منطقه ای وجود داشته باشد.
گروه مخالف نیز استدلال کرد: مؤلفه های قدرت منطقه ای مستقل توسط «کهن» تعریف شده است. اولین کار قدرت منطقه ای ادعای رهبری منطقه، خوداتکایی در منابع ضروری قدرت، استفاده از منابع متنوع سیاست خارجی و مغایر نبودن با جریان نظم جهانی است. در حالی که اولین بند سیاست خارجی ایران که در قانون اساسی مطرح شده مقابله با نظم جهانی و حمایت از مستضعفان است. آیا این مسئله به معنای استقلال سیاست خارجی ایران است؟
این گروه ادامه دادند: اگر ایده صدور انقلاب در اوایل انقلاب محقق می شد، می توانستیم از قدرت منطقه ای بودن ایران سخن بگوییم اما جنگ و مسائل پس از آن موجب شد که ایران بیشتر به دنبال بقای خود باشد و در منطقه نیز بیشتر به دنبال برهم زدن شرایط موجود بود. و یک سؤال مهم اینکه آیا اصلاً در جهان امروز می شود از قدرت منطقه ای مستقل و خود بنیاد صحبت کرد؟
گروه موافق نیز استدلال کرد: وجود قدرت منطقه ای ایران بعد از انقلاب مورد پذیرش سایر قدرت های منطقه ای و جهانی است. وقتی دشمن قدرت بودن یک کشور را تأیید می کند یعنی آن کشور قدرت منطقه ای است. وقتی دشمن برای حل مشکلات منطقه از ایران دعوت می کند این نشان دهنده نقش آفرینی و قدرت منطقه ای ایران است. شما مؤلفه های قدرت منطقه ای مستقل بودن را مطرح کردید اما مطرح نکردید که چرا ایران چنین مؤلفه هایی را دارد یا ندارد! صرف بیان مؤلفه به معنای داشتن یا نداشتن آن نیست. همچنین صدور انقلاب به نفع مستضعفان به منافی استقلال و قدرت منطقه ای نیست.
گروه مخالف پاسخ داد: اگر ایران قدرت منطقه است پس چرا در سند تحول ایران برای 20 سال آینده تبدیل شدن به قدرت منطقه ای به عنوان یکی از اهداف بیان شده است؟ چرا کشورهای کوچکی مثل جیبوتی ایران را تحریم می کند؟ یک برف سنگین در ایران موجب شد ترکمنستان قیمت گاز خود را 13 برابر کند و ایران پذیرفت. ایران در صلح اخیر یمن کنار گذاشته شد. سؤال اصلی این است ما خواسته ایم مستقل باشیم آیا توانسته ایم یا نتوانسته ایم؟ در سال 2001 ما با آمریکا بر سر القاعده ائتلاف کردیم. آیا اگر اکنون می توانستیم با آمریکا ائتلاف نمی کردیم؟
در بخش پایانی و جمع بندی این مناظره نیز گروه موافق مطرح کرد: اینکه مثلاً ونزوئلا آمریکا را تهدید می کند به معنای ضعف ابرقدرتی آمریکا نیست. ما دلیل تأثیرات ایران در منطقه را بیان کردیم اما گروه مخالف به آن توجه نکرد. دانشگاه تل آویو پروژه ای در مورد مقابله با قدرت منطقه ای ایران دارد. وابسته بودن ایران قبل از انقلاب توسط خود شاه تأیید شده اما شما با چند استدلال آن را رد می کنید؟! قدرت منطقه ای بودن یعنی ذیل سایر قدرت ها نیستیم. ایران در انتخابات عراق، هلال شیعی و ... تأثیرگذار هستیم.
گروه مخالف نیز گفت: دشمن ترین دشمن ما اسرائیل است آیا اسرائیل ما را به دعوت کرده؟ ما منکر نفوذ ایران در کشورهای منطقه نیستیم هر کشوری که بخواهد بقا داشته باشد باید در کشورهای اطراف خود تأثیربگذارد اما قدرت منطقه ای مستقل بودن تعریف مشخص و مجزایی دارد. قدرت منطقه ای ایران بر هم زننده نظم منطقه است اما به دنبال ایجاد یک نظم نوینی نیست. در دنیای کنونی مستقل بودن یک کشور غیر ممکن است. در منطقه خاورمیانه نیز هیچ گاه عرصه بلامنازع یک قدرت نبوده است. اگر ایران قدرت منطقه ای بود نیازی نداشت برای رفع نیازهای ضروری خود دست نیاز به سوی سایر کشورها دراز کند.
در پایان نیز گروه موافق یعنی گروه عدالت از شهید بهشتی برنده اعلام شد.
**9103**1601**

منبع: ایرنا

کلیدواژه: سياسي مسابقات مناظره دانشجويان ايران قدرت منطقه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۸۸۱۴۶۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیا « راه حل دو کشوری » میان فلسطین و اسرائیل ممکن است؟/ چالش های پیش روی کشور مستقل فلسطین چیست؟

به گزارش جماران، از زمان آغاز جنگ غزه در اکتبر 2023 مسئله ضرورت تشکیل کشور مستقل فلسطین بیش از پیش در محافل سیاسی و البته رسانه ای مطرح شده است. نشریه آنلاین و مکتوب «هیل» که نزدیک به کنگره ایالات متحده محسوب می شود، در تازه ترین نوشتار به چالش های پیش روی راهکار تشکیل دو کشور مستقل اسرائیل و فلسطین پرداخته و می نویسد:

در حال حاضر هر کسی که می‌خواهد در جریان اصلی بحث خاورمیانه در نظر گرفته شود، باید حمایت جدی خود را از «راه‌حل دو کشوری» برای درگیری بین اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها اعلام کند. راه حل دو کشوری یعنی وجود دولت اسرائیل که در ماه مه 1949 در سازمان ملل پذیرفته شده در کنار یک کشور فلسطین که یک دولت ناظر غیرعضو در سازمان ملل متحد شناخته می شود. اما علامت سوال بزرگ این است: کشور فلسطین چگونه خواهد بود؟

با به راه افتادن موجی از احساس های ضداسرائیلی در سطح بین المللی، حماس هم درباره راه حل دو دولتی موضع گیری کم سابقه ای داشته است.

خلیل الحیه که نماینده شهر غزه در شورای قانونگذاری فلسطینی و یکی از اعضای دفتر سیاسی حماس مستقر در قطر است، در یکی از تازه ترین اظهار نظرها در این باره گفته بود که حماس حاضر است با یک آتش‌بس پنج ساله یا بیشتر با اسرائیل موافقت کند و در صورت ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی، سلاح‌های خود را روی زمین گذاشته و به یک حزب سیاسی تبدیل خواهد شد. او همچنین تاکید کرد که حماس آمادگی دارد به سازمان آزادی‌بخش فلسطین بپیوندد تا یک دولت واحد برای غزه و کرانه باختری تشکیل شود. او در بخش دیگری از این مصاحبه تاکید کرد که «حماس آمادگی دارد حدود کشور فلسطینی را بر اساس قطعنامه‌های بین‌المللی که تاکید دارد باید در امتداد مرزهای پیش از جنگ ۱۹۶۷ تشکیل شود، بپذیرد.»

با این حال، الحیه به طور جداگانه به یک روزنامه عربی مستقر در لندن گفت که هرگونه توافق با اسرائیل صرفاً یک اقدام موقت خواهد بود و بر تعهد به «حق تاریخی بر تمام سرزمین های فلسطینی» تاکید کرد. منظور او از سرزمین تاریخی فلسطین منطقه ای است که شامل کشور کنونی اسرائیل هم می شود.

این چندان تعجب آور نیست: منشور تأسیس حماس در سال 1988، ادعای «هر وجب از فلسطین» را دارد، که آن را به عنوان «سرزمین وقف اسلامی که تا روز قیامت برای نسل‌های مسلمان وقف شده است» توصیف می‌کند.

منشور در سال 2017 به روز شد، اما تجدید نظر این سند در این بخش عمیقاً مبهم ماند و ادبیات آن به گونه ای بود که می توانستیم مفهوم «دولت فلسطین در مرزهای قبل از جنگ شش روزه 1967» را از آن به دست آوریم. اما خالد مشعل، رئیس وقت دفتر سیاسی حماس، در آن زمان به الجزیره گفت: «اصول ملی ما بدون تغییر باقی مانده است. هیچ تناقضی وجود ندارد.»

بنابراین، احتمال دستیابی حماس و دولت اسرائیل به یک درک متقابل قابل درک از «راه حل دو کشور» اندک است. حتی اگر ایده دو کشور را در سناریویی بپذیریم که در آن حماس تمایل خود را برای نابودی کشور اسرائیل رد کند، یک کشور مستقل فلسطینی چگونه خواهد بود؟

اولین مانع بزرگ این است که دو مرکز جمعیت فلسطین، کرانه باختری و نوار غزه، به هم پیوسته نیستند. حتی در باریک ترین حالت، فاصله بین این دو منطقه 25 مایل است، با قلمروی بین آنها که مطلقاً هیچ چشم اندازی برای رها کردن این منطقه توسط اسرائیل وجود ندارد. یک کشور فلسطینی از دو منطقه مجزا تشکیل خواهد شد که بیش از دو میلیون نفر در غزه و نزدیک به سه میلیون نفر در کرانه باختری باشند.

به جز کشورهایی با مناطق بسیار کوچکتر، مانند استان محصور روسیه کالینینگراد، و کشورهای جزیره ای، به سختی می توان به یک کشور موفق و پایدار متشکل از دو نهاد «کمابیش مساوی اما از نظر جغرافیایی مجزا» فکر کرد. از سال 1947 تا 1971، پاکستان شامل سرزمینی بود که ما اکنون به عنوان پاکستان و بنگلادش مدرن می شناسیم (بنگال شرقی 1947-55، پاکستان شرقی 1955-71)، اما این ترتیب کمتر از 25 سال پس از یک جنگ خونین برای استقلال از هم پاشید و میلیون ها غیرنظامی کشته شدند.

در مرحله بعد اگر این گسست جغرافیایی را هم بپذیریم، خود کرانه باختری یک واحد همگن نیست. این منطقه در سال 1967 توسط اسرائیل تصرف شد و دولت فلسطین، در زمان محمود عباس، رئیس جمهور 88 ساله - که اکنون در نوزدهمین سال از دوره چهار ساله ریاست جمهوری خود است - تنها حدود دو سوم کرانه باختری را در اختیار دارد. صدها منطقه انفرادی حدود 400000 نفر از جمعیت را مهاجران یهودی تشکیل می دهند.

واقعیت بی‌رحمانه این است که در هر یک از بخش‌های کشور فعلی فلسطین، حکومت محدودی وجود دارد و در حالی که می‌توان دیدگاه‌های متفاوتی در مورد دلایل آن داشت، هیچ دولت منسجم و یکپارچه‌ای وجود ندارد تا در صورت به رسمیت شناختن بین‌المللی کنترل را به دست بگیرد. حماس از سال 2007 نوار غزه را تحت کنترل دارد، در حالی که فتح، بزرگترین جناح سازمان آزادیبخش فلسطین، در کرانه باختری تسلط دارد و این دو رقیب سرسختی هستند که رابطه پرتنشی را با هم تجربه می کنند.

تعدادی از عوامل پیچیده دیگر نیز وجود دارد. اقتصاد غزه که همیشه درهم و برهم بوده، پس از تهاجم اسرائیل ویران شده است. فساد در هر دو بخش از دولت فلسطین رایج است. نقض حقوق بشر گسترده است. بدهی ملی بیش از 8 میلیارد دلار، حدود یک پنجم تولید ناخالص داخلی وجود دارد. جمعیت «پناهنده» 5.9 میلیون نفری وجود دارد که برخی از آنها در اردن، لبنان و سوریه زندگی می کنند و  تشکیلات خودگردان ملی فلسطین بر حق بازگشت همه آنها تاکید دارد.

حمایت از «راه حل دو دولتی» برای پایان دادن به درگیری بین اسرائیل و فلسطینی ها به عنوان یک شعار خوب است. اما واقعیت این است که این اتفاق نمی تواند به زودی رخ دهد. اجرای این طرح آهسته و پرهزینه خواهد بود و نیاز به سرمایه گذاری خارجی هنگفت دارد و اصلاً مشخص نیست که آیا یک سیاست حتی در درازمدت جواب می دهد یا خیر.

گزارش‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد ایالات متحده «امیدوار» است که حماس شرایط جدید آتش‌بس پیشنهادی اسرائیل را بپذیرد، که اولین گام در مسیری طولانی خواهد بود.

ما می توانیم برخی از عناصر ضروری در این مرحله را بپذیریم:

-اسرائیل باید به طور منطقی بتواند احساس کند که امنیت آن تضمین شده است.

-نمایندگان فلسطین باید متقاعد شوند که روندی وجود دارد که می تواند به حاکمیت پایدار فلسطین منجر شود.

-حماس در شکل کنونی اش نمی تواند بخشی از معماری پس از جنگ باشد.

-فلسطینی ها به تعهدات واقعی و جدی سایر کشورهای عربی نیاز خواهند داشت.

-راه حل دو کشوری باید از یک فکر ایده آل گرایانه خارج شده و و الهام بخش روشی عملی برای تغییر وضعیت شود.