به نقل از «مهر»

تغییر تکنولوژی دوربین عکاسی در آینده/ عکاسی در اروپا چگونه است

تاریخ انتشار: ۱۹ آذر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۸۹۴۹۲۵

به گزارش خبرگزاری مهر، نشست «بررسی حقوق حرفه ای فتوژورنالیسم در ایران» با حضور کامبیز نوروزی حقوقدان و مهدی قاسمی عکاس مستند و خبری ۱۸ آذرماه در سالن استاد شهناز خانه هنرمندان برگزار شد.

در ابتدای این نشست، مهدی قاسمی با طرح مسایلی که عکاسان با آن در ارتباطند مانند مشکلات عکاسی در سازمان ها، نهادها و چگونگی عکاسی در مکان های مختلف پرسش هایی مطرح کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در ادامه کامبیز نوروزی با اشاره به مسایل مربوط به اخلاق رسانه ای از شاخه های فتوژورنالیسم گفت: امروز فرآیند تحول حقوق و رسانه را به طور همزمان می بینیم، اما حقوق برای ما مفهوم نیست و درکی از آن نداریم.

نوروزی درباره تقسیم بندی فضاها برای عکاسی بهتر توضیح داد: فضاها را به چند دسته عمومی، نیمه عمومی و خصوصی تقسیم می کنیم. در فضاهای عمومی همه افراد بدون اجازه وارد می شوند و همه نوع عکاسی مجاز است. فضاهای نیمه خصوصی نیز از نظر مقررات قانونی عمومی تلقی می شوند اما نیمه عمومی هستند. در فضاهای نیمه عمومی درست است هرکس می تواند در یک سالن تئاتر یا سینما بنشیند، اما در این نوع فضاها نوعی دیوار پنهان را با خود حمل می کند. از طرف دیگر فضاهای کاری این مکان ها خصوصی هستند و به عنوان مثال، یک عکاس اجازه ندارد بدون اجازه قبلی از صحنه یک نمایش یا موسیقی عکس بگیرد، اما هرجا اجازه دهند، مانعی ندارد.

در ادامه مهدی قاسمی یادآوری کرد: ما حتی نمی توانیم از دیوار یک وزارتخانه عکس بگیریم و این مشکل در خیابان هم وجود دارد و پلیس درباره علت عکاسی از ما توضیح می خواهد.

نوروزی در این نشست گفت: از نظر حقوقی، این ممنوعیت ها در فضای عمومی غیرمجاز است، اما بحث تصور حکومت نسبت به روزنامه و عکاسی خبری خیلی محدود است. در این نوع موارد باید نهادهای صنفی عکاسی با رؤسای انتظامی ارتباط متقابل و حرفه ای برقرار کنند و بیش از هرکس دیگری عکاسان با این تعامل منتفع می شوند. یکی از کارکردهای نهادهای مدنی برقراری روابط تعاملی با منابع حکومتی است.

تجربه هایی از آموزش فتوژورنالیسم در دانشگاه های اروپا

نشست «آموزش فتوژورنالیسم در دانشگاه های اروپا» به مدیریت کاوه رستم خانی با حضور هاشم شاکری و تهمینه گدازگر از دانش آموختگان کشورهای دانمارک و آلمان در رشته عکاسی، در تالار شهناز خانه هنرمندان برگزار شد.

هاشم شاکری که دوره عکاسی را در دانمارک گذارنده است، عنوان کرد: در دانمارک واحدی به عنوان عکاس مداخله گر وجود دارد که به این معناست که درباره موضوعی که می خواهیم به آن بپردازیم، تحقیق کنیم و باید بدانیم موضوع چیست و نسبت به آن موضع گیری داشته باشیم و بعد عکاسی را شروع کنیم.

در ادامه تهمینه گدازگر درباره نحوه آموزش در این دانشگاه ها تشریح کرد: در فتوژورنالیسم معمولا جایی که محل اقامت دانشجویان است باید یک پروژه یک هفته ای برای خود تعریف کنند و محیط را بشناسند و از پروژه خود دفاع کنند. در کارگاه مجله باید برای مقاله عکاسی کنند و این برای عکاس خیلی اهمیت دارد که بتواند بنویسد. پس از آن نیز عکاس یک فوتو استوری کامل با تمام جزئیات به وجود می آورد.

فضایی در آنجا وجود دارد که کمک می کند افراد بتوانند جهان خود را کشف کننددر ادامه هاشم شاکری درباره دوره های عکاسی در اروپا توضیح داد: فضایی در آنجا وجود دارد که کمک می کند افراد بتوانند جهان خود را کشف کنند و تمام افراد با جهان های مختلف می توانند تجربه خود را به اشتراک بگذارند.

در ادامه رستم خانی درباره فرآیند آموزش در دانشگاه هانوفر گفت: مهمترین واحد در این دانشگاه که خیلی در سال اول مهم است رپورتاژ یا گزارش تصویری کوتاه مدت است که استاد یک کلیدواژه مانند موسیقی یا ماشین می گفت و باید یک داستان عکاسی درباره آن تعریف می شد.

این عکاس درباره امکانات مطالعه گفت: آنجا یک کتابخانه غنی و فرصتی برای مطالعه داشتیم و بیشتر کتاب های عکس دنیا در ۵۰ سال اخیر در این کتابخانه وجود داشت و اگر نبود سفارش می دادیم تا اضافه کنند.

به سوی نگاه شخصی

برنامه های «به سوی نگاه شخصی» در پنجمین روز همایش یکشنبه ۱۸ آذر در سالن بهار خانه هنرمندان برگزار شد.

لیلا صبوری هنرمند عکاس در توضیح مجموعه ای از عکس های خود گفت: سوژه های عکس هایم هر کدام روی پیراهن های خود مهم ترین اتفاقات زندگی شان را می نویسند و هنگام نوشتن خاطرات، از آنها عکس می گیرم. شناخت سوژه عکس قبل از عکاسی بسیار مهم است و با سوژه ها زندگی می کنم. پژوهش محور بودن در عکاسی برایم اولویت دارد باید در ابتدا یافته ها را به دست آوریم تا بتوانیم در قالب تجسمی آن را نشان دهیم.

 بابک کاظمی نیز در این برنامه تعدادی از مجموعه های خود را به نمایش گذاشت و درباره پروژه نفت خام خود گفت: مجموعه عکس های نفت خام نگاهی نقادانه به تاثیر نفت در خاورمیانه دارد.

همچنین حسن قائدی با نشان دادن چند مجموعه از عکس های جنگ عراق و جنگ در سوریه عنوان کرد: با نشان دادن عکس های جنگ خواستم از رزمنده هایی یاد کنم که جان خود را برای حفظ مرزهای کشورشان می دهند.

مهدی مقیم نژاد در سخنرانی خود با عنوان «نگاه شخصی و تاویل های ما» درباره نگاه شخصی هنرمند گفت: نگاه شخصی یک پدیده ارزش شناختی است، انتقال یک تجربه فردی و تبدیل آن به یک اثر هنری همواره صادق است و این صدق پذیری ما را به جای پیچیده تری می برد. در جامعه هنری تعدادی هنرمند داریم که فاقد نگاه شخصی هستند و ممکن است در طول کار خود به این نگاه دسترسی پیدا نکنند در صورتیکه نگاه شخصی برای یک هنرمند شرطی لازم است اما از طرفی هم کافی نیست زیرا تمامی نگاه های شخصی قابل تامل و ارزش نیستد.

نگاهی به شیوه‌های نوین چاپ و عرضه آن

نشست تخصصی «شیوه‌های نوین چاپ و عرضه آن» با حضور جاوید رمضانی و کورش شاه حسینی یکشنبه ۱۸ آذرماه در تالار شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.

در این نشست جاوید رمضانی دکترای فلسفه و هنرمند عکاس گفت: عکاسی زیبایی شناسانه، نوعی از فعالیت است که صداقت خود را از مفهوم زیبایی و تجربه زیست زیبایی دریافت می کند. در طی ۱۰ سال گذشته، در ایران شاهد طلوع عکاسی هنری به شکلی پررنگتری بودیم.

اگر زیبایی شناسی وارد صنعت عکاسی شود، خروجی آن جایگاه والاتری به دست می‌آورد این کارشناس با اشاره به اهمیت توجه به جنبه های زیبایی شناسی در عکاسی، بیان کرد: اگر زیبایی شناسی وارد صنعت عکاسی شود، خروجی آن جایگاه والاتری به دست می‌آورد کما اینکه در مورد خوشنویسی کشور ما نیز، این اتفاق رخ داد. وقتی یک عکاس در فرایند کار قرار می‌گیرد و درگیر اثر می‌شود، یک احساس عمیق نسبت به اثر پیدا می‌کند، بحث بعدی واقعی بودن یک عکس است، که باید به آن توجه کرد.

سپس شاه حسینی با اشاره به آینده این هنر گفت: تقویت لنزها از جمله مواردی است که در عرصه تکنولوژی پیش بینی می‌شود. در مورد سنسورها نیز این پیش بینی وجود دارد که در هوای بسیار تاریک یا روشن امکان تشخیص رنگ‌ها را داشته باشد. دوربین‌ها در آینده کوچکتر می‌شود و برای تولید آن به لنز و آینه نیازی نخواهد بود و ساده‌تر خواهد شد. در آینده احتمالا عکاسی‌های سه بعدی را هم به راحتی خواهیم داشت و امکان چاپ آن نیز فراهم می‌شود. امروزه دانشمندان روی لنزهایی کار می‌کنند که با پلک زدن امکان عکاسی دارد. برخی از این نمونه‌ها در مرحله آزمایش قرار دارند که احتمال ورود آن‌ها به بازار را در سال‌های آتی افزایش می‌دهد. هوش مصنوعی نیز بر عکاسی تاثیر جدی خواهد گذاشت.

در جستجوی راهی نو با دوربین در شرق دور

ابراهیم علی‌پور  با موضوع «۹ هزار کیلومتر با دوربین در شرق دور» در برنامه در جستجوی راهی نو، عصر روز یکشنبه ۱۸ آذرماه سخنرانی کرد.

در این نشست علی‌پور به تجربه سفر ۶ ماهه خود پرداخت و گفت: ۹ هزار کیلومتر را برای سفر به شمال آسیا طی ۶ ماه رکاب زدم. تمرکزم بر موضوع دین در کشورهای مختلف است و به ادیان مختلف پرداختم البته در این پروژه تصمیم داشتم که روی دین بودا کار کنم. بنابراین برای عکاسی از این موضوع به تبت، کامبوج، لائوس و ویتنام رفتم البته بخش دوم سفر به زودی آغاز می‌شود.

چالش رابطه تصویر و واقعیت در فتومونتاژ

در این نشست، صمد قربان‌زاده به طرح مساله رویاها از دیدگاه فروید و روانشناسی پرداخت و در این باره گفت: پایه این پروژه به رساله پایان نامه ارشد من مربوط است و در این روند پنج عکاس معاصر فتومونتاژ را بر اساس مکتب روانشناسی فروید مورد بررسی قرار دادم.

وی ادامه داد: در فتومونتاژ رابطه تصویر و واقعیت اندکی دچار چالش می‌شود، به طوری که در این ژانر بیشتر از نشانه‌های شمایلی و نمایه‌ای، وجه نمادین آن‌ها کاربرد دارد. در واقع همین وجه باعث می‌شود که امکان ورود به ناخودآگاه بیشتر فراهم شود و بتوان امیال سرکوب شده را بررسی کرد.

کارگاه بررسی خواص نور و نحوه کنترل هر یک از آنها

محسن خیرخواه در کارگاه «بررسی خواص نور و نحوه کنترل هر یک از آنها» عنوان کرد: باید نور را دقیق تر و با جزییات بیشتری ببینیم، تا زمانی که نتوانیم نور را درست درک کنیم در پردازش هم دچار مشکل خواهیم شد.

زمینه های اجتماعی و فرهنگی موثر بر وضعیت عکاسی در ایران

نشست معرفی پایان نامه محمد رزقی با عنوان بررسی زمینه های اجتماعی و فرهنگی موثر بر وضیعت عکاسی در ایران در دوره قاجار در گالری نامی برگزار شد.

محمد رزقی گفت: در دوره قاجار عکاسی بیشتر منحصر به شاه و دربار بود و در این میان مردم عادی سهم بسیار ناچیزی از عکس های دوره قاجاریه را به خود اختصاص داده اند.

رزقی افزود: در دوره قاجار تنها پنج درصد مردم ایران باسواد بودند و تنها ۲۰ درصد مردم ایران در شهرها زندگی می کردند و در این دوران عکاسی به نوعی منحصر به تهران می شد. بیشتر مردم ایران را روستایی ها و عشایر تشکیل می دادند که به دلیل بی سوادی و نداشتن امکانات اصلا برایشان زمینه ای بوجود نمی امد که با عکاسی آشنا شوند.

عکاسی محصول لوازم خانگی

نشست عکاسی محصول لوازم خانگی با حضور صالح گورابی عصر یکشنبه ۱۹ آذرماه در گالری پاییز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.

صالح گورابی از تجربه های عکاسی تبلیغاتی لوازم خانگی در شرکت های تولیدی گفت و عکس های تبلیغاتی خود را از لوازم خانگی به نمایش گذاشت.

کد خبر 4481284 عطیه موذن

منبع: مهر

کلیدواژه: خانه هنرمندان ایران رویداد 10 روز با عکاسان عکس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۸۹۴۹۲۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

پای صحبت‌های ژوزه مورینیو: آن شادی در اولدترافورد زندگی من را تغییر داد

مت لاو با خواندن مصاحبه مورینیو یک جمله نوشت: مورینیو هنوز هم یکی از تاثیرگذارترین سخنوران فوتبال است.

طرفداری | آقای خاص که روز گذشته بازی فولام و لیورپول را در لندن مشاهده کرد، پای یک مصاحبه اختصاصی با تلگراف نشسته است. 

ژوزه مورینیو در 61 سالگی همچنان انرژی بالایی دارد. در دوران بیکاری با زمانی که مشغول به کار است، تفاوت زیادی دارد. او بسیار کمتر استرس دارد، سرشار از ایده است و زمان زیادی را صرف تماشای فوتبال از تلویزیون می‌کند. یک ایده بزرگ‌تر در 12 ماه گذشته به ذهنش خطور کرده است: به‌زودی یک سرمربی سرشناس در جریان بازی برای حمله کردن، دروازه‌بان خود را با با یک گزینه دیگر برای خط حمله تعویض می‌کند. این بازیکن که الزاما نیازی به پوشیدن دست‌کش دروازه‌بانی ندارد، به خط حمله کمک خواهد کرد. آیا مورینیو هم این ایده را اجرا می‌کند؟

برای اینکه یک بازیکن اضافی در زمین داشته باشید... وقتی حریف در لاک دفاعی فرو رفته و 10 دقیقه به پایان بازی مانده است؟ بیایید امتحان کنیم، بله!

کمی جلوتر می‌رویم. مورینیو در ژانویه از دهمین باشگاه خود اخراج شد. او طی دو سال، دو بار رم را به فینال اروپایی رساند که اولین آن‌ها در ماه مِی 2022 منجر به کسب اولین جام اروپایی این باشگاه شد. او در حال حاضر از لیسبون، جایی که خانه‌ای در فاصله 20 دقیقه‌ای از ورزشگاه دا لوز دارد، با سم والاس از تلگراف صحبت می‌کند. خانه‌ی او در لندن آنقدر به استمفوردبریج نزدیک است که او نه تنها صدای شادی هواداران برای گل‌ها را می‌شنود، بلکه در جریان سایر واکنش‌ها هم است. او دوست دارد برخی از بازی‌ها را به طور حضوری تماشا کند، اما با تاسف می‌گوید که این کار باعث جلب توجه بیش از حد می‌شود.

مورینیو می‌گوید از این که توسط باشگاه‌ها کنار گذاشته شده ناامید است. مرد پرتغالی فقط می‌خواهد در یک ساختار درست فعالیت کند. او این حرفه را دوست دارد و در حال بررسی گزینه‌های خود در تابستانی است که انتظار می‌رود برای بسیاری از باشگاه‌ها تغییرات بزرگی در راه باشد. مورینیو احساس می‌کند در این سن همچنان دوران مربیگری طولانی در پیش دارد:

اینطور نیست که من 61 ساله باشم و بخواهم در 65 سالگی کارم را متوقف کنم. به هیچ وجه. هنوز یک دوره‌ی طولانی برای ادامه دادن وجود دارد.

20 سال پیش، وقتی دنیای مورینیو تغییر کرد

پیش از این موضوع، او می‌خواهد به 20 سال قبل بازگردد. هفته‌هایی که زندگی مورینیو را برای همیشه تغییر داد. آن شادی مشهور در اولدترافورد پس از حذف منچستریونایتد با پورتو:

 من در طول دوران حرفه‌ای‌ام شادی‌های عجیب زیادی داشته‌ام، اما آن یکی احتمالا شادمانی‌ای بود که مسیر حرفه‌ای من را تغییر داد. روزهای بعد آن در خیابان با فردی برخورد کردم که می‌گفت: «کی قرار است در پرتغال دوباره شاهد چنین دستاوردی باشیم؟» به او گفتم که با توجه به داشتن یک تیم ملی فوق‌العاده می‌توانیم در عرض چند ماه قهرمان اروپا شویم. اما اینکه یک باشگاه پرتغالی دوباره لیگ قهرمانان اروپا را فتح کند؟ باید ببینیم در دو دهه آینده چه اتفاقی می‌افتد.

پورتو در دور گروهی مقابل رئال مادرید به تساوی دست یافت. لیون، تیمی که آن‌ها پس از منچستریونایتد شکست دادند، قهرمان سریالی لیگ فرانسه بود. حریف آن‌ها در نیمه نهایی، یعنی دیپورتیوو لاکرونیا، چهار سال قبل قهرمان لالیگا شده بود. مورینیو در فینال 9 بازیکن پرتغالی در ترکیبش قرار داد که بسیاری از آن‌ها برای اولین بار در آن فصل بازی در اروپا را تجربه کرده بودند. 

بعد از قهرمانی در یوفا کاپ (در سال 2003) برخی باشگاه‌های خارجی به من علاقه‌مند شدند، اما نه تیم‌های بزرگ و نه تیمی از لیگ برتر. در آن زمان فکر می‌کردم، «من اینجا را دوست دارم. تیم خوبی دارم، رئیس باشگاهی عالی و ساختار فوق‌العاده‌ای وجود دارد. دوباره لیگ پرتغال را می‌برم. بیایید از لیگ قهرمانان لذت ببریم و ببینیم به کجا می‌رسد». احساس می‌کردم هر وقت بخواهم می‌توانم پرتغال را ترک کنم. صادقانه بگویم، بعد از دویدن کنار خط زمین مقابل منچستریونایتد بود که شرایط تغییر کرد.

در واقع، تابستان 2004 همه چیز را تغییر داد. مورینیو به چلسی پیوست، که یک سال پیش با سرمایه‌ هنگفت رومن آبراموویچ تقویت شده بود. در همان تابستان، رافائل بنیتز، رقیب مورینیو در عرصه‌ مربیگری که بعدا دشمنی عمیقی بین آن‌ها شکل گرفت، به لیورپول پیوست. 

بنیتز دو بار با والنسیا قهرمان لالیگا شد و یوفا کاپ را به دست آورد. و من دو بار قهرمان لیگ پرتغال، یک بار قهرمان یوفا کاپ و یک بار قهرمان لیگ قهرمانان شدم. بنابراین برای آمدن به انگلیس در آن زمان، فقط انجام کارهای خوب در یک لیگ کوچک‌تر کافی نبود. برای باز کردن آن در (ورود به لیگ برتر)، کاری واقعا بزرگ لازم بود.

ماشین پیروزی؛ رازهای موفقیت مورینیو 

با وجود سابقه‌ ناکامی بسیاری از مربیان خوب در چلسی، چرا مورینیو موفق شد؟ او می‌گوید به واسطه سر بابی رابسون از گذشته با لیگ برتر آشنایی داشت:

برنامه تمرینی رابسون، در آن زمان یک انقلاب بود. همه چیز بر جنبه‌های تاکتیکی متمرکز بود، با توپ انجام می‌شد و کاملا زمان‌بندی‌شده بود. می‌دانستم که می‌توانم بلافاصله تأثیر بگذارم زیرا روش تمرین من کاملا با روش سنتی فرق داشت. هیچ اشتباه اساسی مرتکب نشدم. من به داشته‌های چلسی در آن زمان بسیار مطمئن بودم. در مورد لزوم برداشتن گام بعدی، بسیار به خودم اعتماد داشتم. این تیم در هر سطحی قدرت داشت و پیشرفت کرد ... خلاف تصور بقیه. منتقدان می‌گفتند «در کریسمس، چلسی سقوط خواهد کرد». سال نو شد. بعد هم به دو سه بازی آخر رسید. ما در حال جشن قهرمانی بودیم.

نگاهی جدید به دفاع در فوتبال 

به منچسترسیتی و آرسنال نگاه کنید، فقط دو مثال می‌زنم. چند مدافع مرکزی در تیم دارند؟ گاهی اوقات شش مدافع دارند. آن‌ها در پست‌های دیگر بازی می‌کنند. آن‌ها در پست دفاع چپ، دفاع راست و هافبک به میدان می‌روند. چرا؟ اگر من یک خبرنگار بودم، از سرمربیان آن‌ها می‌پرسیدم.

مورینیو دلیل خودش را می‌گوید:

 این دو تیم به ثبات و انسجام دفاعی نیاز دارند. برای بررسی این موضوع باید به این فکر کنید که تفاوت منچسترسیتی قهرمان اروپا با فصل‌های گذشته چه بود.  من بلافاصله به یک جواب می‌رسم: فیزیک بدنی. آرتتا از کیویور در پست دفاع چپ استفاده می‌کند چون فیزیک دارد. آکانجی در سمت راست، نفش دوگانه استونز در خط هافبک و گواردیول مدافع وسط که در دفاع چپ به میدان می‌روند نیز همین وضعیت را دارند. 

مورینیو با همین سیستم مبتنی بر فیزیک بدنی لیگ اروپا را برد؟

در بازی بارسلونا و پاری سن ژرمن، ترشتگن پاس‌های بلند به لواندوفسکی ارسال می‌کرد. من هم فینال لیگ اروپا را با پاس‌های بلند از سرخیو رومرو به مروان فلینی بردم. آژاکس پرس می‌کرد، اما کار بی‌فایده‌ای بود چون توپ آنجا نبود. دو بر صفر بردیم. سه جام در یک فصل. چه فاجعه‌ای!

 بازگشت به انگلیس

مورینیو از تابستان 2016 تا دسامبر 2018 هدایت منچستریونایتد را برعهده داشت و در سومین فصلش اخراج شد. 

رابطه‌ی من با اد وودوارد خوب بود. خوب، یعنی از نظر شخصی. حتی الان هم گاهی برای هم پیامک می‌فرستیم. اما از نظر حرفه‌ای، بهترین رابطه نبود. من همان آدم همیشگی هستم، یک مرد فوتبالی. اد از پیشینه متفاوتی می‌آید و چیزی که تن‌هاخ در دوران حضورش در منچستر یونایتد داشت، من نداشتم. آن سطح از حمایت و اعتماد را نداشتم. بنابراین با ناراحتی آنجا را ترک کردم، چون احساس می‌کردم در ابتدای یک پروسه هستم. در بعضی لحظات حس می‌کردم که اگر به من اعتماد می‌کردند و به تجربه‌ام ایمان داشتند، همه چیز می‌توانست متفاوت باشد. هنوز چند بازیکن در تیم هستند که من پنج یا شش سال پیش آن‌ها را نمی‌خواستم. فکر می‌کنم آن‌ها تا حدودی چیزی را نشان می‌دهند که من آن را بهترین شخصیت حرفه‌ای برای باشگاهی با چنین ابعادی در نظر نمیگیرم. اما من در آنجا کارم را انجام دادم. زمان همیشه حقیقت را می‌گوید. دوست دارم منچستریونایتد موفق شود.

در مورد سرنوشت پل پوگبا که ماه گذشته به دلیل مثبت شدن در تست دوپینگ با محرومیت چهار ساله در انتظار تجدید نظر مواجه شد، مورینیو ابراز تأسف می‌کند:

تنها چیزی که می‌گویم این است که تقریبا برای همه در لحظاتی از دوران حرفه‌ای‌شان این موضوع پیش می‌آید که کمی از حس اینکه چه کسی هستند و چه چیزی باید باشند، دور می‌شوند. فکر می‌کنم پل بعد از این که فرانسه در جام جهانی قهرمان شد، با شرایط متفاوتی به تیم برگشت. قهرمانی جام جهانی او را وارد دنیایی کرد که در آن فوتبال مهم‌ترین چیز برای او نبود. از رنج پل اصلا لذت نمی‌برم. وقتی از طرف قدرت، از طرف سلسله مراتب باشگاه حمایت می‌شوید، پیامی که به گروه منتقل می‌شود بسیار مثبت است. اما وقتی حمایت نمی‌شوید ... چون بازیکن مهم‌تر است، آن‌وقت در یک موقعیت شکننده قرار می‌گیرید. حتی اگر مربی باتجربه‌ای مثل من باشید.

 مورینیو ترسی از حضور در باشگاه‌های مختلف ندارد

اینطور نیست که من از کار کردن در باشگاه‌هایی که برای قهرمانی ساخته نشده‌اند، بترسم. شاید بعضی از مربیان وقتی به سطح خاصی می‌رسند، بگویند «فقط کارهایی را قبول می‌کنم که برای قهرمانی آماده شده باشند». وظیفه‌ی من این است که سعی کنم باشگاه‌ها را به آن سطح برسانم یا به اهداف خاصی برسم. شغل من «سرمربی» است. خوشبختانه تجربه‌هایی از ایفای این نقش داشته‌ام. متاسفانه، در شرایط دیگری هم قرار گرفتم که مجبور بودم فراتر از آن عمل کنم. وقتی فراتر از آن عمل می‌کنید، دیگر نمی‌توانید بهترین مربی‌ای باشید که می‌توانید باشید. باشگاه شما را در موقعیتی قرار می‌دهد که من نمی‌خواهم در آن باشم. فکر می‌کنید بعد از باخت در فینال لیگ اروپا، با آن شرایطی که باختیم، با تمام احساساتی که داشتم خوشحال بودم؟ فکر می‌کنید خوشحال بودم که به‌عنوان چهره‌ی باشگاه به کنفرانس مطبوعاتی بروم و درباره‌ی آن اتفاقات صحبت کنم؟ نه، از رفتن به آنجا متنفر بودم.

از دست ندهید ????????????????????????

سرمربی پرسپولیس: من کاشف آلیسون بودم جنگ در دربی میلان؛ 3 اخراجی در 3 دقیقه! آشنایی با مالکان لیگ برتر و میزان ثروت آن‌ها مورینیو: به من می‌گفتند اتوبوس، حالا با همین سبک شده‌اند جادوگر!