به نقل از «مهر»

دومین جایزه «پژوهش سینمایی سال» در پایان راه

تاریخ انتشار: ۲۷ آذر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۲۰۱۲۲۷۸

به گزارش خبرنگار مهر، اختتامیه دومین دوره جایزه پژوهش سینمایی سال ظهر امروز سه‌شنبه ۲۷ آذرماه در فرهنگستان هنر برگزار شد.

در ابتدای این مراسم محمود اربابی معاون توسعه فناوری و مطالعات سینمایی و سمعی و بصری گفت: ابتدا لازم می‌دانم هفته پژوهش را به پژوهشگران تبریک بگویم. وظیفه خودم ‌می‌دانم از همه کسانی که در برگزاری دومین دوره این رویداد زحمت کشیدند، از استادان دانشگاه، از هنرمندانی که از پژوهش بهره می‌برند یا پژوهش می‌کنند، از مجموع داوران، شورای علمی پژوهشی و مهندس حیدریان که تلاش بسیار کرد تا پژوهش در سینمای ایران به صورت سازمان یافته دنبال شود تشکر کنم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

از حسین انتظامی هم که این نگاه را داشت تا ما این مسیر را پرقدرت دنبال کنیم، تشکر می‌کنم.

وی افزود: تردید نداریم که سینمای ایران اگر متکی‌بر فعالیت‌های پژوهشی نباشد، مسیر آینده را نمی‌تواند به خوبی طی کند و امیدوارم با حضور شما عزیزان پژوهشگر فضایی برای پیشروی پرقدرت سینمای ایران در این مسیر فراهم شود.

در ادامه روح‌الله حسینی مدیر مدرسه ملی سینما اظهار کرد: طبیعی است که من هم مانند سایر همکارانم در سازمان سینمایی از اینکه این رویداد مهم در ظرف مدت کوتاه، اعتبار و جایگاهی در نظام سینمایی ایران پیدا کرده خوشحال باشم. همینطور خوشحالم که مدرسه ملی سینمای ایران که اساسا با دلایلی از این دست یعنی پر کردن کاستی‌های پژوهش، پا به عرصه وجود گذاشته، در این رویداد مهم نقش داشته است.

وی افزود: چند سوال می‌پرسم و از شما می‌خواهم به آن فکر کنید. از چه زمانی، چطور و به چه دلایلی سینمای ایران در عرصه جهانی این جایگاه رفیع را کسب کرده است؟ اساسا حوزه نفوذ سینمای ایران در سطح بین‌المللی کجاست؟ این رفعت و بلندی را با چه متری می‌شود ارزیابی کرد؟ این سینما با جامعه و پدیده‌هایی مثل دولت، حاکمیت، اقتصاد و... چه نسبتی دارد؟ چه کسانی پول صرف این سینما می‌کنند؟ این سینما چگونه و کی کمدی و کی دچار بحران می‌شود؟

حسینی ادامه داد: من فکر می کنم هیچ یک از ما در هر مقام و موقعیت، گریزی از این سوالات نداریم. البته اگر دغدغه سینما و فرهنگ را داشته باشیم و هیچ راهی جز پژوهش و تحقیق برای رسیدن به جواب‌های مفید به این پرسش‌ها پیش روی ما نیست.

این خبر تکمیل می‌شود ...

کد خبر 4488668 زهرا منصوری

منبع: مهر

کلیدواژه: جایزه پژوهش سینمایی سال فرهنگستان هنر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۰۱۲۲۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ماجرای ورورد فیلمساز مشهور آمریکایی به تهران

تا پیش از شیوع کرونا و تغییرات مدیریتی در سینما، چند سالی بود که جشنواره فیلم فجر نه فقط در بهمن‌ماه بلکه در اردیبهشت‌ با ساختار و شمایلی متفاوت برگزار می‌شد و میزبان سینماگران و فیلم‌هایی از کشورهای دیگر بود.

به گزارش ایسنا، جشنواره جهانی فجر با وجود برخی انتقادهایی که در داخل کشور نسبت به آن مطرح می‌شد، جایگاهی پیدا کرده بود که در همان چند دوره‌ی برگزاری چهره‌های بنامی از سینمای دنیا را به ایران کشاند از جمله پل ژوزف شریدر که درست در همین روز چهارم اردیبهشت‌ماه در نشستی خبری در پردیس سینمایی چارسو مقابل خبرنگاران ایرانی نشست.

نقش متفاوت لیلا حاتمی در یک فیلم آمریکایی

شریدر -فیلمنامه‌نویس و کارگردان مشهور امریکایی - که فیلمنامه‌های «راننده تاکسی» و «گاو خشمگین» ساخته مارتین اسکورسیزی را نوشته و در روزهای گذشته فیلم جدیدش با نام «اوه، کانادا» به بخش مسابقه اصلی جشنواره کن راه یافته است، اردیبهشت سال ۱۳۹۸ به جشنواره جهانی فجر در تهران آمد و پس از برگزاری یک کارگاه فیلمنامه نویسی، در یک نشست خبری پاسخگوی سوال‌ اهالی رسانه شد.

او در آن نشست با اشاره به اینکه «در دنیا چند فستیوال هستند که می‌توان جشنواره جهانی فجر را با آن‌ها مقایسه کرد مثل جشنواره تورنتو ولی از ابعاد این جشنواره و تعداد فیلم‌های حاضر در آن شگفت‌زده شدم» درباره آشنایی‌ خود با سینمای ایران گفته بود: «درباره جایگاه سینمای ایران که تردیدی نیست چون جایگاه ویژه‌ای دارد. در ۱۵ سال گذشته (تا سال ۱۳۹۸) سه نهضت ملی سینمای ایران، رومانی و آرژانتین شکل گرفته و همیشه این انتظار می‌رود که در هر جشنواره‌ای از سینمای ایران فیلمی حضور داشته باشد. برای بیشتر ما در غرب، سینمای ایران با کیارستمی شروع شد ولی بعد به فرهادی رسیدیم و حالا هم فیلم‌های دیگری هستند. یکی از دوستان من گادفری چیشایر (منتقد آمریکایی) است که فیلم‌های ایرانی زیادی دیده و کتابی درباره سینمای ایران می‌نویسد و به من فیلم‌های ایرانی پیشنهاد می‌دهد.»

شریدر که سال گذشته در جشنواره فیلم ونیز با دریافت جایزه یک عمر دستاورد هنری تقدر شد، درباره آینده سینما با وجود شبکه‌های مختلف و کمپانی‌هایی مثل نتفلیکس بیان کرده بود: «من فکر می‌کنم در این صد سال هرچه آموختیم خیلی به کارمان نیاید چون همه چیز تغییر کرده، مدت زمان فیلم‌ها عوض شده و اینکه کجا فیلم ببینیم و چگونگی پخش و عرضه، همگی تغییر کرده است. قبلاً فکر می‌کردم در یک مقطع گذار هستیم ولی الان فکر می‌کنم در یک مقطع گذار دائم هستیم. الان دیگر بازار هدف، آمریکایی‌ها نیستند بلکه برای چینی‌ها می‌سازیم.»

وی همچنین با اشاره به رشد روزافزون تکنولوژی گفته بود: «در حالی‌که فیلم‌ها منحصر به کلاس خاصی از فیلم‌سازان بودند، تکنولوژی این مرزها را شکسته و هر کسی می‌تواند فیلم بسازد. پس خبر خوب برای آینده سینما این است که هر کسی می‌تواند فیلم بسازد ولی خبر بد این است که دیگر نمی‌شود امرار معاش کرد.»

شریدر در بخشی دیگر از آن نشست درباره اینکه به نظر می‌رسد شناختش از سینمای ایران بیشتر با فیلمسازانی باشد که به نوعی سیاسی شناخته شده‌اند، بیان کرده بود: «تا جایی که من می‌دانم دو نوع سینما در ایران وجود دارد؛ یکی برای مجامع عمومی است و یکی هم داخلی و من بیشتر فیلم‌هایی را دیده‌ام که بیرون نمایش داشته‌اند، اما فیلم‌هایی را که درباره جنگ بوده چون خارج از کشور چندان نمایشی نداشته مسلماً ندیده‌ام. شما مثل فیلیپین دو سینمای داخلی و خارجی دارید و به همین دلیل دو جشنواره فجر هم دارید. با این حال من هیچ‌کدام از کارگردان‌ها مثل کیارستمی، فرهادی و پناهی را سیاسی نمی‌دانم ولی می‌دانم فیلم‌های سیاسی جذابی می‌شود اینجا ساخت.

این فیلمساز امریکایی در آن مقطع در واکنش به تحریم‌های رییس جمهور وقت ایالات متحده (دونالد ترامپ) علیه ایران و آسیب‌های آن به هنرمندان و سینما با ابراز تأسف از تحریم‌ها اظهار کرده بود: «الان دورانی است که نمی‌شود به امریکایی بودن افتخار کرد، در حالی که من همیشه و حتی زمان جنگ ویتنام به آمریکایی بودنم افتخار می‌کردم. در حال حاضر آنچه پیش آمده به بهانه تغییر رژیم ایران و در واقع برای دستیابی به نفت و منابع طبیعی شما است و این چیزی است که در ۱۰۰ سال گذشته وجود داشته و تأثیر یک هنرمند در مقایسه با ماشین پروپاگاندا خیلی اندک است. به همین دلیل به نظرم این وضعیت بسیار عذاب‌آور است.»