۴۰۰هزار تومان جریمه رانندگی در حین مستی
تاریخ انتشار: ۶ مرداد ۱۳۹۵ | کد خبر: ۷۷۶۰۲۲۹
پدال نیوز: روزنامه آرمان در صفحه گزارش اجتماعی در گفت و گو با تیمور حسینی به بررسی خدمت سربازان در راهور و مساله دریافت رشوه توسط ماموران راهنمایی و رانندگی،.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت irannaz.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۷۷۶۰۲۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
پارکابی‌ها در تهران قدیم چه می کردند؟
به گزارش تابناک، همشهری آنلاین نوشت: یکی از نخستین شغل هایی که بعد از ورود اتومبیل به تهران رونق گرفت یخ‌فروشی بود. یخ‌فروش‌ها افرادی بودند که معمولا انتهای گاراژها را برای کسب و کارشان انتخاب می کردند و در ۶ ماه ابتدایی سال با فروش‌یخ به مسافران اتوبوس‌های برون‌شهری درآمد کسب می کردند.
داریوش شهبازی، تهران‌پژوه، شوفری را یکی از پررونق‌ترین مشاغل پایتخت در عهد قاجار و پهلوی اول می‌داند: «مسافرت با اتوبوس در تهران قدیم چندان هم بی‌دردسر نبوده و به همین خاطر شوفرها بابت عبور و مرور در جاده های پرخطر و رانندگی با اتوبوس های دنده‌ای دستمزد کلانی دریافت می کردند. وقتی تازه اتومبیل به خیابان های تهران راه پیدا کرده بود، برخی راننده ها ماهانه بین ۳۰ تا ۴۰ تومان حقوق می گرفتند که با حقوق برخی مقامات لشکری و کشوری برابر بود. ماجرا از این قرار بود که رجال مملکتی مثل وثوق‌الدوله به راحتی از اروپا ماشین وارد می کردند، اما رانندگی بلد نبودند و باید راننده استخدام می کردند. شوفرها یا همان رانندگان اتوبوس هم وضع خوبی داشته اند و حقوق شان کمتر از خلبان ها نبوده است. آنها بابت رانندگی در جاده های ناامن دستمزد خوبی می گرفتند و کافه ها و قهوه‌خانه های بین‌جاده‌ای به رایگان از آنها پذیرایی می کردند. نقل است که برخی شوفرها، علاوه بر وعده ناهار یا شام، با چای و تریاک مجانی پذیرایی می شدند.»
پارکابی یکی دیگر از شغل هایی بود که بعد از پیدایش اتومبیل در تهران رونق گرفت. وظیفه شاگردشوفر این بود که در طول مسیر، سرشان را از پنجره بیرون می کردند و با صدای بلند عابران را به میدان گمرک یا میدان سپه قدیم فرامی‌خواندند تا سوار اتوبوس شوند. شهبازی درباره سایر مشاغلی که در آن برهه رونق گرفت می گوید: «وقتی تعداد سوانح رانندگی در تهران زیاد شد، آرام‌آرام سر و کله افرادی که خودشان را صافکار و نقاش ماشین معرفی می کردند پیدا شد. این افراد داخل گاراژها مشغول به کار می شدند. فروش لوازم یدکی هم در خیابان امیرکبیر رونق گرفت و مکانیک ها مسئولیت تعویض و تعمیر قطعات اتومبیل را بر عهده داشتند.»
با تاسیس تعاونی های مسافربری برون‌شهری در اواخر دهه ۶۰، کسب و کار گاراژدارها از رونق افتاد و بخش قابل اعتنایی از مسافران خود را از دست دادند. آنها در نبرد نابرابر با تعاونی های نوظهور به شیوه های جدید متوسل شدند تا جایگاهشان را از دست ندهند. گاراژدارها که موقعیتشان به خطر افتاده بود، بخشی از فضای داخل گاراژها را به مکانیکی، صافکاری، رنگ‌کاری و ... اختصاص دادند و این گونه بود که این مشاغل در تهران رونق گرفت.
تیراندازی، مراسم عروسی در ونایی بروجرد را به عزا تبدیل کرد