نگرانی عموپورنگ از آینده کودکان ایرانی/کارهای کودک دست‌کمی از پروژه‌های بزرگ سینمایی ندارد
تاریخ انتشار: ۱۳ فروردین ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۲۷۷۷۲۹۲
داریوش فرضیایی بازیگر نقش عموپورنگ با تأکید بر اینکه تنها راه رقابت با شبکه‌های خارجی ایستادگی پای اصول، عقاید و باورهای اجتماعی است، گفت: باید فضایی ایجاد شود که کار کودک دست کمی از پروژه‌های سینمایی نداشته باشد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، محله گل و بلبل که در بخش بهترین سریال در مسابقه برنامه سین مثل سریال حضور داشت توانست رأی مردمی بیشتری از رقبای خود کسب کند و اول شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این برنامه در استودیویی واقع در پارک افق در خیابان هوانیروز ضبط میشود، احمد درویش علی‌پور کارگردان و مسلم آقاجان‌زاده تهیه کننده آن است. این سریال که در ادامه برنامه‌های عموپورنگ و با توجه به اقتضای ایجاد فضای فرهنگی برای کودکان و نوجوانان نسل جدید ساخته شده، یکی از محبوب‌ترین برنامه‌های تلویزیونی نزد مخاطبین خود است. گفتنی است هم‌اکنون نزدیک به 515 شبکه ماهواره‌ای ویژه کودک و نوجوان به‌صورت روزانه به تولید محتوایی ضداسلامی و باورهای ملی می‌پردازند.
محله گل و بلبل، کودکان را هر جا که باشند به‌سوی خود می‌کشاند. ساکنان این محله سبک صحیح زندگی را با وجود ابزارهای پیشرفته‌ای مانند گوشی‌های همراه و انواع کنسول‌های بازی آموزش می‌دهند.
احترام به پدر و مادر صدر این آموزش‌ها قرار دارد. در این محله همه چیز با زبان کودکانه مطرح میشود و ترانه‌های شیرین آن آن‌قدر دوست داشتنی است که بچه‌ها با عموی تلویزیونی خودشان آنها را همخوانی کنند.
به‌باور بسیاری از کارشناسان و صاحب‌نظران،کودکان آینده یک جامعه هستند و هرچقدر در این رابطه بیشتر سرمایه گذاری شود آتیه روشن‌تری در انتظار آن جامعه، حکومت و کشور خواهد بود.
با داریوش فرضیایی بازیگر نقش عموپورنگ به گپ‌وگفتی نشستیم. در این گپ‌وگفت و با زمانی محدود، چالش‌های پیشِ‌روی برنامه سازان کودک در ایران مورد بررسی قرار گرفته است، بخوانید:
اگر بخواهیم با شبکه‌های خارجی رقابت کنیم باید بر فرهنگ و عقاید و اصول خود پافشاری کنیم
تسنیم: محله گل و بلبل از جمله برنامه‌های تلویزیونی است که مخاطبان هدف خود، یعنی کودکان را به‌خوبی جذب کرده و بسیار تأثیرگذار است. از طرفی شبکه‌های ماهواره‌ای برای تسخیر ذهن و اندیشه کودکان ایران اسلامی به تقلا افتاده‌اند، چگونه می‌توان در این عرصه به موفقیت دست یافت؟
فرضیایی:نتایج نظرسنجی‌ها هم نشان می‌دهند محله گل و بلبل خوشبختانه موفق بوده است. واقعیت این است که در عصر ارتباطات زندگی می‌کنیم و کانالهای ارتباطی بسیار گسترده شده‌اند. در ماهواره‌ها شبکه‌هایی به‌ظاهر برای کودکان تأسیس شده‌اند که برنامه‌هایشان اصلاً سنخیتی با مسائل و موضوعات مبتلابه کودک ندارد و متأسفانه بچه‌های ایرانی را به‌نوعی در جهتی نامناسب هدایت و تربیت میکنند. در این رقابت، زمانی ما موفق خواهیم بود که از تک‌روی‌ها بپرهیزیم، یعنی نباید بگوییم فقط ما هستیم، بلکه باید رفتار جمعی داشته باشیم و کار گروهی کنیم تا موفق شویم.
محله گل و بلبل یک کار گروهی است و در ژانر خود بعد از برنامه به‌یادماندنی محله برو بیا که 30 سال پیش تولید و پخش شده است، تنها برنامه‌ای است که به یک زندگی کاملاً ایرانی در یک محله می‌پردازد.
از طرفی در این رقابت نامرئی اما بسیار سنگین، باید بر فرهنگ، خرده‌فرهنگ‌ها، آداب و رسوم، عقاید و اصول ملی و مذهبی خود پافشاری کنیم. محکم ایستادن پای اصول، عقاید و باورهای اجتماعی بهترین روش است. از سوی دیگر درست است که برنامه محله گل و بلبل در داخل مخاطبین خود را دارد که براساس پژوهش‌ها و نظرسنجی‌های صورت گرفته تعداد مخاطبین این برنامه از مخاطبین شبکه‌های ماهواره‌ای بیشتر است، ولی پررنگ شدن تولید برنامه‌های کودک در شبکه‌های خارجی زنگ خطری است برای مدیران و کسانی که برنامه‌ساز هستند. این یک تفکر اشتباه است که ما به همین تک‌برنامه‌ها که دیده می‌شوند و مورد استقبال قرار می‌گیرند، بسنده کنیم، باید فضایی ایجاد شود که کار کودک آن‌قدر حامی داشته باشد و آن‌قدر قوی تولید شود که دست کمی از پروژه‌های بزرگ سینمایی و تلویزیونی نداشته باشد.
از قدیم گفتند هرچقدر پول بدی آش می‌خوری. ما چقدر می‌توانیم با کمترین امکانات سعی کنیم بهترین کار را بسازیم. درست است که محدودیت‌ها باعث شکوفایی استعدادهای نهفته میشود ولی در نهایت مسئله مالی حرف اول را می‌زند. در رقابت با برنامه‌های داخلی و خارجی زمانی ما می‌توانیم موفق شویم که حمایت شویم. حمایت نمی‌تواند در حرف‌هایی مانند اینکه برنامه شما خوب است باقی بماند و باید در عمل هم این موضوع خودش را نشان دهد. اختصاص دادن بودجه برای کودک در کشور از جمله این حمایت‌ها است. متأسفانه بین این‌همه جشنواره سینمایی که برگزار میشود، جشنواره کودک پیش و پا افتاده‌ترین آنها محسوب میشود.
خیلی وقت‌ها کسانی مثل من را که کار کودک می‌سازند، به‌چشم کودک نگاه میکنند برای همین هیچ وقت ما را جدی نمی‌گیرند. همه به برنامه‌های آن‌چنانی می‌پردازند و برای آنها فرش قرمز پهن میکنند. من مخالفت نمی‌کنم که به آنها پرداخته شود، ولی جایگاه کودک در جامعه هنری کشور نیز باید مشخص شود.
در جشنواره سه‌ستاره کار کودک با کار یک بزرگسال مقایسه میشود!
همه شده‌اند عمو. این واژه عمو را بردارید بس است دیگر
تسنیم: آیا برای آن زمانی که بخواهی از این عرصه خارج شوی افرادی در زمینه برنامه‌سازی برای کودکان تربیت کرده‌ای که جایگزینتان شوند؟
فرضیایی: این کار به‌نظر من ذاتی است. وقتی می‌توان کسی را تربیت کرد که ما آن جور آدم را داشته باشیم. من ذاتاً کودکم و کارم را دوست دارم. اجراهای من نیز کودکانه است. باید سیستم آن‌قدر باز باشد که افراد بتوانند با قابلیت‌های جدید در این عرصه حاضر شوند. از قدیم گفتند دست بالای دست بسیار است. سبک جدید باید وارد شود.
من مخالفم که در برنامه سازی، شیوه عمو پورنگ تکثیر شود. عمو پورنگ باید یکی باشد همان‌طور که آقای طهماسب منحصر به فرد است. باید از استعدادهای جدید استفاده کنیم و این‌چنین است که بیننده حق انتخاب پیدا خواهد کرد. متأسفانه طرحهایی که به من می‌رسد همه کپی عمو پورنگ است. اگر این فاکتور خواندن یا لباس رنگی را از من بگیرند دیگر من عموپورنگ نیستم؟ مگر من از اول می‌خواندم؟ امروز همه این‌جور شده‌اند، همه شده‌اند عمو. این واژه عمو را بردارید بس است دیگر.
ما باید به پارامترهایی فکر کنیم که برای بچه‌ها خوب باشد و ابزارهایی پیدا کنیم که ارتباط ما را هرچه نزدیک‌تر با آنها بکند. عمو پورنگ یک سبک بود، ولی قرار نیست ما این سبک را خراب کنیم. حتی من هم اجازه ندارم این سبک را خراب کنم. شاید روزی به جایی برسم که تمام شوم. البته شاخ و برگ دادن به برنامه شما را کمک می‌کند که از تکراری شدن و یک‌نواختی نجات پیدا کنید، نمونه‌اش همین محله گل و بلبل است. من 14 سال به‌صورت زنده برنامه اجرا می‌کردم و هر کاری که برای جذابیت می‌شد انجام دادم، ولی دیگر تا کجا می‌توانستم این کار را ادامه دهم. حالا ما با توجه به آن تجربیات سریالی با نام گل و بلبل ساختیم.
تسنیم: البته یک مسئله وجود دارد و آن اینکه در برنامه کودک چون هر سال بچه‌ها بزرگ می‌شوند، مخاطبین جدیدی شاید جایگزین آنها شوند. آیا این حرف درست است که برنامه‌هایی مانند برنامه شما که مثلاً 14 سال با یک رویه تولید شود می‌تواند باز هم برای کودکان تازه باشد؟
فرضیایی: حرف شما کاملاً صحیح است ولی باید توجه داشت بچه‌های دهه هشتاد با بچه‌های دهه نود بسیار متفاوت هستند. آن سبک از اجرا برای بچه‌های دهه هشتاد خوب بود، ولی باید دقت کرد که آن سبک با آن دکور دیگر برای بچه‌های دهه نود مناسب نیست. متأسفانه امروز در برنامه‌های کودکان شبکه‌های استانی هنوز به همان شیوه قدیم برنامه سازی میکنند؛ یک میز و یک عروسک! این نوع اجرا دیگر کارآمدی ندارد.
کپی‌برداری وقتی خوب است که یک ایده خوب را قربانی نکنی
تسنیم: آیا برای برنامه سازی برای کودکان نقشه راهی نیز دارید، آیا مدیران فرهنگی در تهیه این نقشه سهمی داشته‌اند؟
فرضیایی: 15 سال است که خودجوش کار کرده‌ایم و همواره خواسته‌ایم که متفاوت باشیم، برای همین به مجموعه عمو پورنگ دائم شاخ و برگ دادیم. من تنها شروع کردم و سپس امیرمحمد و شخصیت‌های عروسکی را وارد مجموعه کردیم. بعد از گذشت 15 سال و کسب این تجربه بزرگ فکر می‌کنم وقت آن رسیده که به ما اعتماد کنند. ولی من باز هم وقتی نگاه می‌کنم می‌بینم برنامه‌های کودک مظلوم واقع می‌شوند، در این بین خنده‌دارترین اتفاق جشنواره سه‌ستاره است؛ کودک کجای آن جا دارد و چرا کار من باید با کار یک بزرگسال مقایسه شود؟ چرا نباید قابلیت‌های من با یکی در هم‌صنف خودم مقایسه شود؟
اما یک نکته وجود دارد و این که ایده‌پردازی در ایران بسیار محدود است، دلیلش این است که بعضی از ما راحت‌طلب هستیم. امروز همه می‌دانند که اصل هر برنامه برای کدام شبکه است و اگر شما کوچکترین کپی برداری کنید مردم خواهند گفت ما نظیر آن را دیده‌ایم. در این سال‌ها این اتفاق برای بعضی برنامه‌های بزرگسالان نیز افتاده بود که البته برنامه سازان کم‌کم جریان را عوض کردند. مهم این است که؛ این کپی‌کاری محض به چه‌قیمتی تمام شد؟ به‌قیمتی که آن طرح اولیه لو رفت و در شبکه‌های مجازی مردم یکدیگر را از این موضوع مطلع کردند.
ما برنامه سازان باید ایده پرداز داشته باشیم. همان‌طور که می‌گویند سینما باید فیلمنامه نویس قوی داشته باشد، تلویزیون هم باید ایده پرداز قوی داشته باشد، نه‌فقط یک مجری مؤلف. من نیاز به ایده پرداز و یک تیم بزرگ دارم تا بتوانم برنامه‌های مؤثرتری بسازم. خوشبختانه این تیمی که امروز دارند من را حمایت میکنند یکی از مصداقهای بارز این موضوع هستند، از نویسنده و کارگردان تا تهیه کننده و اتاق فکری که تشکیل می‌دهیم در موفقیت یک اثر اهمیت دارند، ولی اگر بخواهیم از جایی ایده برداریم و کپی کنیم و فکر کنیم مردم نمی‌دانند اشتباه کرده‌ایم. مخاطبان کاملاً اصل برنامه‌ها را می‌شناسند و این موضوع را به‌رویتان می‌آورند. البته من نمی‌گویم کار من بدون نقص است، اصلاً کار ما بدون نقص نیست، اما در مجموع چون هدف برایمان خیلی مهم است و دغدغه کودکان را داریم به موفقیت امیدوار هستیم.
تلویزیون هم مانند سینما باید ایده‌پرداز قوی داشته باشد.
تسنیم: در صدا و سیما به‌تازگی برنامه‌هایی برای کودکان ساخته میشود که نمونه‌هایی خارجی نیز از آن به ذهن متبادر میشود و این‌طور به نظر می‌رسد که آنها کپی شده‌اند. به‌نظر شما این کار می‌تواند کمکی به کار کودک بکند؟
فرضیایی: به‌نظر من ابتکار و خلاقیت خیلی خوب است، همچنین کپی هم می‌تواند خوب باشد ولی زمانی که یک ایده خوب را وقتی از جایی برداشتی، دقیقاً مثل خود آن اجرا نکنی، یعنی باید آن ایده را منطبق با فرهنگ خودتان و فضایی دیگر اجر کنید، اگر این چنین نباشد در دنیای امروز همه سریع متوجه می‌شوند شما کپی کرده‌اید، ضمن اینکه اصل برنامه به‌خاطر هزینه‌ای که آنها میکنند و نوع فضایی که دارند قطعاً جذاب‌تر از برنامه شما خواهد بود. ما باید سعی کنیم اگر ایده را می‌گیریم یک سر و گردن بالاتر از آن را بسازیم. البته یکی از فاکتورهای مهم در این زمینه این است که ما چقدر در برنامه سازی دستمان باز است.
گفت‌وگو: سید محمدفؤاد وکیلی
ادامه دارد/
R1013149/P1439/S4,34/CT12منبع: تسنیم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۲۷۷۷۲۹۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تربیت دینی در سایه‌سار حجاب
نقش خانواده و والدین درنهادینه‌کردن فرهنگ عفاف و حجاب در کودکان به‌عنوان یک جامعه کوچک، دارای اهمیت بسیاری است. شاید دغدغه بسیاری از والدین این باشد که فرزندان‌شان، حجاب را به‌عنوان یک ارزش برای زندگی خود بپذیرند و به آن متعهد باشند، چرا که در سال‌های اخیربا توجه به هجمه‌های زیادی که درباره حجاب ازسوی رسانه‌های غربی شکل گرفته، نگرانی والدین را در مورد حجاب، دوچندان می‌کند. اما چگونه می‌توان این امر پسندیده را برای دهه‌های هشتادی و نودی به‌خوبی معرفی کرد؟آموزش مسائل دینی موضوع حساسی است که مرز بسیار باریکی دارد و اگر والدین با استفاده از شیوه‌های نادرست در این زمینه اقدام کنند، ممکن است فرزندشان برای ادامه در این راه به آموزههای دینی و مذهبی ازجمله حجاب واکنش نامناسب داشته و در رعایت آن کوتاهی کند. والدین باید به‌صورت صحیح و اصولی فرزندان‌شان را در دوران کودکی درباره مسأله حجاب تغذیه دینی کنند تا در دوران نوجوانی بتواند با استفاده از دانسته‌های راستین خود، مسیر درست را انتخاب و در همان راه گام بردارد. البته در این راه برای رسیدن به نتیجه مطلوب، والدین باید به ویژگی‌های کودکان و نوجوانان توجه بیشتری داشته باشند.
اهمیت نحوه پوشش والدین در خانه
نهادینه کردن یک رفتار یاارزش درفرزندان با عادت‌بخشی امکان‌پذیر است،چراکه تمرین وعادت موجب آماده‌سازی کودک‌ونوجوان برای انجام تکالیف دینی میشود. حجت‌الاسلام روح‌ا... دوستی، کارشناس مذهبی درخصوص نقش والدین درباره حجاب به جام‌جم می‌گوید: «والدین درباره حجاب باید چندین نکته را لحاظ کنند. یکی ازاین موارد بحث الگو بودن آنان است. فرزندان آن چیزی می‌شوند که والدین‌شان هستند. اگر والدین خواهان نمازخواندن یا باحجاب شدن فرزندشان هستند، باید خودشان به این موارد توجه ویژه‌ای داشته باشند.» وی می‌افزاید: «والدین باید زمینه آموزههای دینی را برای کودک فراهم کنند. به‌عنوان‌مثال کودک در شرایطی قرار نگیرد که به‌واسطه حجابش مورد تمسخر قرار گیرد، بلکه کودک در جمع‌هایی حضور پیدا کند که به لحاظ افزایش روحیه دینی و داشتن حجاب، مورد تایید باشد.» پدر ومادرهامی‌توانند آموزش مبحث حجاب را ازهفت سال اول شروع کنند.البته روش انتقال مفاهیم اخلاقی و دینی تنها با ابزار زبان میسر نیست، بلکه نحوه ونوع پوشش والدین درخانه هم امر مهمی است. درواقع کودکان تصویر پوشش مناسب را از والدین خود دریافت میکنند و این‌گونه است که در وجودشان رسوخ می‌کند و جزئی از ذات‌شان میشود.
نقش موثر مادران در حجاب فرزندان
یکی از بهترین شیوه‌های تربیتی برای تشویق کودک به ارزش‌های دینی، ایجاد حس خوشایند در آنان است. بهترین روش نیز روش الگویی است. یعنی نشان‌دادن الگویی که هم محجبه باشد، هم موفق و هم مهربان و تاثیرگذار و قطعا چنین الگویی برای یک دختر، مادر اوست. مادرانی که دغدغه عفاف و حجاب دارند و در برخورد با نامحرم، رفتار عفیفانه از خود نشان می‌دهند و این حالت در وجود آنها نهادینه شده است، در عمل و به‌طور غیرمستقیم به نهادینه‌‌سازی باور حجاب در فرزند خود می‌پردازند. دوستی نیز معتقد است که در بحث الگوپذیری، مادر نقش بسیار مهمی در خانواده ایفا می‌کند. او همچنین تصریح می‌کند: «گله‌نکردن، صبر و استقامت مادران و تعامل عاطفی آنان با کودکان‌شان، نقش مادر را در این موضوع دوچندان می‌کند. از سوی دیگر پدر هم باید نقش پشتیبان را داشته باشد و برای کودک و تشویق او به امر حجاب هدایایی تهیه کند.»این کارشناس مذهبی با اشاره به نقش مهم مدارس در موضوع حجاب می‌گوید: «بسیاری از کارشناسان بر این باورند کودک را به مدرسه‌ای ببرید که مربی پرورشی آن خوب باشد،چراکه اگر کودکی دریکی ازدروس ضعیف باشد، با یک معلم خصوصی این مسأله حل میشود اما باور غلط را به‌سختی می‌توان درست کرد.» البته سوی دیگر این موضوع،تاثیرات دوستان در کودکان و نوجوانان است. نوجوانان، ارتباط‌شان با دوستان‌شان بیشتر از والدین است ودربسیاری ازمسائل اعتقادی که دریافت کرده‌‌اند، ممکن است تنزل یا تعالی یابند. بنابراین دوست‌‌یابی هم ازدیگر موارد مهم درتقویت باورهای دینی این نسل است.والدین میتوانند این مورد را با الگودهی و جهت‌دهی مناسب مدیریت کنند.
بسترسازی والدین برای ترویج حجاب در کودکان
مربیان در مدارس و والدین در منزل میتوانند با استفاده از شیوه‌هایی مانند استفاده از روسری و پوشش‌های زیبا، کودکان را نسبت به حجاب علاقه‌مند کنند.دوستی ضمن بیان اهمیت عادت‌های پوششی توسط والدین می‌گوید: «پدر و مادرها معمولا فرزندان‌شان را تا رسیدن به سن تکلیف رها میکنند. آنها باید از دوران کودکی، پوشش‌ها و مدل‌های زیبایی که در بازار وجود دارد را تهیه کنند تا کودک با آن پوشش انس بگیرد و فرزندان را به کارهای خوب عادت دهند. از سوی دیگر تعریف و تمجید از پوشش مناسب کودک هم از دیگر راهکارهای موثر برای تشویق آنان به حجاب است.» طبق گفته‌های دوستی، پدر و مادرها باید بسترهایی را درباره حجاب برای کودک فراهم کنند تا او هم پاسخ‌های عقلی و منطقی دراین‌باره را به‌خوبی دریافت کند.به‌هرحال اهمیت نقش والدین در حجاب دختران، به حدی است که حتی دختر بی‌‌حجاب، علاوه بر اینکه خودش برای بی‌حجابی مورد بازخواست قرار می‌گیرد، مادر باحجابش نیز در آخرت، به این دلیل که از حجاب دخترش غفلت کرده، مواخذه میشود. بنابراین توجه پدر و مادرها به باورهای دینی مخصوصا حجاب یکی از مسائل مهم حال حاضر است.
دومین جلسه رسیدگی به اتهامات تتلو برگزار شد