Web Analytics Made Easy - Statcounter

به گزارش حوزه فرهنگ وهنر خبرگزاری تقریب، مصطفی رضایی نویسنده رمان «زایو» یادداشتی را در راستای برگزاری جشنواره عمار در اختیار خبرگزاری فارس قرار داده است که در ادامه می‌خوانید؛

بسم الله الرحمن الرحیم

نوشتن را همیشه تشبیه می‌کردم به خلق دنیایی شگفت، و خواندن را همچون سفری ماجراجویانه می‌دانستم در دنیای شگفتی‌ها، در دنیای نویسنده‌ها.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

و چه شیرین است این نوشتن و چه شیرین تر از آن است ورود به دنیای کتاب‌ها و جهان متن.

با این لذت کتاب اولم را نوشتم. و آن روزها که در تلاش برای خلق «زایو» بودم، قصدم این بود که داستانی بنویسم تا دنیا را تکان دهد، اما بعد که چاپ شد گذاشتمش به حال خود تا برود و مثل باقی کتاب‌ها در جامعه زندگی کند. اگر شایسته باشد رشد می‌کند و نویسنده‌اش را هم رشد می‌دهد. اگر هم نه، که نه.

خوشحالم که امروز کتابم دیده و‌خوانده شده، و در دست مخاطبان و اهل کتاب قرار گرفته است. درباره‌اش حرف می‌زنند. و خوشحالم از اینکه مورد حمایت جشنواره‌ای با شعار مردمی بودن و نگاه به آینده قرار گرفته است.

هم پرحرفیست و هم این گونه نوشتن‌ها سخت، اما به حسن کار بسنده می‌کنم تا به واسطه همین قلم و بضاعت خویش مراتب تقدیر و تشکرم از خط شکنان و پیشرویان جشنواره عمار را بجا بیاورم. به دلیل رویکرد پویا و فعال و آینده نگر در این عرصه فرهنگی.

اینکه کتاب را در عرصه تصویر و نمایش هم پیمان هم دانستند. اینکه چشم به افق آینده را تعیین، و شعار کار قرار دادند. و از همه والاتر و مهمتر، مردمی بودن این اتفاق را. و آخر از همه اینکه از رمان «زایو» حمایت کردند.

من تشکر می‌کنم از دبیر نهمین جشنواره عمار و همه افرادی که این نگرش را در کار خویش مهم می‌دانند. از استاد ارجمند جناب آقای نادر طالب زاده و از آقای وحید جلیلی گرانقدر و همینطور از مستند سازان و کارگردانانی که همت بلند در این عرصه دارند. همچنین به عوامل اجرایی، عرض خسته نباشید و خدا قوت دارم که بدون خستگی به برگزاری هر چه زیباتر دوره نهم جشنواره عمار زحمت کشیدند.

نوشتن، زیباست. و قلم در دست گرفتن مسئولیت سختیست. امیدوارم نگاه به آینده، پویایی، ایده پردازی های شگفت انگیز و متعالی، و همچنین توجه به خواست مردم و حقیقت جامعه، در عرصه ادبیات و هنر رمان نویسی و همینطور در عرصه سینما و تولیدات تصویری، همواره مورد توجه قرار گیرد و شاهد رشد و تعالی در عرصه فرهنگی کشور باشیم.

گفتنی است، «زایو» رمانی نوشته مصطفی رضایی کلورزی (-۱۳۶۹) نویسنده معاصر است. این داستان فضایی خیالی دارد و در آینده و سال ۱۴۲۰ شمسی می‌گذرد. ویروسی عجیب شناسایی شده‌است که گفته می‌شود بیشتر کشورهای دنیا را آلوده کرده و رسانه‌ها اعلام کرده اند که هیچ راهی هم برای ساختن ضد ویروس نیست....

بخشی از داستان:

هواروِ دکتر پارسا به سمت مرکز شهر و دانشگاه حرکت کرد. در راه، هواروهای دیگر در ارتفاع‌های مختلف مشغول پرواز بودند و به سمت مقصدهای مختلف در آسمان شهر تهران پرواز می‌کردند. با آمدن هواروها، چند سالی بود که تهران از شر دود و ترافیک خلاص شده بود.

نیم ساعت نگذشت که دکتر پارسا به دانشگاه تهران رسید. هوارو در جای مخصوصش فرود آمد. درِ هوارو به آرامی به سمت بالا باز شد، و دکتر پارسا پس از خاموش کردن هوارو، از آن پیاده شد.

کنار هواروها، یک هواروِ مشکی شش‌در، با شیشه‌های دودی پارک شده بود؛ چیزی که توجه دکتر پارسا را به خود جلب کرد. از سردر اصلی، وارد دانشگاه شد. قبل از ورود به دانشکده، باید به ایستگاه کنترل و پاک‌سازی می‌رفت. این ایستگاه‌ها که در تمام شهرها گسترش یافته بودند، اختراع خود دکتر پارسا بود که مثل یک تونل ضدعفونی‌کننده عمل می‌کردند. ایستگاه‌های ویژهٔ اساتید، قبل از ورود به ساختمان دانشکده‌ها نصب شده بودند. دکتر پارسا وارد یکی از ایستگاه‌ها شد و کیفش را تحویل مسئول ایستگاه داد.

_ سلام استاد! امروز صبح زود، دو نفر اومدن که با شما کار داشتن.

_ یعنی زودتر از الآن؟!... خب، اسمشون چی بود؟

_ هیچی نگفتن. گفتن محرمانه‌ست. بعد از اینکه از ایستگاه پاک‌سازی رد شدن، گفتن: «ما توی آزمایشگاه منتظریم.»

_ ممنون!

دکتر کتش را درآورد و وارد اولین اتاقک ایستگاه شد؛ یک اتاقک نایلونی. گاز شست‌وشو از افشانهٔ بالای اتاقک پخش شد و همزمان تهویهٔ کف اتاقک روشن شد. دکتر پارسا به مدت پنج ثانیه در جریان گاز ویژهٔ شست‌وشو قرار گرفت. سپس با روشن شدن لامپ سفید، وارد اتاقکی تیره شد. در اتاقک دوم، لحظه‌ای در برابر اشعهٔ گاما قرار گرفت و بعد از آن، به آخرین اتاقک وارد شد. چراغ آبی روشن شد، و افشانه‌ای ذرات ضد نفوذ را در فضا پخش کرد. چند لحظه بعد، با خاموش شدن لامپ بنفش، دکتر از خروجی ایستگاه بیرون آمد و وسایلش را تحویل گرفت.

انتهای پیام/

منبع: تقریب

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.taghribnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تقریب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۳۸۰۳۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

عجیب‌ترین آپارتمان جهان چگونه ساخته شد؟ (+عکس)

سکونتگاه ۶۷ ساخت معمار کانادایی، موسی سافدی، که به شکل عمارت کلاه فرنگی کانادایی برای نمایشگاه جهانی ۱۹۶۷ طراحی شده بود، قرار بود در اصل یک راه‌حل آزمایشی برای مسکن با کیفیت بالا در محیطهای شهری متراکم باشد. 

به گزارش فرادید، سافدی پتانسیل واحدهای بخش‌بخش پیش‌ساخته برای کاهش هزینه‌های مسکن و یک نمادشناسی مسکن جدید که بتواند کیفیت یک خانه حومه شهری را با یک ساختمان بلند شهری ادغام کند، بررسی کرد. 

سافدی درباره اهمیت این پروژه می‌گوید: «سکونتگاه ۶۷ در واقع دو ایده‌ی ادغام‌شده است. یکی درباره پیش‌سازی و دیگری درباره بازنگری طراحی آپارتمان در یک الگوی جدید.» 

آغاز این پروژه به پایان‌نامه سفدی در دانشگاه مک‌گیل در سال ۱۹۶۱ با عنوان «موردی برای زندگی شهری» مربوط می‌شود که آن سال به عنوان «یک سیستم ساختمانی بخش‌بخش سه‌بعدی» توصیف شد. 

دو سال بعد، وقتی سافدی فقط ۲۳ سال داشت و در استودیوی لوئی‌کان مشغول به کارورزی بود، سندی ون جینکل، مشاور پایان‌نامه از او دعوت کرد تا پروژه خود را به نمایشگاه جهانی ۱۹۶۷ ارائه دهد. 

سافدی تئوری‌های اصلی خود را به صورت یک طرح مادر (اصلی) حاوی مراکز خرید، مدرسه و ۱۰۰۰ واحد مسکونی، کامل کرد. این طرح با وجود سن کم سافدی تایید شد، اما در نهایت از سوی دولت کانادا به ۱۵۸ واحد مسکونی کاهش یافت. 

سکونتگاه ۶۷ از ۳۵۴ اتاقک یکسان و کاملاً پیش‌ساخته ساخته شد که در ترکیبات مختلف روی هم قرار گرفتند و توسط کابل‌های فولادی به هم متصل شدند. آپارتمان‌ها از نظر شکل و اندازه متفاوت هستند، زیرا با گروهی متشکل از یک تا چهار اتاقک ۶۰۰ فوت مربعی در پیکربندی‌های مختلف ساخته شدند. 

راه دسترسی به هر آپارتمان، مجموعه‌ای از خیابان‌ها و پل‌های عابرپیاده همراه با سه آسانسور برای طبقات بالا است. امکانات خدمات‌دهی و پارکینگ از مسیرهای عبور و مرور مستاجر در طبقه همکف جدا است. 

مراحل پیش‌ساخت اتاقک‌های ۹۰ تنی در محل انجام شد. شکل اصلی آن‌ها در یک قفس فولادی تقویت‌شده قالب‌گیری شد که ابعاد آن ۳۸ در ۱۷ فوت بود. اتاقک‌ها پس از عمل آمدن، برای نصب سیستم‌های الکتریکی و مکانیکی و همچنین عایق و پنجره‌ها به یک خط مونتاژ منتقل می‌شدند. برای نهایی کردن تولید، آشپزخانه‌ها و حمام‌های نصب شدند و در نهایت جرثقیل هر واحد را به موقعیت تعیین‌شده برد. 

سیستم پیش‌ساخته در محل باید هزینه تولید را کاهش می‌داد، درست همانطور که چشم‌انداز سافدی همین بود. متأسفانه به دلیل کاهش مقیاس جرمی پروژه، هزینه‌ها بسیار بیشتر از حد انتظار شد. با این حال، هرچند سکونتگاه ۶۷ نتوانست موج جدیدی از پیش‌سازی را ایجاد کند، اما موفق شد یک نمادشناسی مسکن جدید خلق کند که هم موثر و هم قابل‌تطبیق با محوطه باشد. 

سافدی با چیدن اتاقک‌های بتنی در پیکربندی‌های مختلف هندسی، توانست شکل سنتی برج‌های عمودی را بشکند و هر اتاقک را یک گام عقب‌تر از همسایه‌اش قرار دهد.

این روش مبتکرانه هر آپارتمان را دارای یک باغ‌بوم (بام سبز) می‌کرد و جریان ثابت هوای تازه و حداکثر نور طبیعی را فراهم می‌کرد. این ویژگی‌ها برای یک مجتمع آپارتمانی دوازده طبقه بی‌سابقه بود. بنابراین سکونتگاه ۶۷ پیشگام ادغام دو نوع مسکن بود: خانه‌باغ حومه شهر و برج. 

در سال‌های پس از نمایشگاه جهانی، سکونتگاه‌های متعددی در سراسر جهان ساخته شدند: در نیویورک (۱۹۶۷)، پورتوریکو (۱۹۶۸)، روچستر (۱۹۷۱) و تهران (۱۹۷۶). 

اگرچه اکثر عمارت‌های کلاه‌فرنگی نمایشگاه جهانی پس از اتمام نمایشگاه از هم جدا می‌شوند، سکونتگاه ۶۷ هدف اصلی خود را حفظ کرد و امروزه به عنوان یک مجتمع مسکونی موفق عمل می‌کند. مانند دیگر نمادهای نمایشگاه‌های بزرگ مانند قصر کریستال و برج ایفل، سکونتگاه ۶۷ با وجود ماندگاری از قبل تعیین‌شده، رشد کرده و همچنان نمادی از دوران خود باقی مانده است. 

سکونتگاه ۶۷ نه تنها در زمان خود انقلابی بود، بلکه در طول دهه‌ها همچنان بر معماری اثرگذار بوده است. طرح فضایی مشابه آن را می‌توان در قلعه کافکای ریکاردو بافیل یافت (۱۹۶۸، البته اینکه آیا بافیل بر سافدی اثر گذاشته یا برعکس، موضوع بحث است).

تکنیک پیش‌سازی سکوننتگاه ۶۷ در برج کپسول ناکاگین ساخت کیشو کوروکاوا در سال ۱۹۷۲ به کار گرفته شد و یک مورد اخیر، خانه‌های کوهستان (Mountain Dwellings) در دانمارک است که میتوان حدس زد مستقیماً از استراتژی طراحی سفدی الهام گرفته‌اند.

کانال عصر ایران در تلگرام

دیگر خبرها

  • مردمی سازی حفاظت از محیط زیست در دستور کار
  • عجیب‌ترین آپارتمان جهان چگونه ساخته شد؟ (+عکس)
  • برخی متولیان امر تبلیغ نتوانستند موفقیت‌ها را به صورت شایسته در داخل و خارج کشور تبلیغ کنند
  • توسعه همکاریهای محیط زیست و دادگستری کل آذربایجان غربی در سال جدید
  • حفاظت از محیط زیست یک تکلیف است
  • گزارشی از نظر منتقدان درباره آخرین کتاب چاپ شده مارکز
  • قطاری که از ایستگاه آموزش به جشنواره بازی‌آرا رسید
  • جشنواره دیار علویان در ۳۰ نقطه مازندران برگزار می‌شود
  • قتل مرد جوان در اتاقک نگهبانی
  • فرخ‌رو پارسا نخستین وزیر زن ایرانی در نوروز ۴۸: نخست‌وزیری خیلی هم خوب است و اگر بتوانم می‌شوم/ مدرسه‌ی چهارهزار نفره تاسیس می‌کنم