به نقل از «ایسکانیوز»

خروس که بی محل هم نمی خواند!

تاریخ انتشار: ۲۵ دی ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۲۳۸۲۱۲۴

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ایسکانیوز، نمایش «وقتی خروس غلط می خواند» به نویسندگی و کارگردانی علی شمس از 24 ام دی ماه در سالن ایرانشهر به روی صحنه رفته است و از حضور چهره های شناخته شده ای همچون حسین پاکدل، مارال فرجاد و آناهیتا درگاهی به عنوان بازیگر بهره می برد.

در خلاصه نمایش آمده است: وقتی زمان به جای افقی بودن، عمودی بر هستی ما قرار می‌گیرد گذشته، آینده و آینده، گذشته می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نمایش روایتگر دو داستان به ظاهر متفاوت و جدا از هم است. در ابتدا خوابی را روایت می کند و شخصی که احتمالا پادشاه است و رویای فتح کشوری را می بیند. بخشی از این روایتها به دو چریک مبارز به نام های ماژول و ماتیلدا که عاشق یکدیگر هم هستند و تلاش سختگیری ماژول برای آماده سازی ماتیلدا اختصاص دارد.

صحنه ی نمایش اتاقکی شیشه ای است و لامپ هایی که دائما به معنای حرکت در زمان و تعویض صحنه ها روشن و خاموش می شوند. از همان این تصور وجود دارد که این قصه های جداگانه به هم مربوط می شوند اما رابطه منطقی میان آنها پیدا نمی شود.

دیالوگ های نامفهوم و پر از ابهام در مورد خود شیفتگی و خودکامگی و تلاش کاراکتر برای رهایی از دست کابوسی که او را فراگرفته و انتظار شنیدن صدای خروسی که او را از این کابوس وحشتناک جداسازد و نوید صبح بدهد بخش هایی از یکی از داستان های این نمایش است. هر چند که با خواندن خروس هم همچنان کابوس باقی است و دیالوگ هایی که تا پیش از آن رویا تصور می شدند ادامه می یابد و عملا کارکرد خروس در حد همان خروس زنده ای که ماژول برای ماتیلدا می آورد تا در تمرینات چریکی زنده بخورد باقی می ماند. خروسی که این نمایش به پای آن گذاشته شد و حتی در آواهای این نمایش نیز جایی ندارد.

گریم های نمایش به مانند گریم خون آشام ها انجام گرفته است و از علائم و رنگ هایی که نماد شیطان هستند بهره برده شده است. که مخاطب را به این نتیجه می رساند که فردی که پادشاه می خوانندش روح خود را با شیطان درآمیخته است.

نمایش دارای اضافات زیادی است. اضافاتی که بود و نبود آن مخاطب را در فهم داستان یاری نمی کند و تنها تجربه ای است که کارگردان خود را در اجرای آنها محک زده است و برای مخاطب جز دلزدگی از نمایش اثری به همراه ندارد.

صحنه آخر نمایش و با ورود حسین پاکدل گره ماجرا باز می شود. تقریبا تمام آنچه نامفهوم بوده است برای مخاطب مفهوم می گردد. دیالوگ های بسیار خوب و به درستی طراحی شده برای این صحنه و همچنان تشنه نگاه داشتن مخاطب برای شنیدن ماجرا از نقاط قوت این نمایش است.

صحنه آخر نمایش همانقدر که ابهامات قصه را رفع و ماجرا را برای مخاطب شرح می دهد به همان میزان نمایانگر اضافات نمایش است. صحنه هایی که از ابتدا شاهد آن بودیم و البته بعضا شامل صحنه های ترسناک، خشن و همراه با الفاظ رکیک است. در واقع می توان نمایش «وقتی خروس غلط می خواند» را در صحنه آخر نمایش خلاصه کرد چرا که با حذف صحنه های قل از آن قطعا چیزی از شناخت مخاطب از قصه و روایت کم نمی شود.

در این نمایش طنزهایی بسیار سطحی، دم دستی و لوس به کار رفته است که مخاطب به شک می اندازد که الباقی متن هم به همین بی مایه گی بود یا خیر؟ طنزهایی از جمله این که «ایرانی ها در جنگ مغول پیروز شده بودند و ما از آینده برگشتیم به مغول ها مسلسل دادیم و آنها پیروز شدند.»

در آخر باید به شناخت درست کارگردان از صحنه اشاره کرد و جسارت او برای حذف بیش از نیمی از صحنه و همچنین ایجاد فضایی درست برای گذر در زمان و روایت هایی در زمان های متفاوت. در حقیقت می توان گفت کارگردان در ترسیم و ایجاد فضا با استفاده از نور، صدا و میزانس بازیگرها کاملا موفق بوده است.

انتهای پیام/

279 / 279

نویسنده:

تئاتر نمایش وقتی خروس غلط می خواند حسین نوری علی شمس

منبع: ایسکانیوز

کلیدواژه: تئاتر نمایش حسین نوری علی شمس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iscanews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسکانیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۳۸۲۱۲۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۶ سال زندگی با «در انتظار گودو»!/ بازی با زمان بر صحنه تئاتر

امیرحسین جوانی کارگردان جوان تئاتر درباره برنامه خود برای اجرای اثری نمایشی در سال جاری، به خبرنگار مهر گفت: بعد از مواجهه اولم با نمایشنامه «در انتظار گودو» در سال ۹۵ و آشنایی با فضای خاص این نمایشنامه، همیشه در فکر طراحی یک اجرای متناسب با شرایط و حال و هوای روز جامعه ایران برای این متن بودم. این فرصت به کمک سیامک صفری در سال ۹۷ مهیا شد و به مدت ۶ ماه با یک گروه دانشجویی که نخستین تجربیات صحنه‌ای خود را کسب می‌کرد، روی متن کار کردیم و در هشتمین جشنواره دانشجویی «ثمر» به صحنه بردیم. کار در آن دوره بهترین کار جشنواره شد و چندین جایزه دیگر را از آن خود کرد.

وی ادامه داد: جشنواره در سالن نوفل لوشاتو برگزار می‌شد و همین امر باعث شد مدیریت مجموعه از ما دعوت کند تا نمایش را در نوفل لوشاتو در قالب اجرای عمومی روی صحنه ببریم. ما «در انتظار گودو» را در سالن نوفل لوشاتو روی صحنه بردیم و هر شب با استقبال خوب تماشاگران مواجه شدیم.

جوانی تاکید کرد: متن «در انتظار گودو» یک کنجکاوی را در مخاطب بر می‌انگیزد و همین باعث پرمخاطب بودن این اثر می‌شود. گروهی که با این متن آشنا هستند به تماشای اجراهای مختلف از آن می‌نشینند تا ببینند که چگونه اجرا شده است و گروهی هم که آشنایی با متن ندارند همیشه اسمی از «در انتظار گودو» را شنیده‌اند و کنجکاوی‌شان در این باره است که ببینند این متن چه موضوعاتی را مطرح می‌کند و چه حال و هوایی دارد.

این کارگردان تئاتر یادآور شد: اجرای «در انتظار گودو» در آن سال با استقبال خوب مخاطبان همراه بود که شاید بیش از همه کنجکاوی خانواده تئاتر نسبت به این متن باعث این استقبال شد. دلیل دیگر تمرین‌های خیلی فشرده، دقیق و ظریف ۶ ماهه ما روی متن بود و به همراه گروه نمایش توانستیم اجرایی سر حال را برای این متن داشته باشیم. اجرا به جایی رسیده بود که صندلی‌ها خالی نبود و مخاطبان چند ردیف روی زمین می‌نشستند. من مجبور شدم در برخی شب‌ها طراحی اجرای خود را تغییر دهم تا میزبان مخاطبان باشیم.

وی با بیان اینکه طی سال‌های اخیر تمایل به اجرای مجدد نمایش «در انتظار گودو» را داشته است، اظهار کرد: بعد از اجراهای موفق سال ۹۷ و ۹۸ «در انتظار گودو»، همیشه این سودا را داشتم که این نمایش می‌توانست اجراهای بیشتری را تجربه کند و همیشه به گروه می‌گفتم که دور جدیدی از اجرا را آغاز خواهیم کرد. متاسفانه شرایط مختلف از جمله شیوع ویروس کرونا باعث شد تا این امر میسر نشود. پاییز سال ۱۴۰۲ فکر اجرای مجدد «در انتظار گودو» بار دیگر به ذهنم آمد. در ابتدا به سراغ گروه اولیه اجرا رفتم ولی آن‌ها امکان حضور در دور جدید را نداشتند. با سجاد افشاریان برای اجرای مجدد «در انتظار گودو» صحبت کردم و دوست داشتم با همراهی او دور جدید اجراها را روی صحنه ببرم. در پاییز سال گذشته به توافق رسیدیم و شروع به جمع‌کردن ایده‌ها و ایده‌هایی که در آن اجرای اولیه نمایش نبود رفتم. سپس شروع به گفت‌وگو با بازیگران جدید برای حضور در این نمایش کردم و حالا با بازیگران با سابقه تئاتر در حال تمرین هستیم تا نمایش را روی صحنه ببریم.

جوانی درباره زمان و مکان مدنظر برای اجرای مجدد نمایش «در انتظار گودو»، گفت: قرار است اواخر فصل بهار سال جاری و در تماشاخانه هیلاج، نمایش «در انتظار گودو» را روی صحنه ببریم.

وی درباره دلایل خود برای به صحنه بردن مجدد نمایش «در انتظار گودو»، یادآور شد: «در انتظار گودو» یکی از پر اجراترین آثار به صحنه رفته ادبیات نمایشی در جهان است و دلیل آن بعد فلسفی موجود در متن است که از زمان و جغرافیا فراتر است. جامعه‌ای که با مسایل اقتصادی و اجتماعی مختلف مواجه است با فضای ابزورد داخل متن ارتباط برقرار می‌کند. با توجه به اتفاقات اقتصادی و اجتماعی ایران، خودم را به ۲ شخصیت اصلی این نمایشنامه نزدیک می‌بینم و از این رو این اثر برای جامعه امروز ما حرف برای گفتن دارد. ضمن اینکه اجرای دقیق و درست نمایشنامه «در انتظار گودو» می‌تواند مخاطبان بسیاری را با خود همراه کند.

این کارگردان تئاتر درباره شیوه اجرایی مدنظر خود برای این اثر نمایشی، توضیح داد: همیشه به نمایشنامه «در انتظار گودو» علاقه داشتم و هر چقدر که بیشتر ادبیات نمایشی جهان را مطالعه می‌کنم، این متن برایم خاص‌تر می‌شود چون مهندسی بسیار دقیق نویسنده اثر را روی این متن می‌بینم. «در انتظار گودو» واقعا در ادبیات نمایشی جهان کم‌نظیر است. خیلی زیاد به ساختار اصلی نمایشنامه وفادار هستم. بر اثر آزمودن روش‌های مختلف به این نتیجه رسیدم که هیچ چیزی بیشتر از آنچه ساموئل بکت در این متن گفته از عهده ما بر نمی‌آید. بکت آنقدر جهان دقیق، مهندسی‌شده و منظمی را طراحی کرده که یک دیالوگ یا یک توضیح صحنه بی‌علت نیست. من نه از سر یک ساده‌انگاری بلکه به دلیل درگیری ۶ ساله خود با این متن به این نتیجه رسیدم که توصیه‌های بکت بسیار توصیه‌های دقیق و به جایی هستند و به گروه اجرایی کمک خواهند کرد.

جوانی افزود: قسمتی از نمایش را به صورت فست موشن اجرا کردم که در آن هم به ساختار نمایشنامه وفادار هستم. چون مساله زمان را جزو کلیدواژه‌های بکت می‌بینم، قبض و بسط زمان در نمایشی که در آن سال طراحی کردم وجود داشت و در اجرای جدید هم تلاش می‌کنیم به آن طراحی برسیم و بازی زمان را که در ساختار نمایش هست در فرم هم پیدا کنیم.

کارگردان نمایش «در انتظار گودو» در پایان سخنان خود تصریح کرد: امیدوارم در سال جاری هم برای این اجرا و هم اجراهای دیگر بازدید حداکثری از سوی مخاطبان تئاتر انجام گیرد زیرا جامعه ما به این اتفاق نیاز دارد. تئاتر بیش از آنکه در فضاهای خصوصی در جریان باشد باید در فضاهای عمومی و برای مخاطبان بسیاری در جریان باشد و امیدوارم تئاتر پرمخاطب دهه ۷۰ احیا شود. در شرایط جنگ جهانی تئاتر و موسیقی فعال بود و باید در جامعه ما نیز با وجود مشکلات اجتماعی و اقتصادی تئاتر فعال باشد زیرا تئاتر می‌تواند مامن و محفلی باشد که به آن پناه ببریم.

کد خبر 6086660 فریبرز دارایی