فرانسه در سوریه به دنبال چیست
تاریخ انتشار: ۲۸ دی ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۲۴۲۰۶۷۲
به گزارش خبرگزاری مهر، یورو نیوز در تحلیل خود می نویسد: تاکید امانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه بر ادامه حضور نیروهای نظامی این کشور در سرزمین شام، آن هم در حالی که نظامیان آمریکایی خروج از سوریه را آغاز کرده اند، بار دیگر پرسش چرایی اصرار پاریس بر تداوم عملیات نظامی در خاورمیانه و به‌ویژه حمایت از نیروهای دموکراتیک سوریه را به پیش می‌کشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به نظر می‌رسد سخنان مولود چاووش‌اوغلو، وزیر خارجه ترکیه درباره حضور نظامی فرانسه در شمال سوریه، جدی‌ترین انتقاد یکی از بازیگران منطقه‌ای بحران سوریه از رویکرد پاریس در قبال این کشور بود. وزیر خارجه ترکیه گفته بود ادامه حضور نظامی فرانسه در سوریه «به سود» این کشور نخواهد بود.
از تاکید بر سقوط اسد تا حمایت از یگان‌های مدافع خلق
فرانسه از زمان آغاز بحران در سوریه، یکی از کشورهایی بود که روی سقوط فوری بشار اسد حساب باز کرد. مخالفت تام و تمام این کشور با دولت اسد، با وجودعوض شدن سه رئیس جمهور در این کشور تغییری نکرد؛ رویکردی که با نیکولا سارکوزی در سال ۲۰۱۱ در قبال شورش در سوریه آغاز شد، از سوی فرانسوا اولاند و امانوئل ماکرون پیگیری شد: مخالفت با اسد و تلاش برای کمک به مخالفان مسلح دولت بعث سوریه.
این رویکرد البته مختص حاکمان فرانسه هم نبود و بسیاری از رسانه‌ها و روشنفکران این کشور هم از چپ و راست در هفت سال گذشته همواره خواهان حمایت پاریس از شورشیان و بایکوت دولت اسد شده و می‌شوند. نگاهی به خط مشی رسانه‌های «جریان اصلی» فرانسه مثل لوموند و لیبراسیون و فیگارو در سال‌های گذشته، نشان دهنده اجماع تقریبی «نخبگان» فرانسوی در قبال بحران سوریه است. با این حال بخش اقلیتی از راست میانه، راست افراطی و گروه‌هایی از چپ رادیکال با تشدید و مغلوبه شدن جنگ در سوریه، علیه این رویکرد در فرانسه موضع گرفتند.
پس از سقوط دولت قذافی در لیبی، ضدیت تام و تمام با «اسد» به دولت‌های میانه‌رو امکان ایفای نقش سنتی فرانسه به نام «مداخله بشردوستانه» را می‌داد؛ همزمان برای چپ‌های افراطی این کشور، نظیر حزب جدید ضد سرمایه داری (NPA)، مخالفت با دولت سوریه، فرصتی را فراهم می‌کرد تا تئوری‌های «ضد امپریالیسم نوین» و «قدرت به دست مردم» خود را بیان و اثبات کنند.
تلاش برای پیدا کردن جای پا در خاورمیانه
در طول تاریخ، نفوذ فرانسه در خاورمیانه بسیار محدودتر و کوتاه‌تر از حاکمیت استعماری این کشور در شمال آفریقا بود. در جریان معاهده سایکس پیکو در پایان جنگ جهانی اول و انحلال امپراطوری عثمانی، سوریه و لبنان تحت قیمومیت فرانسه قرار گرفتند. در جریان جنگ دوم و اشغال فرانسه از سوی ارتش رایش، دولت ویشی عملا هیچ حاکمیتی را بر سرزمین‌های تحت قیمومت در «شام» اعمال نمی‌کرد.
این وضعیت پس از پایان جنگ دوم و همزمان با عروج جنبش‌های ضد استعماری تشدید شد. با این حال فرانسه تحت ریاست ژنرال دوگل پس از جنگ اراده خود برای نقش‌آفرینی در بحران‌های جهانی و به‌ویژه خاورمیانه را اثبات کرد. اصرار بر اجرای راه حل «دو کشور در یک سرزمین» برای پایان مناقشه اعراب و اسرائیل، حمایت از جمهوری‌های عربی مانند عراق، اعزام نیرو به لبنان برای خارج کردن اعضای رهبری جنبش فتح در دهه ۸۰ میلادی و در نهایت مخالفت قاطع با حمله ایالات متحده به عراق در سال ۲۰۰۳، نمونه‌های اصلی رویکرد مستقل خاورمیانه‌ای پاریس طی دهه‌های متمادی بود. این استراتژی البته با به قدرت رسیدن نیکولا سارکوزی در سال ۲۰۰۵ پایان یافت.
شورشیان میانه‌رو یا کردها؟
از اوایل سال ۲۰۱۴ و زمانی که کم‌کم مشخص شد بخش عمده‌ای از شورشیان سوری نه شبه‌نظامیان آزادیخواه مورد تمایل فرانسوی‌ها، بلکه جنگجویان افراطی هستند، دولت و بسیاری از احزاب و روشنفکران فرانسوی در پی یافتن متحدی قابل دفاع در این کشور به سمت کردها متمایل شدند.
پس از «مرگ رویای» ارتش آزاد سوریه و در زمانی که «جنگجویان داعش»، ۱۳۰ شهروند عادی را در پاریس قتل عام کردند، نیاز به داشتن یک متحد ثابت قدم در سوریه، بیش از پیش برای فرانسوی‌ها احساس شد. احساس نزدیکی و هم‌رأیی با کردها مختص دولتمردان و سرویس‌های امنیتی فرانسه نبود؛ حدود یک سال و نیم پیش از حملات ۱۳ نوامبر پاریس و عروج جریان جنگ در کوبانی، شارب، کاریکاتوریست و مدیر انتشارات هفته نامه فکاهی شارلی ابدو خود را به سان نیروهای کرد، «یک کرد» تعریف کرده بود.
در حالی که ردپای اعضای داعش همچنان در فرانسه دیده می‌شد و مهاجمان فرانسوی گاه و بیگاه در این کشور قربانی می‌گیرند، مقام‌های امنیتی و سیاسی فرانسه همچنان به ریشه‌کن کردن داعش در خاورمیانه و به‌ویژه سوریه امیدوارند؛ کشوری که در سال‌های گذشته مقصد اصلی شهروندان فرانسوی عمدتا عرب‌تبارِ بریده از جامعه فرانسه بوده است.
پاریس می‌خواهد سیاست خارجی مستقل از واشنگتن اعمال کند
از سوی دیگر، استقلال عمل در سیاست خارجی، یکی از رویکردهای سنتی رهبران فرانسه از زمان تاسیس جمهوری پنجم بوده است: از مخالفت‌های شدید ژنرال دوگل با برنامه‌های آمریکا و اسرائیل گرفته تا برخورد تند ژاک شیراک با ماموران امنیتی در مسجد الاقصی نشانه‌های این استراتژی است.
به نظر می‌رسد دولت‌های فرانسوا اولاند و امانوئل ماکرون هم این رویه را هر چند به شکلی دیگر ادامه داده و می‌دهند: موضع‌گیری‌های تند لوران فابیوس، وزیر خارجه دولت اولاند علیه برنامه هسته‌ای ایران در مذاکرات ۵+۱ و در زمانی که ایالات متحده آمریکا نرمش بیشتری در قبال ایران نشان می‌داد، از سوی بسیاری از ناظران فرانسوی به‌عنوان ادامه رویکرد مستقل پاریس از واشنگتن در جریان یک چالش بین‌المللی توصیف می‌شد. این رویکرد سازش ناپذیر فرانسه در قبال ایران، هم‌اکنون هم در سوریه به خوبی دیده می‌شود.
با به قدرت رسیدن دونالد ترامپ در ایالات متحده و اتخاذ خط مشی بی‌سابقه علیه قواعد بازی بین‌المللی از سوی وی، وضعیت بسیار پیچیده‌تر از گذشته شده است. فرانسه با وجود هماهنگی با آمریکا در حمایت از اسرائیل در برابر ایران، کماکان بر راه حل «دو کشور» پافشاری می‌کند و مخالفت خود با انتقال سفارت ایالات متحده به اورشلیم (بیت‌المقدس) را ابراز کرده است.
پس از اعلام خروج نظامیان آمریکایی از سوریه در ماه دسامبر سال ۲۰۱۸، فرانسه با ابراز ناخرسندی از این تصمیم دونالد ترامپ اعلام کرد از یگان‌های مدافع خلق یا شبه‌نظامیان عمدتا کرد نیروهای دموکراتیک سوریه حمایت می‌کند. این مساله با اینکه احتمالا به چالش ماه‌ها و سال‌های اخیر میان پاریس و آنکارا دامن می‌زند اما فرانسه را از داشتن یک متحد بالقوه در منطقه مطمئن می‌کند؛ گویا پاریس هم می‌خواهد مانند تهران و مسکو نشان دهد که دیگر پشت متحدانش را خالی نمی‌کند.
کد خبر 4516414منبع: مهر
کلیدواژه: سوریه فرانسه کردهای سوریه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۴۲۰۶۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نخست وزیر جوان فرانسه هم نتوانست ماکرون را از مشکلات برهاند
رئیس جمهور فرانسه در حالی در اوایل سال جاری گابریل آتال جوان را به عنوان نخست وزیر بر سر کار آورد که امید داشت بتواند به کمک او به دوره دوم ریاست جمهوری اش حال و هوای بهتری بدهد، اما همچنان بعد از صد روز حکومت وی ماکرون با مشکلات زیادی مواجه است. - اخبار بین الملل -
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه "هامبورگر ابند بلات" آلمان در مطلبی نوشت: گابریل آتال، به عنوان نخست‌وزیر جدید فرانسه وجوانی هیجان‌انگیز قرار بود به دور دوم ریاست‌جمهوری امانوئل ماکرون شتاب بدهد. اما نخست وزیری 100 روزه او چیز دیگری نشان می دهد.
نویسنده در ادامه به مشکلات دولت ماکرون در دوران نخست وزیری آتال پرداخته ونوشت: ناگهان میلیاردها دلار از بودجه ملی فرانسه مفقود می شود، دولت امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه لنگ می زند و حزب پوپولیست راست گرای مارین لوپن به طرز نگران کننده‌ای در نظرسنجی ها پیش از انتخابات اروپا پیشتاز است. به این ترتیب رهایی که ماکرون در ابتدای ژانویه با انتصاب گابریل اتال جوان و پویا (35) به عنوان نخست وزیر به آن امیدوار بود، هنوز محقق نشده است. در حالی که ماکرون با فشار برای اعزام نیروهای زمینی به اوکراین تبلیغ کرده وخود را به عرصه بین الملی نمایش می دهد، در داخل کشور به طور فزاینده ای در تنگنا قرار دارد.
به این ترتیب رئیس جمهور فرانسه با انتصاب اتال جوان هم موفق نشد به دوره دوم ریاست جمهوری خود پویایی جدیدی ببخشد. طرح او برای استفاده از آتال، سخنگوی سابق دولت برای مقابله با مارین لوپن پوپولیست دست راستی، قبل از انتخابات اروپا هنوز کارساز نیفتاده است. 100 روز پس از روی کار آمدن، آتال مجبور شده است روی اقدامات ریاضتی غیرمحبوب کار کند، زیرا شرایط مالی عمومی فرانسه در وضعیت بدی قرار دارد.
البته آتال با ماهیت عملی خود از همان ابتدا ثابت کرد که یک مدیر بحران موفق است. او توانست موجی از اعتراضات کشاورزان را که فرانسه را تهدید می کرد مهار کند. در حالی که تراکتورهای کشاورزان خشمگین در صف های طولانی به سمت پاریس می چرخیدند، اتال با کشاورزان دیدار کرد تا در جریان مشکلات آن ها قرار گیرد و بلافاصله کمک های دولتی را برای بخش کشاورزی اعلام کرد. کمک های کشاورزی بالغ بر 400 میلیون یورو که به سرعت وعده داده شد، کشاورزان را متقاعد کرد که به عقب برگردند.
در ادامه این مطلب آمده است: از آنجایی که اتال به این شهرت دارد که می تواند موضوعات را با نمایندگان دیگر اردوگاه های سیاسی در میان بگذارد، امید این بود که بتواند تحرک را به بن بست ایجاد شده در مجلس ملی بازگرداند. جناح ماکرون یک سال و نیم است که در مجلس اکثریت مطلق را ندارد و بسیاری از پروژه های دولتی مبارزه طاقت فرسایی را برای اجرایی شدن در پیش می گیرند زیرا سازش و ائتلاف در سیاست فرانسه کمتر از آلمان رایج است.
با این حال، درخواست‌های آتال برای همکاری مخالفان به همان اندازه ناموفق باقی ماند که مبارزه طولانی الیزابت بورن، سلف او برای اتحادهای قابل اعتماد در پارلمان بدون نتیجه ماند. دیگر هیچ چشم‌اندازی برای همکاری با حزب جمهوریخواهان فرانسه که نیکلا سارکوزی، رئیس‌جمهور محافظه‌کار سابق نیز از این روند حمایت کرد، وجود ندارد. اریک سیوتی، سیاستمدار فرانسوی که ریاست حزب جمهوریخواهان (LR) را بر عهده دارد اخیراً حتی آتال را به رای عدم اعتماد تهدید کرده است.
در ادامه این مطلب آمده است: از زمان روی کار آمدن آتال، پیشتازی حزب راستگرای اجتماع ملی (RN) در نظرسنجی‌ها برای انتخابات اروپا حتی بیشتر شده است. امید اولیه این بود که آتال بتواند با جردن باردلا رهبر قدرتمند RN، بیش از آنچه نخست وزیر قبلی قادر بود مقابله کند.
بر اساس نظرسنجی ایپسوس که چند روز پیش انجام شد حزب راست افراطی 32 درصد، اردوگاه دولتی 16 درصد و اتحاد سوسیالیست ها 13 درصد آراء موافق را کسب کردند. اگر این توازن قوا در انتخابات ابتدای ژوئن تأیید شود، پیامدهای زیادی برای باقی مانده دوره ریاست جمهوری ماکرون خواهد داشت.
در ادامه این مطلب آمده است: دولت ماکرون واقعاً شروع به عرق ریختن کرده است زیرا حفره های بودجه بزرگی شکل گرفته که باید پر شود. مفروضات زیربنای بودجه بسیار بد بود. کسری بودجه سال گذشته بیشتر از حد انتظار بود و همانطور که اخیراً مشخص شد، اوضاع برای سال جاری نیز خوب به نظر نمی رسد.
روز چهارشنبه، شورای عالی مالیه عمومی، برنامه های دولت برای پایبندی مجدد به محدودیت کسری سه درصدی اتحادیه اروپا از سال 2027 را فاقد اعتبار و ناهماهنگ توصیف کرد. آنچه در شرایط فعلی لازم است یک دوره ریاضت شدید با کاهش هزینه های عمومی است و دیوان محاسبات فرانسه نیز در این باره هشدار داده است.
آتال در حال حاضر روی اقدامات ریاضتی کوتاه مدت غیرمحبوب مانند کاهش مزایای بیکاری و کاهش دستمزد در دوران بیماری کار می کند تا بدون افزایش مالیات با شرایط اضطراری مقابله کند. اما چنین اقداماتی می‌تواند باعث نارضایتی قابل توجهی در فرانسه که تمایل زیادی به اعتصاب های گسترده دارد شود و در آستانه بازی‌های المپیک پاریس در تابستان امسال نوید خوبی ندارد.
بهر حال به منظور بررسی کار خود و ترسیم مسیر آینده، آتال اعلام کرد که در صدمین روز ریاست خود در جامعه پاریسی ویری-شاتیون سخنرانی خواهد کرد.
فرانسه و انگلیس سفیر و کاردار ایران را احضار کردنداحضار سفیر فرانسه/ ردپای کی‌یف در حمله مسکوفرانسه خواستار اجتناب از سفر به فلسطین اشغالی شدانتهای پیام/
فوری/ انفجار در مناطق مرکزی ایران / اسرائیل به ایران، عراق و سوریه حمله کرد