به نقل از «پارسینه»

قطعه گمشده پازل منظومه شمسی پیدا شد

تاریخ انتشار: ۹ بهمن ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۲۵۵۵۱۰۲

ستاره شناسان "رصدخانه ملی ستاره‌شناسی ژاپن" (NAOJ) یک سنگ عظیم را که ۱.۵ مایل (۲.۴ کیلومتر) وسعت دارد، در لبه منظومه شمسی کشف کرده‌اند.

دانشمندان ادعا می‌کنند که این شیء اسرارآمیز که برای نخستین بار است مشاهده شده، می‌تواند یک قطعه گمشده در تکامل پازل منظومه شمسی باشد.

این سنگ بزرگ می‌تواند در دل خود سرنخ‌های کلیدی برای کشف اسرار نحوه تولد ستارگان منظومه شمسی ما داشته باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سنگ یاد شده یک گام مهم در شناخت اینکه چگونه ابر‌های کوچک گرد و غبار و یخ تبدیل به سیاره‌هایی شده‌اند که امروزه آن‌ها را می‌شناسیم، به شمار می‌آید.

این سنگ در فاصله‌ای بسیار دور و در ورای سیاره نپتون و در کمربند کویپر یافت شد.

کمربند کویپر، یک قرص پیرا-ستاره‌ای در قسمت بیرونی منظومه شمسی است که مجموعه‌ای از اجرام یخی آسمانی کوچک را نگه داشته است. معروف‌ترین آن‌ها سیاره کوتوله، پلوتون است.

به نظر می‌رسد که اجرام یخی که در اینجا یافت می‌شوند، باقی مانده‌هایی از شکل‌گیری منظومه شمسی است.

در طول زمان اجرام کوچک همانند سیارک‌ها در منظومه شمسی درونی با تابش خورشید، برخورد و گرانش سیارات تغییر کرده‌اند.

به دلیل اینکه اجرام اطراف کمربند کویپر بسیار کوچک و دور هستند، مشاهده آن‌ها برای ستاره شناسان مشکل است، اما ستاره شناسان رصدخانه ملی ستاره‌شناسی ژاپن توسط یک روش به نام "اختفا" (occultation) موفق به رصد این سنگ شدند.

اختفا یا غیبت رویدادی در اخترشناسی است و هنگامی رخ می‌دهد که یک شیء توسط شیء در حال عبور دیگری، از دید بیننده پنهان شود.

این رویکرد شامل نظارت بر تعداد زیادی از ستاره‌ها و تماشای سایه‌ی یک شیء که در مقابل دیگر ستارگان در حال عبور است، می‌باشد.

این مطالعه به رهبری ستاره شناس "کو آریماستو" (Ko Arimatsu) انجام گرفت که طی این مطالعه، پژوهشگران دو تلسکوپ ۲۸ سانتی‌متری در جزیره میاکو در اوکیناوای ژاپن قرار دادند و تقریباً ۲۰۰۰ ستاره را به مدت ۶۰ ساعت تحت نظارت قرار دادند.

محققان ادعا می‌کنند که این یافته نشان می‌دهد که اجرام بیشتری که دارای ابعادی بزرگ‌تر از چند کیلومتر هستند نیز در کمربند کویپر وجود دارند.

این مطالعه از مدلی که می‌گوید خرده سیارات پیش از آنکه تبدیل به یک سیاره شوند، نخست به آرامی به اجرام با اندازه چند کیلومتری تبدیل می‌شوند، حمایت می‌کند.

به جسمی متشکل از سنگ، غبار و دیگر موادی که ابر اولیه منظومه خورشیدی ما را تشکیل می‌دهد، "خرده‌سیاره" (planetesimals) می‌گویند. ابعاد خرده سیاره‌ها از چندین متر تا چند صد کیلومتر متغیر است. این اجرام، در زمان تشکیل سیارات تشکیل شدند و به نوعی می‌توان آن‌ها را سیارات ریز قلمداد کرد؛ هر چند بسیار کوچک‌تر از این مفهومند.

"کو آریماستو" در انتها گفت: این یک پیروزی واقعی برای پروژه‌های کوچک است. تیم ما کمتر از ۳/۰ درصد از بودجه پروژه‌های بزرگ بین‌المللی را دارا بود. برای محافظت یک ساختمان گنبدی شکل به منظور حفاظت از تلسکوپ دوم ما حتی پول کافی نداشتیم، اما موفق شدیم.

منبع: پارسینه

کلیدواژه: علم و فناوری فضا منظومه شمسی کمربند کویپر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۵۵۵۱۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

هوش مصنوعی ناسا از سیاره زمین محافظت می‌کند

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از وبسایت خبری ناسا، با افزایش رویداد‌های آب و هوایی شدید در سراسر جهان به دلیل تغییرات آب و هوایی، نیاز به تحقیقات بیشتر درباره شرایط سیاره زمین نیز افزایش یافته است. برای ناسا، تحقیقات آب و هوایی نه تنها شامل انجام مطالعات مربوط به این رویدادها، بلکه همچنین توانمندسازی محققان همه کشور‌های همکار و همسو برای پیشبرد این کار را در بر می‌گیرد. به همین منظور سازمان هوانوردی و فضای ایالات متحده آمریکا تلاش‌های گسترده‌ای در راستای توسعه هوش مصنوعی انجام می‌دهد که حاصل آن ساخت ابزار قدرتمندی برای دستیابی به اهداف تعریف شده است.

این سازمان سال گذشته با شرکت پژوهشی آی‌بی‌ام برای ایجاد یک مدل بنیادین از زمین براساس فناوری هوش مصنوعی همکاری کرد؛ این مدل که بر روی مقادیر زیادی از داده‌های هماهنگ شده مهم‌ترین ماهواره‌های زمین‌شناسی ناسا و سازمان فضایی اروپا متمرکز است راه‌حل‌های قابل دسترس و اجرایی را برای مقابله با چالش‌های محیطی فراهم می‌کند؛ شرکت پژوهشی آی‌بی‌ام، بزرگترین سازمان پژوهش صنعتی در جهان بوده و دارای دوازده آزمایشگاه در شش قاره است.

به گفته دانشمندان، مدل‌های پایه به‌عنوان راه‌حلی عمل می‌کنند که از آن می‌توان مجموعه‌ای از برنامه‌های کاربردی را توسعه داد و راه‌حل‌های قدرتمند و کارآمد را ممکن ساخت. مانیل ماسکی، سرپرست علوم داده در دفتر مدیر ارشد داده‌های علمی ناسا (OCSDO) توضیح می‌دهد: مدل‌های بنیادین می‌دانند چه چیز‌هایی در داده‌ها نشان داده می‌شوند و چگونه باید پردازش شوند تا بیشترین خروجی را داشته باشند و بدین شکل است که از آنها می‌توان در ابعاد مختلف استفاده کرد و اثرگذاری آن را وسعت داد.

استفاده از هوش مصنوعی و توسعه آن به عنوان یکی از ابزار‌های کلیدی در مبارزه با تغییرات آب و هوا و حفظ محیط زیست، اهمیت بسیاری دارد واز این رو، ناسا با بهره گیری از تکنولوژی هوش مصنوعی و علم باز، به شکل فعال در این زمینه‌ها ورود کرده است.

یکی از برنامه‌های کلیدی این سازمان، برنامه «هوش مصنوعی برای زمین» (AI for Earth) است که از هوش مصنوعی برای جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌های زیست‌محیطی استفاده می‌کند. از طریق این برنامه، داده‌هایی مانند داده‌های سنجش از دور و داده‌های جوی برای پیش‌بینی تغییرات آب و هوا به صورت تلفیقی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

همچنین، ناسا از مدل‌های پیشرفته هواشناسی برای کمک به بررسی و پیشگیری از فاجعه‌های طبیعی مانند سیل و خشکسالی استفاده می‌کند؛ این اطلاعات به جمع‌آوری داده‌های جامع و دقیق و جلوگیری از وقوع حوادث در آینده کمک می‌کند. به علاوه، ناسا با اهمیت دادن به اصول علم باز، امکان دسترسی به داده‌های متقابل و کارآمد جهت تحلیل و بهبود فهم از تاثیرات تغییرات آب و هوا و حفظ محیط زیست را فراهم می‌کند. این رویکرد باعث افزایش شفافیت و همکاری بین محققان و متخصصان محیط زیست می‌شود و درواقع تلاش‌های ناسا در زمینه استفاده از هوش مصنوعی و علم باز برای مبارزه با تغییرات آب و هوا و ارتقاء محیط زیست باعث ترکیب همه امکانات موجود و بهره‌گیری تمام و کمال از آنها برای رسیدن به اهداف برجسته محیط زیستی می‌شود.

محققان باور دارند، پوشش تمام جنبه‌های علم زمین مستلزم چندین مدل پایه است که بر روی انواع مختلف مجموعه داده‌ها آموزش دیده‌اند. با این حال، دانشمندان این حوزه بر این باورند که مدل‌های آینده ممکن است روزی در یک مدل جامع ترکیب و منجر به شکل‌گیری یک فناوری هوشمند صرف بررسی زمین شوند که تجزیه و تحلیل و پیش‌بینی بی‌نظیری برای انواع رویداد‌های آب و هوایی و محیطی ارائه می‌کند.

هر چه نوآوری در آینده بیشتر باشد، مدل‌های بنیادی اقلیمی ناسا و آی‌بی‌ام، جهش‌هایی را در علم زمین امکان‌پذیر می‌سازد که هرگز قبلاً و پیش از آن نبوده است. اگرچه ابزار‌های قدرتمند هوش مصنوعی کار محققان را بهبود می‌بخشد، اما تلاش تیم تحقیقاتی برای بهره‌گیری از علم و تبدیل آن به ابزار، فرصت‌های اکتشاف را افزایش می‌دهد و به هر کسی اجازه می‌دهد که راه را برای تحقیقات پیشگامانه برای کمک به مراقبت بهتر از سیاره هموار کند.

انتهای پیام/