نباید؛ ما چگونه خودمان را سانسور می‌کنیم
تاریخ انتشار: ۲۷ بهمن ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۲۷۶۵۶۶۹
نمایش «نباید» نازنین زهرا رفیعی یک آزمایش اجتماعی قابل توجه است، آزمایشی که نشان می‌دهد صرفاً با یک یا دو قانون ساده چگونه جامعه به یک ستیز می‌رسد. ۲۷ بهمن ۱۳۹۷ - ۱۴:۳۳ فرهنگی تلویزیون ، سینما و تئاتر نظرات - اخبار فرهنگی -
باشگاه خبرنگاران پویا - احسان زیورعالم
نمایش «نباید» یک فرایند دو سویه با حذف شرایط متعادل است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
«نباید» متشکل از دو لپ‌تاپ و یک پرده مخصوص ویدئو پروجکشن است. دو نفر پشت به لپتاپها نشسته و می‌نویسند. یکی می‌بیند که طرف قابلش چه نوشته و دیگری تنها نوشتار خود را می‌بیند. این شرایط نامتعادل محصول یک قانون است. یک نفر حق ندارد بچرخد و نمی‌تواند نوشته دیگری را بخواند. او یک من است که بایستی حدس بزند در فرایند نوشتن خواسته‌های سرکوب شده‌اش از منظر طرف مقابل چه قضاوتی می‌شود.
در وضعیتی فردی قانون را می‌شکند. چند نفر قانون را به او تذکر می‌دهند. در حالی که قانون‌گذار از جایی قانون‌گریز را رها می‌کند و در عوض مشارکت‌کننده‌ها در نقش ناظر ظاهر می‌شوند. به عبارتی یک جامعه مدنی مبتنی بر قانون شکل می‌گیرد. بازی شروع می‌شود. بازی درگیر سکوت است چرا که زبان در واژه گویا خلاصه می‌شود. واقعیت چیز دیگری است. زبان اتمسفر و فضاست که بر همه حاکم است.
فردی با شکل قانون‌گذاری مخالف است و می‌خواهد اتمسفر بشکند؛ ولی کسی از جمله من موافقت نمی‌کند. در عوض فرد دیگری دعوت به سکوت می‌کند. پس جامعه مدنی درگیر تناقضی پیرامون خواسته‌ها است. اساساً جامعه موجود در سالن چند پاره می‌شود و این چند پارگی در کلیت نوشتارهای تایپ شده قابل مشاهده است. همچنین فازی از نظام‌های قشری، جنسیتی و اجتماعی نیز در خواسته‌های نمود پیدا می‌کند.
نوشتارهای دختران جذاب‌تر‌است. حرف می‌زنند و دورن خودش را عریان می‌کنند. حتی کار به شکست عرف عمومی می‌کشد. فضا در بهت فرو می‌رود. دخترها با لحنی اعتراضی از آنچه خود می‌خواهند می‌گویند؛ اما در مقابل مردها عمومی‌تر حرف می‌زنند و به نظر خواسته فردی خود را پشت خواسته جمعی پنهان می‌کنند. مردها صلح‌طلب‌ترند و این کمی باورناپذیر است. این یک حدس است که مردها می‌خواهند خود را در یک اخلاقیات عرفی بسته‌بندی کنند.
زبان در قالب واژه‌ها، در گریز از سانسور رنگ عوض می‌کند. از فارسی به انگلیسی تغییر جهت می‌دهد تا شاید فردی یا افرادی در قالب ناظر متوجه ماجرا نشوند. پس جامعه مدنی برای فرار از قانون نانوشته - چون کسی نگفت فارسی بنویسید- زیرزمینی عمل می‌کند علیه قانون ناموجود. به عبارتی جامعه کوچک مشغول ساختن بدیل‌هایی برای تک‌قانون موجود است. این قانون از طرف برخی به مشروعیت می‌رسد و از طرف دیگری خیر. جامعه در حال ساختن تزها و آنتی‌تزهایش هست.
بخش مهمی از شرکت‌کنندگان از سکوت ابراز تنفر می‌کنند؛ اما نکته آن است که فرد معترض خود ساکت است و از قدرت زبان به معنای صوتیش بهره نمی‌برد. به عبارتی مخالفان وضع موجود دم برنمی‌آورند. آنان محافظه‌کار هستند و می‌خواهند خود را پشت لپتاپها مخفی کنند. آنان از حضور در یک جامعه حقیقی فیزیکی می‌هراسند. شاید از منظر هگلی، اینان برآمده از طبقه متوسطی است که الکن و ابتر به اطراف خود می‌نگرند. توانایی کنشگری ندارند و براساس منافع شخصی عمل می‌کنند. سکوت بهترین عمل برای انفعال است؛ ساده‌ترین شکل ممکن.
فضا به نظرم کمی کنترل شده است. به نظرم برخی در نقش بازیگر در نمایش حضور داشته تا قواعد و مشارکت شکل بگیرد؛ ولی نکته جالب توجه آن است که در دوری جستن قانون‌گذار، سانسورچی از دل لجاجت یا مخالفت پدید می‌آید. بدون آنکه قانون‌گذار دخیلش کند. این می‌تواند یک رویه عمومی در اجتماع باشد، شاید. افراد در برابر پرده پروجکشن می‌نشینند و با تایپ کردن، با فونتی درشت‌تر، نوشتار طرف مقابل را محو می‌کنند. کسی به سانسورچی اعتراض نمی‌کند. کنش در نهایت پاک کردن عمل است توسط فرد بعدی است.
«نباید» یک آزمایش است. آزمودن در جامعه‌ای کوچک، یک نمونه از جامعه امروز ما. هر چند شرایط برای حضور همه اقشار در آن مهیا نیست و اساساً در انقیاد بخش حامی هنرهای مدرن است. با این حال از منظر روانی می‌توان دریافت یک جامعه چگونه در خود قانون تولید می‌کند، آن را می‌شکند و افرادی برای سلب آزادی اقدام می‌کنند و مشروعیت می‌یابند. نمایش «نباید» نازنین زهرا رفیعی به ما نشان می‌دهد تنها با یک نباید؛ چگونه جامعه به قانون‌گذاری درونی می‌رسد. نمایش یک عریان‌ساز واقعیت‌های اجتماعی ماست. چیزی فراتر از چرایی‌ها. بیشتر درباره چگونگی‌ها. یک نمایش که می‌شود درباره‌اش فکر کرد و با مخالفان و موافقانش جدل کرد. یک نمایش که حتی می‌تواند یک نمایش نباشد؛ بلکه تکرار یک زیست است.
انتهای پیام/
R1369/P/S4,34/CT4 واژه های کاربردی مرتبط تئاتر دانشگاهی جشنواره تئاتر فجر تئاترمنبع: تسنیم
کلیدواژه: تئاتر دانشگاهی جشنواره تئاتر فجر تئاتر تئاتر دانشگاهی جشنواره تئاتر فجر تئاتر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۷۶۵۶۶۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مورایس: زمانی هم نام مرا صدا می‌کنید که دیگر نیستم
به گزارش "ورزش‌سه"، سپاهان در حالی موفق به پیروزی یک بر صفر در دیدار معوقه هفته هفدهم شد که بار دیگر شعارهای هواداران علیه مجموعه باشگاه از جمله سرمربی تیم ژوزه مورایس و اعضای هیئت مدیره بود؛ موضوعی که سرانجام سبب شد سرمربی پرتغالی طلایی‌پوشان اصفهانی به آن واکنش نشان بدهد و بخش پایانی مصاحبه خود را با جملات کنایه‌آمیز که قابل توجه بودند، همراه کرد.
این متفاوت‌ترین مصاحبه ژوزه مورایس از زمان حضور در ایران است که در ادامه می‌خوانید.
در شروع نشست مورایس اینطور درباره نتیجه کسب شده در دربی صحبت‌هایش را آغاز کرد:ـ« یک دربی با احساسات روبرو بود. بازی ساده‌ای نبود. بالاخره یک ثباتی را نشان دادیم. البته بازیکنان ذوب آهن از نظر احساسی در این مسابقه برتری داشتند. می‌توانم به بازیکنانم بابت تلاش و کنترلی که در بازی داشتند، تبریک بگویم. به علاوه اتفاقاتی که افتاده بود و جوی که بازیکنان در دو بازی اخیر با آن روبرو بوده‌اند. امروز توانستیم یک هیچ بازی را ببریم که به نظرم لیاقت آن را داشتیم.»
سوال اول را خبرنگاری از مورایس درباره شعار هواداران پرسید. او این موضوع را مطرح کرد که بازی کردن در این فضا چه حسی دارد. او گفت: اگر کسی بازی را ندیده باشد، انگار سپاهان در دربی باخته است. درنهایت این خبرنگار پرسید که این مشکل و این رابطه مخدوش شده حل شدنی هست یا خیر که مورایس در واکنش به این موضوع گفت:« به عنوان یک سازمان حرفه‌ای باید از پس این مشکلات بربیاییم. باید تمرکز داشته باشیم روی کار خودمان و بهترین خودمان را انجام بدهیم؛ حتی با تمام این اتفاقاتی که در کنارش هست.»
سرمربی سپاهان ادامه داد:« البته ما انتظار داشتیم ساپورت و حمایت بیشتری را در کنار خودمان احساس می کردیم ولی وقتی هم نداشته باشیم، باز هم ما باید کار خودمان را به صورت حرفه‌ای انجام بدهیم و تمام تلاش‌مان را برای برد انجام بدهیم. حتی وقتی خود من اگر توجه کرده باشید، وقتی زمین مسابقه را ترک کردم، صورتم شبیه بازنده‌ها بود، اما من بازی را نباخته بودم.»
با توجه به شرایط این روزهای سپاهان برخلاف همیشه خبرنگاران اصفهانی سوالی نپرسیدند و وقتی مدیر برگزاری نشست از مورایس خواست که صحبت‌های پایانی‌اش را مطرح کند، اینطور سرمربی سپاهان پاسخ داد:«امروز صحبت پایانی ای ندارم. می‌توانم از فقط از هوادارانی تشکر کنم که تیم را حمایت کردند. درک می‌کنم که شرایط ساده نیست ولی باور دارم که همه چیز قابل تغییر است. در زندگی فقط حمایت کننده نداریم. حتی وقتی همیشه ببرید، باز یک سری افراد هستند که ضد شما خواهند بود و شما را حمایت نمی‌کنند و من باید به تمام این تقاوت‌ها احترام می‌گذارم.»
او در بخش پایانی صحبت‌هایش با اشاره غیرمستقیم به شعارهای هواداران و کنایه زدن به آنهایی که شعار سر دادند، گفت:« فکر می‌کنم اولین بار نیست که چنین اتفاقی در این باشگاه رخ می‌دهد. شاید موقعی هم باشد که اسم من را صدا می‌زنند، وقتی سرمربی دیگری روی نیمکت هست. خوشبختانه آقای نویدکیا دوست من هستند. اسطوره باشگاه هستند. چرا که نه. در آینده. به نظرم برای اینکه بخواهیم بالا بیاییم، نباید پای خودمان را روی کسی بگذاریم. ما با هم بودن را خیلی بیشتر قبول می‌کنم. من آدمی هستم که احترام می‌گذارم و قابل احترام هستم و امیدوارم ارزش درست را برای همه داشته باشیم.»
شلیک ضدهوایی از پادگان ابوذر مربوط به رزمایش پدافندی است